Η Microsoft επανασχεδιάζει τα εικονίδια εφαρμογής του Office

Οι αλλαγές στον ψηφιακό κόσμο συμβαίνουν ταχέως και επηρεάζεται κάθε βιομηχανία. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι μεγάλες εταιρείες συμβαδίζουν με τις τάσεις, έτσι ώστε να μην καταστούν μέρος του παρελθόντος.

Η Microsoft αποκάλυψε νέα, σύγχρονα εικονίδια εφαρμογής του Office. Αλλά διατηρούσαν την αυθεντικότητα της παγκοσμίως γνωστής μάρκας;

Εικονίδια γραφείου - Τι νέο υπάρχει;

Οι τάσεις απαιτούν νέους τρόπους να κάνουν τα πράγματα, ειδικά όταν πρόκειται για εικόνα μάρκας.

Η ιστορία του Γραφείου περιλαμβάνει σχεδιαστές που έχουν επιφυλακτικότητα με την αλλαγή, και έχουν 

φροντίσει με αυτόν τον επανασχεδιασμό. Ο στόχος ήταν να διατηρηθούν τα αναγνωρίσιμα εικονίδια σε 

πάνω από ένα δισεκατομμύριο χρήστες σε όλο τον κόσμο, προσθέτοντας ελαφρύτερα και πιο τολμηρά 

χρώματα. Αυτές οι αλλαγές στα εικονίδια του Office είναι οι πρώτες σε 5 χρόνια από τότε που η

 Microsoft ενημέρωσε τα λογότυπα της σουίτας παραγωγικότητας.

Οι εφαρμογές που αντιπροσωπεύουν το νέο branding είναι το Microsoft Outlook, το Word, το Excel, το PowerPoint, το OneDrive, το OneNote, το SharePoint, οι ομάδες, το Yammer και το Skype. 

 

Τώρα έχουμε πιο τολμηρά χρώματα, σε συνδυασμό με μια διαφορετική δομή της ίδιας της εικόνας. 

Τα εικονίδια αποτελούνται από δύο πλαίσια - το ένα με το γράμμα και το άλλο είναι ένα φόντο που 

παρέχει βάθος και τρισδιάστατο πλαίσιο.

Δύο πράγματα που η Microsoft πέτυχε με τον επανασχεδιασμό

Αν κοιτάξουμε πιο κοντά, αυτά τα εικονίδια μιλάνε μια σύγχρονη γλώσσα, αλλά έχουν κρατήσει κάτι που 

είναι πραγματικά σημαντικό για κάθε μάρκα με παράδοση: οικειότητα . Αν το συνδυάσετε με απλότητα, 

τότε μπορείτε να είστε βέβαιοι ότι δεν θα φοβίσει τους πιστούς χρήστες.

Η Microsoft έχει ενσωματώσει και τα δύο σε νέα εικονίδια του Office, τα οποία κινούνται προς τη σωστή 
κατεύθυνση.

Το Office δεν είναι πλέον μόνο μια σειρά εφαρμογών που κάνετε λήψη και χρήση στον υπολογιστή σας. 
Σήμερα είναι μια συνδρομητική υπηρεσία που βασίζεται σε σύννεφο και λειτουργεί σε πολλές πλατφόρμες. 

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο επανασχεδιασμός αποτελεί φυσικό μέρος της εξέλιξης των εφαρμογών 
του Office.

Πηγή: designmodo.com

Στα ίχνη της εξέλιξης του Ανθρώπου

Το μονοπάτι της ιστορίας της Εξέλιξης από τον πίθηκο στον σύγχρονο άνθρωπο δεν είναι μία «ευθεία γραμμή». Τι μας έχουν αποκαλύψει τα μπερδεμένα αυτά ίχνη και ποιο θα είναι άραγε, το επόμενο βήμα για το ανθρώπινο είδος; Η ανθρώπινη εξέλιξη έχει άραγε, τελειώσει;

Η καταγωγή του ανθρώπου δεν είναι απολύτως σαφής, αν και υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις ότι ο Ardipithecus ramidus, είναι είτε άμεσος πρόγονος μας, είτε πολύ κοντά στο γενεαλογικό μας δέντρο. Συνεπώς το βασικό ερώτημα παραμένει: Πότε εμείς και τα «ξαδέλφια» μας οι πίθηκοι, πήραμε διαφορετικούς δρόμους;

Οι ερευνητές εξακολουθούν να εργάζονται πάνω σε μία συγκεκριμένη υπόθεση εργασίας όσον αφορά τον διαχωρισμό -το σημείο αναφοράς είναι 1 εκατομμύριο χρόνια πριν- ωστόσο, οι νέες ανακαλύψεις, οι τεχνικές, αλλά και οι τεχνολογίες των τελευταίων δεκαετιών επαναπροσδιορίζουν συνεχώς τα δεδομένα.

Η γενετική έχει αποδειχθεί ένα από τα πιο αξιόπιστα εργαλεία όσον αφορά τη χρονική στιγμή του διαχωρισμού με τον πλησιέστερο εν ζωή συγγενή μας, τον χιμπατζή. Όταν το 2005 έγινε σύγκριση του γονιδιώματος, το συμπέρασμα ήταν ότι τα δύο είδη μοιράζονται το 98% του DNA τους.

Οι διαφορές των  δύο ειδών αποτελούν σημαντικές ενδείξεις για τον χρόνο που χωρίστηκαν τα γενετικά μονοπάτια. Για να δώσουν τουλάχιστον, μία πρώτη γενική ιδέα του πότε συνέβη το «σχίσμα» οι επιστήμονες χρησιμοποιούν τις γενετικές διαφορές ως «μοριακό ρολόι». Σύμφωνα με τους υπολογισμούς ο διαχωρισμός έγινε πριν από 4 - 8  εκατομμύρια χρόνια.

Αυτό το «χρονικό παράθυρο» είναι πιο πρόσφατο από ό,τι είχε νομίζαμε αρχικά. Στη δεκαετία του 1960, απολιθώματα οδήγησαν τους παλαιοντολόγους στο συμπέρασμα με βάση το σχήμα της γνάθου ότι ένας πίθηκος ηλικίας 14 εκατομμυρίων ετών, ο Ramapithecus, ήταν ο πρώτος πρόγονος του ανθρωπίνου είδους. Μεταγενέστερη ανάλυση DNA αποκάλυψε ότι η διάσπαση συνέβη πολύ αργότερα - ο Ραμαπίθηκος θεωρείται πλέον πρόγονος του ουρακοτάγκου.

