ΑΠΟΚΩΔΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΥ ΚΥΛΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΑΥΡΟΥ ΠΟΥΛΙΟΥ [ΚΟΡΑΚΙ]!!!

Ο Κώδικας των Ελλήνων Αθάνατων - Βασίλης Λυκιαρδόπουλος

Ο Απόλλων και το μαύρο πουλί [κοράκι].Μουσείο των Δελφών  Η διπλή υπόσταση του ανθρώπου σε όλο το μεγαλείο της.

Το κοράκι και ο Απόλλων, κύλικας του [490 π.χ.] ως δημιουργός του αναφέρεται ο ζωγράφος Πιστόξενος, βρίσκεται στο μουσείο Δελφών.

Αλληγορική εμφάνιση της κατάστασης που επικρατεί μέσα στο ανθρώπινο κρανίο.Το αριστερό μυαλό μας [κοράκι] και οι απεριόριστες δυνατότητες του Ελληνικού Γενετικού Κώδικα της Ελληνικής Έλικας στα εγκεφαλικά κύτταρα του δεξιού μυαλού μας με την μορφή του θεού του φωτός Απόλλωνα .

Μια φωτογραφία χίλιες λέξεις.


Αυτή είναι η διαφορά που χωρίζει τους δυο εγκεφάλους μας, από την μια μεριά το μαύρο κοράκι , ο καθημερινός μας εαυτός, το αργό, αναλυτικό ,αριστερό μυαλό μας ,αυτό που βασίζεται στις [5] αισθήσεις μας για να λειτουργήσει , το ζώο μέσα μας και από την άλλη ο Απόλλων ,ο θεός του Φωτός ,το αφήνω στην φαντασία του καθενός από εμάς να αντιληφτεί από τι στερείται η ανθρωπότητα όλες αυτές τις χιλιετίες που έχουν περάσει και χάθηκαν για μας.

Ο Απόλλων ο Θεός του Φωτός είναι μέσα στον καθένα από εμάς δεν υπάρχουν εξαιρέσεις δεν υπάρχουν αποκλεισμοί. Το ίδιο ακριβώς επισημαίνει και η Αθηνά στην Οδύσσεια.

Οι γνώστες της αλήθειας επιτελούν ύβρη διαχωρίζοντες τους ανθρώπους σε εκλεκτούς και μη.Ο μόνος διαχωρισμός, που κάνει η Αθηνά, είναι μεταξύ αρίστων και μη αρίστων στο θέμα πρόσληψης ιεράς γνώσης με την μέθοδο του διαλογισμού, όπως αυτή περιγράφεται στην Οδύσσεια.

ΑΠΟΚΩΔΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΥ ΚΥΛΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΑΥΡΟΥ ΠΟΥΛΙΟΥ [ΚΟΡΑΚΙ]

Η παράσταση είναι μήνυμα του δημιουργού της προς τον πολιτισμό εκείνον που θα έχει τις απαιτούμενες γνώσεις να το διαβάσει-αποκωδικοποιήσει.

Είναι άχρηστη στους απογόνους των Δωριέων της εποχής που δημιουργήθηκε γιατί τους λείπουν οι απαιτούμενες γνώσεις για να την κατανοήσουν.

Οι σύγχρονοι του Πιστόξενου δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για τον Γενετικό τους Κώδικα είναι αδύνατον να πειστούν δε για την ύπαρξη του διότι δεν διαθέτουν ηλεκτρονικά μικροσκόπια. Και κακά τα ψέμματα αν δεν δεις δεν πιστεύεις.

Η ΜΟΥΣΑ είναι Μ’[η] ουσα δηλαδή αόρατη στο γυμνό μάτι. 

Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι πολλά,

Ποια είναι η πραγματική ταυτότητα του ζωγράφου Πιστόξενου που έζησε το 490 π.χ.;;;

Πως έγινε κάτοχος τέτοιας γνώσης ;;;

Από πού ήξερε να την καταγράψει στα έργα του για τις μελλοντικές γενιές;;;

Πόσοι «Πιστόξενοι» υπήρξαν διότι έχουμε και αυτόν που κατασκεύασε το «πιάτο» της Πυθίας με τον Αιγέα [470 π.χ.] μουσείο Βερολίνου, πόσα τέτοια έργα τους διασώθηκαν και τα αγνοούμε;;;

[Όποιος έχει πρόσβαση σε τέτοια έργα τον παρακαλώ να με ενημερώσει].

Μέχρι πότε οι διάφοροι «Πιστόξενοι» ήταν παρόντες πάνω στον πλανήτη μας βοηθώντας μας;;;

Είναι και σήμερα παρόντες;;;

Δυο είναι οι λογικές απαντήσεις, για την ταυτότητα του, είτε είχε την πληροφόρηση όντας απόγονος ενός από τους [500] σοφούς που επέστρεψαν από το γαλαξία με την Αθηνά το 840 π.χ., είτε ήταν «άνθρωπος» των δημιουργών μας που βοήθησε δημιουργώντας πρόσθετα στοιχεία, κάθε είδους, για τους μελλοντικούς ερευνητές. Άλλη μια έξτρα βοήθεια από την Αθηνά για την σωτηρία του πλανήτη μας.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Απόλλων =γιος του ΔΙΑ και της ΛΗΤΟΥΣ αδελφός της ΑΡΤΕΜΙΔΟΣ γεννήθηκε στη ΔΗΛΟ είναι ο θεός του φωτός, της μαντικής, της μουσικής και της ωδής.
Κοράκι= το γνωστό παμπόνηρο πτηνό.

Τι μπορεί να συμβολίζει η παράσταση;;;   Προσωπικά δεν βρήκα καμία ερμηνεία ικανοποιητική .Φυσικά δεν υπάρχουν πολλές ερμηνείες, διότι ουδείς ενδιαφέρεται, και αυτό είναι λυπηρό, παρόλα αυτά η παράσταση είναι σημαντική.

Ειδικά για όσους μπορούν να αναγνωρίσουν τα σημάδια-σύμβολα, Μύστες ως επί το πλείστον κάτοχοι της τέχνης του διαλογισμού και της αλληγορικής ερμηνείας των δεδομένων.

Ερμηνεία


Δυισμός , σκοτάδι –φως / ζώο- πνεύμα, η παράσταση αντιπροσωπεύει ότι ακριβώς συμβαίνει μέσα στο κεφάλι μας, από την μια το αριστερό, καθημερινό ,αναλυτικό ,αλαζονικό, εγωπαθές, μυαλό μας, το ζώο μέσα μας [κοράκι] και από την δεξιά πλευρά το δεξιό μυαλό μας, η Ελληνική Έλικα , το φως ,η συμπαντική αρμονία, η απέραντη συμπαντική ιερή γνώση, τα πάντα όλα, με την μορφή του θεού του φωτός ΑΠΟΛΛΩΝΑ. Ουδεμία σύγκριση μπορεί να γίνει.

Σαν παγκόσμια κοινότητα φτάσαμε ως εδώ κυρίως με τις πληροφορίες από το αριστερό μας μυαλό [κοράκι]-σκεφτείτε που θα βρισκόταν σήμερα η ανθρωπότητα με τις πληροφορίες του [Απόλλωνα].Το Δελφικό [γνώθι σ’αυτόν ] ξαναγίνεται επίκαιρο, στην προμετωπίδα του ναού του Απόλλωνα ήταν γραμμένο, εκεί βρέθηκε και το «πιάτο» με την συγκεκριμένη παράσταση.

Στην ζωγραφιά υπάρχει κίνηση, ο Απόλλων , το δεξί μυαλό, η Ελληνική Έλικα, προσφέρει «οίνο» [οίνος = αλληγορικά οι πληροφορίες από το αριστερό μυαλό μας] στο κοράκι που αντιπροσωπεύει το αριστερό μυαλό μέσα σε λευκό πιάτο [Μεσολόβιο] ,που κρατά με τα δυο [2] δάχτυλα [δυο μυαλά],ενώ στο άλλο χέρι κρατά την [περικαλλέα κιθαριν-στίχος α153 Οδύσσεια].Περιττό να σας πω πως η [περικαλλέα κιθαρις] δεν είναι άλλη από την[ Ελληνική διπλή βίο-νανοέλικα= 612[9]=Ζευς].

Δηλαδή με απλά λόγια το Μεσολόβιο σε συνεργασία με τα δυο μυαλά αποδίδει την γνώση -πληροφορία. Στην συγκεκριμένη ζωγραφιά η γνώση [οίνος] είναι αυτή που αρμόζει στο [κοράκι] τον καθημερινό εαυτό μας [αριστερό μυαλό].

η γνώση γίνετε κτήμα μας πάντα ακολουθώντας την ίδια διαδρομή - πυρήνας των εγκεφαλικών κυττάρων του δεξιού λοβού –Μεσολόβιο –κύτταρα του αριστερού εγκεφαλικού λοβού η αλλιώς ασυνείδητο-Μεσολόβιο-συνείδηση. Το κλειδί της διαδρομής αυτής είναι το Μεσολόβιο. 

Οι νοητικοί μηχανισμοί των εγκεφάλων μας θα εξηγηθούν με κάθε λεπτομέρεια όταν μιλήσουμε για το υφαντό της Πηνελόπης και τον διαλογισμό.

ΤΟ ΚΑΒΟΥΚΙ ΤΗΣ ΧΕΛΩΝΑΣ

Στην ζωγραφιά ο δημιουργός της το κάνει περισσότερο από σαφές. Το καβούκι της χελώνας αντιπροσωπεύει το κύτταρο, μέσα του διακρίνεται ο πυρήνας του κυττάρου και μέσα στον πυρήνα, η Ελληνική διπλή βίο-νανοέλικα με τα 3αρια η τα έψιλον. 

Η ΚΙΘΑΡΑ

Οι χορδές της κιθάρας που δημιουργούν την μουσική [πληροφορία] είναι [7]-επτά αμινοξέα αποτελούν το [m RNA] τον διαβιβαστή-αγγελιοφόρο των πληροφοριών από τον πυρήνα των εγκεφαλικών κυττάρων του δεξιού λοβού  Όπου [m=messanger= αγγελιοφόρος].

Τις χορδές κρατούν [4] τέσσερα δάκτυλα του Απόλλωνα-αντιπροσωπεύουν τον αριθμό των «γραμμάτων» που είναι γραμμένος ο Γενετικός μας κώδικας.
Τα δυο «μπράτσα» της κιθάρας αντιπροσωπεύουν την διπλή έλικα.

ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ

Η ουρά των μαλλιών του σχηματίζεται από [6] σγουρές απολήξεις.
6= τα έξι δις γράμματα της βίο-νανοέλικας – ο αριθμός του ανθρώπου.
Σγουρές απολήξεις= το ελικοειδές σχήμα της βίο-νανοέλικας. [φίδι]

ΤΟ ΠΙΑΤΟ

Το βαθύ λευκό πιάτο που χύνει τον οίνο [την πληροφορία προς το κοράκι] αντιπροσωπεύει το Μεσολόβιο.
Το προσφέρει στο κοράκι με το ΔΕΞΙ χέρι και κρατώντας το μόνο με δυο [2] δάχτυλα = η συνεργασία των τριών μυαλών.

Ο ΟΙΝΟΣ

Ο οίνος ερμηνεύεται [και στην Οδύσσεια] ως η πληροφορία που προσλαμβάνουμε από το αριστερό μυαλό μας. Σε αντίθεση με το καθαρό νερό που ερμηνεύεται ως η πληροφορία που προσλαμβάνουμε από το δεξί.

Ο ΧΙΤΩΝΑΣ

Οι δίπλες του χιτώνα του Απόλλωνα στο στήθος του, δεξιά και αριστερά , μας δίνουν πεντακάθαρα το [3 και το ε], τα σύμβολα δηλαδή της αίθουσας του θρόνου της Κνωσσού. Η εικόνα της αμφίδρομης βίο-νανοέλικας , αν φέρουμε την διάμεσο, εμφανίζει αριστερά 3αρια και δεξιά το γράμμα έψιλον [ε=5] - [3+5=8]
Ένα τεράστιο [3] σχηματίζεται από τις δίπλες του κόκκινου μανδύα, πίσω από την κιθάρα το έψιλον υπάρχει διπλά ακριβώς όμως είναι δυσδιάκριτο.

