Η κατάρα της μούμιας που... βύθισε τον Τιτανικό

Η ιστορία της «μούμιας της ατυχίας» του Βρετανικού Μουσείου

Η ιστορία της «μούμιας της ατυχίας» του Βρετανικού Μουσείου

Κάπου πίσω στο 1860 πέντε απόφοιτοι του πανεπιστημίου της Οξφόρδης πήγαν ένα ταξίδι στην Αίγυπτο. Προκειμένου να θυμούνται για πάντα το ταξίδι τους αποφάσισαν να πάρουν μαζί τους πίσω στην πατρίδα ένα αναμνηστικό… που δεν ήταν άλλο από το καπάκι από το φέρετρο μιας μούμιας… της ιέρειας της Amen-Ra.

Δύο από τους άντρες πέθαναν κατά την επιστροφή τους από την Αίγυπτο. Ένας τρίτος πήγε στο Κάιρο και αυτοπυροβολήθη

κε κατά λάθος στο χέρι ενώ κυνηγούσε ορτύκια και έπρεπε να το ακρωτηριάσει. 

Ένα άλλο μέλος της πεντάδας… ο Arthur Wheeler κατάφερε μεν να επιστρέψει… σώος στην Αγγλία, όμως έχασε όλη του την περιουσία στο τζόγο. Μετακόμισε στις ΗΠΑ, όπου έχασε και πάλι τα πάντα εξαιτίας πυρκαγιάς και πλημμύρας, γράφει η Rose Eveleth στην ιστοσελίδα nautil.us.

Το καπάκι του φέρετρου πέρασε στη συνέχεια στα χέρια της αδερφής του Wheeler, η οποία προσπάθησε να το φωτογραφίσει το 1887, όμως ο φωτογράφος και ο αχθοφόρος που το κουβαλούσε… πέθαναν.

Η κατάρα της μούμιας φαίνεται ότι δεν είχε κοπάσει καθόλου. Αντίθετα, ήταν μάλλον η αρχή.

Ο άντρας που προσπάθησε να μεταφράσει τα ιερογλυφικά, που ήταν γραμμένα επάνω στο φέρετρο… αυτοκτόνησε.

Το «περίφημο» αυτό καπάκι του φέρετρου πλέον βρίσκεται στο Βρετανικό Μουσείο, όπου είναι επίσημα γνωστό ως «τεχνούργημα 22542», ή αλλιώς «η μούμια της ατυχίας».

Από την εποχή που πέρασε στην κατοχή του μουσείου το 1889 η «μούμια της ατυχίας» κατηγορήθηκε σχεδόν για τα πάντα.

Από τη βύθιση του Τιτανικού, μέχρι και για το ξέσπασμα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.

Το 1904 ο νεαρός και φιλόδοξος δημοσιογράφος Bertram Fletcher Robinson έγραψε ένα πρωτοσέλιδο αφιέρωμα στην εφημερίδα Daily Express για τη «στοιχειωμένη μούμια» με τον εξής τίτλο: «Μια ιέρεια του θανάτου».

«Είναι βέβαιο ότι οι Αιγύπτιοι είχαν δυνάμεις, με τις οποίες εμείς στον 20ο αιώνα μπορεί να γελάμε, όμως δε θα μπορέσουμε να καταλάβουμε ποτέ» έγραφε τότε.

Τρία χρόνια μετά ο Robinson πέθανε ξαφνικά από υψηλό πυρετό. Οι φίλοι του πίστεψαν ότι για το θάνατό του έφταιγε… η κατάρα της μούμιας.

Ο Sir Arthur Conan Doyle, δημιουργός του Σέρλοκ Χολμς, είχε προειδοποιήσει το νεαρό δημοσιογράφο να μην μπλέξει με τη μούμια: «Τον είχα προειδοποιήσει και του είχα πει να μην ενδιαφερθεί για τη μούμια που βρισκόταν στο Βρετανικό Μουσείο. Επέμενε και τελικά… πέθανε. Του είπα ότι προκαλούσε την τύχη του με τις έρευνές του, όμως η ιστορία τον είχε συνεπάρει και δε μπορούσε να αντισταθεί».