Ο «χαμένος κρίκος»

Παραμένει άγνωστοι ποιοί είναι οι τελευταίοι κοινοί πρόγονοι που μοιραζόμαστε με τους χιμπατζήδες. Όμως, σύμφωνα με τον Guardian, οι επιστήμονες δεν θέλουν να χρησιμοποιούν τον όρο «χαμένος κρίκος»  (missing link), καθώς, όπως εξηγούν, υπονοεί ότι η Εξέλιξη αφορά έναν ομαλό, γραμμικό τρόπο με σαφώς καθορισμένες συγκυρίες.

«Δίνει την αίσθηση ότι υπάρχει μία και μόνη μεταβατική μορφή, ένα και μόνο πλάσμα, που με έναν μαγικό τρόπο  γεφυρώνει το χάσμα μεταξύ του σύγχρονου ανθρώπου και του πιθήκου, υποδηλώνοντας κατά αυτόν τον τρόπο ότι μπορούμε να τα ταιριάξουμε και να τα χωρέσουμε όλα μέσα στη γραμμή της Εξέλιξης», λέει ο Chris Stringer, από το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας.

Η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σύνθετη.  Νέα χαρακτηριστικά μπορεί να προκύψουν, αρκετές φορές ανεξάρτητα. Οι διασπάσεις παρουσιάζουν χρονικά χάσματα χιλιετιών, αλλά και ηπείρων, ενώ οι πληθυσμοί αποκλίνουν και στη συνέχεια διασυνδέονται ξανά. Το δέντρο της ζωής μοιάζει περισσότερο με έναν πυκνό, ακανθώδες θάμνο.

Πώς ήταν ο τελευταίος κοινός πρόγονος μας;

Δεν έμοιαζε απαραιτήτως με χιμπατζή. Οι χιμπατζήδες δεν είναι μία λιγότερο εξελιγμένη εκδοχή μας. Οι επιστήμονες υποθέτουν ότι ο κοινός μας πρόγονος θα είχε ένα μίγμα χαρακτηριστικών που παραπέμπουν σε χιμπατζή και άνθρωπο, μαζί με πρωτόγονα χαρακτηριστικά που και τα δύο είδη τελικά άφησαν πίσω. Ο κοινός πρόγονος μπορεί να περπατούσε στα τέσσερα, ή να ήταν σχεδόν όρθιος.

Οι επιστήμονες προσπαθούν ακόμα να συνθέσουν το παζλ της Εξέλιξης, έχοντας ως βάση ένα συνεχώς εναλλασσόμενο cast πλασμάτων που έρχονται στο φως με τα απολιθώματα. Τα περισσότερα δε, από τα απολιθώματα που έχουν βρεθεί πιθανότατα αντιπροσωπεύουν παρακλάδια της Εξέλιξης παρά άμεσους προγόνους.

Τα σημαντικά απολιθώματα

Το ηλικίας 6 - 7 εκατομμυρίων ετών απολίθωμα του Sahelanthropus tchadensis. Ο αφρικανικός ανθρωπίδης πίθηκος Σαχελάνθρωπος του Τσαντ θεωρείται ότι ανήκει στο γενεαλογικό μας δέντρο ή, πολύ κοντά σε αυτό. Έμοιαζε με πίθηκο, αλλά είχε μικρότερους (που έμοιαζαν με των ανθρώπων) κυνόδοντες και παχύτερο περιοδόντιο απ' ό,τι τα αντίστοιχα των πιθήκων. Ο νωτιαίος μυελός ήταν κάτω από το κρανίο και όχι προς το πίσω μέρος, κάτι που αποτελεί ένδειξη ότι περπατούσε στα δύο πόδια, αλλά ούτε αυτό είναι βέβαιο, αφού τα ευρήματα περιρίζονται μόνο σε ένα κρανίο και μερικά οστά.

Απολίθωμα της ίδιας περιόδου που βρέθηκε στην Κένυα το οποίο οι επιστήμονες ονόμασαν Orrorin tugenensis (και στο οποίο έδωσαν το προσωνύμιο Millennium Man), έχει και αυτό μικρά δόντια, ενώ τα οστά των ποδιών υποδεικνύουν πρωτόγονο διποδισμό.

Η Άρντι που έζησε πριν από 4,4 εκατομμύρια χρόνια βρέθηκε στην Αιθιοπία -ένας σχεδόν πλήρης σκελετός με ύψος 1,2 μ. Οι βραχίονες της έμοιαζαν με των πιθήκων και είχε ένα μεγάλο δάχτυλο, πιθανότητα για να μετακινείται από κλαδί σε κλαδί. Οι επιστήμονες δεν συμφωνούν απαραιτήτως με την υπόθεση ότι η Άρντι περπατούσε στα δύο πόδια. Τα οστά της λεκάνης ήταν θρυμματισμένα και από τον σκελετό λείπει το γόνατο -το σημείο το οποίο θα μπορούσε να δώσει οριστική απάντηση στο ερώτημα. Οι ισχυρότερες ενδείξεις ότι η Άρντι είναι άμεσος πρόγονος ή πολύ κοντά στη γενεαλογία μας προέρχεται από τα δόντια της, που μοιάζουν με τα δόντια του σύγχρονου ανθρώπου (και όχι με τους μεγάλους κυνόδοντες που έχουν οι χιμπατζήδες, οι γορίλες και παλαιότερα, εξαφανισμένα πλέον, είδη ανθρωπίδων).

Και ύστερα, ήρθε η Λούσι, ο διάσημος αυστραλοπίθηκος ηλικίας 3, 18 εκατ. ετών (πήρε το όνομα της από το τραγούδι των Beatles «Lucy in the Sky with Diamonds», το οποίο συνόδευε τους επιστήμονες κατά τη διάρκεια του τελευταίου σταδίου της ανασκαφής το 1974). Θεωρείται μία από τις σημαντικότερες ανακαλύψεις που έχουν γίνει ποτέ καθώς η Λούσι ανήκει στο γένος του Αυστραλοπίθηκου που μοιάζει περισσότερο στον άνθρωπο. Ήταν ένα ιδιαίτερο μείγμα: Είχε εγκέφαλο χιμπατζή, δυνατό σαγόνι και μακριά χέρια που έμοιαζαν πάρα πολύ με του ανθρώπου. Τα πόδια, το γόνατο και η λεκάνη της παρουσιάζουν εντυπωσιακή ομοιότητα με τη δική μας ανατομία, χαρακτηριστικό που υποδηλώνει ότι οι πρόγονοί μας αυτοί μπορούσαν να περπατούν και να τρέχουν, όπως ο άνθρωπος. Η Λούσι ενίσχυσε την άποψη ότι, ο άνθρωπος έκανε την εμφάνιση του στην Αφρική, εξελίχθηκε σταδιακά και διασκορπίστηκε στον υπόλοιπο κόσμο.

