Τα πιο διάσημα πειράματα σκέψης

 Τα πειράματα δε γίνονται μόνο μέσα στα εργαστήρια, ούτε καν στον φυσικό κόσμο που μας περιβάλλει, προκαλώντας μας συνεχώς να λύσουμε τα μυστήριά του. Τα πειράματα γίνονται μέσα στο νου των ανθρώπων πρώτα από όλα κι από κει ξεκινούν το ταξίδι τους για να δοκιμαστούν και να εφαρμοστούν οπουδήποτε αλλού. Κάποια δε από αυτά, παραμένουν εκεί που γεννήθηκαν: στη χώρα του νου. Εκεί λοιπόν θα περιηγηθούμε διαβάζοντας τα πιο διάσημα τέτοια πειράματα σκέψης, που άλλαξαν τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο μας.

 

Οι μπάλες του Γαλιλαίου

Σε αντίθεση με τα όσα έχουμε διδαχτεί στο σχολείο, το πιθανότερο είναι ότι ο Γαλιλαίος δεν πετούσε μπάλες από τον πύργο της Πίζας. Εφάρμοσε το πείραμα της βαρύτητας στο εργαστήριο του νου του. Οι σύγχρονοί του στον 16ο αιώνα πίστευαν ότι τα πιο βαριά αντικείμενα πέφτουν γρηγορότερα απ' ότι τα πιο ελαφριά. Έτσι ο Γαλιλαίος φαντάστηκε μία βαριά μπάλα που ήταν δεμένη μέσω ενός σκοινιού με μία ελαφριά μπάλα. Θα μπορούσε η ελαφριά μπάλα να δημιουργήσει μία έλξη στη βαριά και να καθυστερήσει την πτώση της; Όχι, συμπέρανε. Θα χτυπούσαν το έδαφος ταυτόχρονα.

 

Η γάτα του Schrοedinger

Μία γάτα είναι κλεισμένη σε ένα καλά σφραγισμένο και μονωμένο κουτί που περιέχει ραδιενεργό υλικό, έναν μετρητή Geiger και έναν μηχανισμό που είναι ρυθμισμένος να απελευθερώνει δηλητήριο εάν χτυπήσει ένα φωτόνιο στο σύστημα. Σύμφωνα με τον Schrφdinger, η γάτα μέσα στο κουτί δεν είναι ούτε ζωντανή αλλά ούτε και νεκρή, αλλά υπάρχει συγχρόνως και στις δύο αυτές πιθανές καταστάσεις. Οι δύο αυτές πιθανές καταστάσεις καταρρέουν σε μία (η γάτα είναι είτε νεκρή είτε ζωντανή) μόλις παρατηρηθεί το φαινόμενο από κάποιον παρατηρητή. Μέχρι να γίνει όμως αυτό, η κατάσταση του συστήματος εμπεριέχει συγχρόνως και τις δύο πιθανότητες. Το νοητικό αυτό πείραμα προτάθηκε το 1935 από τον Erwin Schrφdinger με στόχο να εξετάσει την κβαντική απροσδιοριστία σε ένα μακροσκοπικό φαινόμενο.

 

Το κινέζικο δωμάτιο του Searle

Ένας άνθρωπος βρίσκεται μόνος του μέσα σε ένα δωμάτιο. Κάποιος που βρίσκεται έξω από το δωμάτιο, του σπρώχνει κάτω από την πόρτα χαρτιά στα οποία είναι γραμμένο κείμενο στα κινέζικα. Ο άνθρωπος του δωματίου δε γνωρίζει κινέζικα, αλλά έχει ένα βιβλίο το οποίο αντιστοιχίζει τις κατάλληλες αποκρίσεις στα κινέζικα, που ταιριάζουν με τα κείμενα που εισέρχονται στο δωμάτιο. Έτσι, για κάθε κείμενο που λαμβάνει στέλνει έξω την κατάλληλη απάντηση. Για έναν εξωτερικό παρατηρητή, φαίνεται ότι ο άνθρωπος του πειράματος γνωρίζει κινέζικα. Το νοητικό αυτό πείραμα προτάθηκε το 1980 από τον φιλόσοφο John Searle, με σκοπό να καταρρίψει τις θεωρίες που υποστήριζαν την τεχνητή νοημοσύνη. Ο επεξεργαστής ενός υπολογιστή όπως και ο άνθρωπος του πειράματος στερείται κατανόησης του τι κάνει και γι' αυτόν το λόγο δεν έχει πραγματική νοημοσύνη.

 

Οι χελώνες του Hawking

Το διάσημο βιβλίο του Stephen Hawking 'Το χρονικό του Χρόνου' ξεκινάει με την ιστορία ενός επιστήμονα που δίνει μια διάλεξη για την αστρονομία. Τελειώνοντας την ομιλία του, μία ηλικιωμένη γυναίκα σηκώνεται και επιμένει ότι η θεωρία που πρότεινε ο επιστήμονας είναι λανθασμένη: η γη δεν είναι στρογγυλή και ούτε γυρίζει γύρω από τον ήλιο. Αντίθετα, είναι μία επίπεδη επιφάνεια που στηρίζεται στην πλάτη μιας γιγάντιας χελώνας. Ο επιστήμονας τη ρώτησε, που στηρίζεται η χελώνα αυτή και η γυναίκα δήλωσε ότι στηρίζεται σε μία άλλη χελώνα κι εκείνη σε μία ακόμα και ούτω καθ' εξής. Ο Stephen Hawking χρησιμοποίησε την ιστορία αυτή για να συστήσει στους κοσμολόγους να προσέχουν, ώστε να μην χρησιμοποιούν ατεκμηρίωτες θεωρίες ως αποδείξεις για άλλες θεωρίες που δε μπορούν να αποδειχθούν.

 

Ο Einstein και η ακτίνα του φωτός

Όταν ο Einstein ήταν 16 χρονών, φανταζόταν ότι κυνηγάει μία ακτίνα φωτός μέχρι να την πιάσει. Μόλις θα γινόταν αυτό, το κύμα του φωτός θα 'πάγωνε'. Αυτό όμως ήταν απίθανο σύμφωνα με τη φυσική της εποχής του. Η επιμονή του αυτή να λύσει το συγκεκριμένο πρόβλημα με το κυνήγι της ακτίνας του φωτός, ήταν η αιτία που τον οδήγησε στην Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας. Ίσως αυτή η ιστορία να φαίνεται αρκετά περίεργη, για να μπορεί να δικαιολογήσει πως έγινε η σύλληψη της Θεωρίας από αυτό το νοητικό πείραμα. Οι φυσικοί εξακολουθούν να διαφωνούν σχετικά με αυτό το ζήτημα.

 

Οι μαϊμούδες του Borel

Παραλλαγές του νοητικού αυτού πειράματος είναι πολύ παλιές, φτάνοντας μέχρι την αρχαία Ελλάδα. Η σύγχρονη εκδοχή του θεωρήματος που αφορά το άπειρο προτάθηκε το 1913 από τον Γάλλο μαθηματικό Emile Borel. Η υπόθεση έχει ως εξής: ένας άπειρος αριθμός από μαϊμούδες που θα χτυπούν συνεχώς τα δάχτυλά τους σε γραφομηχανές για άπειρο χρόνο, είναι σχεδόν σίγουρο ότι κάποτε θα καταφέρουν να γράψουν όλα τα έργα του Shakespeare. Φαίνεται απίθανο, γιατί ο νους μας πολύ δύσκολα μπορεί να συλλάβει την έννοια του απείρου. Αλλά από μαθηματικής απόψεως ισχύει.

 

Ο δαίμων του Maxwell

Το 1867 ο James Clerk Maxwell φαντάστηκε δύο θαλάμους, τον Α και τον Β, κάθε ένας από τους οποίους θα ήταν γεμάτος με αέριο στην ίδια θερμοκρασία και μεταξύ τους θα υπήρχε μία πόρτα. Ως θυρωρό στην πόρτα αυτή φαντάστηκε ένα δαίμονα, που χωρίς να παράγει ούτε καν το απειροελάχιστο έργο, θα επέτρεπε στα γρηγορότερα κινούμενα σωματίδια να περάσουν από τον Α στον Β θάλαμο και στα πιο αργά να περάσουν από τον Β στον Α. Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, η ταχύτητα των σωματιδίων (και επομένως η θερμοκρασία) θα έχει αυξηθεί στο θάλαμο Β. Το απίθανο αυτό πείραμα σκέψης χρησιμοποιήθηκε για να στηρίξει τον δεύτερο θερμοδυναμικό νόμο.

