Κυλιόμενο κείμενο

Προτού τα μάτια μπορέσουν να δουν, => Πρέπει να έχουν μάθει να μη δακρύζουν!... Προτού τo αφτί μπορέσει ν ‘ακούσει,=> Πρέπει να έχει χάσει την ευαισθησία του!... Προτού η φωνή μπορέσει να μιλήσει,=> Πρέπει να έχει γίνει ανίκανη να πληγώσει!... Προτού η καρδιά μπορέσει ν’ αγαπήσει,=> Πρέπει να έχει μάθει να μην πονάει!... Μόνο τότε τα μάτια θα μπορούν να δούνε την αλήθεια, το αυτί να την ακούσει, η καρδιά να αγαπήσει κάθε κρίκο της αλυσίδας του μικρόκοσμου, και η γλώσσα θα μπορεί να μιλήσει χωρίς να πληγώσει ούτε έναν απ' αυτούς τους κρίκους του μικρόκοσμου. "Μοναχικός Λύκος" - Μιχάλης I. Γκουντέβενος

Αποποίηση ευθύνης...

ΑΠΟΠΟΙΗΣΗ ΕΥΘΥΝΗΣ… , => Δεν ήμαστε δημοσιογραφική σελίδα, και ως εκ τούτου δεν επαληθεύουμε τα θέματα, απλά κάνουμε αναμετάδοση θεμάτων, ειδήσεων, videos, κλπ. και όχι ρεπορτάζ. Για παράπονα, ενστάσεις ή αντιρρήσεις απευθυνθείτε στην ΕΝΕΡΓΗ πηγή της είδησης που υπάρχει στο τέλος κάθε Ανάρτησης και κάθε θέματος (Ο διαχειριστής: Μιχάλης I. Γκουντέβενος)

''Πάμε στοίχημα''

Αγαπητοί αναγνώστες

ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ… , => Στείλτε τις απόψεις σας, την ιστορία σας, το θυμό σας, τα παράπονά σας, τα δικάσας θέματα στο email μας: mc-goud@hotmail.com, και εμείς θα τα δημοσιεύσουμε... ( δεν χρειάζεται να εγγραφείτε!...) (Μιχάλης I. Γκουντέβενος - Διαχειριστής)...

Σχόλια από "Μοναχικός Λύκος"


Η σελίδα "Μοναχικός Λύκος" θεωρεί αυτονόητο ότι όλοι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα σχολιασμού, κριτικής και ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.

Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θα θέλαμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν θα δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, ή υβριστικού, ή προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου.

Επίσης, σύμφωνα με τις αρχές μας, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Οπότε, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.

Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.

Η σελίδα "Μοναχικός Λύκος" δεν θα δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.

Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν τον εκάστοτε συντάκτη τους και το περιεχόμενό τους δε συμπίπτει κατ' ανάγκην με την άποψη της σελίδας μας.


Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Φιλοσοφία-Ιδεολογία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Φιλοσοφία-Ιδεολογία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη 23 Ιουλίου 2014

Η ανάγκη ανάπτυξης ταξικής συνείδησης στους νέους


tumblr_mh4fxhrUYx1r0sl5fo1_500

Οι νέοι, άλλοτε μπροστάρηδες για την αλλαγή της κοινωνίας, σήμερα είναι πιο απολιτίκ από ποτέ. Μια κοινωνία η οποία δεν μπορεί να φανταστεί και να διεκδικήσει το μέλλον της, είναι καταδικασμένη να αποτύχει.
Μπορούμε πολύ καλά να κατανοήσουμε ότι κάτι πάει λάθος σε αυτή τη κοινωνία, το βλέπουμε καθημερινά, αλλά δεν αρκεί αυτό.  Δεν αρκεί η επίρριψη ευθυνών σε ατομικά και θεσμικά λάθη, ούτε και η κατηγορία περί διαφθοράς. Είναι σημαντικό να ξέρουμε ακριβώς τι πάει λάθος, να δώσουμε λογική και επιστημονική εξήγηση για το τι συμβαίνει. Να περάσουμε από ενστικτώδη απόρριψη του συστήματος, σε συνειδητή απόρριψη με βάση την επιστημονική μέθοδο.
Να περάσουμε από τις ατομικές αντιστάσεις που συχνά απογοητεύουν, απομονώνουν και εν τέλει διώχνουν κόσμο από την πάλη, στην μαζική οργανωμένη λαϊκή πάλη.
Όσο και αν σαπίσει το καπιταλιστικό σύστημα, όσο και αν γονατίσει δεν πρόκειται να δημιουργηθεί ο νέος κόσμος από μόνος του. Ο νέος κόσμος θα πρέπει να είναι προϊόν της εργατικής τάξης, και χτίζεται με αγώνες και συνειδητές πράξεις.
Είναι για τούτο το λόγο που το θέμα της ταξικής συνείδησης παίζει καθοριστικό ρόλο και μπορεί να έχει τεράστιες επιπτώσεις εάν η εργατική τάξη και δη οι νέοι μείνουν πίσω σε αυτό το τομέα. Μέσα στη σαπίλα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, και με την ιδεολογική ηγεμονία του κεφαλαίου μετά  τις αντεπαναστάσεις στο Σοσιαλιστικό μπλοκ , έχουν καταφέρει να αποπολιτικοποιήσουν αρκετό κόσμο και ιδιαίτερα τους νέους.
Οι νέοι της Κύπρου μας, έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον καταναλωτικό, με ένα ουτοπικό αστικό όνειρο. Αυτό το όνειρο όμως έγινε εφιάλτης. Με τα ποσοστά ανεργίας να είναι σε ύψιστα επίπεδα και τους υπόλοιπους σε μια διαρκή αβεβαιότητα, είναι σίγουρο πως δεν μπορούν να φαντάζονται ένα καλύτερο μέλλον, την ίδια ώρα που το σύστημα του στερεί ακόμη και βασικές ανάγκες όπως είναι η στέγη και το φαγητό. Αυτοί που κατηγορούν τους Κομμουνιστές για ουτοπισμό, έχουν απογυμνωθεί: ουτοπία είναι να ονειρεύεσαι ότι θα διαχειριστείς ένα σάπιο σύστημα που έχει χρεοκοπήσει.
Νομίζαμε ότι θα μπορέσουμε να αποφύγουμε την σύγκρουση, μα η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη. Δεν την επιζητούμε εμείς, την επιζητεί λυσσαλέα το κεφάλαιο για την κερδοφορία του: αυτή είναι η φύση του. Δεν θα μας αφήσει στην ησυχία μας ποτέ. Γι τούτο και θα αποτύχουμε εάν πρώτα και κύρια δεν αντιληφθούμε την αντικειμενικότητα της κατάστασης.
Στην προκειμένη περίπτωση, η αποτυχία αυτής της κοινωνίας δεν ενδέχεται να είναι αποτυχία με την έννοια μιας αποκαλυπτικής στιγμής. Η αποτυχία μας θα είναι μια αέναη κατάσταση αβεβαιότητας, φτώχειας και εξαθλίωσης.
Η ιδεολογική σύγχυση προς το παρόν ευνοεί τους οπορτουνιστές, τους κάθε λογής λαοπλάνους και αυτούς που προσπαθούν να του πουλήσουν φούμαρα για εθνική ενότητα. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος όμως είναι αυτοί που του λένε πως με μια άλλη καλύτερη διαχείριση το σύστημα μπορεί να δουλέψει.
Το σύστημα έχει κερδίσει κατακράτος στον ιδεολογικό τομέα επειδή το αφήσαμε, επειδή σαν εργατική τάξη έχουμε χάσει την ταξική μας συνείδηση. Την ήττα μας στο παρελθόν την μετάφρασε σε αποτυχία της χειραφέτησης με στόχο να μην ξαναπροσπαθήσουμε, και το πιστέψαμε. Το κεφάλαιο έχει δημιουργήσει πολλά ιδεολογήματα για να μας κρατήσει σε λήθαργο, είτε εθνικιστικά και συντηρητικά είτε κοσμοπολίτικα που προβάλλονται και πιο προοδευτικά. Δεν θα κουραστεί, θα δημιουργεί συνεχώς άλλα ιδεολογήματα όταν τα υπάρχων του έχουν θα καταρριφθεί.
Μόνο με κατανόηση των αντιθέσεων του καπιταλισμού μπορούμε να είμαστε σε επαγρύπνηση, να κριτικάρουμε και τη δική μας πλευρά εσωτερικά για τυχόν λάθη στη στρατηγική. Αλλιώς θα έχουμε συνεχώς προβλήματα όπως απαξίωση της πολιτικής δραστηριότητας από επικίνδυνες απολιτικές καταστάσεις. Το αποτέλεσμα θα είναι πάντα απογοητευτικό, και η απογοήτευση δεν θα αργήσει να μεταφραστεί σε κατάλληλο περιβάλλον και για την ακροδεξιά.
Συνεπώς είναι σημαντικό όλες οι λαϊκές οργανώσεις, είτε πολιτικές, πολιτιστικές, είτε αθλητικές είτε οτιδήποτε άλλο θα πρέπει να βρουν ένα ολοκληρωμένο τρόπο ανάπτυξης της ταξικής συνείδησης ειδικά στους νέους.
Το πρώτο βήμα προς την ταξική πάλη και την αλλαγή της κοινωνίας λοιπόν, είναι η συνειδητοποίηση σε ποιο στρατόπεδο βρισκόμαστε. Αυτό που λέμε ταξική συνείδηση, να γνωρίζουμε ποια είναι η θέση μας στην βασική αντίθεση της καπιταλιστικής κοινωνίας, στη πλευρά του κεφαλαίου ή στην πλευρά της εργασίας. Από κει ξεκινά η μάχη, μια μάχη που δεν έχουμε άλλη επιλογή απ’ το να την παλέψουμε…