ΤΟ ΣΤΕΦΑΝΙ

Ο αριθμός των φύλλων του στεφανιού που φορά στο κεφάλι του [έδρα των εγκεφαλικών κυττάρων] είναι 16 = 1+6 = 7 [mR.N.A. = 6 αμινοξεα και ένα [1] στοπ].

Είναι φανερό στον καθένα πως οι επιστημονικές γνώσεις , που απορρέουν από την διασωθείσα ζωγραφιά  δεν ενδιαφέρουν ούτε απευθύνονται σε συγχρόνους του Πιστόξενου [490 π.χ.] αλλά σε κάποιον ανώτερο πολιτισμό του μέλλοντος [2013 μ.χ.] που θα έχει τις κατάλληλες επιστημονικές γνώσεις ώστε να τις δει για αυτό που πραγματικά είναι. 

Η ζωγραφιά δεν έχει σχέση με την Οδύσσεια ούτε αναφέρεται σ’αυτήν . Αυτό που τους συνδέει είναι πως μιλούν για το ίδιο αντικείμενο την Ελληνική διπλή βιο-νανοέλικα = 612[9]=Ζευς με μια διαφορά περίπου 450 ετών. Τους συνδέει επίσης η λέξη [κιθαριν=200[2] στο στίχο α153 της Οδύσσειας με την κιθάρα του Απόλλωνα Και στην Οδύσσεια η αλληγορική ερμηνεία της κιθάρας είναι η Ε.Ε. όπως θα δούμε στο κεφάλαιο [Αλληγορική γλώσσα].

ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΠΟΥ ΚΥΡΙΑΡΧΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ

Κοράκι= μαύρο σκοτάδι άγνοια της ύπαρξης του άλλου μυαλού-εαυτού/πληροφόρηση μόνο μέσω των αισθήσεων/αριστερό μυαλό/στο διαλογισμό το πρώτο στάδιο-έχεις άγνοια της διπλής υπόστασης σου/άγνοια της αλήθειας/θάνατος» των αισθήσεων/απώλεια της όρασης για να διαλογιστείς/ο χώρος διαλογισμού πρέπει να είναι θεοσκότεινο δωμάτιο.

Λευκό= η λευκή περιβολή του Απόλλωνα/Το Μεσολόβιο, ο μεσολαβητής μεταξύ των δυο μυαλών- η αμφίδρομη είσοδος –έξοδος των πληροφοριών / το μεγαλύτερο εμπόδιο του ανθρώπου για να επικοινωνήσει με τον θεό μέσα του/στο διαλογισμό συμβολίζει το δεύτερο στάδιο, δηλαδή, την πληροφόρηση του υποψήφιου Μύστη για την αλήθεια από κάποιον που ήδη γνωρίζει  είναι σαν το ξεκίνημα μιας νέας ημέρας, για αυτό αλληγορικά το συναντάμε σαν την αυγή ,το πρώτο φως της ημέρας, μετά το σκοτάδι της νύχτας, μια νέα αρχή στη ζωή σου.

Κόκκινο=ο μανδύας του Απόλλωνα/η Ελληνική διπλή βίο-νανοέλικα του δεξιού εγκεφάλου/η ανατολή του Ηλίου/το φως /η ανατολή της ιερής γνώσης/στο διαλογισμό η ολοκλήρωση της διαδικασίας / η επαφή με τον υπέρτατο εαυτό μας/ η πρόσληψη της ιερής γνώσης / η ολοκλήρωση του άνδρα –ήρωα-μύστη.

Έχουμε την καλύτερη απόδοση των τριών χρωμάτων διαδικασίας του διαλογισμού και διαδικασίας ενημέρωσης μας για την κατάσταση μέσα στα μυαλά μας στο στίχο [β1].

3350[2]=Ημος δ’ήριγενεια φανη ροδοδακτυλος Ηως.-β1
Ερμηνεια =καθώς εφάνη η νυχτοθρεμμένη ροδοδάκτυλη αυγή.

Έχουμε τα τρία χρώματα – νύχτα= μαύρο / λευκό= ξημέρωμα / κοκκινο= η πρώτη εμφάνιση του Ήλιου στο οπτικό μας πεδίο [η αυγή].

ΣΤΟΝ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟ

ΜΑΥΡΟ=θάνατος των αισθήσεων /θεοσκότεινα

ΛΕΥΚΟ =Μεσολόβιο από όπου πρέπει να περάσει η πνευματική εντολή σου .

ΚΟΚΚΙΝΟ=η Ελληνική διπλή βιο-νανοέλικα στα εγκεφαλικά κύτταρα του δεξιού –η Επαφή με τον θεό μέσα σου –η απάντηση στην πνευματική σου εντολή.

ΣΤΗΝ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΗΣ ΥΠΟΣΤΑΣΗΣ ΜΑΣ

ΜΑΥΡΟ=Παντελής άγνοια της πραγματικότητος - της διπλής μας υπόστασης –ζούμε στο κόσμο των αισθήσεων και αγνοούμε το ΦΩΣ –ΑΠΟΛΛΩΝΑ μεσα μας.

ΛΕΥΚΟ=κάποτε κάποιος Μύστης συνάνθρωπος μας που γνωρίζει την αλήθεια μας ενημερώνει γι’αυτήν. Μεταφορικά αυτό συμβολίζεται με την έναρξη μιας νέας ημέρας-μιας καινούργιας ζωής κ.λ.π

ΚΟΚΚΙΝΟ=Γνωριμία με τις απεριόριστες δυνατότητες του θεού μέσα μας.


ΤΟ ΚΑΘΙΣΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ



Λεπτομέρεια του καθίσματος του Απόλλωνα, διακρίνουμε αριστερά και δεξιά το κύτταρο [κύκλος] με τον πυρήνα του στο κέντρο [μαύρη τελεία].

Από το κύτταρο φεύγουν [7] γραμμές πρόκειται για το γονιδίωμα αγγελιοφόρος [mRNA] έξι αμινοξέα και ένα στοπ =7 και πηγαίνουν να συναντήσουν την διπλή Ελληνική Έλικα, το {Χ} αντιπροσωπεύει και τα χρωμοσώματα.

ΤΟ ΓΟΝΙΔΙΩΜΑ ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ Η [MRNA] ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΟΙ ΚΑΤΩΘΙ [7] ΧΗΜΙΚΕΣ ΕΝΩΣΕΙΣ.

1.- ALANINE
2.-THREONINE
3.-GLUTAMATE
4.-LEUCINE
5.-ARGININE
6.-SERINE
7.START-STOP

 διακρίνεται το γονιδίωμα αγγελιοφόρος [mRNA] έξι αμινοξέα και ένα στοπ.
Το απλό αυτό σχέδιο του καθίσματος του Απόλλωνα μας δίνει σοφά και με την μεγαλύτερη ακρίβεια την διαδρομή της εντολής- ιερής γνώσης από τον πυρήνα του κυττάρου, στα υπόλοιπα μέρη του κυττάρου για να εκτελεστεί.

Η φήμη του αριθμού [7] ως τυχερού αριθμού διαχρονικά πρέπει μάλλον να προέρχεται ακριβώς από το γονιδίωμα αγγελιοφόρος με τις επτά χημικές του ενώσεις.

Όποιος έχει πληροφόρηση κατευθείαν από τον θεό μέσα του παρουσιάζεται σαν «τυχερός» στην καθημερινότητά του. Και κάποιος  όλα δείχνουν,  ήθελε πολύ η ανθρώπινη κοινότητα της ΓΗΣ να δώσει ιδιαίτερη σημασία σε αυτό το γεγονός.


Ο Κώδικας των Ελλήνων Αθάνατων - Βασίλης Λυκιαρδόπουλος


Επιτρέπεται Η Αναδημοσίευση Μόνο Με Αναφορά Του Ονόματος Του Συγγραφέα Και Της Σελίδας Στο FB Με Ενεργό Λινκ.

Αναρτήθηκε από Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ στις Δευτέρα, Ιουνίου 24, 2013 

  

Από: ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ

Πηγή: http://revealedtheninthwave.blogspot.gr/2013/06/blog-post_5910.html

Ο “Πραχτικισμός” στο εθνικό ζήτημα – V. I. Lenin

V.I. Lenin  Ο “Πραχτικισμός” στο εθνικό ζήτημα

Για το ζήτημα της αυτοδιάθεσης των εθνών (1914)

Κριτικά σημειώματα πάνω στο εθνικό ζήτημα, Σύγχρονη Εποχή, 2006

Με ιδιαίτερο ζήλο άρπαξαν οι οπορτουνιστές το επιχείρημα της Ρόζας Λούξεμπουργκ ότι η παράγραφος 9 του προγράμματός μας δεν περιέχει τίποτε το «πραχτικό». Η ίδια η Ρόζα Λούξεμπουργκ ενθουσιάστηκε τόσο μ’ αυτό το επιχείρημα, που στο άρθρο της βρίσκουμε κάποτε αυτό το «σύνθημα» να επαναλαμβάνεται οκτώ φορές σε μια σελίδα.

Η παράγραφος 9, γράφει η Λούξεμπουργκ: «δεν κάνει καμιά πρακτική υπόδειξη για την καθημερινή πολιτική του προλεταριάτου, δεν δίνει καμία πρακτική λύση στα εθνικά προβλήματα».

Ας εξετάσουμε αυτό το επιχείρημα, που διατυπώνεται μάλιστα έτσι που είτε η παράγραφος 9 δεν εκφράζει απολύτως τίποτα, είτε υποχρεώνει να υποστηρίζονται όλες οι εθνικές επιδιώξεις.

Τι σημαίνει η διεκδίκηση της «πρακτικότητας» στο εθνικό ζήτημα;

Είτε την υποστήριξη όλων των εθνικών επιδιώξεων, είτε την απάντηση: «“ναι ή όχι” στο ζήτημα του αποχωρισμού του κάθε έθνους, είτε γενικά ότι οι εθνικές διεκδικήσεις είναι άμεσα» “πραγματοποιήσιμες”».

Ας εξετάσουμε τις τρεις αυτές πιθανές έννοιες της διεκδίκησης της «πρακτικότητας».

Η αστική τάξη, που στην αρχή κάθε εθνικού κινήματος παρουσιάζεται φυσικά σαν ηγεμόνας (καθοδηγητής) του, ονομάζει πρακτική υπόθεση την υποστήριξη όλων των εθνικών επιδιώξεων. Η πολιτική όμως του προλεταριάτου στο εθνικό ζήτημα (όπως και στα υπόλοιπα ζητήματα) υποστηρίζει απλώς την αστική τάξη σε μιαν ορισμένη κατεύθυνση, ποτέ όμως η πολιτική του δεν συμπίπτει με την πολιτική της. Η εργατική τάξη υποστηρίζει την αστική τάξη μονάχα προς το συμφέρον της εθνικής ειρήνης  (που η αστική τάξη δεν μπορεί να τη δόση ολόκληρη και που είναι πραγματοποιήσιμη μονάχα στα πλαίσια μιας ολοκληρωτικής δημοκρατικοποίησης), προς το συμφέρον της ισοτιμίας, προς το συμφέρον της δημιουργίας καλύτερων όρων για την ταξική πάλη. Γι’ αυτό ακριβώς οι προλετάριοι προβάλλουν ενάντια στον πρακτικισμό της αστικής τάξης μια πολιτική αρχών στο εθνικό ζήτημα, υποστηρίζοντας την αστική τάξη πάντα μόνο υπό όρους. Στο εθνικό ζήτημα κάθε αστική τάξη θέλει είτε προνόμια για το έθνος της, είτε αποκλειστικά πλεονεκτήματα γι’ αυτό. Αυτό ακριβώς λέγεται «πρακτικό». Το προλεταριάτο είναι ενάντια σε κάθε προνόμιο, ενάντια σε κάθε αποκλειστικότητα. Το να ζητάς «πρακτικισμό» από το προλεταριάτο σημαίνει ότι σέρνεσαι από την αστική τάξη, ότι πέφτεις στον οπορτουνισμό.