Μετάφραση - Απόδοση - Σχολιασμός: Esoterica.gr

Πηγή: http://www.blackstate.gr/egefalos/40-peiramata-skepsis.html

Η συνείδηση είναι "Τα πάντα"

 Του Ανδρέα Τσάκαλη

Οι Φιλόσοφοι όλων των εποχών διακήρυσσαν ότι η συνείδηση είναι πάνω από όλα τα πράγματα, ότι μπορεί να δημιουργήσει ή να μεταβάλλει την ύλη και ότι αυτή είναι η πηγή τόσο του εξωτερικού κόσμου, όσο και του υποκειμενικού, προσωπικού εγώ.

Όπως όμως γνωρίζουμε όλοι, η ιδέα ότι η συνείδηση επηρεάζει την ύλη ήταν  έως τώρα απαράδεκτη για τους επιστήμονες και ιδιαίτερα για τους φυσικούς.

Με τη μηχανιστική και εμπειρική προσέγγισή της, η επιστήμη αγωνίζεται να εξορκίσει το φάντασμα της συνείδησης από κάθε εξίσωση των νόμων της φυσικής. Ωστόσο στα πλαίσια της κβαντικής φυσικής όλα αλλάζουν. O Eυγένιος Bίγκνερ, που έχει πάρει βραβείο Νομπέλ στη φυσική, προτείνει μια επανεξέταση της σχέσης ανάμεσα στη συνείδηση και στην αντικειμενική πραγματικότητα. Μιλάει για μια νέα σχέση ανάμεσα στον παρατηρητή και στο παρατηρούμενο και δέχεται ότι υπάρχουν δυο πραγματικότητες: η υποκειμενική και η αντικειμενική.

Ένας άλλος φυσικός, ο Tζον Xουήλερ του Πανεπιστημίου Πρίνστον, προχωράει ένα βήμα πιο πέρα και λέει ότι είναι καλύτερα αντί της λέξης “παρατηρητής” να χρησιμοποιούμε τον όρο “συμμέτοχος”. Και αναρωτιέται: «Μήπως το σύμπαν, κατά μια έννοια, ήλθε σε ύπαρξη με τη συμμετοχή εκείνων που συμμετείχαν;»

Ποιοι όμως μπορεί να είναι “εκείνοι”; Φυσικά κάποια όντα που θα κατείχαν συνείδηση. Ήταν όμως πολλά, ή μήπως ένα; Γιατί όπως λέει ο αστρονόμος T ζέημς Tζην: «Το σύμπαν μοιάζει σαν μια τεράστια σκέψη μάλλον, παρά σαν μια μεγάλη μηχανή. Αρχίζουμε να υποψιαζόμαστε ότι ο Νους είναι ο δημιουργός και κυβερνήτης όλου του υλικού κόσμου».

Οι θεωρητικοί φυσικοί αντιλαμβάνονται σήμερα ότι για δεκαετίες οι επιστήμονες επηρέαζαν με τη συνείδησή τους τα πειράματα που εκτελούσαν, τουλάχιστον αυτά που γίνονταν με τα έσχατα σωματίδια ύλης. «Ακόμη και τα ηλεκτρόνια έρχονται σε ύπαρξη μέσω της παρατήρησης», βεβαιώνει ο Φρεντ Άλαν Γουλφ, καθηγητής φυσικής στο Πανεπιστήμιο του Σαν Ντιέγκο.

O Γουλφ θεωρείται σήμερα σαν το “μαύρο πρόβατο” της επιστημονικής κοινότητας. Και αυτό είναι φυσικό, αφού δηλώνει απερίφραστα: «Το καθετί στο σύμπαν είναι συνειδητό· το μέλλον μπορεί να επηρεάσει τις παρελθοντικές σας αναμνήσεις· δημιουργείτε ό,τι παρατηρείτε από την κβαντική ομίχλη πιθανοτήτων· κάθε απόφαση που παίρνετε δημιουργεί πολλαπλά σύμπαντα κατοικούμενα από τους πολλαπλούς άλλους εαυτούς σας, που ο καθένας τους ζητάει –από τη δική σας σκοπιά– μια απορριφθείσα ευκαιρία!»

Όταν δεν βράζει η “σούπα”

Οι επιστήμονες τείνουν να επανακαθορίσουν τη στάση τους στην έρευνα για μια αληθινή πραγματικότητα. Βάση κάθε έρευνας είναι η παρατήρηση. Αλλά αν η παρατήρηση επηρεάζει το παρατηρούμενο, πώς θα κριθεί το αποτέλεσμα ενός πειράματος; Αυτό που από καιρό υποψιάζονταν μερικοί θεωρητικοί, επιβεβαιώθηκε ήδη πειραματικά.

Το 1989 έγινε ένα πείραμα στο National Institute of Standards and Technology του Κολοράντο, όπου πέντε χιλιάδες άτομα βηρυλλίου, περιορισμένα μέσα σε ένα μαγνητικό πεδίο (δηλ. σ’ έναν επιταχυντή), εκτέθηκαν σε ραδιοκύματα. Με άλλα λόγια, οι φυσικοί είχαν μια “σούπα” που περίμεναν να βράσει. Και τι έγινε; Τα αποτελέσματα ήταν ευθέως ανάλογα με τη συχνότητα των παρατηρήσεων. Με μια μόνο παρατήρηση (μέσω μιας ακτίνας λέιζερ) σε 1/4 του δευτερολέπτου, τα περισσότερα άτομα είχαν διεγερθεί. Με δυο παρατηρήσεις στο ίδιο διάστημα, διεγέρθηκαν μόνο τα μισά και με τέσσερις παρατηρήσεις στο ίδιο χρονικό διάστημα (στο 1/4 του δευτερολέπτου) δεν διεγέρθηκε κανένα· η “σούπα” δεν έβρασε. Οι επιστήμονες, με τις συχνές παρατηρήσεις τους, επηρέασαν το αποτέλεσμα· είναι σαν να τα υπνώτισαν και τα πάγωσαν.

Φυσικά, η επίδραση του παρατηρητή δεν ισχύει στο επίπεδο της καθημερινής πραγματικότητας. Για παράδειγμα, βλέπετε από μακριά ένα αυτοκίνητο που τρέχει και ένα παιδί που πετάγεται ξαφνικά μπροστά του. Όσο ισχυρή κι αν είναι η πρόθεσή σας, δεν μπορείτε να βοηθήσετε για να αποφευχθεί το μοιραίο κτύπημα· δεν μπορείτε να κάνετε τίποτε για να αλλάξετε την πορεία των συμβάντων.

Στην καθημερινή πραγματικότητα, όπου όλα υπολογίζονται με μέτρα και σταθμά, ο νόμος αιτίας-αποτελέσματος της κλασικής, νευτώνειας φυσικής, είναι αυτός που καθορίζει τα συμβάντα. Θα μπορούσατε ίσως να επέμβετε, αλλά όχι τόσο αιφνίδια. Χρειάζεστε χρόνο.

Ανάμεσα στην πρόθεση και στην πράξη μεσολαβούν η σκέψη, ο σχεδιασμός, η έντονη επιθυμία, η ενεργοποίηση της απόφασης και, τέλος, η εμμονή σε ό,τι έχει αποφασιστεί. Υπάρχουν επίσης τα εμπόδια που θέτει ο υποκειμενικός κόσμος του ανθρώπου, όπως απωθημένα, προτιμήσεις, αναμνήσεις, τραυματικές εμπειρίες κτλ. Αν ανάμεσα στον παρατηρητή και στην πράξη του δεν υπήρχαν όλοι αυτοί οι παράγοντες, τότε θα μπορούσατε θεωρητικά να αλλάξετε άμεσα ένα συμβάν την ίδια στιγμή που γίνεται. 

Στον πηγαιμό για την Ιθάκη 

Αν πρακτικά δεν μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα, σε τι μας βοηθάει η κβαντική φυσική;  Σε πολλά!...