Την εποχή που η «μούμια της ατυχίας» έφτανε στη Μ. Βρετανία, η χώρα είχε καταλάβει την Αίγυπτο. Κι ενώ η κατάληψη της Αιγύπτου είχε θεωρηθεί ως μια στρατιωτική επιτυχία, οι πολίτες πίσω στην πατρίδα δεν την έβλεπαν με καλό μάτι. Εξέφραζαν αμφιβολίες για το κατά πόσο μια ευρωπαϊκή δύναμη έπρεπε να παρεμβαίνει σε μια χώρα της Μέσης Ανατολής.

Οι πολιτικοί υποστήριζαν ότι βρίσκονταν εκεί για να βοηθήσουν τη χώρα να καθαιρέσει έναν τύραννο, αλλά οι βρετανοί πολίτες δεν ήταν σίγουροι ότι… ήταν δουλειά της κυβέρνησής τους αυτό, σχολιάζει η αρθρογράφος.

Έτσι, ενώ πολλοί προβληματίζονταν με την κατοχή, δεν εξέφραζαν ανοιχτά τις ανησυχίες τους προς τα έξω και… στράφηκαν σε διάφορα αντικείμενα αιγυπτιακής τέχνης.

Ο καθηγητής λογοτεχνίας στο Birbeck College του University of London έγραψε με απλά λόγια στο βιβλίο του «The Mummy’s Curse» το 2012: «Δε μπορείς να μιλήσεις για το πόσο δύσκολο είναι να καταλάβεις μια άλλη χώρα, γιατί αυτό είναι εντελώς… αντιπατριωτικό. Αυτή είναι μια αφήγηση, που σας επιτρέπει να μιλάτε γι’ αυτό με άλλο τρόπο».

Σήμερα, το Βρετανικό Μουσείο δεν αναφέρει πολλά για την ιστορία της «μούμιας της ατυχίας». 

Κάνει μια αναφορά σε μερικούς από τους πιο αξιοσημείωτους μύθους που τη συνοδεύουν, όπως αυτόν ότι η μούμια ήταν επάνω στον Τιτανικό, και προσθέτει ένα σύντομο σημείωμα που λέει το εξής: «Περιττό να αναφέρει κανείς ότι δεν υπάρχει αλήθεια πίσω από όλα αυτά. Το αντικείμενο δεν έφυγε ποτέ από το Μουσείο μέχρι το 1990 που συμπεριελήφθη σε μια περιοδική έκθεση».

Πηγή:http://www.newsbeast.gr/

"ΑΝΕΞΗΓΗΤΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ" - NTOKIMANTEP

Όσα δεν μπορεί να εξηγήσει η επιστήμη... 
(Ντοκιμαντέρ)

Πηγή tragiko.net

Φωνές απο την Κόλαση;;; Ηχητικό ντοκουμέντο από τα 14Km κάτω από την Γη.

  Πριν χρόνια, λίγο μετά το 1960 επί  

  Σοβιετικής Ένωσης, γινόταν στη    

  Σιβηρία μια έρευνα από γεωλόγους. 

  Χρησιμοποίησαν γεωτρύπανο που  

  μπορούσε να μπει στη γη πολύ   

  βαθειά. Οι Ρώσοι διαθέτουν τέτοια  

  γεωτρύπανα που μπορούν να  

  φτάσουν σε περίπου 20 km βάθος, και  

  τα πουλάνε σε χώρες όπως η  

  Ινδία και η Κορέα, που έχουν πετρέλαιο  

  σε κοιτάσματα με πολύ μεγάλο  

  βάθος, για να μπορούν να το  

  εξορύξουν.

    Τότε λοιπόν έγινε κάτι πολύ   

  εντυπωσιακό και απρόβλεπτο, που ...
  μαθεύτηκε πρώτα στη Μόσχα και μετά  

  στη Φινλανδία, από την οποία κυρίως μέσω της έγκυρης εφημερίδας Ammenusastia η είδηση έφτασε και στη Δύση. Συγκεκριμένα, όταν το γεωτρύπανο έφτασε τα 14,4 χιλιόμετρα βάθος, ξαφνικά άρχισε να μην βρίσκει αντίσταση και γύρναγε τρελά, ενώ καταγράφηκε μια εκπληκτική θερμοκρασία 1100 βαθμών Κελσίου. Κατάλαβαν ότι είχαν πέσει σε κενό δηλ. κάτι σαν σπήλαιο μέσα στη γη. Είχαν μαζί τους ένα μικρόφωνο για να καταγράφουν τον ήχο από τις μετατοπίσεις των πλακών που γίνονται σε αυτά τα βάθη. 