Γιατί οι πρώτοι άνθρωποι έφυγαν από την Αφρική;

Σύμφωνα με τα απολιθώματα, τη γενετική και την αρχαιολογία οι σύγχρονοι άνθρωποι έκαναν την μεγάλη «έξοδο» από την Αφρική στην Ευρασία πριν από περίπου 60.000 χρόνια. Ωστόσο, μια σειρά πρόσφατων ανακαλύψεων δείχνουν ότι ο Homo sapiens εξαπλώθηκε στον κόσμο πολύ νωρίτερα από ό,τι νομίζαμε.

Μεταξύ των ανακαλύψεων που ανέτρεψαν τα δεδομένα είναι μια γνάθος ηλικίας 177.000-194.000 ετών που φέρει επτά δόντια και βρέθηκε σε ένα σπήλαιο στο Ισραήλ. Πρόκειται για το παλαιότερο γνωστό λείψανο του Homo Sapiens πέρα από την Αφρική.

Επίσης, το 2015 Κινέζοι παλαιοανθρωπολόγοι ανακάλυψαν στο σπήλαιο Φουγιάν στη νότια Κίνα 47 απολιθώματα ανατομικά σύγχρονων δοντιών, που χρονολογούνται προ 80.000 έως 120.000 ετών.

Ωστόσο, αυτές οι πρώιμες έξοδοι από την Αφρική φαίνεται ότι συνέβαλαν ελάχιστα στη γενετική εξέλιξη του σύγχρονου ανθρώπου. Πιθανώς, οι ομάδες έχασαν τη ζωή τους ή τις εξόντωσαν κύματα μεταναστών που έφυγαν σε δεύτερο χρόνο. Με τη μέθοδο του τριγωνισμού των κοινών προγόνων των σύγχρονων πληθυσμών, οι επιστήμονες κατάφεραν να αποδείξουν ότι οι πρόγονοι Αφρικανών και μη που ζουν σήμερα βρέθηκαν σε σημείο σύγκλισης περίπου πριν από 60.000 χρόνια.

Καθώς οι πρόγονοι μας ταξίδευαν στις ηπείρους, συνάντησαν πολλά είδη, όπως τους Νεάντερταλ στην Ευρασία, τους μυστηριώδεις Ντενίσοβαν στη Σιβηρία -τα απολιθώματα του είδους είναι κατακερματισμένα- , ενδεχομένως και ένα είδος νάνων, γνωστών ως «χόμπιτ» (Homo floresiensis) στην ινδονησιακή νήσο Flores, ακόμη και είδη τα οποία δεν γνωρίζουμε ακόμα.

Σκοτώσαμε τους Νεάντερταλ;

Τα στερεότυπα που ακολουθούν τους Νεάντερταλ εν πολλοίς είναι άδικα. Οι Νεάντερταλ είχαν μεγαλύτερο εγκέφαλο από τον δικό μας, έκαναν κοσμήματα, έθαβαν τους νεκρούς τους με τελετές και χρησιμοποιούσαν χρωστικές, πιθανώς, για να δείχνουν σε ποιά ομάδα ανήκουν. 

Από την άλλη, θεωρείται βέβαιο ότι οι Νεάντερταλ άρχισαν να εξαφανίζονται πριν από 40.000 χρόνια, τη στιγμή που ο Homo sapiens πέρασε από την Αφρική στην Ευρασία. Ίσως υπήρξε ανταγωνισμός για τους πόρους, ίσως σκοτώθηκαν σε πολεμικές συγκρούσεις, ίσως πάλι είχαν μικρότερη προσαρμοστικότητα στις νέες κλιματικές συνθήκες.

Παρά ταύτα, το «υστερόγραφο» τους είναι ακόμη εδώ. Ενώ ως είδος εξαφανίζονταν και ακριβώς επειδή πρέπει να ζούσαν παράλληλα με τους Χόμο Σάπιενς για κάποιο διάστημα αλλά ανταγωνιστικά, όλοι οι μη Αφρικανοί σύγχρονοι άνθρωποι φέρουν -1-5% DNA από τον Νεάντερταλ. Καθένας έχει πάρει ελαφρώς διαφορετικά μέρη του γονιδιώματος του Νεάντερταλ, οπότε συλλογικά υπάρχει ένα ποσοστό τουλάχιστον το 20% του γονιδιώματος του Νεάντερταλ που εξαπλώνεται μέσω του ζώντος ανθρώπινου πληθυσμού.

Από την άλλη, το DNA του Ντενίσοβαν εμφανίζεται μόνο στους σημερινούς Αυστραλούς και στους αυτόχθονες της Παπούα Νέα Γουινέα, που σημαίνει ότι οι πρόγονοί τους πρέπει να συνάντησαν τους Ντενίσοβαν, πιθανώς κάπου στη νοτιοανατολική Ασία.

Όσον αφορά τις συνθήκες των συναντήσεων αυτών, των βίαιων ή ομαλών συγχωνεύσεων, μόνο εικασίες μπορούν να γίνουν.

Κλωνοποίηση για τα «εξαφανισμένα ξαδέλφια» μας

Θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε την κλωνοποίηση για να επαναφέρουμε τα εξαφανισμένα ξαδέρφια μας στη ζωή; Θεωρητικά, θα ήταν δυνατή η αποκοπή και επικόλληση μεταλλάξεων του Νεάντερταλ ή του Denisovan σε ένα σύγχρονο ανθρώπινο γονιδίωμα, για να έρθει στη ζωή μέσω παρένθετης μητέρας.

Στο βιβλίο του με τίτλο Regeneis: Πώς η συνθετική βιολογία θα ανακαλύψει εκ νέου τη φύση και εμάς τους ίδιους (Regenesis: How Synthetic Biology Will Reinvent Nature and Ourselves), ο γενετιστής του Χάρβαρντ George Church αναφέρεται στη δυνατότητα χρήσης της γενετικής μηχανικής για να «αναστηθούν» τα εξαφανισμένα αυτά πλάσματα. «Αν η κοινωνία γίνει ανεκτική με την κλωνοποίηση και αποφασίσει ότι η αληθινή ανθρώπινη ποικιλομορφία έχει αξία, θα μπορούσε να κλωνοποιηθεί ένας Νεάντερταλ από μία παρένθετη μητέρα χιμπατζή ή, από μία εξαιρετικά τολμηρή γυναίκα » γράφει στο βιβλίο του.

Σε μία λιγότερο σοκαριστική εκδοχή του πειράματος, επιστήμονες αναπτύσσουν ήδη εργαστηριακά κύτταρα των Νεάντερταλ, ακόμη και όργανα (όπως το συκώτι) προκειμένου να κατανοήσουν καλύτερα πόσο διαφορετικός βιολογικά ήταν ο Νεάντερταλ.