Πρώτον, είναι μια πηγή έμπνευσης για να κάνουμε εύστοχες συγκρίσεις και παρομοιώσεις. Ακριβώς όπως η κβαντική “σούπα” δεν βράζει όταν παρατηρείται στενά, εξαιτίας της προσοχής που εστιάζεται στη διαδικασία μάλλον παρά στο αποτέλεσμα, έτσι και τα έργα της καθημερινής ζωής είναι πιο επιτυχημένα όταν εστιαζόμαστε στη διαδικασία και όχι στο προσδοκώμενο τέλος· στο ταξίδι και όχι στην Ιθάκη, όπως θα έλεγε ο Καβάφης. Δρώντας με αυτό τον τρόπο, μιμούμεθα τη λειτουργία βαθύτερων δυνάμεων της δημιουργίας και έχουμε έτσι μεγαλύτερη πιθανότητα επιτυχίας. 

Δεύτερον, αφού η ασθένεια και η υγεία προσδιορίζονται από το σχηματισμό ατόμων, μορίων και κυττάρων που συγκροτούν τα όργανά μας, η ικανότητα της συνείδησης να μεταβάλλει τα άτομα, σημαίνει ότι οι σκέψεις μας μπορούν να θεραπεύσουν το σώμα. «Χωρίς τη φαντασία, είναι αδύνατον να θεραπευτεί το σώμα», υπογραμμίζει πάλι ο Φρεντ Γουλφ στο βιβλίο του ‘’Σε αναζήτηση του Αετού’’. Και αυτό γιατί έχουμε όλοι μας μια έμφυτη εικόνα του σώματος που «θυμάται ακριβώς πού πρέπει να πάνε τα μόρια, για να θεραπεύσουν την πληγή ή για να διορθώσουν ένα σπασμένο κόκαλο».

Πράγματι, όπως είναι γνωστό, το αιθερικό σώμα του ανθρώπου είναι διπλό. Το ένα μέρος είναι εύπλαστο και επηρεάζεται άμεσα από το νου και τη συνείδηση, ενώ το άλλο είναι απλό αντίγραφο του πρώτου, “κολλημένο” στο φυσικό σώμα. Αν το πρώτο αιθερικό υποστεί αλλαγές, μετά από ένα διάστημα αλλάζει και το δεύτερο, επηρεάζοντας έτσι το φυσικό σώμα.

O Φρεντ Άλαν Γουλφ πιστεύει ότι η κβαντική φυσική μπορεί να μας βοηθήσει να απαλλαγούμε από την απλοϊκή ιδέα ότι είμαστε απλώς κομμάτια ζωντανού κρέατος, αισθανόμενα τεμάχια που πλανιούνται σαν έρμαια σε ένα τεράστιο νεκρό σύμπαν. O διάσημος χημικός Oυίλιαμ Kρουκς υποστήριζε ότι «τα μόρια διαθέτουν μια διαρκή ψυχή» και ότι «κάθε άτομο έχει αισθαντικότητα και κινητικότητα», ενώ ο Ιρλανδός φυσικός Τζον Tύνταλ εξηγούσε: «Τα άτομα φαίνεται να διαπνέονται από επιθυμία για ζωή». «Αλλά και τα ηλεκτρόνια», προσθέτει ο Φρεντ Γουλφ, «υφίστανται σε δυο κόσμους: αποτελούν μέρος του φυσικού πεδίου και ταυτόχρονα είναι στοιχεία του νοητικού κόσμου».

εκπληκτικό συμπέρασμα που βγαίνει από όλα αυτά είναι ότι τα ηλεκτρόνια είναι συνειδητά και τη στιγμή του πειράματος ο νους των επιστημόνων συνδέεται με τον στοιχειώδη νου των ηλεκτρονίων. Από την άποψη αυτή η “επίδραση του παρατηρητή” μπορεί να θεωρηθεί ως σύνδεση του παρατηρητή με το παρατηρούμενο: έχουμε απλώς έναν και μοναδικό Νου σε λειτουργία!

Α η ιδέα δεν είναι και τόσο καινούρια. Ήδη από τον 19ο αιώνα, ο Τόμας Έντισον (1847-1931) διακήρυσσε: «Κατά τη γνώμη μου κάθε άτομο κυριαρχείται από ένα ορισμένο ποσό πρωτόγονης νοημοσύνης. Παρατηρήστε τους χιλιάδες τρόπους με τους οποίους τα άτομα του υδρογόνου συνδυάζονται με τα άτομα άλλων στοιχείων για να σχηματίσουν τις πιο διαφορετικές ουσίες. Μήπως θέλετε να πείτε, ότι αυτό γίνεται χωρίς καμιά νοημοσύνη;»

να με τον Φρεντ Γουλφ, οι έσχατες αλήθειες παραμένουν ασύλληπτες, όχι επειδή δεν μπορούμε να εμβαθύνουμε αρκετά, αλλά επειδή η αβεβαιότητα υφίσταται στην καρδιά της πραγματικότητας. «Δεν ξέρουμε τι ακριβώς συμβαίνει στο σύμπαν», λέει ο Γουλφ. «Δηλαδή πόσο από αυτό είναι πραγματικό και πόσο είναι πλάνη». 

Το βέβαιο είναι ότι οι παρατηρήσεις μας επηρεάζουν αυτό που βλέπουμε – και αυτό συμβαίνει τόσο στην καθημερινή ζωή μας, όσο και στους μακρινούς κόσμους. Έτσι, ο κόσμος είναι πραγματικός και απατηλός ταυτόχρονα.

ΠΗΓΗ: http://www.youmagazine.gr

ΠΗΓΗ: http://www.blackstate.gr/egefalos/326-suneidisi-nous-pragmatikotita.html

Εγκεφαλικά Κύματα Θήτα

Τα εγκεφαλικά κύματα ΘΗΤΑ είναι η ασυνείδητη δημιουργικότητα μας, η έμπνευση μας και ο σύνδεσμός μας με το πνεύμα. 

Τα κύματα θήτα (4 έως 7 cps) συνδέονται με τις βαθύτερες εμπειρίες του διαλογισμού και της δημιουργικότητας. 

Τα κύματα θήτα είναι ακόμα πιο αργά από τα βήτα ή τα άλφα και είναι χαρακτηριστικά ακόμα μεγαλύτερου εύρους.  

Όταν περιορίζουμε το πεδίο της εστίασής μας πρώτιστα στο εσωτερικό μας, μπορούμε να μεταβούμε στα κύματα θήτα. Σε αυτή την κατάσταση είναι δύσκολο να διατηρηθεί η συνειδητή επαφή μεταξύ του φυσικού σώματός μας και του εξωτερικού κόσμου. Για να διατηρήσουμε αυτήν την κατάσταση της συνείδησης πρέπει να κρατήσουμε τα φυσικά μας σώματα ακίνητα, επειδή είμαστε τόσο εστιασμένοι στον εσωτερικό μας κόσμο έτσι ώστε δεν θα ήταν ασφαλές να κινηθούμε μέσα στον φυσικό κόσμο.

Στην πραγματικότητα, η πράξη και μόνο του ανοίγματος των ματιών μας ή του ακούσματος του εξωτερικού κόσμου θα μπορούσε να φέρει πάρα πολλά ερεθίσματα και να μετατοπίσει τη συνείδησή μας πίσω στα γρηγορότερα εγκεφαλικά κύματα. 

Χρειάζεται να υπάρχει εμπειρία στον διαλογισμό για να επιτευχθεί αυτό το επίπεδο της συνείδησης, και έπειτα, ακόμη περισσότερη εξάσκηση για να μεταφερθούν οι πληροφορίες που "κερδίζονται" σε εκείνο το επίπεδο πίσω στο συνειδητό μυαλό μας.  

Για να το επιτύχουμε αυτό, πρέπει να είμαστε σε θέση να διαβιβάσουμε αυτήν την εμπειρία στα γλωσσικά μας κέντρα, έτσι ώστε να μπορέσουμε να την "σώσουμε" ως πληροφορία στον εγκεφαλικό φλοιό μας.

Συνήθως αυτή η κατάσταση της συνείδησης των εγκεφαλικών κυμάτων θήτα επιτυγχάνεται μόνο κατά την διάρκεια του ύπνου και, όπως γνωρίζουμε όλοι, είναι συχνά δύσκολο να θυμόμαστε τα όνειρά μας όταν είμαστε ξύπνιοι. 

Όταν το κάνουμε αυτό, το κάνουμε στην δεξιά πλευρά του εγκέφαλού μας, με μία συμβολική, εικονική γλώσσα και όχι στη λογική, γραμμικά διαδοχική γλώσσα της αριστερής πλευράς του εγκεφάλου μας. 

Είναι η γεφυροποιός επίδραση των εγκεφαλικών κυμάτων άλφα, που μπορούν να φέρουν τις αντιλήψεις των εγκεφαλικών κυμάτων θήτα μας στο συνειδητό μυαλό μας. 