Η θρησκεία του κεφαλαίου

po


Η ΚΑΤΗΧΗΣΗ ΤΟΝ ΕΡΓΑΤΩΝ
ΕΡΩΤΗΣΗ: Πώς ονομάζεσαι;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Μισθωτός.
Ε: Ποιοι είναι οι γονείς σου;
Α: Ο πατέρας μου ήταν μισθωτός, καθώς και ο παππούς μου και ο προπάππος μου. Αλλά οι πρόγονοί μου ήταν δουλοπάροικοι και σκλάβοι. Η μάνα μου ονομάζεται Φτώχεια.
Ε: Από πού έρχεσαι και πού πηγαίνεις;
Α: Έρχομαι από τη Φτώχεια και πηγαίνω στην Εξαθλίωση, περνώντας από το νοσοκομείο όπου το κορμί μου θα χρησιμεύσει για τα πειράματα στα καινούργια σας φάρμακα και για τις έρευνες των γιατρών που περιθάλπουν τους προνομιούχους του Κεφαλαίου.
Ε: Πού γεννήθηκες;
Α: Σε μια σοφίτα, κάτω από την στέγη του σπιτιού που έχτισε ο πατέρας μου και οι συναδελφοί του.
Ε: Ποια είναι η θρησκεία σου;
Α: Η θρησκεία του Κεφαλαίου.
Ε: Ποια καθήκοντα σου επιβάλλει η θρησκεία σου;
Α: Δυο κύρια καθήκοντα: το καθήκον της παραίτησης και το καθήκον της εργασίας. Η θρησκεία μου μου επιβάλλει να παραιτηθώ από τα δικαιώματά μου πάνω στη γη, την κοινή μας μητέρα, πάνω στα πλούτη που κρύβουν τα σπλάχνα της, πάνω στην γονιμότητα του εδάφους της και την γονιμοποίησή της από τη ζέστη και το φως του ήλιου. Μου επιβάλλει να παραιτηθώ από το δικαίωμα να έχω έλεγχο πάνω στην εργασία των χεριών και του μυαλού μου, μου επιβάλλει ακόμα να παραιτηθώ από τα δικαιώματα πάνω στον ίδιο μου τον εαυτό: από τη στιγμή που περνάω το κατώφλι του εργαστηρίου μου, δεν ανήκω πια στον εαυτό μου, είμαι κτήμα του αφεντικού μου. Η θρησκεία μου μου επιβάλλει να δουλεύω από μικρός ως τον θάνατό μου, να δουλεύω με το φως του ήλιου και της ασετυλίvης, να δουλεύω μέρα νύχτα, να δουλεύω πάνω στη γη, κάτω από τη γη και μες στη θάλασσα. Να δουλεύω παντού και πάντα.
Ε: Σου επιβάλλει και άλλα καθήκοντα;
Α: Ναι. Να συνεχίζω τη νηστεία όλο το χρόνο. Να ζω με στερήσεις χωρίς να χορταίνω ποτέ. Να καταπνίγω όλες τις σαρκικές μου ανάγκες και τις πνευματικές αναζητήσεις.
Ε: Σου απαγορεύει ορισμένα είδη τροφής;
Α: Μου απαγορεύει να αγγίζω το κυνήγι, τα πουλερικά, το μοσχαράκι πρώτης, δεύτερης και τρίτης διαλογής, να γεύομαι τον σολωμό, τον αστακό, τα φρέσκα ψάρια. Μου απαγορεύει να πίνω αγνό κρασί και γάλα έτσι όπως βγαίνει από το μαστάρι της αγελάδας.
Ε: Ποιες τροφές σου επιτρέπει;
Α: Το ψωμί, τις πατάτες, τα φασόλια, το μπακαλιάρο και την ξερή ρέγγα, τα απορρίμματα του κρεοπωλείου, το γελαδινό και αλογίσιο κρέας, τα χοιρινά. Για να ανακτήσω γρήγορα τις εξαντλημένες μου δυνάμεις μου επιτρέπει να πίνω νοθευμένο κρασί, ρακί από πατάτες και “δηλητήριο” από κοκκινογούλι.
Ε: Και ποια καθήκοντα σου υπαγορεύει απέναντι στον εαυτό σου;
Α: Να ροκανίζω τις οικονομίες μου, να ζω μέσα στην βρώμα και την εξαθλίωση. Να φορώ ρούχα σκισμένα, μπαλωμένα, μανταρισμένα, μέχρι να κουρελιαστούν. Να κυκλοφορώ χωρίς κάλτσες και με τρύπια παπούτσια που μουσκεύουν από το βρώμικο παγωμένο νερό των δρόμων.
Ε: Τι καθήκοντα έχεις απέναντι στην οικογένειά σου;
Α: Να απαγορεύω στη γυναίκα και τα παιδιά μου κάθε κοκεταρία, κάθε κομψότητα και εκλέπτυνση. Να τους ντύνω με φτηνοϋφάσματα ίσα για να μη σοκάρουν την αιδώ του μπάτσου. Να τους μάθω να μην παγώνουν το χειμώνα με τα βαμβακερά ρούχα και να μην σκάνε το καλοκαίρι μέσα στα χαμόσπιτα. Να αποτυπώνω στα κεφάλια των μικρών παιδιών μου τους ιερούς κανόνες της εργασίας ώστε να μπορέσουν, από την τρυφερή τους ηλικία, να κερδίσουν τη ζωή τους και να μην ζουν εις βάρος της κοινωνίας. Να τα διδάξω να πλαγιάζουν χωρίς βραδινό και χωρίς φως, να τα εξοικειώσω με την ανέχεια που είναι η μοίρα τους.
Ε: Ποια είναι τα καθήκοντα που η θρησκεία σου σου επιβάλλει απέναντι στην κοινωνία;
Α: Να αυξάνω τον κοινωνικό πλούτο πρώτα με τη δουλειά μου και μετά με τις αποταμιεύσεις μου.
Ε: Τι σου επιβάλλει να κάνεις με τις οικονομίες σου;
Α: Να τις καταθέτω στο Κρατικό Ταμιευτήριο για να καλύπτουν το κρατικό έλλειμμα ή να τις εμπιστεύομαι στις εταιρίες που έχουν ιδρύσει οι φιλάνθρωποι οικονομολόγοι για να τις δανείζουν στα αφεντικά μου. Τις οικονομίες μας πρέπει να τις βάζουμε πάντα στη διάθεση των αφεντικών μας.
Ε: Σου επιτρέπει να αγγίζεις τις καταθέσεις σου;
Α: Όσο το δυνατόν σπανιότερα. Μας επιβάλλει να μην επιμένουμε όταν το Κράτος αρνείται να τις αποδώσει και να παραιτούμαστε από κάθε διεκδίκηση όταν οι φιλάνθρωποι οικονομολόγοι, προλαβαίνοντας τις ανάγκες μας, μας αναγγέλλουν ότι οι οικονομίες μας έγιναν καπνός.
Ε: Έχεις πολιτικά δικαιώματα;
Α: Το κεφάλαιο μου έχει παραχωρήσει την αθώα διασκέδαση να εκλέγω τους νομοθέτες που φτιάχνουν νόμους για να μας τιμωρούν. Αλλά μας απαγορεύει να ασχολούμεθα με την πολιτική και να ακούμε τους σοσιαλιστές.
Ε: Για ποιο λόγο;
Α: Επειδή η πολιτική είναι προνόμιο των αφεντάδων και επειδή οι σοσιαλιστές είναι κατεργάρηδες που μας ληστεύουν και μας κοροϊδεύουν. Μας λένε ότι ο άνθρωπος που δεν εργάζεται δεν πρέπει να τρώει, ότι όλα ανήκουν στους εργάτες αφού εκείνοι τα παράγουν όλα και ότι το αφεντικό είναι ένα παράσιτο που πρέπει να εξολοθρευτεί Η αγία θρησκεία του Κεφαλαίου μας, διδάσκει, αντίθετα, ότι η σπατάλη των πλουσίων γεννά την εργασία που μας δίνει ψωμί, ότι οι πλούσιοι συντηρούν τους φτωχούς, ότι αν δεν υπήρχαν πλούσιοι, οι φτωχοί θα χάνονταν. Μας διδάσκει ακόμα να μην είμαστε τόσο αφελείς ώστε να πιστεύουμε πως οι γυναίκες και οι κόρες μας θα ήξεραν να ντυθούν με τα μετάξια και τα βελούδα που υφαίνουν, αφού οι ίδιες δεν θέλουν να στολίζονται παρά με κακόγουστα βαμβακερά και πως εμείς δεν θα μπορούσαμε να εκτιμήσουμε τα γνήσια κρασιά και να γευτούμε τα ωραία φαγητά, αφού είμαστε συνηθισμένοι σε απαίσια βοδινά και νοθευμένα ποτά.
Ε: Ποιος είναι ο θεός σου;
Α: Το Κεφάλαιο.
Ε: Είναι προαιώνιος;
Α: Οι σοφότεροι ιερωμένοι μας, οι ανώτεροι οικονομολόγοι, ισχυρίζονται ότι υπήρχε από καταβολής κόσμου. Επειδή τότε ήταν πολύ μικρός, ο Δίας, ο Ιεχωβάς, ο Ιησούς και άλλοι ψευτοθεοί, βασίλεψαν στη θέση του και επ’ ονόματί του. Αλλά από το 1500 περίπου, μεγάλωσε και δεν παύει να μεγαλώνει σε όγκο και ισχύ. Σήμερα είναι ο κυρίαρχος του κόσμου.
Ε: Ο θεός σου είναι παντοδύναμος;
Α: Ναι. Η κατοχή του εξασφαλίζει όλα τα επίγεια αγαθά. Όταν αποστρέφει το πρόσωπό του από μια οικογένεια και ένα έθνος, αυτά βυθίζονται στην αθλιότητα και τον πόνο. Η δύναμη του Θεού-Κεφαλαίου μεγαλώνει όσο αυξάνεται ο όγκος του. Κάθε μέρα κατακτά και καινούργια κράτη. Κάθε μέρα μεγαλώνει το κοπάδι των μισθωτών που, σ’ όλη τους τη ζωή είναι ταγμένοι να αυξήσουν τον όγκο του.
Ε: Ποιοι είναι οι εκλεκτοί του Θεού-Κεφαλαίου;
Α: Τα αφεντικά, οι καπιταλιστές, οι εισοδηματίες.
Ε: Πώς σε ανταμείβει ο Θεός σου;
Α: Προσφέροντας συνεχώς δουλειά, σε μένα, τη γυναίκα μου και τα μικρό μου παιδιά.
Ε: Αυτή είναι η μοναδική σου ανταμοιβή;
Α: Όχι. Ο Θεός μας επιτρέπει να ικανοποιούμε την πείνα μας καταβροχθίζοντας με τα μάτια τις ορεκτικές βιτρίνες με τα κρέατα και τα τρόφιμα που δεν γευτήκαμε ούτε θα γευτούμε ποτέ, με τα οποία τρέφονται οι εκλεκτοί και οι άγιοι πατέρες. Η καλωσύνη του μας επιτρέπει να ζεστάνουμε τα μουδιασμένα από την παγωνιά μέλη μας κοιτάζοντας τις γούνες και τα παχιά παπλώματα με τα οποία σκεπάζονται οι εκλεκτοί και οι άγιοι πατέρες. Μας παραχωρεί επίσης την εκλεπτυσμένη οπτική απόλαυση να βλέπουμε να περνά εποχούμενη, από τις λεωφόρους και τις πλατείες, η ιερή φυλή των εισοδηματιών και των καπιταλιστών, αστραφτεροί, καμαρωτοί ματσωμένοι, κοιλαράδες, τριγυρισμένοι από ένα συρφετό από βαλέδες με γαλόνια και ψιμυθιωμένες κοκότες. Και καμαρώνουμε στη σκέψη πως αυτά τα θαυμαστά πράγματα, που απολαμβάνουν οι εκλεκτοί και εμείς το στερούμαστε, είναι έργα των χεριών και του μυαλού μας.
Ε: Οι εκλεκτοί ανήκουν σε διαφορετική ράτσα από τη δική σου;
Α: Οι καπιταλιστές πλάστηκαν από τον ίδιο πηλό με τους εργαζόμενους, αλλά επιλέχτηκαν ανάμεσα σε χιλιάδες και εκατομμύρια.
Ε: Τι έκαναν για να αξίζουν μια τέτοια διάκριση;
Α: Τίποτα. Ο Θεός αποδεικνύει την παντοδυναμία του χαρίζοντας την εύνοιά του σε αυτούς που δεν κουράστηκαν να την κερδίσουν.
Ε: Δηλαδή το Κεφάλαιο είναι άδικο;
Α: Το Κεφάλαιο είναι η ίδιο η Δικαιοσύνη. Η δικαιοσύνη του όμως ξεπερνά την αδύνατη νόησή μας. Αν το Κεφάλαιο ήταν αναγκασμένο να παραχωρεί τη χάρη του σε εκείνους που την αξίζουν, δεν θα ήταν καθόλου ελεύθερο, η δύναμή του θα είχε όρια. Το Κεφάλαιο επιβεβαιώνει την παντοδυναμία του διαλέγοντας τους εκλεκτούς του, αφεντικά και καπιταλιστές, μέσα από το σωρό των ανίκανων, των μασκαράδων, των τιποτένιων.
Ε: Πώς σε τιμωρεί ο θεός σου;
Α: Καταδικάζοντάς με στην ανεργία. Με τον τρόπο αυτό με αφορίζουν. Μου απαγορεύουν το κρέας, το κρασί, τη φωτιά. Με καταδικάζουν να πεθάνω της πείνας, εγώ, η γυναίκα μου και τα παιδιά μου.
Ε: Ποια σφάλματα πρέπει να διαπράξεις για να καταδικαστείς στην ανεργία;
Α: Κανένα. Το Κεφάλαιο αρέσκεται να επιβάλλει την ανεργία για λόγους που το μικρό μυαλό μας αδυνατεί να συλλάβει.
Ε: Ποιες είναι οι προσευχές σου;
Α: Δεν προσεύχομαι καθόλου με λόγια. Η δουλειά είναι η προσευχή μου. Κάθε προφορική προσευχή θα παρενοχλούσε την αποδοτική προσευχή της δουλειάς, την μόνη προσευχή που είναι αρεστή γιατί είναι η μόνη χρήσιμη και επικερδής για το Κεφάλαιο, η μόνη που δημιουργεί υπεραξία.
Ε: Πού προσεύχεσαι;
Α: Παντού: στη θάλασσα, στη στεριά και κάτω από τη γη, στους αγρούς, τα ορυχεία, τα εργαστήρια και τα μαγαζιά. Για να γίνει δεκτή η προσευχή μας και να ανταμειφθεί, πρέπει να θυσιάσουμε στο Κεφάλαιο τη βούλησή μας, την ελευθερία και την αξιοπρέπειά μας. Πρέπει να σπεύδουμε σε κάθε χτύπημα της καμπάνας, σε κάθε σφύριγμα της μηχανής. Και αφού προσευχηθούμε, πρέπει, σαν αυτόματα, να κουνάμε πόδια και χέρία, να λαχανιάζουμε και να ιδρωκοπάμε, να τεντώνουμε τους μυς, να εξαντλούμε τα νεύρα μας. Πρέπει να είμαστε ταπεινόφρονες, να ανεχόμαστε υπάκουα τις παραφορές και τις βρισιές του αφεντικού μας και των βοηθών του, αφού αυτοί έχουν πάντα δίκιο, ακόμα και όταν φαίνεται ότι έχουν άδικο. Πρέπει να ευχαριστούμε το αφεντικό όταν περικόπτει τον μισθό μας και παρατείνει τις ώρες εργασίας, αφού ό,τι κάνει είναι σωστό και για το καλό μας. Πρέπει να νιώθουμε περήφανοι όταν το αφεντικό και οι βοηθοί του χαϊδολογάνε τις γυναίκες και τις κόρες μας, αφού ο Θεός μας, το Κεφάλαιο, εκτός από το δικαίωμα να αποφασίζουν για τη ζωή και το θάνατό των μισθωτών, τους παραχωρεί και το δικαίωμα να βάζουν χέρι στις εργαζόμενες. Αντί να παραπονεθούμε, αντί να βράσουμε από θυμό, αντί να απεργήσουμε, αντί να επαναστατήσουμε, πρέπει να υπομένουμε όλη τη δυστυχία, να τρώμε βρώμικο ψωμί και να πίνουμε λασπωμένο καφέ. Αφού για να τιμωρήσει την ανυπακοή μας, το Κεφάλαιο οπλίζει το αφεντικό με κανόνια και τουφέκια, με φυλακές και εξορίες, με γκιλοτίνες και αγχόνες.
Ε: Μετά το θάνατο, ποια θα είναι η ανταμοιβή σου;
Α: Πολύ μεγάλη. Μετά το θάνατο, το Κεφάλαιο θα με αφήσει να κάτσω και να ξαποστάσω. Δεν θα υποφέρω πια από το κρύο και την πείνα, δεν θα αγωνιώ για το καθημερινό ψωμί, ούτε για εκείνο της επόμενης μέρας. Θα απολαμβάνω την αιώνια ανάπαυση του τάφου.
Από το βιβλίο του Πωλ Λαφάργκ, Η θρησκεία του κεφαλαίου