Το επόμενο βήμα

Η ανθρώπινη εξέλιξη δεν έχει τελειώσει, αλλά είναι αδύνατο να γίνουν προβλέψεις. Μπορεί να ακούγεται δελεαστική η υπόθεση ότι βρισκόμαστε σε συνεχή (ανοδική) εξελικτική πορεία σε επίπεδο διανοητικό, αλλά εγγυήσεις περί αυτού δεν υπάρχουν. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι τα τελευταία 20.000 χρόνια μικρότερος (όπως, τηρουμένων των αναλογιών, συμβαίνει με τα κατοικίδια σε σύγκριση με τα άγρια ζώα). «Όμως, ο εγκέφαλος μας είναι ενεργειακά πολύ κοστοβόρος, καθώς χρησιμοποιεί περίπου το 20% της ενέργειας μας», λέει ο Stringer. «Έτσι, αν η Εξέλιξη μπορεί να προχωρήσει με έναν μικρότερο εγκέφαλο θα το κάνει».

Πηγή: http://tvxs.gr/  

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΑΡΙΘΜΟΥ 33 ΚΑΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΠΛΗ ΒΙΟ-ΝΑΝΟΕΛΙΚΑ

Ο Κωδικας των Ελληνων Αθανατων -  Βασίλης Λυκιαρδόπουλος

Ο ανθρώπινος Γενετικός Κώδικας- η Ελληνική διπλή βιο-νανοέλικα - η Ε.Ε. τα αρχικά των λέξεων Ελληνική Έλικα- η D.N.A.  Διακρίνονται τα 8αρια -τα [Ε] και τα [3] καθώς και το ότι είναι διπλή έλικα.

Ο αριθμός 33 προκύπτει από τον αριθμό των « γραμμάτων» σε κάθε μια από τις δυο έλικες του μορίου που είναι [3] δισεκατομμύρια. Έτσι έχουμε ένα σύνολο 3+3 =6 δισεκατομμύρια «γραμμάτων» σε κάθε μόριο αριθμός [6] αντιπροσωπεύει τον άνθρωπο.

Επίσης προκύπτει από τις αποστάσεις των «γραμμάτων» αυτών μεταξύ τους είναι 3,3 angstroms*. Τα 3 δις «γράμματα» επί το 3,3 μας δίνουν και το μήκος κάθε έλικας του μορίου που είναι 3Χ3.3 =99 εκ. του μέτρου. 

*angstrom= μονάδα μέτρησης νανοαποστασεων.

Εμφανίζεται στις πρώτες δυο λέξεις της Οδύσσειας [ανδρα=156[3] και μοι=120[3] οι «ταυτότητες» και των δυο λεξαριθμων είναι [3].Μας προλογίζει δηλαδή σε τι αναφέρεται το κείμενο στην [ελληνική διπλή βιο-νανοελικα=612[9]=Ζευς]

Εμφανίζεται στον «θησαυρό του Ατρέα» ο αριθμός των σειρών των λίθινων τούβλων που συγκρατούν τον θόλο είναι 33. Αντιπροσωπεύει πέτρινο κύτταρο. 

Εμφανίζεται στην πρόσοψη του μνημείου .Οι διαστάσεις του ορθογώνιου παραλληλόγραμμου της πρόσοψης είναι [10,5μ +6 +10,5 + 6 = 33μ]

Παρεμπιπτόντως αν διαιρέσουμε τα 33μ με το μήκος της μια καθέτου πλευράς έχουμε το [π]
33/10,5 =π=3,1428 έτσι απλά όπως όλα στην Οδύσσεια.

Όταν παρατηρούμε το μόριο στο μικροσκόπιο διακρίνουμε τα 3αρια και τα [ε] που σχηματίζονται αριστερά και δεξιά των Ελικών.

Εάν αντιστρέψουμε τα [ 33 ] έχουμε[ εε ] τα αρχικά των λέξεων Ελληνική Έλικα ,αυτό βλέπουμε στα μυστηριώδη σύμβολα της Κνωσού-το ίδιο βλέπουμε στο καύκαλο της χελώνας της κιθάρας του Απόλλωνα στον κύλικα του Μουσείου των Δελφών –το ίδιο βλέπουμε παρατηρώντας το μόριο με το μικροσκόπιο.

Εάν διαιρέσουμε το 33 με το σύνολο των γραμμάτων του μορίου έχουμε 
33/6=5,5 δηλαδή δυο ΕΕ = Ελληνική Έλικα ,αφού το ε=5 συμφώνα με το Ελληνικό Γραμμαριθμικο Σύστημα και αυτό ακριβώς αντιπροσωπεύουν οι εμπλεκόμενοι αριθμοί της αριθμητικής πράξης. 

Τα δυο τριάρια η δυο Ε είναι τόσο σημαντικά για τους δημιουργούς μας ώστε φρόντισαν να τα αποτυπώσουν και στον γεωγραφικό χάρτη της Ελλαδος. Απλα ρίξτε μια ματιά στις χερσονήσους Χαλκιδικής και Πελοποννήσου. Τα τριάρια και τα έψιλον είναι ορατά και από το διάστημα.

Επιπλεον θα ηθελα να σας ενημερωσω πως στον στιχο α92 εμφανιζεται για πρωτη φορα η λεξη [Ελικας] ας δουμε την αποδοση της λεξης λεξαριθμικα και πιθανους ισους λεξαριθμους.
Ελικας =5+30+10+20+1+200 = 266[5]*

*ο αριθμος μεσα στην παρενθεση είναι η «ταυτοτητα» η «οικογενεια» του λεξαριθμου.Γνωριζω πως κυκλοφορουν πληθωρα ονομασιων του συγκεκρυμμενου αριθμου οπως [Πρωταρχικος αριθμος ]κ.α.π. Προσωπικα χρησιμοποιω την λεξη «ταυτοτητα».Ισως καποτε οσοι ασχολουνται με το Ελληνικο Γραμμαριθμικο Συστημα καθισουμε κατω και αποφασισουμε για μια ενιαια ορολογια για να μην χανομαστε στα ρηχα νερα. 

Άλλες λεξεις με λεξαριθμο 266 και που απαντουν στην ερωτηση που μεσα στο κειμενο είναι γραμμενη η εκφραση Ελληνικη Ελικα είναι,

266[5]=Ελληνικη Ελιξ
266[5]=Ελλας
Ελικας=266[5]=Ελλας=Ελληνικη ελιξ

Όποιος λοιπόν σκοπεύει να με ρωτήσει που μέσα στην Οδύσσεια γράφει τις λέξεις Ελληνική Έλικα η απαντηση βρισκεται σε αυτό το κείμενο.

Τα αρχικά Ε.Ε. παρατηρούνται 60.000.000 εκ. φορές μόνο σε ένα μοριο.Αν δεν είναι πατενταρισμένο προϊόν αυτό τότε ποιο είναι.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΠΛΗ ΒΙΟ-ΝΑΝΟΕΛΙΚΑ = 612[9] = ΖΕΥΣ

Πρώτα ας δούμε αν μπορούμε να βελτιώσουμε το όνομα που δόθηκε στην νανοελικα, ως προς το Ελληνικότερο, ελάχιστη τιμή προς τους δημιουργούς μας.