Το να παίρνουμε τον χρόνο μας και να χαλαρώνουμε όταν ξυπνάμε ή το γράψιμο και ο σχεδιασμός μετά από έναν βαθύ διαλογισμό, μπορούν να φέρνουν την μνήμη μίας εμπειρίας των εγκεφαλικών κυμάτων θήτα στις σκέψεις μας των εγκεφαλικών κυμάτων βήτα .

Τα εγκεφαλικά κύματα ΘΗΤΑ συμβάλλουν στη βαθιά εσωτερική ειρήνη, τις μυστικιστικές αλήθειες, τον μετασχηματισμό των ασυνείδητων περιοριστικών πεποιθήσεων, την δημιουργία μιας καλύτερης ποιότητας ζωής, την φυσική και συναισθηματική θεραπεία, και την εύρεση του σκοπού και της ποιότητας της ζωής μας. 

Χαρακτηρίζονται από ένα είδος γνώσης που το νιώθουμε όπως την εσωτερική σοφία, την πίστη, τον διαλογισμό, τις ψυχικές ικανότητες και την ανάκτηση του ασυνείδητου υλικού. 

Τα εγκεφαλικά κύματα θήτα αποτελούν την "κορύφωση" της κορυφαίας εμπειρίας.  

ΔΕΙΤΕ το ΒΙΝΤΕΟ

▶

https://youtu.be/3mPOON7bg1s

ΠΗΓΗ: http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2012/07/e_16.html

Είναι ο εγκέφαλος πραγματικά απαραίτητος;

O Αριστοτέλης δίδασκε πως ο εγκέφαλος υπάρχει απλά και μόνο για να ρίχνει τη θερμοκρασία του αίματος, χωρίς να έχει την παραμικρή ανάμειξη στη διαδικασία της σκέψης... Η θεωρία αυτή αληθεύει για κάποια πολύ συγκεκριμένα άτομα.

Αυτή την ερώτηση απεύθυνε στους παρευρισκόμενους ενός Συνεδρίου παιδιατρικής το 1980, ο Βρετανός νευρολόγος John Lorber.

Αυτό το φαινομενικά αστόχαστο ερώτημα ξεπήδησε από τις περιπτωσιολογικές μελέτες, με τις οποίες ασχολούνταν ο J. Lorber, ήδη από τα μέσα του 1960. 

Οι μελέτες αυτές αφορούσαν τα θύματα μιας ασθένειας με την ονομασία Υδροκεφαλισμός, ή πιο συχνά αναφερόμενη σαν υγρό στον εγκέφαλο.

Η ασθένεια αυτή είναι αποτέλεσμα της ανώμαλης ανάπτυξης του εγκεφαλονωτιαίου υγρού και μπορεί να προκαλέσει από σοβαρή διανοητική καθυστέρηση μέχρι θάνατο εάν δεν διαγνωστεί και θεραπευτεί.

Δύο μικρά παιδιά που είχαν εκδηλώσει την εν λόγω ασθένεια, σύμφωνα με τον Lomberg παρουσίαζαν φυσιολογική για την ηλικία τους διανοητική ανάπτυξη. 

Σε κανένα από τα δύο παιδιά δεν υπήρχε ίχνος εγκεφαλικού φλοιού. Το ένα από τα δύο παιδιά πέθανε σε ηλικία 3 μηνών, ενώ το άλλο σε ηλικία 12 μηνών. Το δεύτερο εξακολουθούσε να παρουσιάζει ένα φυσιολογικό μοντέλο ανάπτυξης, με εξαίρεση την προφανή έλλειψη εγκεφαλικού ιστού, που είχε επιβεβαιωθεί από επανειλημμένα ιατρικά τεστ.

 

Μια αναλυτική μελέτη της περίπτωσης των παιδιών αυτών, είχε δημοσιευτεί στο Developmental Medicine and Child Neurology.

 

Αργότερα έπεσε στην αντίληψη ενός συναδέλφου του Lorber στο Πανεπιστήμιο του Sheffield, η περίπτωση ενός νεαρού μευδροκεφαλισμό. Ο νεαρός αποτάθηκε στον Lomberg παρόλο που η συγκεκριμένη ιδιομορφία δεν του προκαλούσε κανένα πρόβλημα.

Παρά το γεγονός ότι το αγόρι είχε δείκτη νοημοσύνης  126, και είχε πάρει αρκετά τιμητικά διπλώματα για τις επιδόσεις του στα μαθηματικά, “κυριολεκτικά δεν είχε εγκέφαλο”! Μια μέτρηση της ραδιοπυκνότητας γνωστή ως σπινθηρογράφημα CAT, έδειξε ότι το κρανίο του αγοριού ήταν επενδυμένο με ένα λεπτό στρώμα εγκεφαλικών κυττάρων, το οποίο δεν ξεπερνούσε σε πάχος το ένα χιλιοστό.!!!

Το υπόλοιπο κρανίο του ήταν γεμάτο με εγκεφαλονωτιαίο υγρό. Ο νεαρός άνδρας εξακολουθεί να έχει μια απόλυτα φυσιολογική ζωή, με μόνη εξαίρεση την γνώση ότι “δεν έχει καθόλου μυαλό!”

Παρά το γεγονός ότι ανέκδοτες καταγραφές ανάλογων περιπτώσεων, μπορούν να βρεθούν διάσπαρτες στην Παγκόσμια Ιατρική Λογοτεχνία, ο Lomberg ήταν ο πρώτος που παρουσίασε μια συστηματική μελέτη τέτοιων περιπτώσεων.

 

 

Είχε καταγράψει παραπάνω από 600 σπινθηρογραφήματα ανθρώπων που υπέφεραν από Υδροκεφαλισμό και τα είχε κατατάξει σε τέσσερις ομάδες:

 

1.     Αυτούς που είχαν σχεδόν φυσιολογικούς εγκεφάλους

2.     Αυτούς που το 50-70% του κρανίου τους ήταν γεμάτο με εγκεφαλονωτιαίο υγρό.

3.     Αυτούς που το 70-90% του κρανίου τους ήταν γεμάτο από εγκεφαλονωτιαίο υγρό

4.     Και η ομάδα με την πιο σοβαρή μορφή της ασθένειας, με το 95% της κρανιακής τους κοιλότητας να είναι γεμάτο με εγκεφαλονωτιαίο υγρό.

Από την τελευταία ομάδα η οποία αποτελούσε λιγότερο από το 10% της συνολικής μελέτης, τα μισά άτομα παρουσίαζαν σοβαρή διανοητική καθυστέρηση. Το υπόλοιπο 50% της ομάδας αυτής αποτελούνταν από άτομα με δείκτη ευφυΐας υψηλότερο του 100!

Οι ...σκεπτικιστές... ισχυρίστηκαν ότι είχε γίνει λάθος στην ερμηνεία των ίδιων των σπινθηρογραφημάτων.

Ο ίδιος ο Lomberg παραδέχεται ότι η ερμηνεία ενός CAT σπινθηρογραφήματος μπορεί να είναι περίπλοκη υπόθεση. Παράλληλα πρόσθεσε ότι δεν θα κατέληγε ποτέ σε έναν τέτοιο ισχυρισμό χωρίς να έχει τις ανάλογες αποδείξεις.

 

Σαν απάντηση στις κατηγορίες ότι δεν καθόριζε με ακρίβεια την ποσότητα του εγκεφαλικού ιστού που έλειπε, ο Lomberg πρόσθεσε ότι “δεν μπορούσε να προσδιορίσει με απόλυτη ακρίβεια αν ο εγκεφαλικός ιστός του σπουδαστή μαθηματικών ζύγιζε 50 ή 150 γραμμάρια, σίγουρα όμως ήταν ξεκάθαρο ότι δεν πλησίαζε ούτε κατά διάνοια στο 1,5 κιλό εγκεφαλικού ιστού που αποτελεί τη φυσιολογική τιμή”.

Πολλοί νευρολόγοι πιστεύουν ότι το γεγονός αυτό αποτελεί φόρο τιμής στον πλεονασμό του εγκεφάλου, και στη ικανότητα του να αναθέτει εκ νέου λειτουργίες.

Κάποιοι άλλοι παρ' όλα αυτά δεν είναι και τόσο σίγουροι. Ο Patrick Wall, Καθηγητής της Ανατομίας στο University College του Λονδίνου δηλώνει ότι το να μιλάμε για πλεονασμό αποτελεί το άλλοθι για να υπερφαλαγγίσουμε κάτι που δεν κατανοούμε.