Πρέπει ν’ απαντάμε με: «ναι ή όχι» στο ζήτημα του αποχωρισμού κάθε έθνους; Αυτό μοιάζει σαν πολύ «πρακτική» διεκδίκηση. Στην πραγματικότητα όμως είναι ανόητη, θεωρητικά μεταφυσική και στην πράξη οδηγεί στην υποταγή του προλεταριάτου στην πολιτική της αστικής τάξης. Η αστική τάξη βάζει πάντα στην πρώτη γραμμή τις εθνικές της διεκδικήσεις. Τις βάζει απόλυτα. Για το προλεταριάτο οι διεκδικήσεις αυτές υποτάσσονται στα συμφέροντα της ταξικής πάλης. Θεωρητικά δεν μπορείς να εγγυηθείς από πριν αν ο αποχωρισμός ενός δοσμένου έθνους, είτε η ισότιμη θέση του μ’ ένα άλλο έθνος, θα ολοκληρώσει την αστικοδημοκρατική επανάσταση. Για το προλεταριάτο έχει σημασία και στις δυο περιπτώσεις να εξασφαλίσει την ανάπτυξη της τάξης του. Για την αστική τάξη έχει σημασία να δυσκολέψει αυτή την ανάπτυξη, παραμερίζοντας τα καθήκοντα αυτής της ανάπτυξης μπροστά στα καθήκοντα τους έθνους «της». Γι’ αυτό, το προλεταριάτο περιορίζεται στην αρνητική, σα να λέμε, διεκδίκηση να αναγνωριστεί το δικαίωμα αυτοδιάθεσης, χωρίς να δίνει εγγυήσεις σε κανένα έθνος, χωρίς να αναλαβαίνει υποχρεώσεις να δόση τίποτα σε βάρος άλλου έθνους.

Ας μην είναι αυτό «πραχτικό», όμως στην πράξη εγγυάται πιο σταθερά απ’ όλα τη δημοκρατικότερη απ’ όλες τις δυνατές λύσεις. Το προλεταριάτο χρειάζεται μόνον αυτές τις εγγυήσεις, ενώ η αστική τάξη κάθε έθνους χρειάζεται εγγυήσεις για τα πλεονεκτήματά της, χωρίς να παίρνει υπόψη της τη θέση (τα πιθανά μειονεκτήματα) των άλλων εθνών.

Η αστική τάξη ενδιαφέρεται πριν απ’ όλα, αν μια δοσμένη διεκδίκηση είναι «πραγματοποιήσιμη» - από εδώ απορρέει η αιώνια πολιτική των συμφωνιών με την αστική τάξη των άλλων εθνών σε βάρος του προλεταριάτου.Αντίθετα για το προλεταριάτο έχει σημασία το δυνάμωμα της τάξης του ενάντια στην αστική τάξη, η διαπαιδαγώγηση των μαζών στο πνεύμα της συνεπούς δημοκρατίας και του σοσιαλισμού.

Ας μην είναι αυτό «πρακτικό» για τους οπορτουνιστές, είναι όμως η μοναδική εγγύηση στην πράξη, εγγύηση ανώτατης εθνικής ισοτιμίας και ειρήνης ενάντια και στους φεουδάρχες και στην εθνικιστική αστική τάξη.

Όλο το καθήκον των προλετάριων στο εθνικό ζήτημα «δεν είναι πρακτικό» από την άποψη της εθνικιστικής αστικής τάξης κάθε έθνους, γιατί οι προλετάριοι απαιτούν «αφηρημένη» ισοτιμία, καταρχήν ανυπαρξία και των πιο παραμικρών προνομίων, επειδή είναι εχθροί κάθε εθνικισμού. 

Η Ρόζα Λούξεμπουργκ, επειδή δεν το κατάλαβε αυτό, με την παράλογη εξύμνηση του πρακτικισμού άνοιξε διάπλατα τις πόρτες ακριβώς στους οπορτουνιστές, ιδιαίτερα στις οπορτουνιστικές παραχωρήσεις στο μεγαλορωσικό εθνικισμό.

Γιατί στο μεγαλορωσικό; Γιατί οι μεγαλορώσοι είναι στη Ρωσία το έθνος που καταπιέζει και φυσικά, από εθνική άποψη ο οπορτουνισμός θα εκδηλωθεί στα καταπιεζόμενα έθνη διαφορετικά από τα έθνη που καταπιέζουν.

Η αστική τάξη των καταπιεζομένων εθνών εξονόματος της «πρακτικότητας» των διεκδικήσεών της θα καλεί το προλεταριάτο να υποστηρίζει χωρίς όρους τις επιδιώξεις της. Πιο πρακτικό είναι να πεις ανοιχτά «ναι» για τον αποχωρισμό του τάδε έθνους, όχι όμως για το δικαίωμα αποχωρισμού όλων γενικά των εθνών!

Το προλεταριάτο είναι ενάντια σ’ έναν τέτοιο πρακτικισμό: αναγνωρίζοντας την ισοτιμία και το ίσο δικαίωμα για τη συγκρότηση εθνικού κράτους, εκτιμά και βάζει πάνω απ’ όλα τη συμμαχία των προλετάριων όλων των εθνών, κρίνοντας με το πρίσμα της ταξικής πάλης των εργατών κάθε εθνική διεκδίκηση, κάθε εθνικό αποχωρισμό. Το σύνθημα του πρακτικισμού είναι στην πράξη απλώς σύνθημα άκριτης αποδοχής αστικών επιδιώξεων.

Μας λένε: υποστηρίζοντας το δικαίωμα του αποχωρισμού, υποστηρίζετε τον αστικό εθνικισμό των καταπιεζόμενων εθνών.

Αυτό λέει η Ρόζα Λούξεμπουργκ, αυτό επαναλαβαίνει ξοπίσω της ο οπορτουνιστής Σεμκόφσκι, ο μοναδικός εκπρόσωπος, ας του πούμε με την ευκαιρία, στη λικβινταριστική εφημερίδα των λικβινταριστικών ιδεών σ’ αυτό το ζήτημα!

Εμείς απαντούμε: Όχι, ίσα – ίσα για την αστική τάξη έχει εδώ σημασία η «πρακτική» λύση, ενώ για τους εργάτες έχει σημασία να ξεχωρίσουν κατ’ αρχήν δυο τάσεις. Όσο η αστική τάξη του καταπιεζόμενου έθνους παλεύει ενάντια στο έθνος που καταπιέζει, τόσο είμαστε πάντα και σε κάθε περίπτωση και πιο αποφασιστικά απ’ όλους υπέρ, γιατί είμαστε οι πιο τολμηροί και συνεπείς εχθροί της καταπίεσης. Εφ’ όσον η αστική τάξη του καταπιεζόμενου έθνους είναι υπέρ του δικού της αστικού εθνικισμού, εμείς είμαστε κατά. Πάλη ενάντια στα προνόμια και τη βία του έθνους που καταπιέζει και καμιά ανοχή της επιδίωξης προνομίων από μέρους του καταπιεζόμενου έθνους.

Αν δεν βάλουμε και δεν συμπεριλάβουμε στη ζύμωσή μας το σύνθημα για το δικαίωμα αποχωρισμού, θα παίξουμε το παιχνίδι όχι μονάχα της αστικής τάξης, μα και των φεουδαρχών και του απολυταρχισμού του έθνους που καταπιέζει. Ο Καούτσκι από καιρό έφερε αυτό το επιχείρημα ενάντια στη Ρόζα Λούξεμπουργκ και το επιχείρημα αυτό είναι αδιαφιλονίκητο. Από φόβο μήπως «βοηθήσει» την εθνικιστική αστική τάξη της Πολωνίας, η Ρόζα Λούξεμπουργκ, απορρίπτοντας το δικαίωμα αποχωρισμού στο πρόγραμμα των μαρξιστών της Ρωσίας, βοηθάει στην πράξη τον οπορτουνιστικό συμβιβασμό με τα προνόμια (και με κάτι χειρότερο από τα προνόμια) των μεγαλορώσων.

Παρασυρμένη από τον αγώνα ενάντια στον εθνικισμό στην Πολωνία, η Ρόζα Λούξεμπουργκ ξέχασε τον εθνικισμό των μεγαλορώσων, παρά το γεγονός ότι ίσα – ίσα αυτός ο εθνικισμός είναι τώρα πιο επίφοβος απ’ όλους, ίσα – ίσα είναι λιγότερο αστικός και περισσότερο φεουδαρχικός, ίσα – ίσα αυτός είναι το κύριο εμπόδιο για τη δημοκρατία και τον προλεταριακό αγώνα.  Σε κάθε αστικό εθνικισμό καταπιεζόμενου έθνους υπάρχει πανδημοκρατικό περιεχόμενο ενάντια στην καταπίεση, κι αυτό ακριβώς το περιεχόμενο το υποστηρίζουμε χωρίς όρους, ξεχωρίζοντας αυστηρά την τάση προς την εθνική του αποκλειστικότητα, καταπολεμώντας την τάση του πολωνού αστού να καταπνίγει τον εβραίο κλπ., κλπ.

Αυτό δεν είναι «πρακτικό» από την άποψη του αστού και του μικροαστού. Στο εθνικό ζήτημα αυτή είναι η μοναδική πρακτική πολιτική, η μοναδική πολιτική αρχών που βοηθάει πραγματικά τη δημοκρατία, την ελευθερία, την ένωση των προλετάριων.

Αναγνωρίζουμε το δικαίωμα αποχωρισμού σε όλους. Κρίνουμε κάθε συγκεκριμένο ζήτημα αποχωρισμού από μιαν άποψη που αποκλείει κάθε ανισοτιμία, κάθε προνόμιο, κάθε αποκλειστικότητα.

Ας πάρουμε τη θέση του έθνους που καταπιέζει. Μπορεί να είναι ελεύθερος ένας λαός που καταπιέζει άλλους λαούς; Όχι, Τα συμφέροντα της ελευθερίας του μεγαλορώσικου πληθυσμού (σ. σ. Σε κάποιον Λ. Βλαντίμιροφ (ψευδώνυμο του Μ. Κ. Σάινφινκελ) από το Παρίσι δεν του φαίνεται η λέξη αυτή μαρξιστική. Αυτός ο Βλαντίμιροφ είναι διασκεδαστικά “superklug” (στην ειρωνική μετάφραση στα ρωσικά: «υπερέξυπνος»). Ο «υπερέξυπνος» Λ. Βλ. ετοιμάζεται φαίνεται, να γράψει μια μελέτη για την ανάγκη να εξοστρακιστούν από το μίνιμουμ-πρόγραμμά μας (από την άποψη της ταξικής πάλης!) οι λέξεις «πληθυσμός», «λαός» κλπ), απαιτούν αγώνα ενάντια σ’ αυτή την καταπίεση. Η μακρόχρονη ιστορία, η μακραίωνη ιστορία κατάπνιξης των κινημάτων των καταπιεζόμενων εθνών, η συστηματική προπαγάνδιση αυτής της κατάπνιξης από τις «ανώτερες» τάξεις δημιούργησαν στις προλήψεις κλπ., του μεγαλορωσικού λαού τεράστια εμπόδια για την υπόθεση της δικής του ελευθερίας.

Οι μεγαλορώσοι μαυροεκατονταρχίτες υποστηρίζουν συνειδητά αυτές τις προλήψεις και τις συδαυλίζουν. Η μεγαλορωσική αστική τάξη συμβιβάζεται μ’ αυτές ή προσαρμόζεται σ’ αυτές. Το μεγαλορωσικό προλεταριάτο δεν μπορεί να πραγματοποιήσει τους σκοπούς του, δεν μπορεί να ξεκαθαρίσει το δρόμο του προς την ελευθερία, χωρίς να παλεύει συστηματικά ενάντια σ’ αυτές τις προλήψεις.