Εδώ οπτικοποιημένο σε ταινία μικρού μήκους:

Τρίτη 17 Ιουνίου 2014

Άρης Βελουχιώτης: “Τιμή και δόξα και στο λαό που τόνε γέννησε”

Ο Νίκος Μπογιόπουλος στον eniko 

Άρης Βελουχιώτης: “Τιμή και δόξα και στο λαό που τόνε γέννησε”
   «Πριν κάμποσο καιρό, πάνου στη Λιάκουρα, στο αετοχώρι το Δαδί, ρώτησα ένα παιδί ως οχτώ χρονώ:
- Τον ξέρεις τον Άρη;
- Ναι, μου λέει. Τον ξέρω.
- Τον είδες ποτέ σου;
- Όχι. Μα τόνε ξέρω.
- Πώς είναι;
- Τρεις βολές πιο αψηλός απ' τον πατέρα μου. Κι έχει ένα μεγάλο-μεγάλο κόκκινο άλογο. Και πίσω τον ακολουθάει πάντοτες ένας τρανός αητός με μια σημαία. 
Μιαν άλλη φορά, στα Τρίκαλα, ρώτησα ένα “αετόπουλο” που πέρναγε τις γραμμές του οχτρού μεταφέροντας μαντάτα στους αντάρτες μέσα στο κούφωμα ενός καλαμιού.
- Γιωργή, τον ξέρεις τον Άρη;
- Τόνε ξέρω.
- Τον είδες ποτέ σου;
- Τον είδα με τα μάτια μου.
- Πώς είναι;
- Έχει μακριά γένεια κι ένα αληθινό άστρο στο μαύρο σκούφο του. Κι άμα μιλάει -κι ας χιονίζει ακόμα- γίνεται μονομιάς πολλή ζέστα. Κι όταν ακούνε το όνομά του οι Γερμανοί κρύβουνται σα λαγοί μέσα στα δάσα.
Ένα μεγάλο κόκκινο άλογο, ένας αητός με μια σημαία, ένα άστρο αληθινό, πολλή ζέστα -αυτός είναι ο Άρης των παιδιών και των μεγάλων.
Και γω που δυο φορές όλο-όλο τον αντάμωσα, έτσι σαν τα παιδιά και γω, έτσι τον βλέπω και τον τραγουδάω τον ΑΡΗ»  
                                                                    (Γιάννης Ρίτσος,  Το υστερόγραφο της δόξας - Άρης Βελουχιώτης)

   16 Ιούνη 1945. Σαν σήμερα, πριν από 69 χρόνια, ο πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ, ο Άρης Βελουχιώτης, θα φύγει από τη ζωή.
   Ο Άρης, κυκλωμένος από τους διώκτες του, έξω από τη Μεσούντα, θα ανοίξει ο ίδιος την πόρτα της αιωνιότητας. Θα περάσει στην αθανασία της συλλογικής μνήμης και συνείδησης, δίνοντας το τέλος με το ατομικό του περίστροφο. Μαζί του στο θάνατο τον συντρόφεψε ο πιστός του αντάρτης, ο Τζαβέλας.
   Ακολούθησε ο κανιβαλισμός. Η θηριωδία του μεταβαρκιζιανού καθεστώτος. Οι δύο νεκροί σύντροφοι θα αποκεφαλιστούν και τα κεφάλια τους θα κρεμαστούν από τις 18 έως τις 20 Ιούνη, σ' ένα φανοστάτη στα Τρίκαλα.
   Τι ήταν ο Άρης; Εκείνο το «αμείλικτο τέρας» που περιγράφουν οι θιασώτες του πιο πρωτόγονου και συνάμα βλακώδους αντικομμουνισμού; Ήταν από στρατιωτική άποψη ένας «κατσαπλιάς», όπως διατείνονταν οι «ήρωες» του δοσιλογισμού; Κάποιος με «θολή» πολιτική σκέψη, όπως λένε εκείνοι που όσα δεν φτάνουν τα κάνουν κρεμαστάρια; Ας δώσουμε το λόγο στους – σοβαρούς – πολιτικούς αντιπάλους του Άρη:
    Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος αναφέρει: «Ο Άρης ήταν ένας αγνός ιδεολόγος» (Φίλιππος Φιλλίπου, «Βήμα», 3/2/2002), «ήταν ένας ευφυής άνθρωπος» (εφημερίδα «Πρώτη», 24/9/1986)
   «… ο Άρης απέδειξε ότι είχε ψυχοσύνθεση ηγέτου, χάρη σ' αυτόν, το γόητρο του ΕΛΑΣ ανήλθε κατακορύφως», γράφει ο Ευάγγελος Αβέρωφ – Τοσίτσαςστο βιβλίο του «Φωτιά και τσεκούρι». Ο ίδιος μιλώντας για την «θεαματικήεξέλιξη» του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ τονίζει ότι «ο Άρης ήταν ο κύριος παράγων της». Ο Αβέρωφ - και όχι κάποιος πολιτικός φίλος του Άρη - τον περιγράφει ως «ηγέτη», «γενναίο», «καλό οργανωτή», ως άνθρωπο που «δεν του έλειπε ούτε η ευφυΐα ούτε κάποια παιδεία». Και προσθέτει ο Αβέρωφ: «Ένας Ιταλός στρατηγός, που δεν είχε κανένα λόγο να τον συμπαθή, ο Ινφάντε, είπε το 1945 στον γράφοντα τις σελίδες αυτές: "Από όλους τους αρχηγούς του ΕΑΜ / ΕΛΑΣ που γνώρισα, και γνώρισα πολλούς, μόνον ο Άρης μου έκαμε εντύπωση. Ήταν δυνατός, στοχαστικός, είχε λεπτότητα"».
 
   Πολύ πριν από την αποχώρηση των Γερμανών από την Ελλάδα τα 4/5 της χώρας είχαν ήδη απελευθερωθεί από τον ΕΛΑΣ. Ήδη από την Άνοιξη του ’44,  το Γερμανικό επιτελείο του οποίου ηγείτο ο Χέλμουτ Φέλμυ αναγκάστηκε να κηρύξει την Πελοπόννησο ως εμπόλεμη ζώνη και τούτο λόγω της καθόδου του Άρη στην Πελοπόννησο. Ο ίδιος ο Φέλμυ σημείωνε ότι χρειαζόταν τουλάχιστον 3 μεραρχίες επιπλέον, μόνο για την Πελοπόννησο, λόγω της ανάπτυξης στις τάξεις του ΕΛΑΣ  που είχε εμφυσήσει το οργανωτικό πνεύμα του Άρη και η  προσωπική του παρουσία στην περιοχή («Από τη Βιέννη στα Καλάβρυτα. Τα αιματηρά ίχνη της 117ης Μεραρχίας Καταδρομών στη Σερβία και την Ελλάδα», Βιβλιοπωλείον της Εστίας). Τέτοια αποτελέσματα μάλλον δεν θα μπορούσαν να επιτυγχάνονται από «κατσαπλιάδες»…
   Καταγεγραμμένες είναι οι απόψεις του  Κρις Μοντάγκιου Γούντχαουζ, του Άγγλου Συνταγματάρχη, επικεφαλής της βρετανικής αποστολής στην Ελλάδα, για τον Άρη ως στρατιωτική μεγαλοφυΐα. «Χωρίς Ζέρβα δεν γινόταν, χωρίς Αρη δεν πετύχαινε», έλεγε ο Γούντχαουζ για την επιχείρηση της ανατίναξης του Γοργοποτάμου. Ο Κρις Γουντχάουζ, σε επιστολή του προς την ηγεσία του ΕΑΜ, αμέσως μετά την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου,  ανάμεσα στα άλλα γράφει: «…θέλω να ευχαριστήσω εκ μέρους της Αγγλίας και την οργάνωσίν σαςκαι τον ικανώτατον στρατιωτικόν αρχηγόν σας» (Στρατηγού Ν. Ζέρβα: «Απομνημονεύματα», εκδόσεις «Μέτρον»).
   Όσο για την πολιτική διορατικότητα και οξυδέρκεια του Άρη, πέρα από τις διαπιστώσεις του για τις συμφωνίες του Λιβάνου, της Καζέρτας και φυσικά της Βάρκιζας ότι «παρέδιδαν το απελευθερωτικό κίνημα δεμένο χειροπόδαρα στους Άγγλους» («Άρης, ο αρχηγός των ατάκτων», Δ.Χαριτόπουλου, εκδόσεις «Τόπος» - RealNews) αρκεί η υπόμνηση των λόγων του στη σύσκεψη των καπετάνιων του ΕΛΑΣ τον Νοέμβρη του ’44: «Αν ζήσει κανένας σας – τους έλεγε - να θυμάται τα λόγια αυτά. Οι Εγγλέζοι θα σας σφάξουν όλους σαν αρνιά, εγώ στα χέρια τους δε θα πέσω, γιατί τα βουνά με ξέρουν. Με την πέτρα προσκέφαλο, την ψείρα συντροφιά, την κάπα σκέπασμα δε θα με ιδούνε ζωντανό στα χέρια τους. Αυτό θέλω να το θυμάστε αν κανένας σας ζήσει». Επομένως, όπως έχει γράψει και ο συνάδελφος Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος: «Μπορεί να προσάψει κανείς ό,τι θέλει στον Βελουχιώτη, όχι όμως απουσία στρατηγικού, “γεωπολιτικού” ενστίκτου και βαθιάς ιστορικής γνώσης».