Ο ξένος Όρος [d.n.a.] από τα αρχικά των λέξεων (Deoxyribonucleic acid - DNA) δηλαδή [ δε(σ)οξυριβο(ζο)νουκλεϊ(νι)κό οξύ ] χαρακτηρίζεται από την χημική σύνθεση του μορίου και δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτό.

Προτιμώ όμως μια ονομασία που να προκύπτει από τα κύρια χαρακτηριστικά* του μορίου, όπως παρουσιάζονται στην Οδύσσεια και όχι από την χημική σύνθεση του.

Έτσι ο Όρος [ Ελληνική διπλή βίο-νανοελικα= 612[9] = Ζευς ] νομίζω πως είναι ο καταλληλότερος, αφού και η Λεξαριθμικη απόδοση δείχνει να συμφωνεί με τους δημιουργούς μας.

*Κύρια χαρακτηριστικά

Ελληνική.- διότι οι Έλληνες του γαλαξία Ελλάδα, κατά δήλωση τους [Οδύσσεια], είναι οι δημιουργοί της. Τα αρχικά των λέξεων Ελληνική Έλικα [Ε_Ε] εμφανίζονται [60] εκατομμύρια φορές στις έλικες κάθε μορίου. Αν δεν είναι πατενταρισμένο προϊόν αυτό, τότε ποιο είναι ;;;
Διπλή.- διότι αποτελείται από δυο [2] έλικες, μήκους [99] εκατοστών του μέτρου.[2Χ99]
Βίο.- διότι είναι η αποκλειστική δημιουργός- χορηγός ζωής στο σύμπαν.

Νανοελικα.- διότι χρειαστήκαμε το ηλεκτρονικό μικροσκόπιο για να διαπιστώσουμε την ύπαρξη της και τον ελικοειδή χαρακτήρα της. Η έλικα διπλώνει κάθε [10] ζευγάρια «γράμματα» η κάθε [33] angstroms* δημιουργώντας έτσι τα 8αρια που βλέπουμε στις φωτογραφίες.

*angstrom=μονάδα μέτρησης νανοαποστασεων.

Στο κείμενο ο αναγνώστης θα συναντήσει διάφορες ονομασίες της όπως,
Ελληνική Έλικα
Ελληνική διπλή βίο-νανοελικα
Γενετικός Κώδικας
Μόριο.
Ε.Ε.
D.N.A.
Όλες είναι ονομασίες της Ελληνικής Έλικας.


Ο Κωδικας των Ελληνων Αθανατων -  Βασίλης Λυκιαρδόπουλος

Επιτρέπεται Η Αναδημοσίευση Μόνο Με Αναφορά Του Ονόματος Του Συγγραφέα Και Της Σελίδας Στο FB Με Ενεργό Λινκ.

Πηγή: http://revealedtheninthwave.blogspot.gr/2013/06/33_17.html

 

Επιστημονικές «αποδείξεις» για τη μετενσάρκωση

  Στο βιβλίο του "Η Ζωή πριν από τη Ζωή" ο Δρ Τζιμ Τάκερ, Επίκουρος Καθηγητής Ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο της Βιργινίας, παρουσιάζει πραγματικές περιπτώσεις ανθρώπων που μετενσαρκώθηκαν, βασίζοντας σε θεωρητικό επίπεδο τη δυνατότητα της μετενσάρκωσης σε εξελίξεις στην κβαντική φυσική.

Στηρίζοντας το επιχείρημά του σε πάνω από τέσσερις δεκαετίες επιστημονική έρευνα στη ζωή περισσότερων από δυόμισι χιλιάδων παιδιών, δημιουργεί ένα ισχυρό θεμέλιο για την αντίληψη ότι ζούμε αλλεπάλληλες ζωές. Αρχίζει με την ιστορία του Γουίλλιαμ, που γεννήθηκε πέντε χρόνια μετά τον σκοτωμό του αστυνομικού παππού του, κι είχε γενετικά ελαττώματα παρόμοια με τις μοιραίες πληγές που υπέστη ο Τζον κατά το θάνατό του.(Σημείωση: Το ότι αυτή η ομοιότητα δεν μπορεί να οφείλεται στα γονίδια είναι προφανές και δεν απαιτεί εξήγηση.

Πολέμιοι της θεωρίας της μετενσάρκωσης αποδίδουν την ύπαρξη αναμνήσεων στη γενετική. Ετούτη εδώ είναι μία από τις κατηγορίες περιπτώσεων όπου η γενετική δεν θα μπορούσε ούτε καν υποθετικά να αποτελέσει επεξηγηματικό παράγοντα.) Ο Γουίλιαμ ήταν σε θέση, στα τρία του χρόνια, να αναφέρει τις τελευταίες στιγμές τού Τζον, τις οποίες δεν θα ήταν δυνατόν να γνωρίζει. Μετά είναι το παιδί στην Τουρκία που επέμενε να το φωνάζουν με το όνομα ενός ανθρώπου που είχε ζήσει ογδόντα μίλια μακριά.

Όταν το πήραν σε εκείνη την πόλη, το παιδί βρήκε το δρόμο για να πάει στο σπίτι του ατόμου εκείνου και αναγνώρισε τους γονείς του μέσα σε ένα σπίτι γεμάτο από ανθρώπους. Όλες οι ιστορίες ελέγχθηκαν από επιστήμονες που διεξήγαγαν την έρευνα και κάθε πιθανότητα απάτης απαλείφθηκε. Το παρόν βίντεο παρουσιάζει απόσπασμα από τηλεοπτική συνέντευξη του συγγραφέα.

Πηγή: thesecretrealtruth.blogspot.com

ΥΠΑΡΞΗ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΣ: Tο 'Σωματίδιο του Θεού' και η νέα ’’ Άνευ Θανάτου’’ πραγματικότητα!

Συνέντευξη αποκάλυψη με τον Καθ. Αστροφυσικής - Δρ. Μάνο ΔανέζηΠρωτοδημοσιεύτηκε στο Περιοδικό ΑΒΑΤΟΝ, Φεβρουάριος 2012, Τεύχος 114, σελ.40-43 Σ

 

"Οταν λέμε ότι κάποιος γεννιέται ή πεθαίνει, εννοούμε επιστημονικά ότι χάνεται ή εμφανίζεται η δυνατότητα να τον αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας". Πριν λίγες μέρες μια είδηση έκανε το γύρο του κόσμου, κάνοντας λόγο για τη μεγαλύτερη επιστημονική ανακάλυψη των τελευταίων ετών. 