Η δημιουργία αυτοτελούς και ανεξάρτητου εθνικού κράτους μένει για την ώρα στη Ρωσία προνόμιο μονάχα του μεγαλορωσικού έθνους. Εμείς, οι μεγαλορώσοι προλετάριοι, δεν υπερασπίζουμε κανένα προνόμιο, δεν υπερασπίζουμε ούτε αυτό το προνόμιο. Αγωνιζόμαστε πάνω στο έδαφος του δοσμένου κράτους, συνενώνουμε τους εργάτες όλων των εθνών του δοσμένου κράτους, δεν μπορούμε να εγγυηθούμε τούτον ή εκείνον το δρόμο της εθνικής ανάπτυξης, τραβάμε απ’ όλους τους πιθανούς δρόμους προς τον ταξικό μας σκοπό.

Δεν μπορούμε όμως να τραβήξουμε σ’ αυτόν το σκοπό χωρίς να παλεύουμε ενάντια σε κάθε εθνικισμό και χωρίς να υπερασπίζουμε την ισότητα όλων των εθνών. Αν η Ουκρανία θα έχει λ. χ. την τύχη ν’ αποτελέσει αυτοτελές κράτος, αυτό εξαρτιέται από χίλιους παράγοντες που είναι άγνωστοι από τα πριν. Και χωρίς να προσπαθούμε «να μαντέψουμε» στην τύχη, στεκόμαστε σταθερά σ’ αυτό που είναι αναμφισβήτητο: στο δικαίωμα της Ουκρανίας να γίνει τέτοιο κράτος. Σεβόμαστε αυτό το δικαίωμα, δεν υποστηρίζουμε τα προνόμια του μεγαλορώσου πάνω στους ουκρανούς, διαπαιδαγωγούμε τις μάζες στο πνεύμα της αναγνώρισης αυτού του δικαιώματος, στο πνεύμα της άρνησης των κρατικών προνομίων οποιουδήποτε έθνους.

Στα άλματα που έκαναν όλες οι χώρες την εποχή των αστικών επαναστάσεων είναι δυνατές και πιθανές οι συγκρούσεις και ο αγώνας για το δικαίωμα δημιουργίας εθνικού κράτους. Εμείς οι προλετάριοι δηλώνουμε εκ των προτέρων ότι είμαστε εχθροί των προνομίων των μεγαλορώσων και προς την κατεύθυνση αυτή κάνουμε όλη την προπαγάνδα και τη ζύμωσή μας.

Κυνηγώντας τον «πρακτικισμό» η Ρόζα Λούξεμπουργκ παράβλεψε το κυριότερο πρακτικό καθήκον και του μεγαλορωσικού προλεταριάτου και του προλεταριάτου των άλλων εθνών: το καθήκον της καθημερινής ζύμωσης και προπαγάνδας ενάντια σε κάθε κρατικο-εθνικό προνόμιο, για το δικαίωμα, το ίσο δικαίωμα όλων των εθνών να δημιουργήσουν δικό τους εθνικό κράτος. Αυτό το καθήκον είναι (τώρα) το κυριότερο καθήκον μας στο εθνικό ζήτημα, γιατί μονάχα έτσι υπερασπίζουμε τα συμφέροντα της δημοκρατίας και της ισότιμης συμμαχίας όλων των προλετάριων όλων των εθνών.

Ας «μην είναι πρακτική» αυτή η προπαγάνδα και από την άποψη των μεγαλορώσων-καταπιεστών και από την άποψη της αστικής τάξης των καταπιεζόμενων εθνών (και οι πρώτοι και οι δεύτεροι απαιτούν ένα συγκεκριμένο ναι ή όχι, κατηγορώντας τη σοσιαλδημοκρατία για «αοριστία». Στην πραγματικότητα ακριβώς αυτή η προπαγάνδα, και μόνον αυτή, εξασφαλίζει την πραγματικά δημοκρατική και την πραγματικά σοσιαλιστική διαπαιδαγώγηση των μαζών.  Μονάχα αυτή η προπαγάνδα εγγυάται και τις μεγαλύτερες πιθανότητες εθνικής ειρήνης στη Ρωσία, αν θα μείνει αυτή ένα πολύχρωμο εθνικό κράτος, και την πιο ειρηνική (και αβλαβή για την προλεταριακή ταξική πάλη) διαίρεσή της σε διάφορα εθνικά κράτη, αν θα μπει το ζήτημα μιας τέτοιας διαίρεσης.

Για να εξηγήσουμε πιο συγκεκριμένα αυτή τη μοναδικά προλεταριακή πολιτική στο εθνικό ζήτημα, θα εξετάσουμε τη στάση του μεγαλορωσικού φιλελευθερισμού απέναντι στην «αυτοδιάθεση των εθνών» και το παράδειγμα του αποχωρισμού της Νορβηγίας από τη Σουηδία.

Πηγή: https://www.blogger.com/

Παράξενες θεωρίες για τον Ιησού

Μήπως κάνουμε με λάθος τρόπο τον Σταυρό μας; Ήταν παντρεμένος ο Ιησούς; Τελικά υπήρξε ως ιστορικό πρόσωπο;

Μήπως κάνουμε με λάθος τρόπο τον Σταυρό μας; Ήταν παντρεμένος ο Ιησούς; Τελικά υπήρξε ως ιστορικό πρόσωπο; Εκατοντάδες θεωρίες υπάρχουν γύρω από το πρόσωπο του Ιησού, πολλές από τις οποίες έχουν προκύψει από επιστημονικές μελέτες. Ιδού μερικές από αυτές:

Κάνουμε λάθος στον σταυρό μας

Πρόσφατη έρευνα ισχυρίζεται ότι ο Χριστός δεν σταυρώθηκε με τον τρόπο που πιστεύαμε μέχρι σήμερα. Η Σταύρωση μάλιστα μπορεί να έγινε με πολύ πιο σκληρό και επώδυνο τρόπο απ’ ότι δείχνουν οι εικόνες της εκκλησίας. Συγκεκριμένα, τα χέρια του Ιησού μπορεί να μην ήταν τεντωμένα κατά μήκος της δοκού του Σταυρού, αλλά κάθετα πάνω από το κεφάλι. Στην περίπτωση αυτή, ο θάνατος έρχεται νωρίτερα και πολύ πιο επώδυνα, αφού η συγκεκριμένη στάση προκαλεί σταδιακά ασφυξία. Οι ανατρεπτικές αυτές υποθέσεις προέκυψαν από τη μελέτη της Σινδόνης του Τορίνο, από ομάδα επιστημόνων του Πανεπιστημίου της Παβίας στην Ιταλία. Αν αληθεύουν, αυτό σημαίνει ότι τόσα χρόνια κάνουμε τον σταυρό μας λάθος…

Ο Ιησούς και η Μαρία Μαγδαληνή

Ο Ιησούς και η Μαρία Μαγδαληνή μπορεί να είχαν παντρευτεί, ή τουλάχιστον έτσι λέει το Ευαγγέλιο του Φιλίππου. Σίγουρα, αυτό είναι η βασική πλοκή για τον Κώδικα Ντα Βίντσι, αλλά η θεωρία αυτή βασίζεται σε κείμενα από τα Ευαγγέλια των Γνωστικών, που ανακαλύφθηκαν το 1945 και τη γνησιότητα των οποίων θρησκευτικοί εμπειρογνώμονες εξακολουθούν να αμφισβητούν. Στο Ευαγγέλιο του Φιλίππου, η Μαρία η Μαγδαληνή, η οποία αναφέρεται ως «κοινωνός του Ιησού», παρουσιάζεται πιο κοντά στον Ιησού από οποιονδήποτε άλλο απόστολο. Σε έναν διάλογο ανάμεσα στον Πέτρο και τη Μαρία, παραδέχεται ότι «ο Σωτήρας σε αγαπούσε περισσότερο από όλες τις άλλες γυναίκες». Το μόνο άλλο αποδεικτικό στοιχείο για τη στήριξη της θεωρίας είναι οι αναφορές ότι ο Ιησούς φιλούσε συχνά τη Μαρία, αν και κάποιοι υποστηρίζουν ότι το φιλί ήταν έθιμο και χαρακτηριστικό του Ιησού για όσους τον ακολουθούσαν.

Ο Ιησούς δεν υπήρχε

Ο αμερικανός επιστήμονας Τζόζεφ Άτγουιλ υποστηρίζει ότι ο Ιησούς δεν υπήρξε στην πραγματικότητα, αλλά τον δημιούργησαν οι Ρωμαίοι αριστοκράτες. Σύμφωνα με τη θεωρία του, οι Ιουδαίοι περίμεναν τον ερχομό του Μεσσία που θα τους λύτρωνε από τη ρωμαϊκή κατοχή και η προσμονή αυτή είχε ως αποτέλεσμα να προκαλούνται συχνά εντάσεις στην περιοχή. Για το λόγο αυτό οι κατακτητές επινόησαν τον ερχομό του Μεσσία.

Έπειτα από πολλές μελέτες εγγράφων του πρώτου αιώνα, ο Άτγουιλ κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η ζωή ενός Ρωμαίου αυτοκράτορα είχε πολλά κοινά στοιχεία με τη ζωή του Ιησού. Συγκεκριμένα παρατήρησε ότι στο βιβλίο του Ιώσηπου Φλάβιου «Ο πόλεμος των Ιουδαίων», υπάρχουν στοιχεία τα οποία συναντάμε και στην Καινή Διαθήκη.«Αυτό που διαφεύγει στους περισσότερους ερευνητές είναι ότι οι θέσεις του Ιησού έμοιαζαν αρκετά με αυτές που διατύπωσε ο Αυτοκράτορας Τίτος Φλάβιος», επισημαίνει. Σύμφωνα με διάφορες εκτιμήσεις, ο θάνατος του Ιησού χρονολογείται πριν το 30-39μΧ, αρκετές δεκαετίες πριν τη στρατιωτική εκστρατεία του Τίτου Φλάβιου όπου και διατύπωσε θεωρίες όμοιες με αυτές του Ιησού. Να σημειωθεί ότι ο Φλάβιος γεννήθηκε το 39 μΧ και πέθανε το 81 μΧ, αρκετά δηλαδή χρόνια μετά το θάνατο του Ιησού.

Ο Ιησούς ήταν εξωγήινος

Όσο παράξενο και αν ακούγεται, υπάρχουν κάποιοι που το πιστεύουν. Ένας από τους πιο γνωστούς πρεσβευτές αυτής της θεωρίας είναι ο πρεσβυτεριανός ιερέας Μπάρι Ντάουνινγκ. Ο Ντάουνινγκ πιστεύει ότι ο Ιησούς ήταν ένα εξωγήινο υβρίδιο, οι άγγελοι ήταν εξωγήινοι και η Ανάσταση έγινε με ένα διαστημόπλοιο. Υπάρχει επίσης η θεωρία ότι η Έξοδος των Εβραίων έγινε με UFO –πράγμα που εξηγεί και τον χωρισμός των υδάτων της Ερυθράς Θάλασσας. Παρότι ο εν λόγω ιερέας έχει σπουδάσει στη Θεολογική Σχολή του Princeton, δεν έχει αποδείξεις για τη συγκεκριμένη θεωρία. Έχει όμως αρκετούς οπαδούς.

Ο Ιησούς λιποθύμησε στον σταυρό

Μια ιδιαίτερα διαδεδομένη θεωρία είναι ότι ο Ιησούς δεν ξεψύχησε πάνω στο σταυρό, αλλά απλά λιποθύμησε. Το 1800 ο Γερμανός θεολόγος και ιστορικός Καρλ Βεντουρίνι υποστήριξε ότι ο Ιησούς έχασε τις αισθήσεις του και λιποθύμησε από την κούραση και την απώλεια αίματος. Τον θεώρησαν νεκρό, τον κατέβασαν από το σταυρό και τον τοποθέτησαν στην ταφική σπηλιά. Όταν αργότερα συνήλθε, οι μαθητές του πίστεψαν ότι αναστήθηκε από τους νεκρούς. Ο Βεντουρίνι στήριξε τη θεωρία του στο ότι πουθενά στα ιερά κείμενα ο ίδιος ο Χριστός δεν αναφέρει ότι είχε πεθάνει. Λέει απλά ότι «επέστρεψε».