   Ο Άρης Βελουχιώτης δεν γεννήθηκε μέσα σε μια στιγμή, όπως η Αθηνά μέσα από το κεφάλι του Δία. Δεν προέκυψε αστραπιαία. Για να φτάσει να διαμορφωθεί από τον Θανάση Κλάρα (αυτό ήταν το πραγματικό του όνομα) στον χιλιοτραγουδισμένο πρωτοκαπετάνιο του ΕΛΑΣ, διένυσε μια πολυκύμαντη πορεία βασανιστικής ωρίμανσης . Ο Άρης ήταν δημιούργημα και «γέννημα» της ανάτασης του ίδιου του ελληνικού λαού. Ο μεγάλος ποιητής Κώστας Βάρναλης στο βιβλίο του Πάνου Λαγδά «Άρης Βελουχιώτης ο πρώτος του αγώνα», έγραψε: «Θρυλικός ο Άρης Βελουχιώτης. Ο πρώτος που άρχισε την Αντίσταση του λαού στα βουνά κι ο τελευταίος που την έκλεισε με τον τραγικό του θάνατο. Η πρώτη ψυχή του Αγώνα, κι η τελευταία πνοή. Λίγοι το καταλάβανε όπως ο Άρης, πως οι εχθροί της Ελλάδας (ξένοι και ντόπιοι) θα μετατρέπανε τη νίκη του έθνους σε νίκη των εχθρών του. Τιμή και δόξα στο ασύγκριτο παλληκάρι. Τιμή και δόξα και στο λαό που τόνε γέννησε».
   Ο Άρης δεν υπήρξε, δεν διαμορφώθηκε «τυχαία». Η διαδρομή από τον Θανάση Κλάρα μέχρι τον κομμουνιστή Άρη Βελουχιώτη, είναι μια διαδρομή ταυτισμένη με το μήνυμα που εκπέμπεται από τα ίδια τα νάματα της ποίησης του κομμουνισμού. Πολλοί παριστάνουν τους «αρμόδιους» να μιλήσουν γι' αυτή τη διαδρομή. Όμως, αρμοδιότερος ήταν ο ίδιος ο Άρης. Και μίλησε: «...Αν στη ζωή μου υπάρχει ένα σημείο που με συγκίνηση και με υπερηφάνεια αφάνταστη από καιρού σε καιρό γυρίζω και βλέπω, είναι ακριβώς η εποχή που μπήκα στο Κομμουνιστικό Κόμμα», γράφει σε επιστολή στον «Ριζοσπάστη», στις  9/9/1931. «Έκτοτε – συνεχίζει - δεν έχω στο ενεργητικό μου παρά φυλακίσεις για πάλη επαναστατική. Μιλάν τα γεγονότα, μιλάει αυτή η αλήθεια. Ούτε ΜΙΑ ΚΗΛΙΔΑ. Είναι αυτό σε βάρος μου; Είναι αυτό στοιχείο ενάντια στο Κομμουνιστικό Κόμμα;». Περίπου προφητικά στην ίδια επιστολή καταλήγει: «Στο κόμμα αυτό έδωσα όλη μου τη ζωή και θα συνεχίσω να δίνω όσες δυνάμεις μου απομείναν στον αγώνα του, για το ψωμί των εργαζομένων, κατά των φόρων και των πολέμων, για την επανάσταση».
   Με αυτά τα εφόδια έφερε σε πέρας ο Άρης την αποστολή που του ανατέθηκε, όταν ανέλαβε να υλοποιήσει την απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ για την συγκρότηση αντάρτικου απελευθερωτικού στρατού. Με αυτό το πνεύμα γράφτηκε από το χέρι του Άρη ο όρκος του ΕΛΑΣ, ο όρκος της πρώτης αντάρτικης ομάδας στη Ρούμελη που δόθηκε το 1942 στη Γραμμένη Οξιά.
«Εγώ παιδί του Ελληνικού Λαού, ορκίζομαι να αγωνιστώ πιστά από τις τάξεις του ΕΛΑΣ, χύνοντας και την τελευταία ρανίδα του αίματός μου, σαν γνήσιος πατριώτης για το διώξιμο του εχθρού από τον τόπο μας, για τις ελευθερίες του Λαού μας, κι ακόμα να είμαι πιστός και άγρυπνος φρουρός προστασίας στην περιουσία και το βιος του αγρότη.
Δέχομαι προκαταβολικά την ποινή του θανάτου αν ατιμάσω την ιδιότητά μου ως πολεμιστής του Έθνους και του Λαού και υπόσχομαι να δοξάσω και να τιμήσω το όπλο που κρατώ και να μην το παραδώσω αν δεν ξεσκλαβωθεί η Πατρίδα μου και δε γίνει ο Λαός νοικοκύρης στον τόπο του».
   Αθάνατο πολιτικό κειμήλιο, διαχρονικής αξίας - και δραματικής επικαιρότητας στη σημερινή Ελλάδα των ξένων δανειστών και των εγχώριων «σωτήρων» - αποτελεί η ιστορική ομιλία του Άρη που την εκφωνεί στις 29 Οκτώβρη του 1944 στην απελευθερωμένη Λαμία εκ μέρους του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ. Ο Άρης παρουσιάζει την πολιτική του ΕΑΜ και, ανάμεσα στα άλλα, λέει:
   «Θα δώσουμε στο λαό τα οικονομικά μέσα για να μπορεί να μη σκορπάει την οικογένειά του στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.
Μας κατηγορούν ότι θέμε να καταργήσουμε τα σύνορα και να διαλύσουμε το κράτος. Μα το κράτος εμείς το φτιάχνουμε σήμερα, γιατί δεν υπήρξε, μια που αυτοί οι ίδιοι το είχανε διαλύσει.
   Ποιος είναι λοιπόν πατριώτης; Αυτοί ή εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ' όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι' αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους.
   Ενώ εμείς το μόνο που διαθέτουμε είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά, αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει όπου βρει κέρδη, δεν μπορούν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε.
   Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαιά τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;
   Όταν έξαφνα στα 1929-'31 το κράτος ζήτησε, λόγω της οικονομικής κρίσης που μάστιζε τότε τη χώρα μας, να κατεβάσουν οι ξένοι ομολογιούχοι το ποσοστό που πληρώναμε σε τοκοχρεολύσια, οι Άγγλοι δέχτηκαν να το μειώσουν σε 35%, αλλά οι Έλληνες ομολογιούχοι αρνήθηκαν.
   Να, λοιπόν, ποιος είναι ο πατριωτισμός τους! Αυτός φτάνει μέχρι το σημείο που δεν θίγονται τα οικονομικά τους συμφέροντα.
   Αυτοί, λοιπόν, οι ίδιοι που μας κατηγορούν ότι επιδιώκουμε την κατάργηση των συνόρων και τη διάλυση του κράτους, αυτοί τα ξεπουλάνε αυτά στην πρώτη ευκαιρία(...). Με αυτά τα μέσα προσπαθούν να εξαπατήσουν το λαό για να συνεχίσουν το ξεζούμισμα και την εκμετάλλευσή του».
   Ο Άρης λατρεύτηκε από τους συναγωνιστές του. Να τι περιγράφει ένας από τους αντάρτες του, ο Καραδημήτρης, στον Σπύρο Μελετζή: «Τί να σου πω, Σπύρο, τόσο σκληραγωγημένο άνθρωπο δε θα ξανακάνει ο κόσμος. Στις πορείες εμείς παιδιά τώρα και κουραζόμαστε και κείνος άντεχε πιο πολύ απ' όλους μας, στην πείνα τα ίδια, στη δίψα και στην κακοπέραση. Πολλές φορές έμεινε εκείνος νηστικός για να δώσει σε μας. Κι ένα τσιγάρο ακόμα νά 'χε θα τό 'δινε σε μας. Ήταν τόσο σκληρός με τον εαυτό του που πολλές φορές μας τρόμαζε. Ούτε ασκητής, ούτε φακίρης δε θα μπορούσε ν' αντέξει στη γεμάτη στερήσεις ζωή που έκανε ο Άρης και μάλιστα τότε στις αρχές που ξεκινήσαμε. Μαρτυρήσαμε όλοι μας, κι αν δεν ήταν ο Άρης να μας εμψυχώνει κάθε μέρα, θα τά 'χαμε παρατήσει. Τόσο δύσκολες μέρες περάσαμε τότε στις αρχές».
   Από την σημερινή Ελλάδα δεν λείπουν οι απόγονοι του δοσιλογισμού. Οι πολιτικοί και ιδεολογικοί συνεχιστές των ταγματασφαλιτών. Οι φασίστες γκεμπελίσκοι που ματαιοπονούν στην προσπάθεια τους να σπιλώσουν τον Άρη και να παραχαράξουν την Ιστορία. Όπως συνηθίζεται στην περίπτωση των φασιστών, ο «Καιάδας» της γελοιότητάς τους είναι τόσο βαθύς όσο η προστυχιά τους. Και όσο πιο πρόστυχοι γίνονται τόσο περισσότερο θυμίζουν τον «ήρωα» ενός επίσης«προφητικού» κειμένου που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Αναγέννηση» στις 21 Ιούνη 1945. Ο Θεσσαλός δημοσιογράφος Φαίδων Μακρής, έγραφε:
«Σύμφωνα με τους μαθηματικούς νόμους του εκκρεμούς, το καθημαγμένο κεφάλι του Αρη Βελουχιώτη, ταλαντευόταν προχθές κρεμασμένο σ' ένα φανοστάτη της πλατείας των Τρικάλων. Αιωρείτο αργά. Δεξιά - αριστερά, δεξιά - αριστερά και κάθε ταλάντευση σημείωνε και μια τραγική στιγμή των καιρών που διανύουμε. Σιωπηλά τα πλήθη βλέπαν με κατάπληξη το μακάβριο θέαμα.
Ενα "γιατί;" μεγάλο σαν το έργο του Αρη, γεννιόταν μες στις ψυχές όλων χωρίς να φτάνει και στα χείλια. Η ανταρσία του ενάντια στο κράτος τιμωρήθηκε με το θάνατο, η ανταρσία ενάντια στο κόμμα του τιμωρήθηκε ακόμα πιο σκληρά για έναν κομμουνιστή, με τη διαγραφή του.
Ομως, η αισχρή, βάρβαρη και ανίερη διαπόμπευση της κεφαλής του ήρωα είναι μια ιστορική αδικία και μια εθνική ντροπή...
"Χαράς ευαγγέλια" γαύγισε για το θάνατο του ήρωα η εμπαθής ασημότης της Νομαρχίας Τρικάλων, χωρίς να σκεφτεί ότι όταν αυτός θα εγκαταλείψει με "τας κεκανονισμένας τιμάς" τη ζωή, ύστερα από λίγο δε θα τον θυμούνται ούτε οι στενότεροι συγγενείς του, ενώ τον Άρη Βελουχιώτη δε θα τον ξεχάσουν ούτε οι φίλοι του ούτε οι εχθροί του. Γιατί αυτός και το έργο του έχουν πια καταγραφεί στην ιστορία του έθνους».
   Αυτός ήταν ο Άρης. Ανέγγιχτος από κάθε επιχείρηση γκεμπελικού τύπου λασπολόγησης του ονόματός του. Και έτσι θα παραμείνει: Ολικά και αμετάκλητα αποκαταστημένος στη συνείδηση του λαού. Γιατί, πολύ απλά, είναι βαθιά εγκαταστημένος στο νου και στην καρδιά του λαού, ως σύμβολο των αγώνων για τη λευτεριά και τη δημοκρατία του λαού.  