Τους ξάφνιασε πρώτα κάτι σαν τεράστια νυχτερίδα που βγήκε από την τρύπα, μαζί με ένα ρεύμα αερίου, μόνο που αυτή είχε πολύ λαμπερά φτερά που έγραφαν "έχω κυριαρχήσει" και χάθηκε στον ουρανό.

Όταν έβαλαν το μικρόφωνο στην τρύπα άκουσαν τρομακτικές ανθρώπινες κραυγές.

Δρ. Ασσάκωφ

Επικεφαλής στο πείραμα ήταν ο Δρ. Ασσάκωφ (Azzacove). Αυτός δήλωσε: "Σαν κομμουνιστής δεν πιστεύω στον Ουρανό ή τη Βίβλο, αλλά σαν επιστήμονας τώρα πιστεύω στην Κόλαση. Είναι περιττό να πω ότι είμαστε σοκαρισμένοι που κάναμε μια τέτοια ανακάλυψη. Αλλά ξέρω τι είδαμε, και ξέρω τι ακούσαμε. Και είμαστε απόλυτα πεισμένοι ότι τρυπήσαμε μέχρι τις Πύλες της Κολάσεως"!

 

Γεγονός είναι ότι οι μισοί επιστήμονες εγκατέλειψαν στη μέση το πείραμα.

"Αντί για μετακινήσεις πλακών, λέει ο Δρ. Ασσάκωφ, ακούσαμε ανθρώπινη φωνή που ούρλιαζε από τον πόνο".
Και συνεχίζει: "Στην αρχή νομίζαμε ότι η φωνή ερχόταν από τα σύνεργά μας, αλλά όταν προσδιορίσθηκε η προέλευσή της, οι χειρότερες υποψίες μας επιβεβαιώθηκαν. Δεν ήταν κραυγές από ένα μόνο άτομο, αλλά από χιλιάδες ή και εκατομμύρια ανθρώπους".

ΒΙΝΤΕΟ

Πηγή: http://www.e-eidhseis.com/

4 Θεωρίες για το αν υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο...

Παρά τα γιγάντια άλματα που έχουν γίνει από την επιστήμη στις τελευταίες δεκαετίες, απομένει να αναδυθεί μια περιεκτική εξήγηση για το τι ακριβώς μας συμβαίνει όταν πεθαίνουμε.

Ταυτόχρονα, περισσότερη έρευνα από ποτέ άλλοτε έχει γίνει σχετικά με τις επιθανάτιες εμπειρίες, αυτές τις προσωρινές, σχεδόν υπερφυσικές εμπειρίες που έχουν αναφέρει εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι ότι τις έχουν νιώσει στις όχθες του θανάτου. Αυτός ο σχεδόν οξύμωρος συνδυασμός προόδου και έλλειψής της έχει ως συνέπεια την εμφάνιση τα τελευταία χρόνια μιας ποικιλίας θεωριών. Παρακάτω παρουσιάζεται μια γρήγορη ματιά για κάποιες από αυτές.

Υπάρχει μεταθανάτιος ζωή

Ο Δρ. Eben Alexander υπήρξε νευροχειρούργος και καθηγητής στην Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ για 25 χρόνια. Το 2008, αντιμετώπισε μια εξαιρετικά σπάνια μορφή βακτηριακής μηνιγγίτιδας και έπεσε σε βαθύ κόμμα.

Μετά από επτά ημέρες που είχε πρακτικά εγκεφαλικό θάνατο, ο Δρ. Alexander συνήλθε από το κόμμα, πραγματικά άθικτος. Οι αναμνήσεις του από το κόμμα ποικίλουν από ένα όραμα ενός σκοτεινού καφέ μέχρι ένα ταξίδι μέσα από τον 'πυρήνα', όπου αντιμετώπισε τη θέα του θεού. Όταν ξύπνησε είχε συνειδητοποιήσει πως υπήρχε μια άλλου είδους ύπαρξη πέρα από αυτή που ήξερε και μελετούσε.