Η θεωρία αυτή μελετήθηκε και επεκτάθηκε με την πάροδο των χρόνων. Τη δεκαετία του 1960 ο δρ Χιουγκ Σκόνφιλντ εξέδωσε το βιβλίο «Η συνωμοσία του Πάσχα», που ουσιαστικά στηριζόταν στην άποψη του Βεντουρίνι. Ο Σκόνφιλντ επιχείρησε να αποδείξει και επιστημονικά ότι ο Ιησούς απλά λιποθύμησε και δεν πέθανε πάνω στο σταυρό. Ένας υγιής άνδρας χρειαζόταν δύο και περισσότερες μέρες για να πεθάνει στο σταυρό. Εκτός και αν οι Ρωμαίοι στρατιώτες τον λόγχιζαν θανάσιμα από ευσπλαχνία, υποστηρίζει.

Πηγές:http://www.antinews.gr/

newscientist.com

time.com

dailymail.co.uk

ancientaliensdebunked.com

reviewofreligions.org

Οι αστυνομικοί δεν σεβάστηκαν ούτε το δικαστήριο

Όρμησαν στην αίθουσα, συνέλαβαν τον έναν από τους 12 αντιφασίστες κατηγορούμενους, του έβαλαν χειροπέδες και τον έσυραν έξω από την αίθουσα

Πρωτοφανή επεισόδια δημιούργησαν αστυνομικοί στο χθεσινό αυτόφωρο των 12 αντιφασιστών που συνελήφθησαν στον σωρό έπειτα από συμπλοκή με ακροδεξιούς κατά τη διάρκεια καλέσματος-ενημέρωσης για την αντιφασιστική εκδήλωση ενάντια στην καταπάτηση των δικαιωμάτων των μεταναστών («Εφ.Συν.», 30/12/2013). Ο εισαγγελέας της έδρας μετέτρεψε το κατηγορητήριο της ασφάλειας που αφορούσε το κακούργημα της «απόπειρας βαριάς σκοπούμενης σωματικής βλάβης» στο πλημμέλημα της επικίνδυνης σωματικής βλάβης. Κατόπιν αυτού ο πρόεδρος του δικαστηρίου όρισε τακτική δικάσιμο για τις 8/1/2014 και διέταξε να αφεθούν όλοι ελεύθεροι. Αμ δε! Αφήνοντας άφωνο το δικαστήριο με την πρωτοφανή υπέρβαση καθήκοντος, αλλά και με την απόλυτη έλλειψη σεβασμού προς τους δικαστές, οι αστυνομικοί όρμησαν στην αίθουσα και συνέλαβαν τον έναν από τους 12 κατηγορούμενους και συγκεκριμένα αυτόν που είχε αλβανική καταγωγή. Του έβαλαν χειροπέδες και τον έσυραν στην κυριολεξία έξω από την αίθουσα. Ο πρόεδρος σε φοβερή αμηχανία σηκώθηκε δύο φορές να φύγει επαναλαμβάνοντας την απόφαση του δικαστηρίου να αφεθούν όλοι ελεύθεροι. Μάταιος κόπος! Οι αστυνομικοί εν μέσω διαμαρτυριών απήγαγαν τον κατηγορούμενο και τον μετέφεραν στη ΓΑΔΑ με την απειλή της απέλασης, εφόσον του είχε ασκηθεί δίωξη. Στην ασφάλεια, όπου και μέχρι αργά παρέμεναν οι συνήγοροι αλλά και η επικεφαλής της Ανοιχτής Πόλης, Ελένη Πορτάλιου, έδωσαν στον «κρατούμενο» να υπογράψει στα αλβανικά χαρτί όπου να παραδέχεται ότι είναι επικίνδυνος για τη χώρα! Ο άνθρωπος αυτός ζει με την οικογένειά του στην Ελλάδα, έχει σπουδάσει εδώ και φυσικά διαθέτει όλα τα έγγραφα, ενώ με δυσκολία καταλάβαινε τι έγραφε το χαρτί στα αλβανικά. Ενώ στην αρχή ο προϊστάμενος της ασφάλειας δήλωσε ότι θα αφεθεί ελεύθερος, αργότερα τον μετέφεραν στα φρικτά κρατητήρια της Πέτρου Ράλλη. Μέχρι να γίνουν οι όποιες προσπάθειες για την αποτροπή μιας εκδικητικής αυθαίρετης απέλασης, ένας νέος άνθρωπος θα περάσει ένα μαρτύριο στα κρατητήρια για το χατίρι της ΕΛ.ΑΣ., που διέγνωσε σ’ αυτόν τον αντιφασίστα απειλή για τα τάγματα εφόδου!

Μια δράση της ΕΛ.ΑΣ., που αγνοεί ακόμα και δικαστικές αποφάσεις προκειμένου να «αποδώσει» τη δική της δικαιοσύνη, είναι το ερώτημα στο οποίο θα πρέπει να απαντήσει ο υπουργός κ. Δένδιας.

Α.Ψ.

Πηγή: http://www.efsyn.gr/

 Το απόγευμα  οι αστυνομικοί που τη Δευτέρα μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου συνέλαβαν παράνομα  τον αλβανικής καταγωγής αντιφασίστα χωρίς να υπακούσουν την απόφαση του δικαστή, τον άφησαν  τελικά ελεύθερο. 

Το Αναπόφευκτο της Προσωπικής Προσέγγισης του Θεού

 Η προσέγγιση της έννοιας του Θεού αποτελεί ένα θέμα που έχει ευρεία συσχέτιση με διάφορες πλευρές της ζωής μας, από τις πιο ενδόμυχες και εσωτερικές, μέχρι τις πιο έντονα κοινωνικές. Το όλο ζήτημα σχετίζεται άμεσα και με την πολύ συνηθισμένη ερώτηση, “πιστεύεις στο Θεό;”, την οποία θα την ακούσουμε πολύ συχνά σε χώρες ευρείας θρησκευτικότητας όπως είναι η Ελλάδα. Ίσως πρόκειται για την πιο συχνή ερώτηση θρησκευτικού περιεχομένου...

την οποία θέτουμε τόσο εύκολα αλλά και απαντάμε με την ίδια επίσης ευκολία. Είναι όμως αυτό το ερώτημα τόσο απλό να απαντηθεί και μάλιστα μονολεκτικά; Ένα αντιπροσωπευτικό παράδειγμα του εννοιολογικού αδιεξόδου που ενυπάρχει σε αυτή την ερώτηση μας δίνει οAlbert Einstein, ο οποίος όταν ρωτήθηκε αν πιστεύει στον Θεό, απάντησε: “ευχαρίστως να σας απαντήσω αν πρώτα εσείς μου προσδιορίσετε τι ακριβώς εννοείτε με τη λέξη Θεός”… Το παρακάτω άρθρο πραγματεύεται ως ενότητα τον ανωτέρω τίτλο αλλά και την ερώτηση που αναφέρθηκε πιο πριν. 

Μέσα από μία φιλοσοφική ανάπτυξη του τίτλου και του ανωτέρω ερωτήματος (κάτι που αποτελεί μία εξαιρετική νοητική άσκηση σε προσωπικό επίπεδο για τον καθένα μας), αλλά και με μία σειρά από επιστημονικά δεδομένα περί σχέσης και αλληλεπίδρασης μεταξύ ανθρώπου και κόσμου, θεωρώ πως τελικά το να δοθεί μία γρήγορη μονολεκτική απάντηση (θετική ή αρνητική), είναι κάτι που δεν έχει νόημα ούτε για εμάς που θα το απαντήσουμε αλλά ούτε και για τον ερωτών και παρακάτω θα δούμε γιατί συμβαίνει αυτό. Παράλληλα, θα αναπτυχθούν οι προεκτάσεις και οι συνέπειες αυτού του συμπεράσματος που για τον καθένα μας είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες και εμφανώς στηρίζουν το συμπέρασμα πως ο Θεός και η “σχέση” μας μαζί του (ονομάζεται “μυστικισμός”) είναι υπόθεση αμιγώς προσωπική. Ας δούμε όμως πως οδηγούμαστε σε αυτό το συμπέρασμα και φυσικά, ας κρίνει με προσοχή και ειλικρίνεια ο καθένας για τον εαυτό του κατά πόσο τον εκφράζουν τα παρακάτω δεδομένα…

Μερικές Αρχικές Σκέψεις

Προσωπικά θεωρώ πως η σχέση μας με τον Θεό είναι ίσως η πιο προσωπική και απερίγραπτη εμπειρία που βιώνουμε αλλά επιπλέον, ως προς το επικοινωνιακό της κομμάτι, είναι ταυτόχρονα και η πιο δύσκολα μεταβιβάσιμη ως συμπύκνωμα πληροφορίας. Με μία προσεκτική και ενδελεχή μελέτη του ίδιου του ερωτήματος, κατανοούμε πως τελικά υπάρχουν τόσοι “θεοί”, όσοι και οι άνθρωποι επί της Γης, καθώς η έννοια και υπόσταση του Θεού παραλλάσσεται αναλόγως της προσωπικής κοσμοθέασης αυτών που τον αναζητούν και κατά συνέπεια προσπαθούν να τον προσεγγίσουν με διάφορους τρόπους. Κατά συνέπεια, διαπιστώνουμε πως η προσωπική προσέγγιση της έννοιας του Θεού είναι κάτι το αναπόφευκτο.

Πραγματικά, το να δηλώσει κάποιος “ένθεος” ή καλύτερα “θεϊστής” (που αποτελεί την πιο γενικευμένη αποδοχή της έννοιας του Θεού και αποτελεί διαφορετική έννοια από τον “ντεϊστή”), δε σημαίνει πως υποχρεωτικά και απαραίτητα ενστερνίζεται και λατρεύει τον τάδε ή δείνα θεό κάποιας γνωστής θρησκείας και ο λόγος που αυτό ισχύει οφείλεται στην αναπόφευκτη προσωπική οπτική θεώρησης του κόσμου για τον καθένα μας ξεχωριστά. Είναι πολλές οι περιπτώσεις ακολούθων διαφόρων θρησκευτικών ρευμάτων που κυριολεκτικά αδυνατούν να κατανοήσουν το πώς και γιατί ένας συνάνθρωπός τους ίσως να έχει διαφορετική οπτική περί Θεού από τη δική τους (τα αίτια έχουν εντοπιστεί αλλά δεν αφορούν στο συγκεκριμένο άρθρο). Ταυτόχρονα, η μη αποδοχή μίας διαφορετικής μεταφυσικής οπτικής, συνήθως συνοδεύεται από λέξεις-ποινές όπως το να ονομάζουν τον ομιλούντα άπιστο, άθρησκο, άθεο κλπ, χωρίς οι “τιτλοδότες” να γνωρίζουν καν το τι σημαίνουν αυτές οι έννοιες. Η άγνοια περί βασικής ορολογίας στις προσεγγίσεις του Θεού είναι εκτεταμένη (υπάρχει ξεχωριστό άρθρο πάνω σε αυτή την ορολογία), όμως την κύρια ευθύνη σε αυτό το φαινόμενο δεν την έχουν οι πιστοί αλλά οι εκπρόσωποι της κάθε θρησκείας γιατί δεν “εκπαιδεύουν” τον πιστό στην ουσία των εννοιών αλλά επενδύουν στο μυστικιστικό-αισθαντικό κομμάτι, το οποίο όμως παραμένει ανερμήνευτο και μη μεταβιβάσιμο.