Οι ερευνητές στο Cern εντόπισαν επιτέλους το πολυδιαφημιζόμενο Σωματίδιο του Θεού ή Μποζόνιο του Χιγκς, όπως είναι η επίσημη ονομασία του. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, πρόκειται για το πρωταρχικό στοιχείο ύλης που θα μας αποκαλύψει ό,τι δεν γνωρίζουμε για τη φύση της πραγματικότητας και το σύμπαν, από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας του εως τώρα. Μια ανακάλυψη που αναμένεται να φέρει τα πάνω- κάτω στην εικόνα που έχουμε για τον κόσμο...

 

Γιατί όμως είναι τόσο σημαντική η ανακάλυψή του;

Γιατί θα μπορέσουμε να γυρίσουμε πίσω στις ρίζες αυτού που λέμε «ύλη». Παραμένει ένα άλυτο μυστήριο ακόμα τι ακριβώς είναι. Είτε όμως η ύλη προέρχεται από το Μποζόνιο του Χίγκς είτε από οτιδήποτε άλλο, δεν έχει καμία σχέση με αυτά που ξέραμε- δηλαδή αυτή η ουσία που επεξεργαζόμαστε με τα χέρια και τα όργανά μας και γίνεται αισθητή μέσω των αισθήσεών μας. Και όλα αυτά τα σώματα και τα αντικείμενα που μας περιβάλλουν; Εκεί έξω στο σύμπαν δεν υπάρχει τίποτα από όλα αυτά. Εκεί υπάρχει μόνο ένας ωκεανός από κοχλάζουσα ενέργεια. Η ενέργεια αυτή προσπίπτει στα όργανά μας, αυτά παίρνουν ένα τμήμα της, το μεταφέρουν μέσω των νευρώνων στον εγκέφαλο και εκεί η ενέργεια μεταμορφώνεται σε αυτό που ονομάζουμε αισθητό κόσμο. 

Άρα ο κόσμος που βλέπω και αισθάνομαι, στην ουσία κατασκευάζεται μέσα στο κεφάλι μου;

Ακριβώς!...

Κι εμείς οι άνθρωποι, όμως, ανήκουμε σε αυτόν τον «κόσμο». Τι συμβαίνει με τη δική μας υπόσταση;

Ο Δημόκριτος με σαφήνεια μας λέει πως, «οτιδήποτε αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας είναι ψευδές. Το μόνο πραγματικό είναι ότι αντιλαμβάνεται η νόησή μας». Τα ίδια λέει και ο Πλάτωνας. Με τον όρο νόηση εννοούμε τη συνείδηση, που ταυτίζεται με την έννοια του πνεύματος και της ελευθερίας. Σκέφτομαι άρα υπάρχω. Από τη στιγμή που διαθέτουμε νόηση, έχουμε ύπαρξη. Το υλικό μας υπόστρωμα ( τα σώματά μας) παρόλα αυτά είναι κομμάτι του φυσικού κόσμου.

Εφόσον δε η νέα επιστήμη έχει αλλάξει το παλιό μοντέλο για το φυσικό νόμο (ύλη, χώρος, χρόνος) καταλήγουμε στο ότι αυτό που ονομάζουμε «άνθρωπος» είναι επίσης ένα κατασκεύασμα των αισθήσεών μας.

Σύμφωνα με τη θεωρία της σχετικότητας αυτό που ονομάζουμε ύλη δεν είναι τίποτε άλλο από μια καμπύλωση του τρισδιάστατου χώρου προς την τέταρτη διάσταση (χρόνος).

Όταν προκύψει αυτή η καμπύλωση των τριών διαστάσεων προς την τέταρτη, και αν περάσει ένα ελάχιστο όριο, τότε η φυσιολογία του ανθρώπου αντιλαμβάνεται αυτή την καμπύλωση ως πυκνότητα υλοενέργειας.

Αν συνεχίσει να αυξάνεται αυτή η πυκνότητα του υλικού (το «πηγάδι» της καμπύλωσης να βαθαίνει κατά κάποιο τρόπο) και φτάσει πάλι ένα ανώτατο όριο, τότε θα χάσουμε από τα μάτια μας, δηλαδή από τις αισθήσεις μας,αυτή την πυκνότητα υλοενέργειας. Αυτό ονομάζεται Φαινόμενο των Μελανών Οπών.

Άρα αν πάρω το χώρο των τριών διαστάσεων και αρχίσω να τον καμπυλώνω προς την τέταρτη, αρχίζουμε να βλέπουμε το υλικό υπόστρωμα του ανθρώπου. Αυτό το ονομάζουμε ανάπτυξη. Αν αρχίζει να μικραίνει το «πηγάδι» της καμπύλωσης, αυτό το ονομάζουμε φθορά.

Την ανάπτυξη και τη φθορά μαζί την ονομάζουμε κύκλο της ζωής του ανθρώπου. Καταλαβαίνεται λοιπόν πως το μόνο γεγονός που δεν μπορούν να αντιληφθούν οι αισθήσεις μας είναι η αυξομείωση της τέταρτης διάστασης, που μας δίνει την αίσθηση της ύπαρξης της ζωής.

 

Ακούγεται σαν υπάρχει η δυνατότητα μέσα από τη συνάρτηση αυτή να ξεφύγουμε από τον κύκλο της φθοράς. Θα μπορούσαμε ίσως να αποφύγουμε το θάνατο.

Θεωρητικά, ναι. Αφού η υλική μας υπόσταση δεν είναι τίποτα άλλο από μια καμπύλωση του χώρου, το πρωτογενές στοιχείο που γεννά αυτή την ύλη και εκείνη αρχίζει να διέπεται από όρους ανάπτυξης/ φθοράς, είναι ο χώρος.

Ο χώρος, για να σας δώσω να καταλάβετε, είναι αυτό το τίποτα, το μη αντιληπτό γύρω μας- ένα κατασκεύασμα έξω από τη δυνατότητα των ανθρώπινων αισθήσεων. Ένα μαθηματικό γεγονός. Ε, αυτό δε χάνεται, υπάρχει πάντα πιθανότατα έτοιμο να ξανακαμπυλωθεί.

Τελικά, όταν λέμε ότι κάποιος γεννιέται ή πεθαίνει, εννοούμε επιστημονικά ότι χάνεται ή εμφανίζεται η δυνατότητα να τον αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας.

Όλα αυτά τα λέμε στην αστροφυσική για τα αστέρια. Δηλαδή για να πούμε ότι κάπου υπάρχει η ιδέα της δημιουργίας ενός αστεριού, πρέπει η πυκνότητα της υλοενέργειας να είναι από μια τιμή και πάνω. «Όπως πάνω έτσι και κάτω» σύμφωνα με το γνωστό ερμητικό ρητό... 