O Norman Geschwind ένας Νευρολόγος στο νοσοκομείο Beth Israel της Βοστώνης, συμφωνεί: ο εγκέφαλος σίγουρα διαθέτει μια αξιοθαύμαστη ικανότητα να αναθέτει εκ νέου λειτουργίες μετά από μια τραυματική κατάσταση, αλλά συνήθως μπορούμε να εντοπίσουμε κάποιου είδους διανοητική έλλειψη με τις κατάλληλες εξετάσεις, ακόμα και μετά από μια φαινομενικά πλήρη ανάρρωση.

 

ΠΗΓΗ 1: http://news.pathfinder.gr/periscopio/brain-necessary.html

ΠΗΓΗ 2: http://www.blackstate.gr/egefalos/38-egefalos-litourgeia.html

ΧΡΟΝΟΣ, Πραγματικότητα η Ψευδαίσθηση;

Κάποιες στιγμές έχω την αίσθηση ότι εμείς οι άνθρωποι μοιάζουμε με μαριονέτες που τις κινούν αόρατα νήματα, τα οποία κινεί με τη σειρά τους αυτός που οργανώνει την παράσταση.

 

 Δεν έχουμε επίγνωση της δομής που υπάρχει στα γεγονότα που μας συμβαίνουν, τα οποία απλώς λαμβάνουν χώρα και ο καθένας ακολουθεί τη διαδικασία της δικής του ζωής όπως αυτή εκτυλίσσεται στο χρόνο. Φυσικά, ο καθένας περιγράφει αυτό που συμβαίνει και αυτό το κάνει με το δικό του τρόπο, αλλά όλες αυτές οι περιγραφές είναι υποκειμενικές. Και αυτό το αντιλαμβάνεται κανείς κάθε φορά που αναπολεί το παρελθόν και διαπιστώνει ότι τίποτε από όλα αυτά δεν μένει στο τέλος. Δεν θυμάται, δηλαδή πως σκεφτόταν πριν από κάποια χρόνια, πως ένιωθε, αλλά ούτε και τα προβλήματα που αντιμετώπιζε τα οποία τότε του φαίνονταν πολύ σοβαρά.

Αλλά πίσω από την καθημερινή ζωή, από τα προγράμματα και τα σχέδια για το μέλλον και την αγωνία για την επιβίωση, υπάρχει μια άλλη πραγματικότητα στην οποία μπορούμε να ζήσουμε παράλληλα. Κι ενώ η καθημερινή εξωτερική μας δραστηριότητα κυλάει στον ιστορικό χρόνο, αυτή η άλλη πραγματικότητα σχετίζεται με τη δεύτερη φύση που καλούμαστε να αναπτύξουμε, την οντική, η οποία δεν ανήκει στον ιστορικό χρόνο. Σχετίζεται με την αίσθηση ότι υπάρχουμε και με την αφύπνιση κάποιες στιγμές μέσα μας ενός βλέμματος που μπορεί να δει τον κόσμο σαν να τον βλέπει πρώτη φορά, όπως όταν ήμασταν παιδιά, χωρίς τις αναλύσεις και τις περιγραφές που μας υποβάλλουν οι σκέψεις που κάνουμε για αυτόν.

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι το μόνο σταθερό σημείο σε ολόκληρη την ανθρώπινη εμπειρία είναι η αίσθηση της ύπαρξης, που είναι ανεξάρτητη από το χρόνο με τον τρόπο που τον αντιλαμβανόμαστε συνήθως. Αυτή η αίσθηση είναι το σταθερό σημείο στο οποίο μπορεί να επιστρέφει κανείς, από κάθε σημείο του χρόνου και όχι μόνο δεν υπόκειται στη φθορά του χρόνου, αλλά γίνεται πιο έντονη, όσο πιο συχνά επιστρέφουμε σε αυτή.

Το πρόβλημα όμως είναι ότι έχουμε ξεχάσει το δρόμο να επιστρέφουμε σε αυτήν κι έτσι, ενώ η ζωή μας κυλάει ταυτόχρονα σε πολλά επίπεδα, συνειδητοποιούμε μόνον αυτό που ζει μέσα στον ιστορικό χρόνο. Κι εφόσον δεν έχουμε συνείδηση των άλλων επιπέδων, δεν υπάρχουν για εμάς. Αντιλαμβανόμαστε, βέβαια, ότι οι ψυχικές μας λειτουργίες, όπως η σκέψη και το συναίσθημα, από την ίδια τους τη φύση δεν ανήκουν στον ιστορικό χρόνο, που συνήθως τον βιώνουμε μέσα από τη ροή των γεγονότων. Για παράδειγμα, με τη σκέψη μας μπορούμε να ταξιδεύουμε στο παρελθόν και να οραματιζόμαστε το μέλλον ή να νιώθουμε διαφορετικά συναισθήματα για πρόσωπα που δεν ζουν πια και μάλιστα κάποιες φορές με τρόπο έντονο.

Μέσα από αυτές τις εμπειρίες που είναι κοινές σε όλους μας, μπορούμε να έχουμε κάποια εικόνα για τη δυνατότητα ύπαρξης επιπέδων συνείδησης που βιώνουν κάποιοι άνθρωποι και που δεν υπόκεινται στην συνηθισμένη αίσθηση που έχουμε για το χρόνο. Η αίσθηση που έχουμε για τον χρόνο είναι υποκειμενική. Χρόνος αντικειμενικά δεν υπάρχει. Υπάρχουν μόνο διαδικασίες που εξελίσσονται σε μια δεδομένη στιγμή που εξετάζουμε. Αντιλαμβανόμαστε μόνον τα αποτελέσματα αυτών των διαδικασιών κάθε δεδομένη στιγμή και η αντίληψη αυτών των αποτελεσμάτων δημιουργεί σε εμάς την ψευδαίσθηση της ύπαρξης του χρόνου. Αν δούμε τη διαδικασία της ζωής μας ως μία διαδικασία που ανήκει σε ένα ευρύτερο σύνολο, τότε μπορούμε να υποθέσουμε ότι η κάθε στιγμή μας ανήκει σε ένα ευρύτερο παρόν, με το οποίο μπορούμε να συνδεθούμε μέσω αυτής.

Δεν μπορούμε να αντιληφθούμε την ιδέα του αιώνιου παρόντος από την κατάσταση συνείδησης που βρισκόμαστε συνήθως. Κάθε προσπάθεια να περιγραφεί οδηγεί σε περίεργες θεωρήσεις, όπως στην ιδέα της μετενσάρκωσης ή ακόμη και σε ιστορίες επιστημονικής φαντασίας, όπως τα ταξίδια στο μέλλον ή στο παρελθόν. Και αυτό είναι φυσιολογικό να συμβαίνει. Είναι αδύνατον ο ατελής ανθρώπινος νους να συλλάβει μια κατάσταση τόσο πολύπλοκη. Υπάρχουν όμως μαρτυρίες ανθρώπων που βίωσαν αυτήν την κατάσταση, όπως υπάρχουν και πολλές αναφορές στα ιερά κείμενα όλων των θρησκειών.

Συνήθως, ζούμε στον ιστορικό χρόνο μέσα από την ακολουθία των γεγονότων που συμβαίνουν. Σε αυτήν την συνηθισμένη κατάσταση συνείδησης δεν αντιλαμβανόμαστε το λόγο για τον οποίο συμβαίνουν τα γεγονότα, διότι όλα συμβαίνουν χωρίς τη δική μας συμμετοχή. Η δεύτερη κατάσταση συνείδησης, η συνείδηση του εαυτού, δεν υπάρχει από μόνη της στη ζωή μας. Χρειάζεται να τη δημιουργήσουμε. Και τη δημιουργούμε μαθαίνοντας να υπάρχουμε στο χώρο όπου υφίσταται η ενέργεια του συναισθήματος μέσα μας.

Οι δυσκολίες της ζωής ξυπνούν το συναίσθημα μέσα μας, το οποίο αποτελεί το όχημα για να υπάρχουμε στο χώρο αυτό, αλλά απαιτείται επιπλέον μια ειδική και επίπονη προσπάθεια, για να μπορεί η προσοχή μας να παραμένει εκεί. Και μόνον όταν μετά από μεγάλες προσπάθειες καταφέρουμε να περνάμε κάποιες φορές, στην τρίτη κατάσταση συνείδησης, την αντικειμενική συνείδηση, γίνεται δυνατή η κατανόηση όλων των προηγούμενων καταστάσεων, του νοήματος της ζωής, του λόγου για τον οποίο μας συμβαίνουν τα διάφορα γεγονότα. Διότι μόνον τότε μπορούμε να συνδεθούμε με το αιώνιο τώρα, εκεί που δεν υπάρχει παρελθόν και παρόν, εκεί που δεν υπάρχει χρόνος.