Τρίτη 15 Απριλίου 2014

Παράξενες θεωρίες για τον Ιησού

Μήπως κάνουμε με λάθος τρόπο τον Σταυρό μας; Ήταν παντρεμένος ο Ιησούς; Τελικά υπήρξε ως ιστορικό πρόσωπο;
Μήπως κάνουμε με λάθος τρόπο τον Σταυρό μας; Ήταν παντρεμένος ο Ιησούς; Τελικά υπήρξε ως ιστορικό πρόσωπο; Εκατοντάδες θεωρίες υπάρχουν γύρω από το πρόσωπο του Ιησού, πολλές από τις οποίες έχουν προκύψει από επιστημονικές μελέτες. Ιδού μερικές από αυτές:
Κάνουμε λάθος στον σταυρό μας
Πρόσφατη έρευνα ισχυρίζεται ότι ο Χριστός δεν σταυρώθηκε με τον τρόπο που πιστεύαμε μέχρι σήμερα. Η Σταύρωση μάλιστα μπορεί να έγινε με πολύ πιο σκληρό και επώδυνο τρόπο απ’ ότι δείχνουν οι εικόνες της εκκλησίας. Συγκεκριμένα, τα χέρια του Ιησού μπορεί να μην ήταν τεντωμένα κατά μήκος της δοκού του Σταυρού, αλλά κάθετα πάνω από το κεφάλι. Στην περίπτωση αυτή, ο θάνατος έρχεται νωρίτερα και πολύ πιο επώδυνα, αφού η συγκεκριμένη στάση προκαλεί σταδιακά ασφυξία. Οι ανατρεπτικές αυτές υποθέσεις προέκυψαν από τη μελέτη της Σινδόνης του Τορίνο, από ομάδα επιστημόνων του Πανεπιστημίου της Παβίας στην Ιταλία. Αν αληθεύουν, αυτό σημαίνει ότι τόσα χρόνια κάνουμε τον σταυρό μας λάθος…
Ο Ιησούς και η Μαρία Μαγδαληνή
Ο Ιησούς και η Μαρία Μαγδαληνή μπορεί να είχαν παντρευτεί, ή τουλάχιστον έτσι λέει το Ευαγγέλιο του Φιλίππου. Σίγουρα, αυτό είναι η βασική πλοκή για τον Κώδικα Ντα Βίντσι, αλλά η θεωρία αυτή βασίζεται σε κείμενα από τα Ευαγγέλια των Γνωστικών, που ανακαλύφθηκαν το 1945 και τη γνησιότητα των οποίων θρησκευτικοί εμπειρογνώμονες εξακολουθούν να αμφισβητούν. Στο Ευαγγέλιο του Φιλίππου, η Μαρία η Μαγδαληνή, η οποία αναφέρεται ως «κοινωνός του Ιησού», παρουσιάζεται πιο κοντά στον Ιησού από οποιονδήποτε άλλο απόστολο. Σε έναν διάλογο ανάμεσα στον Πέτρο και τη Μαρία, παραδέχεται ότι «ο Σωτήρας σε αγαπούσε περισσότερο από όλες τις άλλες γυναίκες». Το μόνο άλλο αποδεικτικό στοιχείο για τη στήριξη της θεωρίας είναι οι αναφορές ότι ο Ιησούς φιλούσε συχνά τη Μαρία, αν και κάποιοι υποστηρίζουν ότι το φιλί ήταν έθιμο και χαρακτηριστικό του Ιησού για όσους τον ακολουθούσαν.
Ο Ιησούς δεν υπήρχε
Ο αμερικανός επιστήμονας Τζόζεφ Άτγουιλ υποστηρίζει ότι ο Ιησούς δεν υπήρξε στην πραγματικότητα, αλλά τον δημιούργησαν οι Ρωμαίοι αριστοκράτες. Σύμφωνα με τη θεωρία του, οι Ιουδαίοι περίμεναν τον ερχομό του Μεσσία που θα τους λύτρωνε από τη ρωμαϊκή κατοχή και η προσμονή αυτή είχε ως αποτέλεσμα να προκαλούνται συχνά εντάσεις στην περιοχή. Για το λόγο αυτό οι κατακτητές επινόησαν τον ερχομό του Μεσσία.
Έπειτα από πολλές μελέτες εγγράφων του πρώτου αιώνα, ο Άτγουιλ κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η ζωή ενός Ρωμαίου αυτοκράτορα είχε πολλά κοινά στοιχεία με τη ζωή του Ιησού. Συγκεκριμένα παρατήρησε ότι στο βιβλίο του Ιώσηπου Φλάβιου «Ο πόλεμος των Ιουδαίων», υπάρχουν στοιχεία τα οποία συναντάμε και στην Καινή Διαθήκη.«Αυτό που διαφεύγει στους περισσότερους ερευνητές είναι ότι οι θέσεις του Ιησού έμοιαζαν αρκετά με αυτές που διατύπωσε ο Αυτοκράτορας Τίτος Φλάβιος», επισημαίνει. Σύμφωνα με διάφορες εκτιμήσεις, ο θάνατος του Ιησού χρονολογείται πριν το 30-39μΧ, αρκετές δεκαετίες πριν τη στρατιωτική εκστρατεία του Τίτου Φλάβιου όπου και διατύπωσε θεωρίες όμοιες με αυτές του Ιησού. Να σημειωθεί ότι ο Φλάβιος γεννήθηκε το 39 μΧ και πέθανε το 81 μΧ, αρκετά δηλαδή χρόνια μετά το θάνατο του Ιησού.
Ο Ιησούς ήταν εξωγήινος
Όσο παράξενο και αν ακούγεται, υπάρχουν κάποιοι που το πιστεύουν. Ένας από τους πιο γνωστούς πρεσβευτές αυτής της θεωρίας είναι ο πρεσβυτεριανός ιερέας Μπάρι Ντάουνινγκ. Ο Ντάουνινγκ πιστεύει ότι ο Ιησούς ήταν ένα εξωγήινο υβρίδιο, οι άγγελοι ήταν εξωγήινοι και η Ανάσταση έγινε με ένα διαστημόπλοιο. Υπάρχει επίσης η θεωρία ότι η Έξοδος των Εβραίων έγινε με UFO –πράγμα που εξηγεί και τον χωρισμός των υδάτων της Ερυθράς Θάλασσας. Παρότι ο εν λόγω ιερέας έχει σπουδάσει στη Θεολογική Σχολή του Princeton, δεν έχει αποδείξεις για τη συγκεκριμένη θεωρία. Έχει όμως αρκετούς οπαδούς.
Ο Ιησούς λιποθύμησε στον σταυρό
Μια ιδιαίτερα διαδεδομένη θεωρία είναι ότι ο Ιησούς δεν ξεψύχησε πάνω στο σταυρό, αλλά απλά λιποθύμησε. Το 1800 ο Γερμανός θεολόγος και ιστορικός Καρλ Βεντουρίνι υποστήριξε ότι ο Ιησούς έχασε τις αισθήσεις του και λιποθύμησε από την κούραση και την απώλεια αίματος. Τον θεώρησαν νεκρό, τον κατέβασαν από το σταυρό και τον τοποθέτησαν στην ταφική σπηλιά. Όταν αργότερα συνήλθε, οι μαθητές του πίστεψαν ότι αναστήθηκε από τους νεκρούς. Ο Βεντουρίνι στήριξε τη θεωρία του στο ότι πουθενά στα ιερά κείμενα ο ίδιος ο Χριστός δεν αναφέρει ότι είχε πεθάνει. Λέει απλά ότι «επέστρεψε».
Η θεωρία αυτή μελετήθηκε και επεκτάθηκε με την πάροδο των χρόνων. Τη δεκαετία του 1960 ο δρ Χιουγκ Σκόνφιλντ εξέδωσε το βιβλίο «Η συνωμοσία του Πάσχα», που ουσιαστικά στηριζόταν στην άποψη του Βεντουρίνι. Ο Σκόνφιλντ επιχείρησε να αποδείξει και επιστημονικά ότι ο Ιησούς απλά λιποθύμησε και δεν πέθανε πάνω στο σταυρό. Ένας υγιής άνδρας χρειαζόταν δύο και περισσότερες μέρες για να πεθάνει στο σταυρό. Εκτός και αν οι Ρωμαίοι στρατιώτες τον λόγχιζαν θανάσιμα από ευσπλαχνία, υποστηρίζει.

Τετάρτη 24 Ιουλίου 2013

ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ, ΕΚΕΙ ΘΑ ΣΕ ΒΡΩ...

Λίλα Μήτσουρα



Μιλάμε τον τελευταίο καιρό, για επανάσταση. Ότι ο λαός θα επαναστατήσει κάποια στιγμή.
Αλήθεια την αντεπανάσταση την ξέρετε?
Πιστεύεται ότι βία είναι μόνο ότι περιέχει και σωματικό τραυματισμό?
Τι ξέρετε για την λευκή τρομοκρατία?
Ας τα πάρω όμως από την αρχή.

Η αντεπανάσταση είναι, θα το πω με πολύ απλά λόγια, λαϊκά, είναι όταν οι λίγοι επαναστατούν απέναντι στους πολλούς. Είναι μικρές συντηρητικές ομάδες ή ακόμα και μοναρχικές. Κάνουν επίθεση ασκώντας βία.

Να λοιπόν που φτάσαμε και στην βία.
Για να επιτεθώ νομίζεις ότι μου χρειάζονται όπλα? Νομίζεις ότι αν δεν χυθεί αίμα δεν ασκώ βία?
ΛΑΘΟΣ!
Ασκώ βία λεκτική, εκφοβίζω, έχω επιθετική συμπεριφορά, ασκώ ψυχολογική βία.
Και εννοείται ότι δεν χρειάζομαι σουγιάδες και μαχαίρια και όπλα από αυτά που έχουν μεταλλικές σφαίρες μέσα. Και κάνω την εξήγηση για τα όπλα γιατί υπάρχουν πολλά όπλα.
Λογιών-λογιών. Άσφαιρα και άκρως επικίνδυνα. Βαρύς οπλισμός. Ασήκωτος.

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΩ.
ΛΕΥΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ.

Εδώ είμαστε, φτάσαμε. Κάνε μια στάση.
Πρόσεξε τώρα, αυτός ο όρος εμπεριέχει μέσα του και την βία και την αντεπανάσταση.
Καλό εεέ?
Η λευκή τρομοκρατία ασκείται από την εξουσία προς τον λαό.
Αυτή κάνει αντεπανάσταση, ο λαός κάνει επανάσταση. ΕΝΤΑΞΕΙ?
Χαρακτηρίζεται από διώξεις και ασκείται βία εις βάρος των πολλών από τους λίγους.
Διώκεται ό άνθρωπος από άνθρωπο. Όπλα τους οι τράπεζες, οι φόροι, η κατάργηση όλων των κοινωνικών παροχών, της παιδείας.
Αυτά θεωρούνται βαρύς οπλισμός. Μου θυμίζει ένα είδος εμφυλίου εσάς?

Όμως ανάμεσα σε αυτές τις δύο ομάδες, στους πολλούς και στους λίγους δηλαδή, εκεί στην ομάδα των πολλών, υπάρχει και ένας ακόμα εμφύλιος.
Και έτσι η αντεπανάσταση τους είναι εύκολη δουλειά. Παιχνιδάκι.
Με τρομοκρατούν ,ασκώντας βία.
ΔΙΩΚΕΤΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΠΟ ΑΝΘΡΩΠΟ!
ΔΙΩΚΕΤΑΙ Η ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ.
ΑΠΟΚΕΦΑΛΙΖΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ.

Δεν ξέρω αν μία επανάσταση χρειάζεται ηγέτη. Σίγουρα όμως χρειάζεται θυμός.
Δεν ξέρω αν όλα αυτά σου θυμίζουν κάτι.
Δεν τα ανέφερα τυχαία πάντως.
Ελπίζω να τα ξαναπούμε, πρόσωπο με πρόσωπο, πλέον.
ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ ΜΕ Η ΧΩΡΙΣ ΗΓΕΤΗ.
ΕΙΣ ΤΟ ΕΠΑΝΕΙΔΕΙΝ.

Κυριακή 9 Ιουνίου 2013

Το Αναπόφευκτο της Προσωπικής Προσέγγισης του Θεού

unparticle
 Η προσέγγιση της έννοιας του Θεού αποτελεί ένα θέμα που έχει ευρεία συσχέτιση με διάφορες πλευρές της ζωής μας, από τις πιο ενδόμυχες και εσωτερικές, μέχρι τις πιο έντονα κοινωνικές. Το όλο ζήτημα σχετίζεται άμεσα και με την πολύ συνηθισμένη ερώτηση, “πιστεύεις στο Θεό;”, την οποία θα την ακούσουμε πολύ συχνά σε χώρες ευρείας θρησκευτικότητας όπως είναι η Ελλάδα. Ίσως πρόκειται για την πιο συχνή ερώτηση θρησκευτικού περιεχομένου...
την οποία θέτουμε τόσο εύκολα αλλά και απαντάμε με την ίδια επίσης ευκολία. Είναι όμως αυτό το ερώτημα τόσο απλό να απαντηθεί και μάλιστα μονολεκτικά; Ένα αντιπροσωπευτικό παράδειγμα του εννοιολογικού αδιεξόδου που ενυπάρχει σε αυτή την ερώτηση μας δίνει οAlbert Einstein, ο οποίος όταν ρωτήθηκε αν πιστεύει στον Θεό, απάντησε: “ευχαρίστως να σας απαντήσω αν πρώτα εσείς μου προσδιορίσετε τι ακριβώς εννοείτε με τη λέξη Θεός”… Το παρακάτω άρθρο πραγματεύεται ως ενότητα τον ανωτέρω τίτλο αλλά και την ερώτηση που αναφέρθηκε πιο πριν. 
Μέσα από μία φιλοσοφική ανάπτυξη του τίτλου και του ανωτέρω ερωτήματος (κάτι που αποτελεί μία εξαιρετική νοητική άσκηση σε προσωπικό επίπεδο για τον καθένα μας), αλλά και με μία σειρά από επιστημονικά δεδομένα περί σχέσης και αλληλεπίδρασης μεταξύ ανθρώπου και κόσμου, θεωρώ πως τελικά το να δοθεί μία γρήγορη μονολεκτική απάντηση (θετική ή αρνητική), είναι κάτι που δεν έχει νόημα ούτε για εμάς που θα το απαντήσουμε αλλά ούτε και για τον ερωτών και παρακάτω θα δούμε γιατί συμβαίνει αυτό. Παράλληλα, θα αναπτυχθούν οι προεκτάσεις και οι συνέπειες αυτού του συμπεράσματος που για τον καθένα μας είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες και εμφανώς στηρίζουν το συμπέρασμα πως ο Θεός και η “σχέση” μας μαζί του (ονομάζεται “μυστικισμός”) είναι υπόθεση αμιγώς προσωπική. Ας δούμε όμως πως οδηγούμαστε σε αυτό το συμπέρασμα και φυσικά, ας κρίνει με προσοχή και ειλικρίνεια ο καθένας για τον εαυτό του κατά πόσο τον εκφράζουν τα παρακάτω δεδομένα…
Μερικές Αρχικές Σκέψεις
Προσωπικά θεωρώ πως η σχέση μας με τον Θεό είναι ίσως η πιο προσωπική και απερίγραπτη εμπειρία που βιώνουμε αλλά επιπλέον, ως προς το επικοινωνιακό της κομμάτι, είναι ταυτόχρονα και η πιο δύσκολα μεταβιβάσιμη ως συμπύκνωμα πληροφορίας. Με μία προσεκτική και ενδελεχή μελέτη του ίδιου του ερωτήματος, κατανοούμε πως τελικά υπάρχουν τόσοι “θεοί”, όσοι και οι άνθρωποι επί της Γης, καθώς η έννοια και υπόσταση του Θεού παραλλάσσεται αναλόγως της προσωπικής κοσμοθέασης αυτών που τον αναζητούν και κατά συνέπεια προσπαθούν να τον προσεγγίσουν με διάφορους τρόπους. Κατά συνέπεια, διαπιστώνουμε πως η προσωπική προσέγγιση της έννοιας του Θεού είναι κάτι το αναπόφευκτο.