Έχουμε μια αίσθηση ατομικότητας και διαίρεσης. Εσύ είσαι εσύ και εγώ είμαι εγώ. Η διαίρεση, η τομή σε πολλά κομμάτια είναι προϊόν της δυνατότητας του εγκεφάλου μας και της φυσιολογίας μας. Εκεί έξω στο σύμπαν δεν υπάρχουν τομές, όλα είναι Ένα. Υπάρχει ένα συστατικό, θες να το πεις ενέργεια, θες να το πεις αόρατο κενό, θες να το πεις Θεό; Αυτή την ενιαία δημιουργία, αυτή τη κοχλάζουσα ενέργεια εκεί έξω, όταν την προσλάβει η φυσιολογία του ανθρώπου της δημιουργεί τομές, της δημιουργεί ατομικότητες.

 

Εξαιτίας της νέας αυτής οπτικής, η σύγχρονη επιστήμη καθαίρει την ύλη από το μέχρι πρότινος θρόνο της;

Ένας ολόκληρος πολιτισμός, ο δυτικός, στηριζόταν στο εννοιολογικό περιεχόμενο αυτού που λέμε ύλη. Ότι δηλαδή είναι το πρωταρχικό γεγονός του σύμπαντος. Έτσι είχε προκύψει από τις ανακαλύψεις του 16ου και 17ου αιώνα. Εφόσον λοιπόν η ύλη είναι το πρωταρχικό συμπαντικό γεγονός, αρχίσαμε στη ζωή μας να αναζητάμε την ύλη και τα παράγωγά της, θυσιάζοντας προς όφελός της το σύνολο των αξιών, των ιδεών και των «πιστεύω» μας.

Φτάσαμε σε σημείο να εξευτελιστούμε για να μπορέσουμε να αποκτήσουμε την ύλη και τα επακόλουθά της. Σύντομα όμως η ύλη θα χάσει αυτόν τον αξιακό της χαρακτήρα. Διότι δεν είμαστε ύλη πια!

Μια τέτοια δήλωση θα μπορούσε να επιφέρει τρομαχτικές αλλαγές...

Ακριβώς. Για φαντάσου όμως έναν άνθρωπο που έχει αντιληφθεί τον ανώτερο χαρακτήρα του και το ανώτερο εγώ του, μέσα σε μια ενότητα συμπαντική- τι θα ζητάει από την κοινωνία; Θα ζητάει άλλα αγαθά, τα οποία δεν είναι έτοιμα και δε μπορεί η παρούσα κοινωνική δομή να τα δώσει.

Όταν λες ότι όλα είναι ένα, χάνεται η αίσθηση της ατομικότητας, του «εγώ». Συνειδητοποιώντας κανείς ότι δεν είναι αυτό το φθαρτό σαρκίο, δεν είναι πράγμα, θα αντιληφθεί ότι αυτό που βλέπουν οι αισθήσεις είναι μια εικόνα, ένα matrix (καλούπι).

Και για να υπάρχει η εικόνα, θα πρέπει αναγκαστικά να υπάρχει κάπου το πρότυπό της. Αν αρχίσει να αναζητάει αυτό το πρότυπο, τότε τίποτα δε θα τον συγκρατεί πια. Μια κοινωνία που θα βάλει το σαρκίο σε δεύτερη μοίρα, χωρίς να το παραγνωρίζει βέβαια, είναι επικίνδυνη για τον παλιό πολιτισμό.

Οπότε χρειάζεται μια μεταστροφή, μια μετά-νοια;

Ακριβώς, όμως αυτή η μεταστροφή είναι επώδυνη. Θα πρέπει να αλλάξουμε συνειδησιακό καθεστώς. 

 

Πρακτικά ποιο θα μπορούσε να είναι το πρώτο βήμα για μια τέτοια μεταστροφή;

Το πρόβλημα μιας κοινωνίας είναι ο φόβος. Ό,τι κακό προκύπτει στον άνθρωπο είναι μέσω του φόβου. Ο φόβος δημιουργείται από την έννοια της ανάγκης. Φοβάμαι γιατί θα στερηθώ κάτι που έχω ανάγκη.

Όταν δημιουργώ πλαστές ανάγκες, δημιουργώ παραπανίσιους φόβους. Άρα το φούσκωμα των αναγκών δημιουργεί γιγάντεμα των φόβων. Και ένας φοβισμένος άνθρωπος, ποτέ δε μπορεί να είναι ελεύθερος άνθρωπος.

Να λοιπόν το πρώτο βήμα: να περιορίσουμε τις ανάγκες μας στις φυσικές μας ανάγκες, για να περιορίσουμε τους φόβους μας στους φυσικούς φόβους. Έτσι κάθε μέρα θα γινόμαστε όλο και πιο ελεύθεροι.

 

Πηγή: http://www.blackstate.gr/metafisiki-agnosta/334-somatidio-theou-higgs.html

Τα πιο διάσημα πειράματα σκέψης

 Τα πειράματα δε γίνονται μόνο μέσα στα εργαστήρια, ούτε καν στον φυσικό κόσμο που μας περιβάλλει, προκαλώντας μας συνεχώς να λύσουμε τα μυστήριά του. Τα πειράματα γίνονται μέσα στο νου των ανθρώπων πρώτα από όλα κι από κει ξεκινούν το ταξίδι τους για να δοκιμαστούν και να εφαρμοστούν οπουδήποτε αλλού. Κάποια δε από αυτά, παραμένουν εκεί που γεννήθηκαν: στη χώρα του νου. Εκεί λοιπόν θα περιηγηθούμε διαβάζοντας τα πιο διάσημα τέτοια πειράματα σκέψης, που άλλαξαν τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο μας.

 

Οι μπάλες του Γαλιλαίου

Σε αντίθεση με τα όσα έχουμε διδαχτεί στο σχολείο, το πιθανότερο είναι ότι ο Γαλιλαίος δεν πετούσε μπάλες από τον πύργο της Πίζας. Εφάρμοσε το πείραμα της βαρύτητας στο εργαστήριο του νου του. Οι σύγχρονοί του στον 16ο αιώνα πίστευαν ότι τα πιο βαριά αντικείμενα πέφτουν γρηγορότερα απ' ότι τα πιο ελαφριά. Έτσι ο Γαλιλαίος φαντάστηκε μία βαριά μπάλα που ήταν δεμένη μέσω ενός σκοινιού με μία ελαφριά μπάλα. Θα μπορούσε η ελαφριά μπάλα να δημιουργήσει μία έλξη στη βαριά και να καθυστερήσει την πτώση της; Όχι, συμπέρανε. Θα χτυπούσαν το έδαφος ταυτόχρονα.