ΠΗΓΗ 1: http://www.blackstate.gr/

ΠΗΓΗ 2: http://www.blackstate.gr/egefalos/35-xronos-pseudaisthisi.html

Συναισθησία: Νευρολογική ανάμιξη των αισθήσεων

Ορισμένοι άνθρωποι όταν ακούνε μουσική βλέπουν στην κυριολεξία χρώματα, ενώ για άλλους τα χρώματα γεμίζουν τα μάτια τους όταν διαβάζουν γράμματα ή αριθμούς. «Πρόκειται για περιπτώσεις "συναισθησίας"» λένε οι επιστήμονες που ερευνούν χρόνια τη νευρολογική ανάμιξη των αισθήσεων. 

Συνήθως οι συναισθητικοί αναφέρουν συσχετίσεις ανάμεσα στις αποχρώσεις των χρωμάτων και τους αριθμούς, τους τόνους των ήχων και την ένταση των γεύσεων. Για παράδειγμα ένας συναισθητικός είναι πιθανόν να «δει» ένα περισσότερο έντονο κόκκινο χρώμα, καθώς ανεβαίνει η συχνότητα ενός ήχου ή μία απαλή επιφάνεια μπορεί να έχει «γλυκιά» γεύση.

Πρόσφατα Αμερικανοί επιστήμονες «ανακάλυψαν» ανθρώπους που μπορούν να «ακούν» τις εικόνες που βλέπουν, ενώ τώρα Βρετανοί ερευνητές πειραματίζονται με τη γεύση... των λέξεων. Σύμφωνα με το «New Scientist», ένας Αμερικανός φοιτητής που εκμυστηρεύτηκε στο γιατρό του ότι «άκουγε ήχους κάθε φορά που κοίταζε το screensaver του υπολογιστή του», έδωσε το έναυσμα για τις μελέτες της σπάνιας περίπτωσης συναισθησίας. Ερευνητές του Ινστιτούτου Τεχνολογίας στην Καλιφόρνια ανακοίνωσαν ότι εντόπισαν ακόμη τρεις ανθρώπους που ακούν εικόνες.

Τώρα Βρετανοί επιστήμονες της Οξφόρδης πειραματίζονται με τη... γεύση των λέξεων σε συνεργασία με τον διάσημο σεφ Χ. Μπλούμενταλ. Σε ένα από τα πειράματα οι εθελοντές κλήθηκαν να δοκιμάσουν τυρί μπρι και μούρα και να χαρακτηρίσουν τις τροφές με τις «κατασκευασμένες» λέξεις-επίθετα: «μαλούμα» και «τακέτ». Στην πλειοψηφία τους οι εθελοντές χαρακτήρισαν «μαλούμα» το μπρι και «τακέτ» τα μούρα. Ο Μπλούμενταλ είναι πρόθυμος να... μεταφέρει το εργαστήριο στο εστιατόριό του με συμφωνία των πελατών. Έχει ζητήσει από τους ερευνητές να κατασκευάσουν και άλλες... γευστικές λέξεις με τις οποίες οι πελάτες θα περιγράφουν τα πιάτα του.

Η συναισθησία συναντάται σε κάποια μορφή της σε έναν στους 2.000 ανθρώπους, ενώ η εμφάνισή της είναι σε μεγάλο βαθμό κληρονομική. Σύμφωνα με τον νευρολόγο Β.Σ. Ραμαχαντράν του Πανεπιστήμιου Σαν Ντιέγκο, που ειδικεύεται στο θέμα, νευρολογικές διαδικασίες παρόμοιες με αυτές που συμβαίνουν στη συναισθησία, παίζουν βασικό ρόλο στην ικανότητά μας να αντιλαμβανόμαστε μεταφορές και στο να είμαστε δημιουργικοί. Έτσι εξηγείται σε μεγάλο βαθμό το ότι η συναισθησία είναι οκτώ φορές περισσότερο συνηθισμένη ανάμεσα στους συγγραφείς και στους καλλιτέχνες.

 

Η συναισθησία είναι η «ασθένεια» που κέντριζε τη φαντασία του Αρθούρου Ρεμπό και το Σαρλ Μποντλέρ, οι οποίοι και έγραψαν ποιήματα ορμώμενοι από την προσωπική τους εμπειρία, αλλά κι εκείνη του ζωγράφου Βασίλι Καντίσκι που δημιούργησε και ανάλογους πίνακες ζωγραφικής. Ο συγγραφέας Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ και οι συνθέτες Αλεξάντερ Σκριάμπιν και Ολιβιέ Μεσιάν, έχουν αξιοποιήσει επίσης την εμπειρία τους από την περιπέτεια των δικών τους αισθήσεων. 

Τα νέα στοιχεία  από πρόσφατες έρευνες που διεξήγαγαν ψυχολόγοι από το Πανεπιστήμιο Waterloo, αποκαλύπτουν ότι οι αισθήσεις «μπερδεύονται» τελικά και από ιδέες και σκέψεις του πάσχοντος και όχι μόνο από την επίδραση εξωτερικών ερεθισμάτων, όπως ήταν γνωστό μέχρι τώρα.

Ο Βασίλι Καντίσκι (1866-1944) ήταν ο καλλιτέχνης που ασχολήθηκε ίσως περισσότερο απ' όλους, με αυτό το «μποτιλιάρισμα» των αισθήσεων, εξετάζοντάς το και ως καλλιτεχνική ιδέα. Ο ζωγράφος εξερεύνησε τις αρμονικές σχέσεις μεταξύ ήχων και χρωμάτων, ενώ χρησιμοποίησε και μουσικούς όρους για να περιγράψει ζωγραφικά έργα του, δίνοντας τους τίτλους όπως: «Συνθέσεις» και «Αυτοσχεδιασμοί» και το 1912 συνέθεσε την όπερα «Ο κίτρινος ήχος», που χαρακτηρίζονταν από τη συνύπαρξη χρωμάτων, μουσικής και χορού.

Η συναισθησία δεν άφησε αδιάφορο και το Ρώσο συνθέτη Αλεξάντερ Σκριάμπιν (1872-1915), ο οποίος εξέφρασε δημιουργικά τη δική του εμπειρία στη συμφωνία που έγραψε το 1910 με τίτλο: «Προμηθέας: To ποίημα της φωτιάς», έργο για ορχήστρα, πιάνο, εκκλησιαστικό όργανο και χορωδία.

 

Το φαινόμενο της συναισθησίας απασχόλησε και το θεατρικό σκηνοθέτη Πίτερ Μπρουκ χωρίς ο ίδιος να είναι πάσχων. Πριν από δύο χρόνια είχε παρουσιάσει στο θέατρο «Μπουφ ντι Νορ», την παράσταση «Είμαι ένα φαινόμενο» που βασίστηκε στο ομώνυμο βιβλίο του διάσημου Pώσου γιατρού Αλεξάντερ Ρομάνοβιτς Λούρια, στο οποίο περιγράφει τη συνάντησή του με τον άνθρωπο-φαινόμενο, Σόλομον Βενιαμίνοβιτς Σερεσέβσκι, έναν προικισμένο υπερευαίσθητο άνθρωπο, που διακρινόταν από μια ικανότητα απομνημόνευσης που σχεδόν δεν γνώριζε όρια: Χωρίς να γνωρίζει ιταλικά ήταν σε θέση να απαγγείλει εκτεταμένα αποσπάσματα από τη «Θεία κωμωδία» του Δάντη, αφού πρώτα τα είχε ακούσει μία μόνο φορά. Ο Σερεσέβσκι έπασχε και από συναισθησία. «Είχε τις πιο ξετρελαμένες αισθήσεις» έλεγαν όσοι τον γνώριζαν. «Ένα χρώμα ή μια μυρωδιά γεννούσαν στο μυαλό του δεκάδες ήχους».