Πραγματικά, το να δηλώσει κάποιος “ένθεος” ή καλύτερα “θεϊστής” (που αποτελεί την πιο γενικευμένη αποδοχή της έννοιας του Θεού και αποτελεί διαφορετική έννοια από τον “ντεϊστή”), δε σημαίνει πως υποχρεωτικά και απαραίτητα ενστερνίζεται και λατρεύει τον τάδε ή δείνα θεό κάποιας γνωστής θρησκείας και ο λόγος που αυτό ισχύει οφείλεται στην αναπόφευκτη προσωπική οπτική θεώρησης του κόσμου για τον καθένα μας ξεχωριστά. Είναι πολλές οι περιπτώσεις ακολούθων διαφόρων θρησκευτικών ρευμάτων που κυριολεκτικά αδυνατούν να κατανοήσουν το πώς και γιατί ένας συνάνθρωπός τους ίσως να έχει διαφορετική οπτική περί Θεού από τη δική τους (τα αίτια έχουν εντοπιστεί αλλά δεν αφορούν στο συγκεκριμένο άρθρο). Ταυτόχρονα, η μη αποδοχή μίας διαφορετικής μεταφυσικής οπτικής, συνήθως συνοδεύεται από λέξεις-ποινές όπως το να ονομάζουν τον ομιλούντα άπιστο, άθρησκο, άθεο κλπ, χωρίς οι “τιτλοδότες” να γνωρίζουν καν το τι σημαίνουν αυτές οι έννοιες. Η άγνοια περί βασικής ορολογίας στις προσεγγίσεις του Θεού είναι εκτεταμένη (υπάρχει ξεχωριστό άρθρο πάνω σε αυτή την ορολογία), όμως την κύρια ευθύνη σε αυτό το φαινόμενο δεν την έχουν οι πιστοί αλλά οι εκπρόσωποι της κάθε θρησκείας γιατί δεν “εκπαιδεύουν” τον πιστό στην ουσία των εννοιών αλλά επενδύουν στο μυστικιστικό-αισθαντικό κομμάτι, το οποίο όμως παραμένει ανερμήνευτο και μη μεταβιβάσιμο.

1. Τι Σημαίνει η Ερώτηση “Πιστεύεις στον Θεό”;
Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα ερώτημα που στο άκουσμά του ίσως απαντούμε αυθόρμητα με ένα γρήγορο “ναι”, με ένα “όχι” ή ακόμα και με ένα “δεν είμαι σίγουρος” και προσωπικά θεωρώ πως όταν κάποιος θέτει μία τέτοια ερώτηση, ουσιαστικά ορμώμενος από ιδιοτελή αίτια, ψάχνει τους μεταφυσικά όμοιούς του και ταυτόχρονα ίσως ακόμα και να αξιολογεί την ποιότητα τους απέναντί του με βάση το αν η απάντηση που θα λάβει ταιριάζει στις δικές του πεποιθήσεις. Ψάχνει με λίγα λόγια να διαμορφώσει έστω στιγμιαία ένα μικροκοινωνικό περιβάλλον στο οποίο θα αισθάνεται άνετα και ασφαλής. Είναι όμως ευτυχές γεγονός το ότι και στην Ελλάδα αρχίζουμε να ωριμάζουμε σε αυτή την κοινωνική πτυχή και πλέον κάποιος που δεν αποδέχεται την εν Ελλάδι (στατιστικά) επικρατούσα θρησκεία, δεν αποτελεί ξένο σώμα στην κοινωνία του αλλά απλώς διαφορετικό και συνταγματικά ισότιμο μέρος της και η ωρίμανση αυτή ξεκίνησε από τα μεγάλα αστικά κέντρα, ενώ αρχίζει να απαντάται και σε μικρότερες πόλεις και χωριά.
Έχουμε λοιπόν μπροστά μας μία ερώτηση που όχι μόνον θίγει προσωπικά δεδομένα άνευ λόγου αλλά ταυτόχρονα δεν προσφέρει ίσως τίποτα το χρήσιμο στον ερωτών, καθώς το αν ο Α ή ο Β άνθρωπος πιστεύει ή όχι στον Θεό, πραγματικά ούτε μας βοηθά να βελτιωθούμε σε κάτι, ούτε βάλλει τον βιοπορισμό ή τις μεταφυσικές μας πεποιθήσεις και σε μία τέτοια ερώτηση, ίσως η πιο αφοπλιστική (πλην όμως καλοπροαίρετη) απάντηση θα ήταν μία άλλη ερώτηση: “γιατί ρωτάς;”…
2. Γιατί η Προσωπική Προσέγγιση της Έννοιας του Θεού Είναι Τελικά Αναπόφευκτη;

Οι λόγοι που μας οδηγούν σε ένα τέτοιο συμπέρασμα είναι αρκετοί και δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που αυτοί οι λόγοι συνδέονται μεταξύ τους. Ας δούμε το πώς μερικοί από αυτούς βρίσκουν εφαρμογή στον κόσμο μας.

Μία βασική αιτία που καθιστά αδύνατο το να υπάρξει έστω μεταξύ δύο ανθρώπων κοινή αποτύπωση της εικόνας και ουσίας του Θεού, είναι οι βιολογικές μας διαφορές και ως ξεχωριστές μεταξύ μας ψυχοσωματικές οντότητες, εμφανίζουμε παραλλαγές στην ερμηνεία των πληροφοριών περί Θεού και μυστικισμού. Το άμεσο συμπέρασμα που μπορούμε να εξάγουμε από αυτό, είναι ότι ο κάθε άνθρωπος αντιλαμβάνεται και μεταφράζει την ουσία του Θεού με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο, ακόμη κι όταν (κατά συνθήκη) ένας άνθρωπος υποστηρίζει πως ανήκει στην ίδια ακριβώς θρησκεία με κάποιους άλλους, άρα υποτίθεται πως λατρεύει τον ίδιο Θεό και βιώνει εφάμιλλες μυστικιστικές εμπειρίες.
Ένας άλλος καθοριστικός παράγοντας, είναι αυτό που εισήγαγαν εδώ και αιώνες οι μελετητές διαφόρων θρησκειών που ενσωματώνουν θεϊστικά μοντέλα (όπως οι αβρααμικές θρησκείες), οι οποίοι έχουν προσθέσει στην προσέγγιση του Θεού και την πολύ χρήσιμη και ερμηνευτικά ειλικρινή έννοια του “αποφατισμού”, σύμφωνα με την οποία, δεν μπορούμε να γνωρίζουμε ακριβώς κι επαρκώς το τι είναι ο Θεός, για τον Θεό σιωπούμε, δεν μπορούμε τελικά να δώσουμε σαφή και οριστική απάντηση, παρά μόνον να ερμηνεύσουμε και να επικοινωνήσουμε τις βιωματικές μας εμπειρίες που σχετίζονται με Αυτόν. Φυσικά, ο αποφατισμός έχει εφαρμογή σε όλους τους “υπερβατικούς” θεούς, ασχέτως θρησκείας και κατόπιν αυτών των δεδομένων, ακόμα και η ίδια ηmainstream έννοια “θέωση” αποκτά νεφελώδη ερμηνεία (κι εν τέλει, αμιγώς προσωπική…).

Σε όλα αυτά, βασικός παράγοντας που θα μας οδηγήσει σε μία σωστή κατανόηση του ζητήματος, είναι η απόφασή μας να προσεγγίσουμε το θέμα με καθαρά προσωπικά κριτήρια, με καθαρά ατομικές θέσεις κι εν τέλει με την προσωπική ευθύνη με την οποία θα μας επιφορτίσει μία τέτοια απόφαση. Σε αυτό το θέμα είναι δεδομένο πως τα κύρια θρησκευτικά ρεύματα παρουσιάζουν μία χαρακτηριστική “δυσανεξία” στο να προτρέπουν τον πιστό να ψάχνει μόνος του και να ερευνά αυτά τα ζητήματα, παράλληλα, απεμπλέκονται υποχρεωτικά από στοιχεία συγκρητισμού και ως εκ τούτου, είναι σύνηθες φαινόμενο το να παρατηρείται σχεδόν σε καθημερινή βάση ένας αγώνας διάκρισης και υπεροχής, γιατί αναπόφευκτα μερικοί εκπρόσωποι των θρησκειών (ασχέτως αξιώματος) θέλουν να αποδείξουν και να πείσουν (άρα τελικά να επιβάλλουν) τη θρησκεία τους ως την καλύτερη και ανώτερη όλων των άλλων, δίνοντας προς εφαρμογή ένα σύστημα που υποχρεωτικά θα ταιριάζει σε όλους, χωρίς όμως αυτό να είναι εφικτό στην πράξη.

Σε όλα αυτά τα φαινόμενα, η προσωπική θέση κι επιλογή του ατόμου-πιστού είναι σχεδόν πλήρως απούσα και αυτό το φαινόμενο καταστολής των προσωπικών θέσεων και επιλογών σε τόσο βασικά ζητήματα θα λέγαμε πως είναι διαχρονικό. Επομένως αυτό το καθεστώς αδυνατεί να καλύψει πλήρως όλους τους ανθρώπους στο μεταφυσικό ζήτημα του Θεού γιατί απλά είναι αδύνατο να είναι πλήρως συμβατό με όλους ανεξαιρέτως τους πιστούς. Κάποιοι καλύπτονται απόλυτα από τις θέσεις της θρησκείας τους, κάποιοι άλλοι όμως όχι και για τους τελευταίους δεν δίνονται οι προϋποθέσεις προς την υιοθέτηση μίας προσωπικής οπτικής που πλέον θα τους καλύπτει απόλυτα...

Πέραν των ανωτέρω, η επιστήμη έχει προχωρήσει σε πολύ ενδιαφέροντα πεδία και πλέον είναι σαφές πως η πραγματική γνώση του Θεού είναι ένα πολύ δύσκολο και πολύ ιδιαίτερο ζήτημα. Κι επειδή ο ορισμός της γνώσης είναι “πληροφορία + εμπειρία”, ακόμη κι όταν η πληροφορία είναι σταθερή και δεδομένη για όλους, υπάρχει η εμπειρία, το βίωμα, το οποίο έχει τόσες παραλλαγές, όσοι και οι εμπλεκόμενοι σε αυτό. Επίσης, αν αναλογιστούμε τα επιστημονικά δεδομένα που έχουν παρουσιαστεί και αναλυθεί σε διάφορα φιλμ και βιβλία που έχουν σχέση με την κβαντική φυσική και τις νοητικές επιστήμες (πχ “What the bleep do we know!?”, “Thebiology of belief”, “How god changes your brain”, “Born to believe”, “The quantum apocalypse”, “The science of spirituality”, “Themystical mind” κ.α.), κατανοούμε πως τελικά διαφέρουμε σημαντικά ακόμα και ως προς την πρόσληψη κι επεξεργασία της κατ’ επίφασιν ίδιας πληροφορίας, ασχέτως του αν τη βιώσουμε ή όχι και αυτό έχει άμεση σχέση με τα προσωπικά βιολογικά μας χαρακτηριστικά, τα οποία είναι μοναδικά και ξεχωριστά για κάθε άνθρωπο. Η μεταβλητότητα επομένως ξεκινά ήδη από την πληροφορία εν τη γενέσει της. Επίσης, διάφορες σκέψεις, ιδέες και συναισθήματα είναι ικανά να καθορίσουν και να τροποποιήσουν το πως αντιλαμβανόμαστε την υπόσταση του Θεού.

Πραγματικά, κανένας ανθρώπινος εγκέφαλος και κανένα ζωτικό όργανο που μπορεί να εμπλέκεται στη διαδικασία της σκέψης ενός ανθρώπου δεν έχει την ίδια κατασκευή με το αντίστοιχο όργανο που θα βρούμε σε έναν άλλο άνθρωπο. Κατά συνέπεια, οι πιθανότητες κι αιτίες διαφορετικότητας στην προσέγγιση της ουσίας του Θεού είναι πραγματικά απεριόριστες, καθώς ακόμη και σε βασικές πληροφορίες της καθημερινότητάς μας όπως αυτές επεξεργάζονται από τις 5 βασικές αισθήσεις, παρατηρούνται σημαντικές διαφορές μεταξύ των ανθρώπων, ακόμα και για πράγματα τόσο απλά όπως η πληροφορία της παρατήρησης ενός δέντρου, οι οσμές κλπ., πόσο μάλλον για ζητήματα σχεδόν αμιγώς πνευματικά.