 

Η γάτα του Schrοedinger

Μία γάτα είναι κλεισμένη σε ένα καλά σφραγισμένο και μονωμένο κουτί που περιέχει ραδιενεργό υλικό, έναν μετρητή Geiger και έναν μηχανισμό που είναι ρυθμισμένος να απελευθερώνει δηλητήριο εάν χτυπήσει ένα φωτόνιο στο σύστημα. Σύμφωνα με τον Schrφdinger, η γάτα μέσα στο κουτί δεν είναι ούτε ζωντανή αλλά ούτε και νεκρή, αλλά υπάρχει συγχρόνως και στις δύο αυτές πιθανές καταστάσεις. Οι δύο αυτές πιθανές καταστάσεις καταρρέουν σε μία (η γάτα είναι είτε νεκρή είτε ζωντανή) μόλις παρατηρηθεί το φαινόμενο από κάποιον παρατηρητή. Μέχρι να γίνει όμως αυτό, η κατάσταση του συστήματος εμπεριέχει συγχρόνως και τις δύο πιθανότητες. Το νοητικό αυτό πείραμα προτάθηκε το 1935 από τον Erwin Schrφdinger με στόχο να εξετάσει την κβαντική απροσδιοριστία σε ένα μακροσκοπικό φαινόμενο.

 

Το κινέζικο δωμάτιο του Searle

Ένας άνθρωπος βρίσκεται μόνος του μέσα σε ένα δωμάτιο. Κάποιος που βρίσκεται έξω από το δωμάτιο, του σπρώχνει κάτω από την πόρτα χαρτιά στα οποία είναι γραμμένο κείμενο στα κινέζικα. Ο άνθρωπος του δωματίου δε γνωρίζει κινέζικα, αλλά έχει ένα βιβλίο το οποίο αντιστοιχίζει τις κατάλληλες αποκρίσεις στα κινέζικα, που ταιριάζουν με τα κείμενα που εισέρχονται στο δωμάτιο. Έτσι, για κάθε κείμενο που λαμβάνει στέλνει έξω την κατάλληλη απάντηση. Για έναν εξωτερικό παρατηρητή, φαίνεται ότι ο άνθρωπος του πειράματος γνωρίζει κινέζικα. Το νοητικό αυτό πείραμα προτάθηκε το 1980 από τον φιλόσοφο John Searle, με σκοπό να καταρρίψει τις θεωρίες που υποστήριζαν την τεχνητή νοημοσύνη. Ο επεξεργαστής ενός υπολογιστή όπως και ο άνθρωπος του πειράματος στερείται κατανόησης του τι κάνει και γι' αυτόν το λόγο δεν έχει πραγματική νοημοσύνη.

 

Οι χελώνες του Hawking

Το διάσημο βιβλίο του Stephen Hawking 'Το χρονικό του Χρόνου' ξεκινάει με την ιστορία ενός επιστήμονα που δίνει μια διάλεξη για την αστρονομία. Τελειώνοντας την ομιλία του, μία ηλικιωμένη γυναίκα σηκώνεται και επιμένει ότι η θεωρία που πρότεινε ο επιστήμονας είναι λανθασμένη: η γη δεν είναι στρογγυλή και ούτε γυρίζει γύρω από τον ήλιο. Αντίθετα, είναι μία επίπεδη επιφάνεια που στηρίζεται στην πλάτη μιας γιγάντιας χελώνας. Ο επιστήμονας τη ρώτησε, που στηρίζεται η χελώνα αυτή και η γυναίκα δήλωσε ότι στηρίζεται σε μία άλλη χελώνα κι εκείνη σε μία ακόμα και ούτω καθ' εξής. Ο Stephen Hawking χρησιμοποίησε την ιστορία αυτή για να συστήσει στους κοσμολόγους να προσέχουν, ώστε να μην χρησιμοποιούν ατεκμηρίωτες θεωρίες ως αποδείξεις για άλλες θεωρίες που δε μπορούν να αποδειχθούν.

 

Ο Einstein και η ακτίνα του φωτός

Όταν ο Einstein ήταν 16 χρονών, φανταζόταν ότι κυνηγάει μία ακτίνα φωτός μέχρι να την πιάσει. Μόλις θα γινόταν αυτό, το κύμα του φωτός θα 'πάγωνε'. Αυτό όμως ήταν απίθανο σύμφωνα με τη φυσική της εποχής του. Η επιμονή του αυτή να λύσει το συγκεκριμένο πρόβλημα με το κυνήγι της ακτίνας του φωτός, ήταν η αιτία που τον οδήγησε στην Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας. Ίσως αυτή η ιστορία να φαίνεται αρκετά περίεργη, για να μπορεί να δικαιολογήσει πως έγινε η σύλληψη της Θεωρίας από αυτό το νοητικό πείραμα. Οι φυσικοί εξακολουθούν να διαφωνούν σχετικά με αυτό το ζήτημα.

 

Οι μαϊμούδες του Borel

Παραλλαγές του νοητικού αυτού πειράματος είναι πολύ παλιές, φτάνοντας μέχρι την αρχαία Ελλάδα. Η σύγχρονη εκδοχή του θεωρήματος που αφορά το άπειρο προτάθηκε το 1913 από τον Γάλλο μαθηματικό Emile Borel. Η υπόθεση έχει ως εξής: ένας άπειρος αριθμός από μαϊμούδες που θα χτυπούν συνεχώς τα δάχτυλά τους σε γραφομηχανές για άπειρο χρόνο, είναι σχεδόν σίγουρο ότι κάποτε θα καταφέρουν να γράψουν όλα τα έργα του Shakespeare. Φαίνεται απίθανο, γιατί ο νους μας πολύ δύσκολα μπορεί να συλλάβει την έννοια του απείρου. Αλλά από μαθηματικής απόψεως ισχύει.

 

Ο δαίμων του Maxwell

Το 1867 ο James Clerk Maxwell φαντάστηκε δύο θαλάμους, τον Α και τον Β, κάθε ένας από τους οποίους θα ήταν γεμάτος με αέριο στην ίδια θερμοκρασία και μεταξύ τους θα υπήρχε μία πόρτα. Ως θυρωρό στην πόρτα αυτή φαντάστηκε ένα δαίμονα, που χωρίς να παράγει ούτε καν το απειροελάχιστο έργο, θα επέτρεπε στα γρηγορότερα κινούμενα σωματίδια να περάσουν από τον Α στον Β θάλαμο και στα πιο αργά να περάσουν από τον Β στον Α. Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, η ταχύτητα των σωματιδίων (και επομένως η θερμοκρασία) θα έχει αυξηθεί στο θάλαμο Β. Το απίθανο αυτό πείραμα σκέψης χρησιμοποιήθηκε για να στηρίξει τον δεύτερο θερμοδυναμικό νόμο.

Μετάφραση - Απόδοση - Σχολιασμός: Esoterica.gr

Πηγή: http://www.blackstate.gr/egefalos/40-peiramata-skepsis.html