Στη συναισθησία έχει αναφερθεί και ο Ευγένιος Αρανίτσης γράφοντας για το βιβλίο του Οδυσσέα Ελύτη «Ο κήπος με τις αυταπάτες» (εκδόσεις Ύψιλον) κάνοντας λόγο για τη στοργή και τη μέριμνα «για τις εσωτερικές εκείνες περιοχές της ανθρώπινης ύπαρξης όπου τα στεγανά καταργούνται και οι αισθήσεις συγκλίνουν σε μια μεταξύ τους πλέξη (συναισθησία) όταν ακούμε χρώματα, μυρίζουμε μελωδίες, εισχωρούμε στο Αδύνατον των ποιητικών εκείνων συνδυασμών που τόσο ερέθιζαν τον Μποντλέρ και που ο Καντίσκι θα θεωρούσε αργότερα με τη σειρά του ρεαλιστικούς».

 

Στις πρόσφατες έρευνες οι επιστήμονες εξέτασαν μία γυναίκα, η οποία βλέπει διαφορετικά χρώματα για κάθε αριθμό ή γράμμα του αλφαβήτου. Η C, όπως την ονόμασαν, όταν αντικρίζει τυπωμένο σε χαρτί τον αριθμό 7, βλέπει κίτρινο χρώμα πάνω στην επιφάνεια της ασπρόμαυρης σελίδας. Τελικά διαπιστώθηκε ότι η C κοιτάζοντας εφτά μήλα, χωρίς να αντιλαμβάνεται αρχικά τον αριθμό τους, η αντίδρασή της ήταν φυσιολογική. Όταν όμως συγκεντρώσει τη σκέψη της στο γεγονός ότι είναι εφτά, αντικρίζει ξανά το κίτρινο χρώμα που βλέπει όταν κοιτάζει τον αριθμό 7. Καινούργια διαπίστωση που επιβεβαιώνει ότι η συναισθησία δεν προκαλείται μόνο από εξωτερικούς παράγοντες.

 

ΠΗΓΗ 1: https://gerasimos-politis.blogspot.com/2012/05/synaisthisia-mikser-aisthisewn.html

ΠΗΓΗ 2 https://www.blackstate.gr/egkefalos-nohmosynh/393-synaisthisia-anamiksi-ton-aisthiseon.html

Τα όρια της ευφυΐας

Και η ευφυΐα έχει τα όριά της…

Τελευταία Ενημέρωση: Τετάρτη, 6 Μαρτίου 2024

Καταναλώνουμε μεγάλο μέρος της ενέργειας μας στην προσπάθεια να ενισχύσουμε τη μνήμη μας, την εξυπνάδα μας αλλά και την προσοχή μας, ενώ υπάρχουν ακόμη και φάρμακα που συντελούν σε αυτόν το σκοπό. 

Ωστόσο, τελικά ίσως η υπερβολική εξυπνάδα να μην είναι κι ό, τι καλύτερο. Αυτό τουλάχιστον ισχυρίζονται επιστήμονες που κάνουν λόγο για ένα ανώτατο όριο στο επίπεδο ευφυΐας των ανθρώπων, το οποίο λειτουργεί ως «ασπίδα προστασίας». 

 

Επιστήμονες του πανεπιστημίου Warwick στην Βρετανία και συνάδελφοι τους από τον πανεπιστήμιο της Βασιλείας στην Ελβετία μελέτησαν την εξέλιξη του ανθρώπου προσπαθώντας να βρουν απαντήσεις στο γιατί τα επίπεδα της ευφυΐας του είναι αυτά που γνωρίζουμε και δεν είμαστε ακόμη πιο έξυπνοι.

 

 Κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η υπερβολική ευφυΐα προκαλεί σοβαρές παρενέργειες – τόσο οργανικές όσο και στην προσωπικότητα του ανθρώπου. Για αυτό τον λόγο αναπτύχθηκε ένας φυσικός μηχανισμός που να εμποδίζει τη μεγάλη αύξηση της νοημοσύνης. Οι ερευνητές αναφέρουν ότι το πολύ υψηλό IQ είναι πιθανό να συνδέεται με ασθένειες του νευρικού συστήματος.

 

Υποστηρίζουν μάλιστα ότι διάφορες ουσίες όπως η καφεΐνη αλλά και φάρμακα που χρησιμοποιούνται τα τελευταία χρόνια για την ενίσχυση της μνήμης ή της νοημοσύνης διαθέτουν αποτελεσματικότητα αλλά έχουν περιορισμένη χρονική δράση και βοηθούν μόνο όσους αντιμετωπίζουν προβλήματα όπως αυτό της συγκέντρωσης.

 

Όπως λένε, το μυστικό στην όλη ιστορία είναι «η ανταλλαγή», δηλαδή ότι το επίπεδο νοημοσύνης λειτουργεί στην βάση του «κάτι δίνεις κάτι χάνεις». Με απλά λόγια, οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι αν αυξηθεί πολύ η μνήμη, ή η ευφυΐα γενικότερα, θα φθίνει κάποια άλλη λειτουργία με αποτέλεσμα ο άνθρωπος τελικά να μην είναι χαρισματικός αλλά προβληματικός.

Κείμενο: medicalnews.gr

ΠΗΓΗ: http://www.blackstate.gr/egefalos/190-eufuia.html

Οι τρεις καταστάσεις της συνείδησης

 

 

Ο άνθρωπος ζει καθημερινά μέσα σε τρεις καταστάσεις της συνείδησης: 1) Της εγρήγορσης, 2) Του ύπνου με όνειρα, 3) Του βαθύ ύπνου

Η πρώτη κατάσταση είναι συνειδητή. Ο άνθρωπος μπορεί να διαλέγει συνεχώς ανάμεσα σε πολλούς ερεθισμούς που προκαλούν τα όργανα των αισθήσεων και να ενεργεί με σκέψη ή απερίσκεπτα αν η δύναμη του ερεθισμού είναι μεγάλη και δεν μπορεί ή δε θέλει να αντιδράσει. Μόνο στην κατάσταση της εγρήγορσης θυμάται τις δυο άλλες καταστάσεις, δηλαδή του ύπνου με όνειρα (υποσυνείδητο) και του βαθύ ύπνου (ασυνείδητο).

Το υποσυνείδητο και ό,τι ακόμα διαμορφώνει την ατομικότητα χωρίζεται σε τέσσερα μέρη:

1.        ΝΟΗΤΙΚΟ ΤΩΝ ΑΙΣΘΗΣΕΩΝ. Συνθέτει όλες τις προσλήψεις που αποκτά με την πείρα.

 

2.        Το ΕΓΩ. Η ιδιαίτερη αυτή αίσθηση του Εγώ είναι απαραίτητη. Χωρίς την αίσθηση αυτής της ατομικότητας, η αντίληψη θα ήταν αδιάφορη.

 

3.        ΔΙΑΝΟΙΑ. Δύναμη διάκρισης και εκλογής. Η διάνοια δρα με την αντίληψη και δίνει την προσωπική βεβαίωση.

 

4.        ΜΝΗΜΗ. Η τελευταία φάση. Σε αυτήν εγγράφονται και καταχωρούνται όλες οι παρατηρήσεις που έγιναν συνειδητά ή ασυνείδητα. Η μνήμη περιέχει αφάνταστη ποσότητα πληροφοριών που συσσωρεύτηκαν στη ζωή σαν μορφή αναμνήσεων γραμμένες στα κύτταρά μας. Ακόμη περιέχονται πληροφορίες, σχετικά με όλες τις αναμνήσεις του ανθρώπινου είδους. Η μνήμη είναι αυτή που τροφοδοτεί την κατάσταση της εγρήγορσης καθώς και του ύπνου με όνειρα. 

Στη κατάσταση του ύπνου το σώμα και οι αισθήσεις είναι αποκομμένες και δεν δίνουν καμία πληροφορία από τον έξω κόσμο, ωστόσο η νόηση δεν σταματά τη λειτουργία της αλλά εργάζεται με διαφορετικό τρόπο. Με εικόνες που ξεπηδούν από την ανάμνηση, ή και από την περιπλάνηση του υποσυνείδητου . Το υποσυνείδητο είναι παγκόσμιο και ατομικό, περικλείει όλες τις πρωτόγονες δυνάμεις και αντιδράσεις. Το υποσυνείδητο τοποθετείται μεταξύ συνείδησης και ασυνείδητου.

Η κατάσταση του ασυνείδητου, είναι ο βαθύς ύπνος χωρίς όνειρα, τότε που το νοητικό αποκοιμιέται και δεν υπάρχει τίποτα από τον κόσμο του χώρου και του χρόνου. Είναι μια κατάσταση τέλειας λησμονιάς. Την κατάσταση αυτή ονομάζουν οι Γιόγκι απόλυτη ευτυχία. Είναι καθαρά πνευματική κατάσταση που δεν την συνειδητοποιούμε.