1. Τι Σημαίνει η Ερώτηση “Πιστεύεις στον Θεό”;

Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα ερώτημα που στο άκουσμά του ίσως απαντούμε αυθόρμητα με ένα γρήγορο “ναι”, με ένα “όχι” ή ακόμα και με ένα “δεν είμαι σίγουρος” και προσωπικά θεωρώ πως όταν κάποιος θέτει μία τέτοια ερώτηση, ουσιαστικά ορμώμενος από ιδιοτελή αίτια, ψάχνει τους μεταφυσικά όμοιούς του και ταυτόχρονα ίσως ακόμα και να αξιολογεί την ποιότητα τους απέναντί του με βάση το αν η απάντηση που θα λάβει ταιριάζει στις δικές του πεποιθήσεις. Ψάχνει με λίγα λόγια να διαμορφώσει έστω στιγμιαία ένα μικροκοινωνικό περιβάλλον στο οποίο θα αισθάνεται άνετα και ασφαλής. Είναι όμως ευτυχές γεγονός το ότι και στην Ελλάδα αρχίζουμε να ωριμάζουμε σε αυτή την κοινωνική πτυχή και πλέον κάποιος που δεν αποδέχεται την εν Ελλάδι (στατιστικά) επικρατούσα θρησκεία, δεν αποτελεί ξένο σώμα στην κοινωνία του αλλά απλώς διαφορετικό και συνταγματικά ισότιμο μέρος της και η ωρίμανση αυτή ξεκίνησε από τα μεγάλα αστικά κέντρα, ενώ αρχίζει να απαντάται και σε μικρότερες πόλεις και χωριά.

Έχουμε λοιπόν μπροστά μας μία ερώτηση που όχι μόνον θίγει προσωπικά δεδομένα άνευ λόγου αλλά ταυτόχρονα δεν προσφέρει ίσως τίποτα το χρήσιμο στον ερωτών, καθώς το αν ο Α ή ο Β άνθρωπος πιστεύει ή όχι στον Θεό, πραγματικά ούτε μας βοηθά να βελτιωθούμε σε κάτι, ούτε βάλλει τον βιοπορισμό ή τις μεταφυσικές μας πεποιθήσεις και σε μία τέτοια ερώτηση, ίσως η πιο αφοπλιστική (πλην όμως καλοπροαίρετη) απάντηση θα ήταν μία άλλη ερώτηση: “γιατί ρωτάς;”…

2. Γιατί η Προσωπική Προσέγγιση της Έννοιας του Θεού Είναι Τελικά Αναπόφευκτη;

Οι λόγοι που μας οδηγούν σε ένα τέτοιο συμπέρασμα είναι αρκετοί και δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που αυτοί οι λόγοι συνδέονται μεταξύ τους. Ας δούμε το πώς μερικοί από αυτούς βρίσκουν εφαρμογή στον κόσμο μας.

Μία βασική αιτία που καθιστά αδύνατο το να υπάρξει έστω μεταξύ δύο ανθρώπων κοινή αποτύπωση της εικόνας και ουσίας του Θεού, είναι οι βιολογικές μας διαφορές και ως ξεχωριστές μεταξύ μας ψυχοσωματικές οντότητες, εμφανίζουμε παραλλαγές στην ερμηνεία των πληροφοριών περί Θεού και μυστικισμού. Το άμεσο συμπέρασμα που μπορούμε να εξάγουμε από αυτό, είναι ότι ο κάθε άνθρωπος αντιλαμβάνεται και μεταφράζει την ουσία του Θεού με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο, ακόμη κι όταν (κατά συνθήκη) ένας άνθρωπος υποστηρίζει πως ανήκει στην ίδια ακριβώς θρησκεία με κάποιους άλλους, άρα υποτίθεται πως λατρεύει τον ίδιο Θεό και βιώνει εφάμιλλες μυστικιστικές εμπειρίες.

Ένας άλλος καθοριστικός παράγοντας, είναι αυτό που εισήγαγαν εδώ και αιώνες οι μελετητές διαφόρων θρησκειών που ενσωματώνουν θεϊστικά μοντέλα (όπως οι αβρααμικές θρησκείες), οι οποίοι έχουν προσθέσει στην προσέγγιση του Θεού και την πολύ χρήσιμη και ερμηνευτικά ειλικρινή έννοια του “αποφατισμού”, σύμφωνα με την οποία, δεν μπορούμε να γνωρίζουμε ακριβώς κι επαρκώς το τι είναι ο Θεός, για τον Θεό σιωπούμε, δεν μπορούμε τελικά να δώσουμε σαφή και οριστική απάντηση, παρά μόνον να ερμηνεύσουμε και να επικοινωνήσουμε τις βιωματικές μας εμπειρίες που σχετίζονται με Αυτόν. Φυσικά, ο αποφατισμός έχει εφαρμογή σε όλους τους “υπερβατικούς” θεούς, ασχέτως θρησκείας και κατόπιν αυτών των δεδομένων, ακόμα και η ίδια ηmainstream έννοια “θέωση” αποκτά νεφελώδη ερμηνεία (κι εν τέλει, αμιγώς προσωπική…).

Σε όλα αυτά, βασικός παράγοντας που θα μας οδηγήσει σε μία σωστή κατανόηση του ζητήματος, είναι η απόφασή μας να προσεγγίσουμε το θέμα με καθαρά προσωπικά κριτήρια, με καθαρά ατομικές θέσεις κι εν τέλει με την προσωπική ευθύνη με την οποία θα μας επιφορτίσει μία τέτοια απόφαση. Σε αυτό το θέμα είναι δεδομένο πως τα κύρια θρησκευτικά ρεύματα παρουσιάζουν μία χαρακτηριστική “δυσανεξία” στο να προτρέπουν τον πιστό να ψάχνει μόνος του και να ερευνά αυτά τα ζητήματα, παράλληλα, απεμπλέκονται υποχρεωτικά από στοιχεία συγκρητισμού και ως εκ τούτου, είναι σύνηθες φαινόμενο το να παρατηρείται σχεδόν σε καθημερινή βάση ένας αγώνας διάκρισης και υπεροχής, γιατί αναπόφευκτα μερικοί εκπρόσωποι των θρησκειών (ασχέτως αξιώματος) θέλουν να αποδείξουν και να πείσουν (άρα τελικά να επιβάλλουν) τη θρησκεία τους ως την καλύτερη και ανώτερη όλων των άλλων, δίνοντας προς εφαρμογή ένα σύστημα που υποχρεωτικά θα ταιριάζει σε όλους, χωρίς όμως αυτό να είναι εφικτό στην πράξη.

Σε όλα αυτά τα φαινόμενα, η προσωπική θέση κι επιλογή του ατόμου-πιστού είναι σχεδόν πλήρως απούσα και αυτό το φαινόμενο καταστολής των προσωπικών θέσεων και επιλογών σε τόσο βασικά ζητήματα θα λέγαμε πως είναι διαχρονικό. Επομένως αυτό το καθεστώς αδυνατεί να καλύψει πλήρως όλους τους ανθρώπους στο μεταφυσικό ζήτημα του Θεού γιατί απλά είναι αδύνατο να είναι πλήρως συμβατό με όλους ανεξαιρέτως τους πιστούς. Κάποιοι καλύπτονται απόλυτα από τις θέσεις της θρησκείας τους, κάποιοι άλλοι όμως όχι και για τους τελευταίους δεν δίνονται οι προϋποθέσεις προς την υιοθέτηση μίας προσωπικής οπτικής που πλέον θα τους καλύπτει απόλυτα...

Πέραν των ανωτέρω, η επιστήμη έχει προχωρήσει σε πολύ ενδιαφέροντα πεδία και πλέον είναι σαφές πως η πραγματική γνώση του Θεού είναι ένα πολύ δύσκολο και πολύ ιδιαίτερο ζήτημα. Κι επειδή ο ορισμός της γνώσης είναι “πληροφορία + εμπειρία”, ακόμη κι όταν η πληροφορία είναι σταθερή και δεδομένη για όλους, υπάρχει η εμπειρία, το βίωμα, το οποίο έχει τόσες παραλλαγές, όσοι και οι εμπλεκόμενοι σε αυτό. Επίσης, αν αναλογιστούμε τα επιστημονικά δεδομένα που έχουν παρουσιαστεί και αναλυθεί σε διάφορα φιλμ και βιβλία που έχουν σχέση με την κβαντική φυσική και τις νοητικές επιστήμες (πχ “What the bleep do we know!?”, “Thebiology of belief”, “How god changes your brain”, “Born to believe”, “The quantum apocalypse”, “The science of spirituality”, “Themystical mind” κ.α.), κατανοούμε πως τελικά διαφέρουμε σημαντικά ακόμα και ως προς την πρόσληψη κι επεξεργασία της κατ’ επίφασιν ίδιας πληροφορίας, ασχέτως του αν τη βιώσουμε ή όχι και αυτό έχει άμεση σχέση με τα προσωπικά βιολογικά μας χαρακτηριστικά, τα οποία είναι μοναδικά και ξεχωριστά για κάθε άνθρωπο. Η μεταβλητότητα επομένως ξεκινά ήδη από την πληροφορία εν τη γενέσει της. Επίσης, διάφορες σκέψεις, ιδέες και συναισθήματα είναι ικανά να καθορίσουν και να τροποποιήσουν το πως αντιλαμβανόμαστε την υπόσταση του Θεού.

Πραγματικά, κανένας ανθρώπινος εγκέφαλος και κανένα ζωτικό όργανο που μπορεί να εμπλέκεται στη διαδικασία της σκέψης ενός ανθρώπου δεν έχει την ίδια κατασκευή με το αντίστοιχο όργανο που θα βρούμε σε έναν άλλο άνθρωπο. Κατά συνέπεια, οι πιθανότητες κι αιτίες διαφορετικότητας στην προσέγγιση της ουσίας του Θεού είναι πραγματικά απεριόριστες, καθώς ακόμη και σε βασικές πληροφορίες της καθημερινότητάς μας όπως αυτές επεξεργάζονται από τις 5 βασικές αισθήσεις, παρατηρούνται σημαντικές διαφορές μεταξύ των ανθρώπων, ακόμα και για πράγματα τόσο απλά όπως η πληροφορία της παρατήρησης ενός δέντρου, οι οσμές κλπ., πόσο μάλλον για ζητήματα σχεδόν αμιγώς πνευματικά.

Με μία φράση, δεν θα ήταν υπερβολικό να συμπεράνουμε πως ο κάθε άνθρωπος επί της Γης βιώνει τη δική του ξεχωριστή πραγματικότητα. Αξίζει να σημειωθεί εδώ πως σύμφωνα με τα δεδομένα της κβαντικής φυσικής, ένα αντικείμενο που τίθεται προς παρακολούθηση και αλληλεπιδρά με τον παρατηρητή του, μεταβάλλεται όταν κάποιος αρχίζει να το παρατηρεί, ενώ, προχωρώντας σε ακόμη πιο εννοιολογικά δύσβατα πεδία, ένα αντικείμενο αποκτά ύπαρξη εφόσον το παρατηρεί κάποιος κι όχι όταν δεν υπάρχει παρατηρητής…

Το συμπέρασμα που εξάγεται από όλα αυτά τα δεδομένα είναι ότι φτάνουμε σε μία κατανόηση πως ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του ξεχωριστό σύστημα πρόσληψης και επεξεργασίας των διαφόρων πληροφοριών που δέχεται (από τις βασικές έως τις πολύπλοκες) και κατά συνέπεια, ακόμη και ζητήματα ιδιαίτερα πνευματικά όπως αυτό της υπόστασης του Θεού, εμπίπτουν στην ίδια συμπερασματική αξιολόγηση. Συμπληρωματικά, ο Γάλλος φιλόσοφος Henri Bergson (1859-1941) κάνει αναφορά στις περίφημες “εγκεφαλικές βαλβίδες”. Πρόκειται για ένα μηχανισμό προστασίας του εγκεφάλου, ο οποίος κάθε δευτερόλεπτο δέχεται έναν καταιγισμό από περίπου 400 δισεκατομμύρια πληροφοριών, εκ των οποίων επεξεργάζεται μόνον τις 2.000 από αυτές.