Οι περισσότεροι επιστήμονες θεωρούν ότι «όταν ο εγκέφαλος πεθαίνει, αυτό συμβαίνει και στο νου ή ψυχή ή εαυτό». Αλλά η εμπειρία του Δρ. Alexander δείχνει ότι αυτό δεν είναι όλη η αλήθεια, πώς είναι δυνατόν να πεθαίνει η ψυχή μαζί με τον εγκέφαλο όταν τη στιγμή που κάποιος είναι εγκεφαλικά νεκρός έχει μια πλούσια πνευματική εμπειρία;

Ο νους μπορεί να λειτουργήσει χωρίς το φυσικό σώμα

Ο Δρ. Bruce Greyson, ψυχίατρος στο Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια, είναι ένας από τους σημαντικότερους ειδικούς στις επιθανάτιες εμπειρίες, έχοντας μελετήσει πάνω από 100 περιπτώσεις επεισοδίων κοντά στο θάνατο. Από τη δουλειά του έμαθε ότι αρκετοί ασθενείς αφηγούνται τη βίωση ενός αισθήματος ειρήνης, αγάπης και αίσθησης αποχώρησης από το φυσικό σώμα. Κάποιες φορές υπήρχαν ακόμα και συναντήσεις με θεότητες ή με αποθανόντα αγαπημένα πρόσωπα.

Αν και οι περισσότεροι επιστήμονες αποπέμπουν τέτοιες 'εμπειρίες' ως τίποτε περισσότερο από ψευδαισθήσεις που πυροδοτούνται όταν ο εγκέφαλος βρίσκεται κάτω από φοβερή πίεση, ο Greyson πιστεύει ότι αυτές οι επιθανάτιες εμπειρίες υποδηλώνουν ότι ο νους μπορεί στην πραγματικότητα να λειτουργήσει χωρίς το φυσικό σώμα. Όπως και ο Δρ. Alexander, λέει ότι αυτή η απίστευτα φωτεινή εμπειρίασυμβαίνει συχνά όταν ο εγκέφαλος κλινικά δεν λειτουργεί.

Δεν πεθαίνουμε ποτέ πραγματικά

Ο Robert Lanza, ο επιστήμονας που ανέπτυξε τη θεωρία του Βιοκεντρισμού (Biocentrism), ισχυρίζεται ότι εφόσον ο χώρος και ο χρόνος υπάρχουν μονάχα ως εργαλεία για να καταλαβαίνουμε τον κόσμο γύρω μας, χωρίς τη συνείδηση ο χώρος και ο χρόνος δεν υπάρχει και συνεπώς στην πραγματικότητα ποτέ δεν πεθαίνουμε. Χωρίς την στερεά ύπαρξη του χρόνου, μπορεί να πάρει κανείς οποιαδήποτε στιγμή του χρόνου, είτε το παρελθόν είτε το μέλλον, ως το νέο πλαίσιο αναφοράς. «Ο θάνατος είναι μια επανεκκίνηση που οδηγεί σε όλες τις λανθάνουσες δυνατότητες».

Οι ιδέες αυτές του Lanza είναι στενά δεμένες με τη θεωρία που έχει εισηγηθεί, σύμφωνα με την οποία, η ζωή και η βιολογία είναι κεντρικές έννοιες στην ύπαρξη, στην πραγματικότητα και στον κόσμο και αυτό που συμβαίνει είναι ότι η ζωή δημιουργεί το σύμπαν και όχι το σύμπαν τη ζωή. Σύμφωνα με τον Βιοκεντρισμό, οι σύγχρονες θεωρίες για τον φυσικό κόσμο δεν λειτουργούν και δεν θα μπορέσουν να λειτουργήσουν εάν δεν εξηγήσουν πλήρως τη ζωή και τη συνείδηση.

Δε συμβαίνει τίποτε το 'φανταστικό'

Σαν πολλούς από την επιστημονική κοινότητα, ο Δρ. Wendy Wright, νευρολόγος από το Πανεπιστήμιο Emory, πιστεύει ότι οι επιθανάτιες εμπειρίες είναι καθαρά ένα αποτέλεσμα της απελευθέρωσης ενδορφίνης στον εγκέφαλο. «Έτσι όταν απελευθερώνονται αυτές οι χημικές ουσίες, αυτά τα διαφορετικά είδη φαινομένων μπορούν να συμβούν: ένα άτομο μπορεί να δει ένα φως, ή να βιώσει μια αίσθηση ειρήνης ή ηρεμίας. Να νιώσουν ότι περιβάλλονται από αγαπημένα πρόσωπα.» Τέτοια οράματα, αν και εν δυνάμει ανακουφιστικά για το άτομο, δεν είναι τίποτε περισσότερο από κόλπα του εγκεφάλου, σύμφωνα με τον Δρ. Wright.

Tragiko