Η συνείδηση χωρίζεται σε εξωτερική και σε θεία συνείδηση. Η εξωτερική είναι φυλακισμένη μέσα στο σώμα. Έχει τα κέντρα της στο κρανίο (πνευματική συνείδηση), στην καρδιά (συγκινήσεις) και στον ομφαλό (αισθήσεις). Οι πρώτες αρχές για να εξελιχθεί η εξωτερική συνείδηση, λέει, είναι η ειλικρίνεια, η υπομονή και η θέληση. Να σκεφτόμαστε τα λάθη μας αλλά να συγκεντρώνουμε τη σκέψη μας στα ιδανικά για να μπορέσουμε να τα πραγματοποιήσουμε.

Η μέθοδος του ΑΓΙΟΥ έχει σκοπό να ανεβάσει την εξωτερική συνείδηση προς τη θεία συνείδηση, ώστε να μεταμορφωθεί ο άνθρωπος σε αυτή τη γη, δημιουργώντας μια ζωή θεϊκή μέσα στην ύλη. Η άσκηση ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΕΥΧΧΗ είναι ο πιο σίγουρος δρόμος για την εξέλιξη της συνείδησης, κατά τη μέθοδο του ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ με μόνιμη συγκέντρωση προς το πνεύμα ή τον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου.

Έτσι η συνείδηση γίνεται δέκτης, έτοιμη να βυθιστεί στο θείο Φως. Η πρώτη ένδειξη επαφής της εξωτερικής συνείδησης με τη θεία συνείδηση είναι η ειρήνη που νιώθει ο άνθρωπος. Ένα αίσθημα ανάπαυσης και αρμονίας, μια απελευθέρωση, μια κατάσταση τέλειας ακινησίας στο νοητικό και στο αστρικό πεδίο που καμία εξωτερική αντίδραση δεν είναι ικανή να αλλάξει αυτή τη κατάσταση.

Η ΖΩΗ εμφανίζεται με την ένωση ενός θετικού με ένα αρνητικό μόριο και ακολουθεί ο κοσμικός νόμος. Η στιγμή της σύλληψης είναι το τέλος μιας κατάστασης ουδέτερης, όπως είναι το ξύπνημά μας από ένα βαθύ ύπνο στη κατάσταση της εγρήγορσης. Ο θάνατος είναι το τέλος μια κατάστασης πολωμένης, η είσοδος στην κατάσταση του ασυνείδητου και η επιστροφή στην ουδέτερη κατάσταση (0).

Η γέννησή μας δεν είναι παρά η αρχή στο υλικό πεδίο. Η συνέχεια βρίσκεται στα ψυχικά και πνευματικά πεδία που τα διέπουν διαφορετικοί νόμοι από αυτούς που ξέρουμε και δεν μπορούν να γίνουν αντιληπτοί.

Οι άγιοι, δίνουν ένα πολύ ζωντανό παράδειγμα. "Η ζωή είναι σαν το φως, δημιουργείται από την ένωση δυο πόλων αντίθετης κατηγορίας. Όταν ο λαμπτήρας έχει χρησιμοποιηθεί και χαλάσει, σταματά να λειτουργεί, όπως το σώμα παύει να λειτουργεί όταν πεθάνει. Ο ηλεκτρισμός όμως εξακολουθεί να υπάρχει. Με την τοποθέτηση ενός καινούργιου λαμπτήρα το φως εκδηλώνεται πάλι".

Ο άνθρωπος από τη γέννηση ως την ενηλικίωσή του, περνά διάφορα στάδια ωσότου ωριμάσει και φτάσει στο γήρας. Η ζωή θεωρητικά ξεδιπλώνεται σε 12 στάδια, κάθε 7 χρόνια. Μετά τα 3 πρώτα στάδια ο άνθρωπος λογίζεται ενηλικιωμένος, αλλά ισχύει για το φυσικό πεδίο και όχι για τι ψυχικό και το πνευματικό. Η ψυχική ωριμότητα δηλαδή το ξύπνημα της πνευματικής ζωής, αρχίζει κατά κανόνα περί τα 42 χρόνια. Η φύση φροντίζει για τη φυσική μας εξέλιξη, την αυτόνομη και καλή λειτουργία του σώματος μας κατά τη διάρκεια της ζωής, αλλά για τη διατήρηση της καλής υγείας, της ψυχικής ισορροπίας, της πνευματικής εξέλιξης, πρέπει να φροντίσει ο ίδιος ο άνθρωπος.

 

Τρία είναι τα στάδια της όλης εξέλιξης:

 

1.        Γέννηση και ωρίμανση του σώματος.

Από τη γέννησή του ως τα 7 χρόνια ο άνθρωπος γνωρίζει το σώμα του και το νιώθει να αναπτύσσεται. Από τα 7 έως τα 14 διαμορφώνει το Εγώ του και την πίστη του στον εαυτό του. Από τα 14 έως τα 21, το φυσικό σώμα έχει φτάσει στην ωριμότητά του καθώς και η σεξουαλική λειτουργία.

2.        Ωρίμανση της Προσωπικότητας.

Από τα 21 έως τα 28, αρχίζει να διαμορφώνει την προσωπικότητά του. Από τα 28 έως τα 35 έχει εδραιώσει την προσωπικότητά του. Από τα 35 έως τα 42 αναπτύσσει τις δυνατότητές του.

3.        Ωρίμανση της Πνευματικότητας.

Από τα 42 χρόνια έχει τη δυνατότητα ο άνθρωπος να ολοκληρωθεί πνευματικά μέσα από την ανάπτυξη της συνείδησης και του πραγματικού Εαυτού. Ότι υπάρχει στο σύμπαν υπάρχει και στον άνθρωπο. Οι Γιόγκι χωρίζουν το Σύμπαν σε τρία πεδία.

Το υλικό πεδίο που ανήκει στη γη. Πάνω από το υλικό τοποθετούν το πεδίο της κοσμικής ενέργειας και πάνω από αυτό, το πνευματικό πεδίο. Τα τρία αυτά πεδία αποτελούν το τριπλό του εσωτερικού ημισφαιρίου. Αντίστοιχα στον άνθρωπο τα τρία πεδία είναι: το φυσικό, το αστρικό, που συμμετέχει στις λειτουργίες του φυσικού σώματος γιατί ενσωματώνεται με αυτό το πνευματικό πεδίο, και το ανώτερο. Το πνευματικό πεδίο είναι ήρεμο, σταθερό και δεν συμμετέχει στα αισθήματα και τον κόσμο των αισθήσεων. Είναι μέρος της θείας εκδηλώσεως.

Όλα όσα υπάρχουν στο Σύμπαν υπακούουν στο νόμο των συνεχών μεταβολών και είναι εκδηλώσεις της θείας Ουσίας. Το θείο είναι το μόνο αιώνιο, ουδέτερο, ατέρμονο, δυναμικό. Η γήινη ζωή μας είναι και αυτή μια εκδήλωση με συνεχείς μεταβολές. Ο άνθρωπος ζητά την ευτυχία μέσα από μια σταθερή κατάσταση, μέσα από κάτι που δεν μεταβάλλεται, οι Γιόγκι μας διδάσκουν ότι υπάρχει μέσα στον άνθρωπο ένα σημείο ακλόνητο το πιο κρυφό και μυστηριακό της ύπαρξής του. Όταν ο άνθρωπος μέσα από το διαλογισμό συνειδητοποιήσει το σημείο αυτό, γνωρίζει τη γαλήνη και τίποτα πια δεν τον ταράζει.

Για να φτάσει όμως ως εκεί χρειάζεται να χαλαρώσει πρώτα από την ένταση του κόσμου που τον περιβάλλει τον κόσμο των φαινομένων . Να απομακρυνθεί από συνήθειες που δεν έχουν σχέση με τις πραγματικές του ανάγκες. Και είναι πολύ δύσκολο να ανακαλύψει κανείς ποιες είναι οι πραγματικές του ανάγκες. Μέσα από την τεχνική της προσευχής μπορεί ο άνθρωπος να βρει το δρόμο του αποκτώντας  εσωτερική γαλήνη, χωρίς να γίνει αδιάφορος για τους ανθρώπους.

ΠΗΓΗ: http://periergaa.blogspot.gr/2012/08/blog-post_1410.html