Με μία φράση, δεν θα ήταν υπερβολικό να συμπεράνουμε πως ο κάθε άνθρωπος επί της Γης βιώνει τη δική του ξεχωριστή πραγματικότητα. Αξίζει να σημειωθεί εδώ πως σύμφωνα με τα δεδομένα της κβαντικής φυσικής, ένα αντικείμενο που τίθεται προς παρακολούθηση και αλληλεπιδρά με τον παρατηρητή του, μεταβάλλεται όταν κάποιος αρχίζει να το παρατηρεί, ενώ, προχωρώντας σε ακόμη πιο εννοιολογικά δύσβατα πεδία, ένα αντικείμενο αποκτά ύπαρξη εφόσον το παρατηρεί κάποιος κι όχι όταν δεν υπάρχει παρατηρητής…

Το συμπέρασμα που εξάγεται από όλα αυτά τα δεδομένα είναι ότι φτάνουμε σε μία κατανόηση πως ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του ξεχωριστό σύστημα πρόσληψης και επεξεργασίας των διαφόρων πληροφοριών που δέχεται (από τις βασικές έως τις πολύπλοκες) και κατά συνέπεια, ακόμη και ζητήματα ιδιαίτερα πνευματικά όπως αυτό της υπόστασης του Θεού, εμπίπτουν στην ίδια συμπερασματική αξιολόγηση. Συμπληρωματικά, ο Γάλλος φιλόσοφος Henri Bergson (1859-1941) κάνει αναφορά στις περίφημες “εγκεφαλικές βαλβίδες”. Πρόκειται για ένα μηχανισμό προστασίας του εγκεφάλου, ο οποίος κάθε δευτερόλεπτο δέχεται έναν καταιγισμό από περίπου 400 δισεκατομμύρια πληροφοριών, εκ των οποίων επεξεργάζεται μόνον τις 2.000 από αυτές.
Ο εγκέφαλος θέτει σε συνεχή εφαρμογή αυτές τις “βαλβίδες” που λειτουργούν ως φίλτρα, δίνοντας τελικά στον εγκέφαλό μας τόσες πληροφορίες προς επεξεργασία, ώστε να μην καταρρεύσει από τον καταιγισμό των 400 δισεκατομμυρίων πληροφοριών ανά δευτερόλεπτο που δέχεται αρχικά. Συνδυάζοντας αυτά τα δεδομένα με τη μοναδική για κάθε άνθρωπο κατασκευή του εγκεφάλου του και γενικά ολόκληρου του σώματός του, φτάνουμε να συμπεράνουμε με ασφάλεια πως ο κάθε άνθρωπος διατηρεί ένα μοναδικό σύστημα εισόδου και επεξεργασίας των διαφόρων πληροφοριών που δέχεται, συμπεριλαμβανομένων και των υπερβατικών-μυστικιστικών εμπειριών.

Αυτά τα στοιχεία μας οδηγούν στο συμπέρασμα πως το μυστικιστικό μονοπάτι που ακολουθεί ο Χ άνθρωπος, είναι αδύνατο να ταυτιστεί με το μυστικιστικό μονοπάτι που ακολουθεί κάποιος άλλος άνθρωπος, ακόμη κι αν μεταξύ τους συμφωνούν πως ως σύστημα λατρείας, σχετίζονται με τον ίδιο Θεό. Αυτή η αποδοχή ενός απόλυτα όμοιου Θεού και για τους δύο υφίσταται συμβατικά και στερείται αποδείξεων γιατί είναι αδύνατο να υπάρξει απόλυτα ακριβής μεταφορά τέτοιων πληροφοριών (ως μυστικιστικές εμπειρίες) μεταξύ των ανθρώπων, κάτι που γίνεται εύκολα κατανοητό αν λάβουμε υπ’ όψιν μας το τι εστί άνθρωπος ως μονάδα και ως ατομικότητα.

Σε αυτό το θέμα, μπορούμε να δώσουμε και μία ακόμη ερευνητική παράμετρο, εκείνη του ότι ο Θεός, όσο ακατάληπτος και αν είναι, θεωρητικά παραμένει μία δεδομένη υπόσταση (εγώ ειμί ο Ων) την οποία ο κάθε άνθρωπος την ερμηνεύει και την επεξεργάζεται με τον δικό του τρόπο. Είναι σαν να έχουμε να κάνουμε με ένα ουράνιο τόξο, κοινό για όλους τους ανθρώπους, που ξεκινά από τη γη (άνθρωπος) και καταλήγει στον ουρανό (Θεός), πλην όμως ο κάθε άνθρωπος βαδίζει πάνω σε διαφορετική δέσμη χρώματος του ουράνιου τόξου…

Μία τέτοια οπτική της σχέσης Θεού και ανθρώπου μας οδηγεί σε ένα παγκοσμίως κοινό θεϊστικό μοντέλο (ένας κοινός Θεός για όλους), όμως σε όλα αυτά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ήδη είναι ενεργοί αρκετοί ορισμοί-εκδοχές διαφορετικών κοσμοθεάσεων (πχ ενοθεϊσμός, παγανισμός, πολυθεϊσμός, πανθεϊσμός, πανενθεϊσμός, μονισμός, ντεϊσμός κλπ) και όλα αυτά, αν και αρχικά υπήρξαν οι βάσεις για την ανάπτυξη πολλών θρησκειών, κατανοούμε πως εξακολουθούν να είναι θεωρίες που έρχονται να καλύψουν το σοβαρό ζήτημα της “τοπολογίας” του Θεού, δηλαδή το αν ο Θεός βρίσκεται και δημιουργείται μέσα μας ή αν υπάρχει έξω από εμάς, κάτι που επιφέρει μία σημαντική διεύρυνση στο τι εστί Θεός αλλά και στο αν πράγματι έχει νόημα να απαντήσουμε στο ερώτημα του αν πιστεύουμε στον Θεό…

Σε όλα αυτά, ένα επιπλέον αξιοσημείωτο δεδομένο είναι το ότι οι υποστηρικτές των μεγάλων θρησκειών (και σε περίεργη αντίθεση με τον αποφατισμό που επίσης αποδέχονται), θεωρούν σε μεγάλο βαθμό πως έχουν ήδη λύσει το ζήτημα της ταυτότητας του Θεού κι έχουν έτοιμες και αποκρυσταλλωμένες απαντήσεις σε αυτό, καθιστώντας για τον πιστό μη αναγκαία την επιπλέον ενασχόληση με το ζήτημα. Όμως, μία εκτενής συζήτηση επί αυτού, θα αποκαλύψει πως τελικά οι περισσότεροι πιστοί δεν μπορούν να περιγράψουν σε ποιόν θεό πιστεύουν και μάλιστα σε μερικές περιπτώσεις δογμάτων το λάθος έχει φτάσει τόσο βαθιά που οι πιστοί καλούνται να “μεταστοιχειώσουν” την άγνοια σε αρετή και ευκόλως δηλώνουν πως “είναι δεδομένο πως δεν μπορώ να γνωρίζω σε ποιόν θεό πιστεύω, ο θεός είναι ακατάληπτος” κλπ…
Σωστό αυτό ως διαπίστωση, υπάρχει όμως και το μετά. Τι κάνει ένας θρησκευόμενος όταν αναγνωρίσει πως τελικά η λατρεία που αποδίδει, απλώς “εκπέμπεται” χωρίς όμως να έχει οριστεί ένας σαφής παραλήπτης; Μπορεί ο πιστός να διακρίνει τη διαφορά του να λατρεύεις τον μυστικισμό που βιώνεις από το να λατρεύεις τον ίδιο τον Θεό; Μένει τελικά στην απλή αποδοχή της άγνοιάς του και τη συντηρεί ή μήπως ψάχνει τρόπους να την καταπολεμήσει και να την υπερβεί; Λυπηρή διαπίστωση είναι το ότι συνήθως συμβαίνει το πρώτο και σ’ αυτό τη μεγαλύτερη ευθύνη φέρουν οι πνευματικοί-θρησκευτικοί εκπρόσωποι και καθοδηγητές κι όχι οι πιστοί που μεγάλωσαν με μία νοοτροπία που μετατρέπει την άγνοια σε αρετή και τους αποτρέπει από ενασχολήσεις προσωπικής εμβάθυνσης και ερμηνειών.
Κι επειδή ο αποφατισμός πρέπει να είναι ένα συμπέρασμα κι όχι η λύση στο πρόβλημα, πρέπει να αναρωτηθούμε αν προτιμούμε έναν (άγνωστο) θεό εξ αποκαλύψεως και διδαχής ή έναν κατανοητό Θεό εξ ανακαλύψεως. Δύσκολο το ερώτημα και βαριά η ευθύνη της επιλογής…

Κατανοούμε λοιπόν πως το τελικό αποτέλεσμα που ονομάζουμε “Θεό”, είναι μοναδικό και ξεχωριστό για τον κάθε ζηλωτή του θεϊσμού, ανεξαρτήτως προσέγγισης. Κατά συνέπεια, ερωτήσεις του τύπου “πιστεύεις στον θεό;” είναι εξ ορισμού άκυρες και άσκοπες γιατί πραγματικά δεν οδηγούνε πουθενά, εκτός ίσως από την επιβεβαίωση ενός ιδιόμορφου κοινωνικού συσχετισμού ως στατιστικό δεδομένο. Ακόμη κι αν υπάρχει μία απάντηση ως “ναι”, αυτό θα ήταν απόλυτα άχρηστο προς επεξεργασία για τους υπολοίπους γιατί π.χ. τη δική μου κοσμοθέαση είναι αδύνατο να την επικοινωνήσω με ακρίβεια και σε απόλυτο βαθμό έστω σε ένα ακόμη άτομο, άρα a priori δεν υπάρχει ουσία και νόημα σε μία τέτοια ερώτηση γιατί η απάντηση θα είναι άκρως γενικευμένη (όπως επίσης γενικευμένη είναι και η ίδια η ερώτηση…).
Συνοπτικά λοιπόν, οι βασικοί λόγοι που μας οδηγούν αναγκαστικά σε μία προσωπική προσέγγιση του Θεού είναι:

- Οι διαφορές στα βασικά βιολογικά μας χαρακτηριστικά και ιδίως στον εγκέφαλό μας, που για κάθε άνθρωπο προσλαμβάνει και επεξεργάζεται διαφορετικές πληροφορίες.
- Η αποτυχία ενός καθολικού θεϊστικού μοντέλου μίας θρησκείας στο να οριστεί υπό πλήρη συμβατότητα για κάθε ακόλουθό της.
- Ο αποφατισμός ως ανασταλτικός παράγοντας τελικής άποψης περί θεού σε κάθε θρησκεία.
- Η δόμηση ενός θεϊκού προτύπου ως παράγωγο μίας διαδικασίας σκέψης, διαφορετικής για κάθε άνθρωπο.


3. Οι Τρεις Κατηγορίες Κοσμοθεάσεων

Ξεκινώντας από την προσωπική μας κοσμοθέαση, φτάνουμε να συμπεράνουμε πως σε συλλογικό επίπεδο, η ανθρωπότητα διαχωρίζει τις θεωρήσεις της περί Θεού σε 3 βασικές κατηγορίες ή “στρατόπεδα σκέψης”. Υπάρχει η κατηγορία των θεϊστών με αμέτρητες υποδιαιρέσεις κι εκδοχές, η αντιδιαμετρικά διαφορετική κατηγορία των άθεων και στη μέση υπάρχει η κατηγορία των αγνωστικιστών. Θεωρώ πως από τη στιγμή που κάποιος αναγνωρίσει μέσα του έναν Θεό οποιασδήποτε μορφής (όπως κι αν τελικά τον εννοεί), τίθεται στην κατηγορία των θεϊστών, παράλληλα όμως, το να πιστεύει κάποιος σε έναν θεό διαφορετικό από τον θεό ενός συνανθρώπου του, τον τοποθετεί μεν κι εκείνον στην κατηγορία των θεϊστών αλλά η ταύτιση σταματά εκεί γιατί μετά ξεκινά η προσωπική θεώρηση, η οποία παραμένει ξεχωριστή και μοναδική για κάθε άτομο, ακριβώς για τους λόγους που αναλύθηκαν πιο πριν.

4. Μερικές Προτάσεις για το Πως θα Έπρεπε να Κινηθούμε Πάνω στο Ζήτημα της Κατανόησης του Θεού

Το κλειδί στο όλο ζήτημα δεν είναι να “καταφέρουμε” να ενταχθούμε υποχρεωτικά σε κάποιο γνωστό ή όχι θρησκευτικό κίνημα ή απλώς να δηλώσουμε π.χ. άθεοι ή ένθεοι και να κλείσουμε το θέμα εκεί αλλά να μπορέσουμε να ορίσουμε τη θέση μας και την ατομικότητά μας απέναντι σε αυτό το μείζον μεταφυσικό ζήτημα περί Θεού. Πραγματικά ένα τέτοιο εγχείρημα συνδέεται με μεγάλη δόση ευθύνης, καθώς η στάση που θα κρατήσουμε και η άποψη που θα ενστερνιστούμε θα καθορίσει σε σημαντικό βαθμό την πορεία μας τόσο σε θέματα αυτογνωσίας, όσο και στην απλή καθημερινότητά μας. Φυσικά, ένα τέτοιο ερώτημα φαίνεται πως δεν τους αφορά όλους, πλην όμως στο πως αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο μας και στο αν έχουμε ή όχι την ανάγκη να ασχοληθούμε με μείζονα μεταφυσικά ζητήματα, πολλές φορές ίσως δεν έχουμε εμείς τη μοναδική ευθύνη.