Ο εγκέφαλος θέτει σε συνεχή εφαρμογή αυτές τις “βαλβίδες” που λειτουργούν ως φίλτρα, δίνοντας τελικά στον εγκέφαλό μας τόσες πληροφορίες προς επεξεργασία, ώστε να μην καταρρεύσει από τον καταιγισμό των 400 δισεκατομμυρίων πληροφοριών ανά δευτερόλεπτο που δέχεται αρχικά. Συνδυάζοντας αυτά τα δεδομένα με τη μοναδική για κάθε άνθρωπο κατασκευή του εγκεφάλου του και γενικά ολόκληρου του σώματός του, φτάνουμε να συμπεράνουμε με ασφάλεια πως ο κάθε άνθρωπος διατηρεί ένα μοναδικό σύστημα εισόδου και επεξεργασίας των διαφόρων πληροφοριών που δέχεται, συμπεριλαμβανομένων και των υπερβατικών-μυστικιστικών εμπειριών.

Αυτά τα στοιχεία μας οδηγούν στο συμπέρασμα πως το μυστικιστικό μονοπάτι που ακολουθεί ο Χ άνθρωπος, είναι αδύνατο να ταυτιστεί με το μυστικιστικό μονοπάτι που ακολουθεί κάποιος άλλος άνθρωπος, ακόμη κι αν μεταξύ τους συμφωνούν πως ως σύστημα λατρείας, σχετίζονται με τον ίδιο Θεό. Αυτή η αποδοχή ενός απόλυτα όμοιου Θεού και για τους δύο υφίσταται συμβατικά και στερείται αποδείξεων γιατί είναι αδύνατο να υπάρξει απόλυτα ακριβής μεταφορά τέτοιων πληροφοριών (ως μυστικιστικές εμπειρίες) μεταξύ των ανθρώπων, κάτι που γίνεται εύκολα κατανοητό αν λάβουμε υπ’ όψιν μας το τι εστί άνθρωπος ως μονάδα και ως ατομικότητα.

Σε αυτό το θέμα, μπορούμε να δώσουμε και μία ακόμη ερευνητική παράμετρο, εκείνη του ότι ο Θεός, όσο ακατάληπτος και αν είναι, θεωρητικά παραμένει μία δεδομένη υπόσταση (εγώ ειμί ο Ων) την οποία ο κάθε άνθρωπος την ερμηνεύει και την επεξεργάζεται με τον δικό του τρόπο. Είναι σαν να έχουμε να κάνουμε με ένα ουράνιο τόξο, κοινό για όλους τους ανθρώπους, που ξεκινά από τη γη (άνθρωπος) και καταλήγει στον ουρανό (Θεός), πλην όμως ο κάθε άνθρωπος βαδίζει πάνω σε διαφορετική δέσμη χρώματος του ουράνιου τόξου…

Μία τέτοια οπτική της σχέσης Θεού και ανθρώπου μας οδηγεί σε ένα παγκοσμίως κοινό θεϊστικό μοντέλο (ένας κοινός Θεός για όλους), όμως σε όλα αυτά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ήδη είναι ενεργοί αρκετοί ορισμοί-εκδοχές διαφορετικών κοσμοθεάσεων (πχ ενοθεϊσμός, παγανισμός, πολυθεϊσμός, πανθεϊσμός, πανενθεϊσμός, μονισμός, ντεϊσμός κλπ) και όλα αυτά, αν και αρχικά υπήρξαν οι βάσεις για την ανάπτυξη πολλών θρησκειών, κατανοούμε πως εξακολουθούν να είναι θεωρίες που έρχονται να καλύψουν το σοβαρό ζήτημα της “τοπολογίας” του Θεού, δηλαδή το αν ο Θεός βρίσκεται και δημιουργείται μέσα μας ή αν υπάρχει έξω από εμάς, κάτι που επιφέρει μία σημαντική διεύρυνση στο τι εστί Θεός αλλά και στο αν πράγματι έχει νόημα να απαντήσουμε στο ερώτημα του αν πιστεύουμε στον Θεό…

Σε όλα αυτά, ένα επιπλέον αξιοσημείωτο δεδομένο είναι το ότι οι υποστηρικτές των μεγάλων θρησκειών (και σε περίεργη αντίθεση με τον αποφατισμό που επίσης αποδέχονται), θεωρούν σε μεγάλο βαθμό πως έχουν ήδη λύσει το ζήτημα της ταυτότητας του Θεού κι έχουν έτοιμες και αποκρυσταλλωμένες απαντήσεις σε αυτό, καθιστώντας για τον πιστό μη αναγκαία την επιπλέον ενασχόληση με το ζήτημα. Όμως, μία εκτενής συζήτηση επί αυτού, θα αποκαλύψει πως τελικά οι περισσότεροι πιστοί δεν μπορούν να περιγράψουν σε ποιόν θεό πιστεύουν και μάλιστα σε μερικές περιπτώσεις δογμάτων το λάθος έχει φτάσει τόσο βαθιά που οι πιστοί καλούνται να “μεταστοιχειώσουν” την άγνοια σε αρετή και ευκόλως δηλώνουν πως “είναι δεδομένο πως δεν μπορώ να γνωρίζω σε ποιόν θεό πιστεύω, ο θεός είναι ακατάληπτος” κλπ…

Σωστό αυτό ως διαπίστωση, υπάρχει όμως και το μετά. Τι κάνει ένας θρησκευόμενος όταν αναγνωρίσει πως τελικά η λατρεία που αποδίδει, απλώς “εκπέμπεται” χωρίς όμως να έχει οριστεί ένας σαφής παραλήπτης; Μπορεί ο πιστός να διακρίνει τη διαφορά του να λατρεύεις τον μυστικισμό που βιώνεις από το να λατρεύεις τον ίδιο τον Θεό; Μένει τελικά στην απλή αποδοχή της άγνοιάς του και τη συντηρεί ή μήπως ψάχνει τρόπους να την καταπολεμήσει και να την υπερβεί; Λυπηρή διαπίστωση είναι το ότι συνήθως συμβαίνει το πρώτο και σ’ αυτό τη μεγαλύτερη ευθύνη φέρουν οι πνευματικοί-θρησκευτικοί εκπρόσωποι και καθοδηγητές κι όχι οι πιστοί που μεγάλωσαν με μία νοοτροπία που μετατρέπει την άγνοια σε αρετή και τους αποτρέπει από ενασχολήσεις προσωπικής εμβάθυνσης και ερμηνειών.

Κι επειδή ο αποφατισμός πρέπει να είναι ένα συμπέρασμα κι όχι η λύση στο πρόβλημα, πρέπει να αναρωτηθούμε αν προτιμούμε έναν (άγνωστο) θεό εξ αποκαλύψεως και διδαχής ή έναν κατανοητό Θεό εξ ανακαλύψεως. Δύσκολο το ερώτημα και βαριά η ευθύνη της επιλογής…

Κατανοούμε λοιπόν πως το τελικό αποτέλεσμα που ονομάζουμε “Θεό”, είναι μοναδικό και ξεχωριστό για τον κάθε ζηλωτή του θεϊσμού, ανεξαρτήτως προσέγγισης. Κατά συνέπεια, ερωτήσεις του τύπου “πιστεύεις στον θεό;” είναι εξ ορισμού άκυρες και άσκοπες γιατί πραγματικά δεν οδηγούνε πουθενά, εκτός ίσως από την επιβεβαίωση ενός ιδιόμορφου κοινωνικού συσχετισμού ως στατιστικό δεδομένο. Ακόμη κι αν υπάρχει μία απάντηση ως “ναι”, αυτό θα ήταν απόλυτα άχρηστο προς επεξεργασία για τους υπολοίπους γιατί π.χ. τη δική μου κοσμοθέαση είναι αδύνατο να την επικοινωνήσω με ακρίβεια και σε απόλυτο βαθμό έστω σε ένα ακόμη άτομο, άρα a priori δεν υπάρχει ουσία και νόημα σε μία τέτοια ερώτηση γιατί η απάντηση θα είναι άκρως γενικευμένη (όπως επίσης γενικευμένη είναι και η ίδια η ερώτηση…).

Συνοπτικά λοιπόν, οι βασικοί λόγοι που μας οδηγούν αναγκαστικά σε μία προσωπική προσέγγιση του Θεού είναι:

- Οι διαφορές στα βασικά βιολογικά μας χαρακτηριστικά και ιδίως στον εγκέφαλό μας, που για κάθε άνθρωπο προσλαμβάνει και επεξεργάζεται διαφορετικές πληροφορίες.

- Η αποτυχία ενός καθολικού θεϊστικού μοντέλου μίας θρησκείας στο να οριστεί υπό πλήρη συμβατότητα για κάθε ακόλουθό της.

- Ο αποφατισμός ως ανασταλτικός παράγοντας τελικής άποψης περί θεού σε κάθε θρησκεία.

- Η δόμηση ενός θεϊκού προτύπου ως παράγωγο μίας διαδικασίας σκέψης, διαφορετικής για κάθε άνθρωπο.

3. Οι Τρεις Κατηγορίες Κοσμοθεάσεων

Ξεκινώντας από την προσωπική μας κοσμοθέαση, φτάνουμε να συμπεράνουμε πως σε συλλογικό επίπεδο, η ανθρωπότητα διαχωρίζει τις θεωρήσεις της περί Θεού σε 3 βασικές κατηγορίες ή “στρατόπεδα σκέψης”. Υπάρχει η κατηγορία των θεϊστών με αμέτρητες υποδιαιρέσεις κι εκδοχές, η αντιδιαμετρικά διαφορετική κατηγορία των άθεων και στη μέση υπάρχει η κατηγορία των αγνωστικιστών. Θεωρώ πως από τη στιγμή που κάποιος αναγνωρίσει μέσα του έναν Θεό οποιασδήποτε μορφής (όπως κι αν τελικά τον εννοεί), τίθεται στην κατηγορία των θεϊστών, παράλληλα όμως, το να πιστεύει κάποιος σε έναν θεό διαφορετικό από τον θεό ενός συνανθρώπου του, τον τοποθετεί μεν κι εκείνον στην κατηγορία των θεϊστών αλλά η ταύτιση σταματά εκεί γιατί μετά ξεκινά η προσωπική θεώρηση, η οποία παραμένει ξεχωριστή και μοναδική για κάθε άτομο, ακριβώς για τους λόγους που αναλύθηκαν πιο πριν.

4. Μερικές Προτάσεις για το Πως θα Έπρεπε να Κινηθούμε Πάνω στο Ζήτημα της Κατανόησης του Θεού

Το κλειδί στο όλο ζήτημα δεν είναι να “καταφέρουμε” να ενταχθούμε υποχρεωτικά σε κάποιο γνωστό ή όχι θρησκευτικό κίνημα ή απλώς να δηλώσουμε π.χ. άθεοι ή ένθεοι και να κλείσουμε το θέμα εκεί αλλά να μπορέσουμε να ορίσουμε τη θέση μας και την ατομικότητά μας απέναντι σε αυτό το μείζον μεταφυσικό ζήτημα περί Θεού. Πραγματικά ένα τέτοιο εγχείρημα συνδέεται με μεγάλη δόση ευθύνης, καθώς η στάση που θα κρατήσουμε και η άποψη που θα ενστερνιστούμε θα καθορίσει σε σημαντικό βαθμό την πορεία μας τόσο σε θέματα αυτογνωσίας, όσο και στην απλή καθημερινότητά μας. Φυσικά, ένα τέτοιο ερώτημα φαίνεται πως δεν τους αφορά όλους, πλην όμως στο πως αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο μας και στο αν έχουμε ή όχι την ανάγκη να ασχοληθούμε με μείζονα μεταφυσικά ζητήματα, πολλές φορές ίσως δεν έχουμε εμείς τη μοναδική ευθύνη.

Η κοινωνία μας είναι έτσι δομημένη ώστε να δρα “ωσμωτικά” σε πολλά ζητήματα και ιδιαίτερα σε εκείνα που άπτονται της μεταφυσικής και της πνευματικής αναζήτησης. Η ιδέα, ο τρόπος ζωής και οι αποφάσεις που λαμβάνει ένας άνθρωπος στα μεταφυσικά ζητήματα δεν μένουν ανενεργά αλλά επηρεάζουν σε μικρό ή μεγάλο βαθμό αρχικά το άμεσο περιβάλλον του και προοπτικά ολόκληρη την κοινωνία όπως άλλωστε έχει δείξει και η μελέτη της κυματικής. Επομένως, ερχόμενοι αντιμέτωποι με ένα τέτοιο ερώτημα περί Θεού, έχουμε τρεις διαθέσιμες λύσεις ή δρόμους που μπορούμε να ακολουθήσουμε. Ο ένας δρόμος είναι αυτός της έρευνας, της ειλικρινούς ενδοσκόπησης και της κατά το δυνατόν ενδελεχούς ενασχόλησης με το ζήτημα. Ο άλλος τρόπος, είναι αντιδιαμετρικά διαφορετικός και συνοψίζεται στη φράση “δεν με ενδιαφέρει, δεν έχω την ανάγκη να ασχοληθώ” και ο τρίτος δρόμος (που είναι και ο πιο επισφαλής), είναι εκείνος της απάθειας και της μη ενασχόλησης με το ζήτημα κυρίως λόγω αδιαφορίας και πνευματικής οκνηρίας, κάτι που δεν αποτελεί ούτε στάση ζωής, ούτε θέση περί Θεού. Κάθε δρόμος σεβαστός αλλά πρώτα απ’ όλα πρέπει να αποφασίσουμε αν μία τέτοια μελέτη μας είναι όντως άχρηστη ή χρήσιμη.

Σε αυτό το σημείο, κρίνω σημαντική τη θέση και τον ρόλο που έχουν αναλάβει οι θρησκείες γενικότερα, οι οποίες στη συντριπτική τους πλειοψηφία παρουσιάζουν ένα “κλειστό” σύστημα μαθητείας, όπου ο πιστός εισέρχεται συνήθως σε πολύ μικρή ηλικία και παραμένει σε αυτό το κλειστό σύστημα μέχρι το τέλος της ζωής του. Οι οργανωμένες θρησκείες θεωρώ πως πρέπει να αποτελούν εισαγωγικά σχολεία μαθητείας, ρόλος τους πρέπει να είναι όχι το να “αποστηθίζει” ο πιστός ένα σύστημα λατρείας αλλά το να μαθαίνουν στους πιστούς να σκέφτονται από μόνοι τους και μάλιστα να το εφαρμόζουν όχι μόνον σε υπερβατικά αλλά και σε αμιγώς κοινωνικά-βιοποριστικά ζητήματα. Οι θρησκείες μπορούν να έχουν μεγάλη επιρροή στους ανθρώπους και αυτό πρέπει να εκτιμηθεί ως θετικό στοιχείο αν κι εφόσον το αποτέλεσμα στον πιστό και την κοινωνία είναι πράγματι θετικό.

Επομένως οι θρησκείες έχουν τα “τεχνικά” εφόδια για να μετατραπούν σε σχολές μαθητείας, έχουν τα εφόδια να μάθουν στους πιστούς το πώς να σκέφτονται και να ακολουθούν ένα συγκεκριμένο δρόμο κατ’ επιλογή κι όχι κατ’ επιβολή. Θα πρέπει αρχικά να μεταδώσουν στους πιστούς την ανάγκη προς την ενασχόληση με τα μεταφυσικά ζητήματα και στη συνέχεια να τους δώσουν την ώθηση ώστε να παίρνουν μόνοι τους κάποιες σοβαρές αποφάσεις, όπως το αν θα παραμείνουν στη θρησκεία απ’ όπου ξεκίνησαν επειδή τους καλύπτει το σύστημά της, ή αν θα αλλάξουν πορεία, επιλέγοντας ένα άλλο θρησκευτικό σύστημα ή ακόμα κι έναν προσωπικό δρόμο. Πραγματικά δεν έχει νόημα να λατρέψουμε έναν οποιονδήποτε θεό αν πρώτα δεν νοιώσουμε πως μας καλύπτει απόλυτα ως σκοπός στην όποια θρησκευτικότητα επιλέγουμε.

Πέραν των επαφών μας με τις θρησκείες, η ίδια η οικογένεια και η αγωγή των γονέων είναι εκείνη που θα “εμφυσήσει” στα παιδιά την ανάγκη (ή μη) για ενασχόληση με ένα τέτοιο ζήτημα και μάλιστα όχι κατευθυνόμενα σύμφωνα με τις απόψεις των γονέων αλλά ωθώντας το παιδί στην προσωπική μελέτη κι έρευνα των μεταφυσικών ζητημάτων, “προικίζοντάς” το παράλληλα με την προσωπική ευθύνη που έρχεται ως υποχρεωτικό παρελκόμενο των προσωπικών επιλογών. Ας μην ξεχνάμε πως τα μικρά παιδιά, σε πολλά θέματα εμφανίζουν έναν λογικό μιμητισμό σε σχέση με τις συμπεριφορές των γονιών τους και ειδικά στα ζητήματα θρησκείας, δεν θα ήταν υπερβολή να διαπιστώσουμε πως η στάση των παιδιών ομοιάζει με εκείνη των ακολούθων των cargo cults (θρησκείες φορτίου).

Επομένως κατανοούμε την ευθύνη που επωμίζονται οι γονείς όταν ακούσια ή εκούσια κατευθύνουν τα παιδιά τους σε δικές τους “επιλογές” με μοναδικό επιχείρημα (αν και έωλο) το ότι τα παιδιά δεν είναι ικανά να σχηματίσουν δική τους γνώμη για τέτοια ζητήματα. Σε αυτό, βασική προϋπόθεση είναι το να μη στερείται στο παιδί την ίδια την προϋπόθεση της προσωπικής επιλογής, καθώς είναι αδύνατο, είτε είμαστε ενήλικες, είτε όχι, να σχηματίσουμε για κάτι προσωπική γνώμη αν πρώτα δεν έχουμε ως μέτρο σύγκρισης μία εναλλακτική οδό πέραν της δεδομένης και ίσως “παραδοσιακής” οδού… Ως άνθρωποι παρουσιάζουμε εξαιρετική απροθυμία στο να αναλαμβάνουμε ευθύνες, στο να αποφασίζουμε από μόνοι μας το τι και πως θα σκεφτόμαστε και πως θα δρούμε, ιδιαίτερα σε ζητήματα μεταφυσικής, σε ζητήματα που ξεπερνάνε την απλή καθημερινότητα και μας φέρνουν σε επαφή με την πηγή προέλευσής μας που τελικά είναι κοινή για όλους τους ανθρώπους…

5. Επίλογος

Σίγουρα ένα τέτοιο θέμα δεν μπορεί να καλυφθεί και να εξαντληθεί μέσα από ένα άρθρο, πόσο μάλλον όταν έχει αναλυθεί μόνον η αρχή του που είναι η αναγκαστική προσωπική προσέγγιση σε αυτό το θέμα. Τέτοια άρθρα έχουν ρόλο κυρίως προπαρασκευαστικό και απευθύνονται στα πρώιμα στάδια της σκέψης μας. Δεν προτείνουν (άλλη μία) δανεική θέση περί Θεού αλλά προτείνουν μία παραγωγική στάση ζωής που με επίκεντρο τον άνθρωπο και την αξία της ατομικότητας, οδηγεί σε μία απάντηση κομμένη και ραμμένη ακριβώς στα προσωπικά δεδομένα του καθενός μας. Η γνώμη μου είναι πως τελικά το να δώσουμε μια συνολική και αποκρυσταλλωμένη απάντηση στο τι είναι τελικά ο Θεός, αποτελεί μακροχρόνια και (δια)νοητικά επίπονη διαδικασία, ίσως ακόμα και δίχως οριστική απάντηση μέχρι το τέλος της ζωής μας! Θα έλεγα μάλιστα πως για τους “hard-core” του είδους, μία τέτοια ενασχόληση αποτελεί ένα πραγματικό raison d’etre…

Όλα αυτά συμβαίνουν γιατί ουσιαστικά πρόκειται για ένα ιδιαίτερα δύσκολο νοητικό κι εμπειρικό ταξίδι, του οποίου η “Ιθάκη” μεταβάλλεται καθημερινά, καθώς η ουσία και υπόστασή της ρυθμίζεται και μεταβάλλεται από τον βαθμό της γνώσης και της κατανόησής μας σε αυτά τα ζητήματα. Όπως και να έχουν όμως τα πράγματα, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε απέναντι στον εαυτό μας πως ο δρόμος που θα ακολουθήσουμε στην αναζήτηση της ταυτότητας του Θεού και της επαφής μας μαζί του (ίσως η καλύτερη “Ιθάκη” που μπορεί να ψάχνουμε ), αποτελεί μία καθαρά προσωπική υπόθεση και ως τέτοια πρέπει να την περιβάλλουμε με τη δέουσα σοβαρότητα κι ευθύνη, καθώς μας επηρεάζει πλειοτροπικά σε διάφορες πτυχές της ζωής μας, από την απλή καθημερινότητά, μέχρι τα πιο μύχια της ύπαρξής μας.

Ίσως σε μερικούς αναγνώστες να προκαλεί έκπληξη το ότι αποφάσισα να αφιερώσω χρόνο και σκέψη σε ένα αρκετά εκτενές άρθρο που ουσιαστικά δεν δίνει απάντηση στο τι εστί Θεός αλλά επιχειρεί να μας θυμίσει πως σε τέτοια ζητήματα, η αφετηρία και η ειδοποιός διαφορά σε σχέση με άλλες ενασχολήσεις θα πρέπει να είναι η προσωπική και εξατομικευμένη προσέγγιση. Ασχολήθηκα με την ανάλυση των απαρχών, με την αφετηρία της σκέψης του τι εστί Θεός και θέτω ως επίκεντρο την ατομικότητά μας. Θεωρώ ότι εδώ της οφείλουμε τη δέουσα σημασία γιατί σε μερικά ζητήματα όπως τα μεταφυσικά, το να κινούμαστε με κύριο άξονα το τι εκφράζει προσωπικά και μόνον εμάς, είναι κυριολεκτικά μονόδρομος.

Επομένως, συλλέξτε πληροφορίες από παντού, ενημερωθείτε όσο καλύτερα μπορείτε, συγκρίνετε θέσεις και απόψεις, δοκιμάστε δρόμους, ακόμη κι αν η τελική σας επιλογή είναι το σημείο αφετηρίας σας, δώστε στην έρευνά σας κάθε πιθανή εκδοχή περί ύπαρξης ή ανυπαρξίας του θεού, χωρίς να θεωρείτε προκαθορισμένο το αποτέλεσμα γιατί οτιδήποτε ξεκινά με βεβαιότητα, καταλήγει σε αμφιβολία. Όσο είναι εφικτό, δημιουργείστε τη δική σας κοσμοθέαση, ένα σύνολο ιδεών και απόψεων που σας καλύπτουν και σας εκφράζουν απόλυτα, ακόμη κι αν αυτό που θα επιλέξετε τελικά ταυτίζεται με εκείνο μίας γνωστής θρησκείας ή ενός φιλοσοφικού συστήματος και τέλος, ερευνήστε όλες τις γραφές αλλά πρώτα απ’ όλα ξεκινήστε μόνοι σας και ερευνήστε τον εαυτό σας…

Βιβλιογραφία – Πηγές:

- How god changes your brain (Andrew Newberg M.D. & M.R. Waldman, Ballantine Books, 2009)

- The science of spirituality (Lee Bladon, EsotericScience, 2007)

- Born to believe (Andrew Newberg M.D. & M.R. Waldman, Free Press books, 2007)

- The mystical mind (Eugene d’Aquili & Andrew Newberg, Fortress Press, 1999)

- What the bleep do we know (video documentary, Captured Light Industries, 2004)

- The quantum apocalypse (video documentary, 2008)

- Δρόμοι της γνώσης (Συλλογικό, εκδόσεις Αρχέτυπο, 2001)

- Οι πύλες της αντίληψης (Aldous Huxley, εκδόσεις Κάκτος, 1981)

- Conversations on the edge of the apocalypse (David J. Brown, Palgrave books, 2005)

- Francis Bacon, essays

Πηγή: www.metafysiko.gr - thesecretrealtruth.blogspot.com