Η κοινωνία μας είναι έτσι δομημένη ώστε να δρα “ωσμωτικά” σε πολλά ζητήματα και ιδιαίτερα σε εκείνα που άπτονται της μεταφυσικής και της πνευματικής αναζήτησης. Η ιδέα, ο τρόπος ζωής και οι αποφάσεις που λαμβάνει ένας άνθρωπος στα μεταφυσικά ζητήματα δεν μένουν ανενεργά αλλά επηρεάζουν σε μικρό ή μεγάλο βαθμό αρχικά το άμεσο περιβάλλον του και προοπτικά ολόκληρη την κοινωνία όπως άλλωστε έχει δείξει και η μελέτη της κυματικής. Επομένως, ερχόμενοι αντιμέτωποι με ένα τέτοιο ερώτημα περί Θεού, έχουμε τρεις διαθέσιμες λύσεις ή δρόμους που μπορούμε να ακολουθήσουμε. Ο ένας δρόμος είναι αυτός της έρευνας, της ειλικρινούς ενδοσκόπησης και της κατά το δυνατόν ενδελεχούς ενασχόλησης με το ζήτημα. Ο άλλος τρόπος, είναι αντιδιαμετρικά διαφορετικός και συνοψίζεται στη φράση “δεν με ενδιαφέρει, δεν έχω την ανάγκη να ασχοληθώ” και ο τρίτος δρόμος (που είναι και ο πιο επισφαλής), είναι εκείνος της απάθειας και της μη ενασχόλησης με το ζήτημα κυρίως λόγω αδιαφορίας και πνευματικής οκνηρίας, κάτι που δεν αποτελεί ούτε στάση ζωής, ούτε θέση περί Θεού. Κάθε δρόμος σεβαστός αλλά πρώτα απ’ όλα πρέπει να αποφασίσουμε αν μία τέτοια μελέτη μας είναι όντως άχρηστη ή χρήσιμη.

Σε αυτό το σημείο, κρίνω σημαντική τη θέση και τον ρόλο που έχουν αναλάβει οι θρησκείες γενικότερα, οι οποίες στη συντριπτική τους πλειοψηφία παρουσιάζουν ένα “κλειστό” σύστημα μαθητείας, όπου ο πιστός εισέρχεται συνήθως σε πολύ μικρή ηλικία και παραμένει σε αυτό το κλειστό σύστημα μέχρι το τέλος της ζωής του. Οι οργανωμένες θρησκείες θεωρώ πως πρέπει να αποτελούν εισαγωγικά σχολεία μαθητείας, ρόλος τους πρέπει να είναι όχι το να “αποστηθίζει” ο πιστός ένα σύστημα λατρείας αλλά το να μαθαίνουν στους πιστούς να σκέφτονται από μόνοι τους και μάλιστα να το εφαρμόζουν όχι μόνον σε υπερβατικά αλλά και σε αμιγώς κοινωνικά-βιοποριστικά ζητήματα. Οι θρησκείες μπορούν να έχουν μεγάλη επιρροή στους ανθρώπους και αυτό πρέπει να εκτιμηθεί ως θετικό στοιχείο αν κι εφόσον το αποτέλεσμα στον πιστό και την κοινωνία είναι πράγματι θετικό.

Επομένως οι θρησκείες έχουν τα “τεχνικά” εφόδια για να μετατραπούν σε σχολές μαθητείας, έχουν τα εφόδια να μάθουν στους πιστούς το πώς να σκέφτονται και να ακολουθούν ένα συγκεκριμένο δρόμο κατ’ επιλογή κι όχι κατ’ επιβολή. Θα πρέπει αρχικά να μεταδώσουν στους πιστούς την ανάγκη προς την ενασχόληση με τα μεταφυσικά ζητήματα και στη συνέχεια να τους δώσουν την ώθηση ώστε να παίρνουν μόνοι τους κάποιες σοβαρές αποφάσεις, όπως το αν θα παραμείνουν στη θρησκεία απ’ όπου ξεκίνησαν επειδή τους καλύπτει το σύστημά της, ή αν θα αλλάξουν πορεία, επιλέγοντας ένα άλλο θρησκευτικό σύστημα ή ακόμα κι έναν προσωπικό δρόμο. Πραγματικά δεν έχει νόημα να λατρέψουμε έναν οποιονδήποτε θεό αν πρώτα δεν νοιώσουμε πως μας καλύπτει απόλυτα ως σκοπός στην όποια θρησκευτικότητα επιλέγουμε.

Πέραν των επαφών μας με τις θρησκείες, η ίδια η οικογένεια και η αγωγή των γονέων είναι εκείνη που θα “εμφυσήσει” στα παιδιά την ανάγκη (ή μη) για ενασχόληση με ένα τέτοιο ζήτημα και μάλιστα όχι κατευθυνόμενα σύμφωνα με τις απόψεις των γονέων αλλά ωθώντας το παιδί στην προσωπική μελέτη κι έρευνα των μεταφυσικών ζητημάτων, “προικίζοντάς” το παράλληλα με την προσωπική ευθύνη που έρχεται ως υποχρεωτικό παρελκόμενο των προσωπικών επιλογών. Ας μην ξεχνάμε πως τα μικρά παιδιά, σε πολλά θέματα εμφανίζουν έναν λογικό μιμητισμό σε σχέση με τις συμπεριφορές των γονιών τους και ειδικά στα ζητήματα θρησκείας, δεν θα ήταν υπερβολή να διαπιστώσουμε πως η στάση των παιδιών ομοιάζει με εκείνη των ακολούθων των cargo cults (θρησκείες φορτίου).

Επομένως κατανοούμε την ευθύνη που επωμίζονται οι γονείς όταν ακούσια ή εκούσια κατευθύνουν τα παιδιά τους σε δικές τους “επιλογές” με μοναδικό επιχείρημα (αν και έωλο) το ότι τα παιδιά δεν είναι ικανά να σχηματίσουν δική τους γνώμη για τέτοια ζητήματα. Σε αυτό, βασική προϋπόθεση είναι το να μη στερείται στο παιδί την ίδια την προϋπόθεση της προσωπικής επιλογής, καθώς είναι αδύνατο, είτε είμαστε ενήλικες, είτε όχι, να σχηματίσουμε για κάτι προσωπική γνώμη αν πρώτα δεν έχουμε ως μέτρο σύγκρισης μία εναλλακτική οδό πέραν της δεδομένης και ίσως “παραδοσιακής” οδού… Ως άνθρωποι παρουσιάζουμε εξαιρετική απροθυμία στο να αναλαμβάνουμε ευθύνες, στο να αποφασίζουμε από μόνοι μας το τι και πως θα σκεφτόμαστε και πως θα δρούμε, ιδιαίτερα σε ζητήματα μεταφυσικής, σε ζητήματα που ξεπερνάνε την απλή καθημερινότητα και μας φέρνουν σε επαφή με την πηγή προέλευσής μας που τελικά είναι κοινή για όλους τους ανθρώπους…

5. Επίλογος

Σίγουρα ένα τέτοιο θέμα δεν μπορεί να καλυφθεί και να εξαντληθεί μέσα από ένα άρθρο, πόσο μάλλον όταν έχει αναλυθεί μόνον η αρχή του που είναι η αναγκαστική προσωπική προσέγγιση σε αυτό το θέμα. Τέτοια άρθρα έχουν ρόλο κυρίως προπαρασκευαστικό και απευθύνονται στα πρώιμα στάδια της σκέψης μας. Δεν προτείνουν (άλλη μία) δανεική θέση περί Θεού αλλά προτείνουν μία παραγωγική στάση ζωής που με επίκεντρο τον άνθρωπο και την αξία της ατομικότητας, οδηγεί σε μία απάντηση κομμένη και ραμμένη ακριβώς στα προσωπικά δεδομένα του καθενός μας. Η γνώμη μου είναι πως τελικά το να δώσουμε μια συνολική και αποκρυσταλλωμένη απάντηση στο τι είναι τελικά ο Θεός, αποτελεί μακροχρόνια και (δια)νοητικά επίπονη διαδικασία, ίσως ακόμα και δίχως οριστική απάντηση μέχρι το τέλος της ζωής μας! Θα έλεγα μάλιστα πως για τους “hard-core” του είδους, μία τέτοια ενασχόληση αποτελεί ένα πραγματικό raison detre

Όλα αυτά συμβαίνουν γιατί ουσιαστικά πρόκειται για ένα ιδιαίτερα δύσκολο νοητικό κι εμπειρικό ταξίδι, του οποίου η “Ιθάκη” μεταβάλλεται καθημερινά, καθώς η ουσία και υπόστασή της ρυθμίζεται και μεταβάλλεται από τον βαθμό της γνώσης και της κατανόησής μας σε αυτά τα ζητήματα. Όπως και να έχουν όμως τα πράγματα, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε απέναντι στον εαυτό μας πως ο δρόμος που θα ακολουθήσουμε στην αναζήτηση της ταυτότητας του Θεού και της επαφής μας μαζί του (ίσως η καλύτερη “Ιθάκη” που μπορεί να ψάχνουμε ), αποτελεί μία καθαρά προσωπική υπόθεση και ως τέτοια πρέπει να την περιβάλλουμε με τη δέουσα σοβαρότητα κι ευθύνη, καθώς μας επηρεάζει πλειοτροπικά σε διάφορες πτυχές της ζωής μας, από την απλή καθημερινότητά, μέχρι τα πιο μύχια της ύπαρξής μας.
Ίσως σε μερικούς αναγνώστες να προκαλεί έκπληξη το ότι αποφάσισα να αφιερώσω χρόνο και σκέψη σε ένα αρκετά εκτενές άρθρο που ουσιαστικά δεν δίνει απάντηση στο τι εστί Θεός αλλά επιχειρεί να μας θυμίσει πως σε τέτοια ζητήματα, η αφετηρία και η ειδοποιός διαφορά σε σχέση με άλλες ενασχολήσεις θα πρέπει να είναι η προσωπική και εξατομικευμένη προσέγγιση. Ασχολήθηκα με την ανάλυση των απαρχών, με την αφετηρία της σκέψης του τι εστί Θεός και θέτω ως επίκεντρο την ατομικότητά μας. Θεωρώ ότι εδώ της οφείλουμε τη δέουσα σημασία γιατί σε μερικά ζητήματα όπως τα μεταφυσικά, το να κινούμαστε με κύριο άξονα το τι εκφράζει προσωπικά και μόνον εμάς, είναι κυριολεκτικά μονόδρομος.


Επομένως, συλλέξτε πληροφορίες από παντού, ενημερωθείτε όσο καλύτερα μπορείτε, συγκρίνετε θέσεις και απόψεις, δοκιμάστε δρόμους, ακόμη κι αν η τελική σας επιλογή είναι το σημείο αφετηρίας σας, δώστε στην έρευνά σας κάθε πιθανή εκδοχή περί ύπαρξης ή ανυπαρξίας του θεού, χωρίς να θεωρείτε προκαθορισμένο το αποτέλεσμα γιατί οτιδήποτε ξεκινά με βεβαιότητα, καταλήγει σε αμφιβολία. Όσο είναι εφικτό, δημιουργείστε τη δική σας κοσμοθέαση, ένα σύνολο ιδεών και απόψεων που σας καλύπτουν και σας εκφράζουν απόλυτα, ακόμη κι αν αυτό που θα επιλέξετε τελικά ταυτίζεται με εκείνο μίας γνωστής θρησκείας ή ενός φιλοσοφικού συστήματος και τέλος, ερευνήστε όλες τις γραφές αλλά πρώτα απ’ όλα ξεκινήστε μόνοι σας και ερευνήστε τον εαυτό σας…
Βιβλιογραφία – Πηγές:

- How god changes your brain (Andrew Newberg M.D. & M.R. Waldman, Ballantine Books, 2009)
- The science of spirituality (Lee Bladon, EsotericScience, 2007)
- Born to believe (Andrew Newberg M.D. & M.R. Waldman, Free Press books, 2007)
- The mystical mind (Eugene d’Aquili & Andrew Newberg, Fortress Press, 1999)
- What the bleep do we know (video documentary, Captured Light Industries, 2004)
- The quantum apocalypse (video documentary, 2008)
- Δρόμοι της γνώσης (Συλλογικό, εκδόσεις Αρχέτυπο, 2001)
- Οι πύλες της αντίληψης (Aldous Huxley, εκδόσεις Κάκτος, 1981)
- Conversations on the edge of the apocalypse (David J. Brown, Palgrave books, 2005)
- Francis Bacon, essays

Πηγή: www.metafysiko.gr - thesecretrealtruth.blogspot.com

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Επικοινωνήστε μαζί μας και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης