Κυλιόμενο κείμενο
Αποποίηση ευθύνης...
''Πάμε στοίχημα''
Αγαπητοί αναγνώστες
- Αρχική
- Ειδησιογραφία
- Επιστήμη - Τεχνολογία
- ΕΠΙΣΤΗΜΗ
- ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ
- ΝΤΕΡΝΕΤ
- ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΕΣ
- Webtrent.gr
- Hackers & Crackers
- PC Ασφάλεια
- PC Προγράμματα
- Έλεγχος & Επιδιόρθωση PC
- Μεταχειρισμένα PC
- PCs Tips
- PCs Tricks & hints
- Microsoft -Windows
- Δωρεά Download 1
- Δωρεά Download 2
- PC Εργαλεία
- Ανάκτιση διαγραμμένων
- Επαναφορά κωδικών
- Greek PC & Software
- Data Repair-Spyware
- Τεχνική Υποστήριξη PC's
- Φυσική
- Φιλοσοφία
- Χρήσιμα
- Ρώτα να μάθεις
- Δημόσιες Υπηρεσίες
- ΟΤΕ Κεντρική Σελίδα
- Τηλεφωνικός Κατάλογος_1
- Τηλεφ. Κατάλογος 2
- Κατάλογος Κινητών
- Χρυσός Οδηγός
- ΒΡΙΣΚΩ
- Ταχυδρομικός Κώδικας
- Κατάλ. Ταχ/κών Κωδικών
- Ε.Ε.Τ.Τ.
- Κ.Ε.Π.
- Εθν.Πύλη Δημόσ.Διοίκησης
- Δημόσ. Ιστοχώροι
- Αστυνομικές Υπηρεσίες
- Ο.Α.Ε.Δ.
- ΙΚΑ Τηλ.Κατάλογος
- IKA-ETAM
- Ο.Γ.Α.
- Ελληνικές ιστοσελίδες
- Ηλεκτρονικές Υπηρεσίες
- Επικοινωνία
- Αγροτικά
- ΔΙΑΦΟΡΑ
Σχόλια από "Μοναχικός Λύκος"
Η σελίδα "Μοναχικός Λύκος" θεωρεί αυτονόητο ότι όλοι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα σχολιασμού, κριτικής και ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θα θέλαμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν θα δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, ή υβριστικού, ή προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου.
Επίσης, σύμφωνα με τις αρχές μας, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Οπότε, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η σελίδα "Μοναχικός Λύκος" δεν θα δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν τον εκάστοτε συντάκτη τους και το περιεχόμενό τους δε συμπίπτει κατ' ανάγκην με την άποψη της σελίδας μας.
Κυριακή 9 Ιουνίου 2013
ΥΠΑΡΞΗ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΣ: Tο 'Σωματίδιο του Θεού' και η νέα ’’ Άνευ Θανάτου’’ πραγματικότητα!
Συνέντευξη αποκάλυψη με τον Καθ. Αστροφυσικής - Δρ. Μάνο ΔανέζηΠρωτοδημοσιεύτηκε στο Περιοδικό ΑΒΑΤΟΝ, Φεβρουάριος 2012, Τεύχος 114, σελ.40-43 Σ
"Οταν λέμε ότι κάποιος γεννιέται ή πεθαίνει, εννοούμε επιστημονικά ότι χάνεται ή εμφανίζεται η δυνατότητα να τον αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας". Πριν λίγες μέρες μια είδηση έκανε το γύρο του κόσμου, κάνοντας λόγο για τη μεγαλύτερη επιστημονική ανακάλυψη των τελευταίων ετών.
Οι ερευνητές στο Cern εντόπισαν επιτέλους το πολυδιαφημιζόμενο
Σωματίδιο του Θεού ή Μποζόνιο του Χιγκς, όπως είναι η επίσημη ονομασία του.
Σύμφωνα με τους επιστήμονες, πρόκειται για το πρωταρχικό στοιχείο ύλης που θα
μας αποκαλύψει ό,τι δεν γνωρίζουμε για τη φύση της πραγματικότητας και το
σύμπαν, από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας του εως τώρα. Μια ανακάλυψη που
αναμένεται να φέρει τα πάνω- κάτω στην εικόνα που έχουμε για τον κόσμο...
Γιατί όμως είναι τόσο σημαντική η ανακάλυψή του;
Γιατί θα μπορέσουμε να γυρίσουμε πίσω στις ρίζες αυτού που λέμε «ύλη». Παραμένει ένα άλυτο μυστήριο ακόμα τι ακριβώς είναι. Είτε όμως η ύλη προέρχεται από το Μποζόνιο του Χίγκς είτε από οτιδήποτε άλλο, δεν έχει καμία σχέση με αυτά που ξέραμε- δηλαδή αυτή η ουσία που επεξεργαζόμαστε με τα χέρια και τα όργανά μας και γίνεται αισθητή μέσω των αισθήσεών μας. Και όλα αυτά τα σώματα και τα αντικείμενα που μας περιβάλλουν; Εκεί έξω στο σύμπαν δεν υπάρχει τίποτα από όλα αυτά. Εκεί υπάρχει μόνο ένας ωκεανός από κοχλάζουσα ενέργεια. Η ενέργεια αυτή προσπίπτει στα όργανά μας, αυτά παίρνουν ένα τμήμα της, το μεταφέρουν μέσω των νευρώνων στον εγκέφαλο και εκεί η ενέργεια μεταμορφώνεται σε αυτό που ονομάζουμε αισθητό κόσμο.
Άρα ο κόσμος που βλέπω και αισθάνομαι, στην ουσία κατασκευάζεται μέσα στο κεφάλι μου;
Ακριβώς!...
Κι εμείς οι άνθρωποι, όμως, ανήκουμε σε αυτόν τον «κόσμο». Τι συμβαίνει με τη δική μας υπόσταση;
Ο Δημόκριτος με σαφήνεια μας λέει πως, «οτιδήποτε αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας είναι ψευδές. Το μόνο πραγματικό είναι ότι αντιλαμβάνεται η νόησή μας». Τα ίδια λέει και ο Πλάτωνας. Με τον όρο νόηση εννοούμε τη συνείδηση, που ταυτίζεται με την έννοια του πνεύματος και της ελευθερίας. Σκέφτομαι άρα υπάρχω. Από τη στιγμή που διαθέτουμε νόηση, έχουμε ύπαρξη. Το υλικό μας υπόστρωμα ( τα σώματά μας) παρόλα αυτά είναι κομμάτι του φυσικού κόσμου.
Εφόσον δε η νέα επιστήμη έχει αλλάξει το παλιό μοντέλο για το φυσικό νόμο (ύλη, χώρος, χρόνος) καταλήγουμε στο ότι αυτό που ονομάζουμε «άνθρωπος» είναι επίσης ένα κατασκεύασμα των αισθήσεών μας.
Σύμφωνα με τη θεωρία της σχετικότητας αυτό που ονομάζουμε ύλη δεν είναι τίποτε άλλο από μια καμπύλωση του τρισδιάστατου χώρου προς την τέταρτη διάσταση (χρόνος).
Όταν προκύψει αυτή η καμπύλωση των τριών διαστάσεων προς την τέταρτη, και αν περάσει ένα ελάχιστο όριο, τότε η φυσιολογία του ανθρώπου αντιλαμβάνεται αυτή την καμπύλωση ως πυκνότητα υλοενέργειας.
Αν συνεχίσει να αυξάνεται αυτή η πυκνότητα του υλικού (το «πηγάδι» της καμπύλωσης να βαθαίνει κατά κάποιο τρόπο) και φτάσει πάλι ένα ανώτατο όριο, τότε θα χάσουμε από τα μάτια μας, δηλαδή από τις αισθήσεις μας,αυτή την πυκνότητα υλοενέργειας. Αυτό ονομάζεται Φαινόμενο των Μελανών Οπών.
Άρα αν πάρω το χώρο των τριών διαστάσεων και αρχίσω να τον καμπυλώνω προς την τέταρτη, αρχίζουμε να βλέπουμε το υλικό υπόστρωμα του ανθρώπου. Αυτό το ονομάζουμε ανάπτυξη. Αν αρχίζει να μικραίνει το «πηγάδι» της καμπύλωσης, αυτό το ονομάζουμε φθορά.
Την ανάπτυξη και τη φθορά μαζί την ονομάζουμε κύκλο της ζωής του
ανθρώπου. Καταλαβαίνεται λοιπόν πως το μόνο γεγονός που δεν μπορούν να
αντιληφθούν οι αισθήσεις μας είναι η αυξομείωση της τέταρτης διάστασης, που μας
δίνει την αίσθηση της ύπαρξης της ζωής.
Ακούγεται σαν υπάρχει η δυνατότητα μέσα από τη συνάρτηση αυτή να ξεφύγουμε από τον κύκλο της φθοράς. Θα μπορούσαμε ίσως να αποφύγουμε το θάνατο.
Θεωρητικά, ναι. Αφού η υλική μας υπόσταση δεν είναι τίποτα άλλο από μια καμπύλωση του χώρου, το πρωτογενές στοιχείο που γεννά αυτή την ύλη και εκείνη αρχίζει να διέπεται από όρους ανάπτυξης/ φθοράς, είναι ο χώρος.
Ο χώρος, για να σας δώσω να καταλάβετε, είναι αυτό το τίποτα, το μη αντιληπτό γύρω μας- ένα κατασκεύασμα έξω από τη δυνατότητα των ανθρώπινων αισθήσεων. Ένα μαθηματικό γεγονός. Ε, αυτό δε χάνεται, υπάρχει πάντα πιθανότατα έτοιμο να ξανακαμπυλωθεί.
Τελικά, όταν λέμε ότι κάποιος γεννιέται ή πεθαίνει, εννοούμε επιστημονικά ότι χάνεται ή εμφανίζεται η δυνατότητα να τον αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας.
Όλα αυτά τα λέμε στην αστροφυσική για τα αστέρια. Δηλαδή για να πούμε ότι κάπου υπάρχει η ιδέα της δημιουργίας ενός αστεριού, πρέπει η πυκνότητα της υλοενέργειας να είναι από μια τιμή και πάνω. «Όπως πάνω έτσι και κάτω» σύμφωνα με το γνωστό ερμητικό ρητό...
Έχουμε μια αίσθηση ατομικότητας και διαίρεσης. Εσύ είσαι εσύ και
εγώ είμαι εγώ. Η διαίρεση, η τομή σε πολλά κομμάτια είναι προϊόν της
δυνατότητας του εγκεφάλου μας και της φυσιολογίας μας. Εκεί έξω στο σύμπαν δεν
υπάρχουν τομές, όλα είναι Ένα. Υπάρχει ένα συστατικό, θες να το πεις ενέργεια,
θες να το πεις αόρατο κενό, θες να το πεις Θεό; Αυτή την ενιαία δημιουργία,
αυτή τη κοχλάζουσα ενέργεια εκεί έξω, όταν την προσλάβει η φυσιολογία του
ανθρώπου της δημιουργεί τομές, της δημιουργεί ατομικότητες.
Εξαιτίας της νέας αυτής οπτικής, η σύγχρονη επιστήμη καθαίρει την ύλη από το μέχρι πρότινος θρόνο της;
Ένας ολόκληρος πολιτισμός, ο δυτικός, στηριζόταν στο εννοιολογικό περιεχόμενο αυτού που λέμε ύλη. Ότι δηλαδή είναι το πρωταρχικό γεγονός του σύμπαντος. Έτσι είχε προκύψει από τις ανακαλύψεις του 16ου και 17ου αιώνα. Εφόσον λοιπόν η ύλη είναι το πρωταρχικό συμπαντικό γεγονός, αρχίσαμε στη ζωή μας να αναζητάμε την ύλη και τα παράγωγά της, θυσιάζοντας προς όφελός της το σύνολο των αξιών, των ιδεών και των «πιστεύω» μας.
Φτάσαμε σε σημείο να εξευτελιστούμε για να μπορέσουμε να αποκτήσουμε την ύλη και τα επακόλουθά της. Σύντομα όμως η ύλη θα χάσει αυτόν τον αξιακό της χαρακτήρα. Διότι δεν είμαστε ύλη πια!
Μια τέτοια δήλωση θα μπορούσε να επιφέρει τρομαχτικές αλλαγές...
Ακριβώς. Για φαντάσου όμως έναν άνθρωπο που έχει αντιληφθεί τον ανώτερο χαρακτήρα του και το ανώτερο εγώ του, μέσα σε μια ενότητα συμπαντική- τι θα ζητάει από την κοινωνία; Θα ζητάει άλλα αγαθά, τα οποία δεν είναι έτοιμα και δε μπορεί η παρούσα κοινωνική δομή να τα δώσει.
Όταν λες ότι όλα είναι ένα, χάνεται η αίσθηση της ατομικότητας, του «εγώ». Συνειδητοποιώντας κανείς ότι δεν είναι αυτό το φθαρτό σαρκίο, δεν είναι πράγμα, θα αντιληφθεί ότι αυτό που βλέπουν οι αισθήσεις είναι μια εικόνα, ένα matrix (καλούπι).
Και για να υπάρχει η εικόνα, θα πρέπει αναγκαστικά να υπάρχει κάπου το πρότυπό της. Αν αρχίσει να αναζητάει αυτό το πρότυπο, τότε τίποτα δε θα τον συγκρατεί πια. Μια κοινωνία που θα βάλει το σαρκίο σε δεύτερη μοίρα, χωρίς να το παραγνωρίζει βέβαια, είναι επικίνδυνη για τον παλιό πολιτισμό.
Οπότε χρειάζεται μια μεταστροφή, μια μετά-νοια;
Ακριβώς, όμως αυτή η μεταστροφή είναι επώδυνη. Θα πρέπει να
αλλάξουμε συνειδησιακό καθεστώς.
Πρακτικά ποιο θα μπορούσε να είναι το πρώτο βήμα για μια τέτοια μεταστροφή;
Το πρόβλημα μιας κοινωνίας είναι ο φόβος. Ό,τι κακό προκύπτει στον άνθρωπο είναι μέσω του φόβου. Ο φόβος δημιουργείται από την έννοια της ανάγκης. Φοβάμαι γιατί θα στερηθώ κάτι που έχω ανάγκη.
Όταν δημιουργώ πλαστές ανάγκες, δημιουργώ παραπανίσιους φόβους. Άρα το φούσκωμα των αναγκών δημιουργεί γιγάντεμα των φόβων. Και ένας φοβισμένος άνθρωπος, ποτέ δε μπορεί να είναι ελεύθερος άνθρωπος.
Να λοιπόν το πρώτο βήμα: να
περιορίσουμε τις ανάγκες μας στις φυσικές μας ανάγκες, για να περιορίσουμε τους
φόβους μας στους φυσικούς φόβους. Έτσι κάθε μέρα θα γινόμαστε όλο και πιο
ελεύθεροι.
Πηγή: http://www.blackstate.gr/metafisiki-agnosta/334-somatidio-theou-higgs.html
Παρασκευή 7 Ιουνίου 2013
Τα πιο διάσημα πειράματα σκέψης
Τα πειράματα δε γίνονται μόνο μέσα στα εργαστήρια, ούτε
καν στον φυσικό κόσμο που μας περιβάλλει, προκαλώντας μας συνεχώς να λύσουμε τα
μυστήριά του. Τα πειράματα γίνονται μέσα στο νου των ανθρώπων πρώτα από όλα κι
από κει ξεκινούν το ταξίδι τους για να δοκιμαστούν και να εφαρμοστούν
οπουδήποτε αλλού. Κάποια δε από αυτά, παραμένουν εκεί που γεννήθηκαν: στη χώρα
του νου. Εκεί λοιπόν θα περιηγηθούμε διαβάζοντας τα πιο διάσημα τέτοια
πειράματα σκέψης, που άλλαξαν τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο
μας.
Οι μπάλες του Γαλιλαίου
Σε αντίθεση με τα όσα έχουμε διδαχτεί στο σχολείο, το πιθανότερο
είναι ότι ο Γαλιλαίος δεν πετούσε μπάλες από τον πύργο της Πίζας. Εφάρμοσε το
πείραμα της βαρύτητας στο εργαστήριο του νου του. Οι σύγχρονοί του στον 16ο
αιώνα πίστευαν ότι τα πιο βαριά αντικείμενα πέφτουν γρηγορότερα απ' ότι τα πιο
ελαφριά. Έτσι ο Γαλιλαίος φαντάστηκε μία βαριά μπάλα που ήταν δεμένη μέσω ενός
σκοινιού με μία ελαφριά μπάλα. Θα μπορούσε η ελαφριά μπάλα να δημιουργήσει μία
έλξη στη βαριά και να καθυστερήσει την πτώση της; Όχι, συμπέρανε. Θα χτυπούσαν
το έδαφος ταυτόχρονα.
Η γάτα του Schrοedinger
Μία γάτα είναι κλεισμένη σε ένα καλά σφραγισμένο και μονωμένο
κουτί που περιέχει ραδιενεργό υλικό, έναν μετρητή Geiger και έναν μηχανισμό που
είναι ρυθμισμένος να απελευθερώνει δηλητήριο εάν χτυπήσει ένα φωτόνιο στο
σύστημα. Σύμφωνα με τον Schrφdinger, η γάτα μέσα στο κουτί δεν είναι ούτε
ζωντανή αλλά ούτε και νεκρή, αλλά υπάρχει συγχρόνως και στις δύο αυτές πιθανές
καταστάσεις. Οι δύο αυτές πιθανές καταστάσεις καταρρέουν σε μία (η γάτα είναι
είτε νεκρή είτε ζωντανή) μόλις παρατηρηθεί το φαινόμενο από κάποιον παρατηρητή.
Μέχρι να γίνει όμως αυτό, η κατάσταση του συστήματος εμπεριέχει συγχρόνως και
τις δύο πιθανότητες. Το νοητικό αυτό πείραμα προτάθηκε το 1935 από τον Erwin
Schrφdinger με στόχο να εξετάσει την κβαντική απροσδιοριστία σε ένα
μακροσκοπικό φαινόμενο.
Το κινέζικο δωμάτιο του Searle
Ένας άνθρωπος βρίσκεται μόνος του μέσα σε ένα δωμάτιο. Κάποιος
που βρίσκεται έξω από το δωμάτιο, του σπρώχνει κάτω από την πόρτα χαρτιά στα
οποία είναι γραμμένο κείμενο στα κινέζικα. Ο άνθρωπος του δωματίου δε γνωρίζει
κινέζικα, αλλά έχει ένα βιβλίο το οποίο αντιστοιχίζει τις κατάλληλες αποκρίσεις
στα κινέζικα, που ταιριάζουν με τα κείμενα που εισέρχονται στο δωμάτιο. Έτσι,
για κάθε κείμενο που λαμβάνει στέλνει έξω την κατάλληλη απάντηση. Για έναν
εξωτερικό παρατηρητή, φαίνεται ότι ο άνθρωπος του πειράματος γνωρίζει κινέζικα.
Το νοητικό αυτό πείραμα προτάθηκε το 1980 από τον φιλόσοφο John Searle, με
σκοπό να καταρρίψει τις θεωρίες που υποστήριζαν την τεχνητή νοημοσύνη. Ο
επεξεργαστής ενός υπολογιστή όπως και ο άνθρωπος του πειράματος στερείται
κατανόησης του τι κάνει και γι' αυτόν το λόγο δεν έχει πραγματική νοημοσύνη.
Οι χελώνες του Hawking
Το διάσημο βιβλίο του Stephen Hawking 'Το χρονικό του Χρόνου'
ξεκινάει με την ιστορία ενός επιστήμονα που δίνει μια διάλεξη για την
αστρονομία. Τελειώνοντας την ομιλία του, μία ηλικιωμένη γυναίκα σηκώνεται και
επιμένει ότι η θεωρία που πρότεινε ο επιστήμονας είναι λανθασμένη: η γη δεν
είναι στρογγυλή και ούτε γυρίζει γύρω από τον ήλιο. Αντίθετα, είναι μία επίπεδη
επιφάνεια που στηρίζεται στην πλάτη μιας γιγάντιας χελώνας. Ο επιστήμονας τη
ρώτησε, που στηρίζεται η χελώνα αυτή και η γυναίκα δήλωσε ότι στηρίζεται σε μία
άλλη χελώνα κι εκείνη σε μία ακόμα και ούτω καθ' εξής. Ο Stephen Hawking
χρησιμοποίησε την ιστορία αυτή για να συστήσει στους κοσμολόγους να προσέχουν,
ώστε να μην χρησιμοποιούν ατεκμηρίωτες θεωρίες ως αποδείξεις για άλλες θεωρίες
που δε μπορούν να αποδειχθούν.
Ο Einstein και η ακτίνα του φωτός
Όταν ο Einstein ήταν 16 χρονών, φανταζόταν ότι κυνηγάει μία
ακτίνα φωτός μέχρι να την πιάσει. Μόλις θα γινόταν αυτό, το κύμα του φωτός θα
'πάγωνε'. Αυτό όμως ήταν απίθανο σύμφωνα με τη φυσική της εποχής του. Η επιμονή
του αυτή να λύσει το συγκεκριμένο πρόβλημα με το κυνήγι της ακτίνας του φωτός,
ήταν η αιτία που τον οδήγησε στην Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας. Ίσως αυτή η
ιστορία να φαίνεται αρκετά περίεργη, για να μπορεί να δικαιολογήσει πως έγινε η
σύλληψη της Θεωρίας από αυτό το νοητικό πείραμα. Οι φυσικοί εξακολουθούν να
διαφωνούν σχετικά με αυτό το ζήτημα.
Οι μαϊμούδες του Borel
Παραλλαγές του νοητικού αυτού πειράματος
είναι πολύ παλιές, φτάνοντας μέχρι την αρχαία Ελλάδα. Η σύγχρονη εκδοχή του θεωρήματος που αφορά το άπειρο προτάθηκε το 1913 από τον Γάλλο
μαθηματικό Emile Borel. Η υπόθεση έχει ως εξής: ένας άπειρος αριθμός από
μαϊμούδες που θα χτυπούν συνεχώς τα δάχτυλά τους σε γραφομηχανές για άπειρο
χρόνο, είναι σχεδόν σίγουρο ότι κάποτε θα καταφέρουν να γράψουν όλα τα έργα του
Shakespeare. Φαίνεται απίθανο, γιατί ο νους μας πολύ δύσκολα μπορεί να
συλλάβει την έννοια του απείρου. Αλλά από μαθηματικής απόψεως ισχύει.
Ο δαίμων του Maxwell
Το 1867 ο James Clerk Maxwell φαντάστηκε δύο θαλάμους, τον Α και τον Β, κάθε ένας από τους οποίους θα ήταν γεμάτος με αέριο στην ίδια θερμοκρασία και μεταξύ τους θα υπήρχε μία πόρτα. Ως θυρωρό στην πόρτα αυτή φαντάστηκε ένα δαίμονα, που χωρίς να παράγει ούτε καν το απειροελάχιστο έργο, θα επέτρεπε στα γρηγορότερα κινούμενα σωματίδια να περάσουν από τον Α στον Β θάλαμο και στα πιο αργά να περάσουν από τον Β στον Α. Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, η ταχύτητα των σωματιδίων (και επομένως η θερμοκρασία) θα έχει αυξηθεί στο θάλαμο Β. Το απίθανο αυτό πείραμα σκέψης χρησιμοποιήθηκε για να στηρίξει τον δεύτερο θερμοδυναμικό νόμο.
Μετάφραση - Απόδοση - Σχολιασμός: Esoterica.gr
Πηγή: http://www.blackstate.gr/egefalos/40-peiramata-skepsis.html
Ταξίδια στο χρόνο και στο χώρο μέσω "σκουληκότρυπας"
Η ιστορία τους
http://www.blackstate.gr
Το Μυστήριο της Ύπαρξης
Σύμφωνα με την «Θεωρία της Ενιαίας Πραγματικότητας», της «Μίας Συνείδησης», (της Αντίληψης ότι «Μόνο Θεός Υπάρχει», «Όλα Είναι Θεός», κι ότι δεν υπάρχει τίποτα έξω από τον Θεό) η Συνείδηση Είναι Μία, Ένα Ενιαίο Πεδίο Αντίληψης, Εντός του Οποίου Εκδηλώνονται τα πάντα.
Αυτό σημαίνει ότι, αυτό που οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται σαν Ύστατη Πραγματικότητα (Απόλυτη, Αντικειμενική, Υπερβατική, κλπ.), Αυτό που οι άνθρωποι ονομάζουν Θεό, Απλώνεται κι Αγκαλιάζει τα πάντα, Στηρίζει τα πάντα, Εμπεριέχει κι Εμπεριέχεται στα πάντα. Στην πραγματικότητα Θεός και κάθε τι (οποιαδήποτε μορφή ύπαρξης) ταυτίζονται μυστηριωδώς (θα το εξηγήσουμε πιο κάτω). Ουσιαστικά ο Θεός κι όλες οι υπάρξεις, εγώ, εσύ, οποιοσδήποτε, είναι το ίδιο πράγμα.
Βέβαια, ένα ον απορροφημένο στην ατομική ύπαρξη (ύπαρξη της οποίας αγνοεί την Ουσία, την Πηγή και το Στήριγμα) δεν μπορεί να κατανοήσει πως είναι δυνατόν ο Απέραντος Θεός κι αυτό το περιορισμένο, και μέσα στην άγνοια, πλάσμα μπορεί να είναι το ίδιο. Κι όμως αυτό για κάποιους είναι ολοφάνερο και βιώνεται κι αποδεικνύεται και μπορεί ακόμα και να διατυπωθεί με λόγια. Ασφαλώς το ζητούμενο είναι να Βιώνουμε την Πραγματικότητα κι όχι να φτιάχνουμε ωραίες θεωρίες περί της Πραγματικότητας. Εναπόκειται όμως στον καθένα να κατανοήσει και να βιώσει αυτά που λέμε.
Εδώ και τριάντα χιλιάδες χρόνια που άρχισε ουσιαστικά ο πολιτισμός (που οι ρίζες του απλώνονται πίσω, σε εκατομμύρια χρόνια εξέλιξης του ανθρώπου…) υπήρξαν πολλοί σοφοί άνθρωποι που «βίωσαν βαθιά μέσα τους» την ενότητα του Όντος, ακόμα κι αν δεν μπορούσαν να εκφράσουν λεκτικά και με ακρίβεια στους όρους της διανόησης αυτό το μυστικό βίωμα.
Τις τελευταίες χιλιετηρίδες δημιουργήθηκε μια μυστική παράδοση που απλώθηκε σε όλο το γνωστό κόσμο (με την μετανάστευση των λαών, την επικοινωνία, κλπ.). Από αυτή την παράδοση άντλησαν την κατανόηση για την Πραγματικότητα όλοι οι γνωστοί διδάσκαλοι, σαν τον Λάο Τσε, τον Βούδα, τον Ιησού, κι όλοι οι μεγάλοι μυστικιστές και φιλόσοφοι. Πριν τον Βούδα υπήρξαν, σύμφωνα με την βουδιστική παράδοση (κι αυτό είναι αλήθεια) κι άλλοι Βούδες. Πριν τους φωτισμένους διδασκάλους υπήρξαν κι άλλοι διδάσκαλοι, κι ασφαλώς εμφανίστηκαν και μετά από αυτούς πολλοί αγνοί μυστικιστές.
Ας μην είμαστε αφελείς: Η Ιστορία (παρ’ όλες τις φιλότιμες προσπάθειες των ιστορικών) δεν είναι ακριβής καταγραφή όσων εξελίχθηκαν στον πλανήτη, αλλά αυτά που γνωρίζουμε εμείς (ή φανταζόμαστε, ή κατασκευάζουμε): Η Ιστορία είναι απλά η εικόνα που σχηματίζουμε εμείς (ή θέλουμε να έχουμε εμείς) για την ιστορική πορεία του ανθρώπου. Η Ιστορία είναι συχνά πλαστή, νοθευμένη ελλιπής, ή «κατευθυνόμενη».
Σε τι συνίσταται λοιπόν το πρωταρχικό μυστικό βίωμα όλων όσων το Βίωσαν (και το περιέγραψαν με διάφορους τρόπους); Τι είναι αυτό που Βίωσε ο Βούδας; Τι είναι Φώτιση; Τι είναι το Νιρβάνα; Τι είναι αυτό που Βίωσε ο Ιησούς και το διατύπωσε με την φράση «εγώ κι ο Θεός είμαστε ένα»;
Πως είναι δυνατόν να είναι αλήθεια αυτό που δίδαξε κι ο Βούδας (που έλεγε ότι όλοι είμαστε Βούδας), κι ο Ιησούς που ταύτιζε το Θεό με την Αλήθεια και την Ζωή;
Πως είναι δυνατόν ο Απέραντος Θεός κι ο άνθρωπος, εγώ, εσύ, ο άλλος, ο καθένας, να είμαστε Ουσιαστικά το ίδιο; Κι αυτό, όχι σαν μια θεωρία, αλλά σαν Βίωμα, ζωή, καθημερινή ζωή;
Πως είναι δυνατόν στα Πλαίσια της Μιας Συνείδησης, της Μιας
Ενιαίας Αντίληψης (Ενός Ανοικτού Πεδίου Αντίληψης) η Ενότητα του Όντος να
ταυτίζεται με την ατομικότητα (την ατομική αντίληψη και την ατομική
δραστηριότητα) και την πολλαπλότητα; Ενότητα κι ατομικότητα/πολλαπλότητα είναι
καταστάσεις, πράγματα, αντιφατικά.
Τι συμβαίνει πραγματικά;
Τι είναι πραγματικά η Ύπαρξη; Ποιο Μυστήριο κρύβεται εδώ; Και πως μπορούμε να Κατανοήσουμε ότι «Όλα Είναι Ένα»;
Στην πραγματικότητα, η Πραγματικότητα, ο Θεός, η Αληθινή Φύση
(όπως κι αν το πούμε είναι το ίδιο), είναι Απλή Ενιαία Ανεμπόδιστη Αντίληψη,
Τελείως Απλή, Τελείως Καθαρή, σε σημείο που να την αντιλαμβανόμαστε σαν
Κενότητα (ο Χωρίς Ιδιότητες Θεός, η Κενότητα των βουδιστών, κλπ.). Κι ό,τι
Εμπεριέχει Αυτή η Αντίληψη είναι το ίδιο απλό, κι όλες οι διαδικασίες (της
«δημιουργίας») είναι το ίδιο απλές. Στην πραγματικότητα το «Μυστήριο της
Ύπαρξης» είναι Προφανές, τελείως απλό, και κατανοητό. Θα το εξηγήσουμε αυτό
αμέσως.
Η Ενότητα του Όντος «αναφέρεται» στην Ίδια την Φύση της Πραγματικότητας, στην Καθαρή Αντίληψη (που Αποκαλύπτεται σε Κατάσταση Ηρεμίας ολοκάθαρα), ενώ η ατομικότητα (πολλαπλότητα) «αναφέρεται» στην Κίνηση της Αντίληψης μέσα στους όρους της σχετικότητας, του περιορισμένου, του χώρου και του χρόνου (σε διάφορα πεδία ύπαρξης). Είναι η Ίδια, η Μία Αντίληψη, σε Κατάσταση Ηρεμίας και σε Κίνηση. Η Αντίληψη σε Κατάσταση Ηρεμίας Αποκαλύπτεται όπως Είναι. Η Αντίληψη σε Κίνηση μολονότι Υπάρχει Ακέραια και Υποστηρίζει την κίνηση δεν εκφράζεται πλήρως αλλά «περιορισμένα» μέσα στην ατομικότητα και στην ατομική δραστηριότητα (σε μυριάδες ατομικότητες που συνιστούν την πολλαπλότητα).
Στην πραγματικότητα η Αντίληψη Είναι Ίδια και στην Ηρεμία και
στην Κίνηση. Η κίνηση, η ατομικότητα, πηγάζει και στηρίζεται στην Μία Αντίληψη,
μολονότι προβάλλεται σαν κάτι «ξεχωριστό».
Τι είναι στην πραγματικότητα η ύπαρξη; η ατομικότητα; η κίνηση της Αντίληψης;
Είναι ένας «συνειδησιακός κόμβος» μέσα στο Ενιαίο Πεδίο Αντίληψης, μια «βασική αντίληψη ύπαρξης». Γύρω από αυτή την «βασική αντίληψη» δομείται ολόκληρη η ύπαρξη κι η δραστηριότητά της. Αυτή η «περιορισμένη αντίληψη» τροφοδοτείται συνεχώς με νέα στοιχεία που αντικαθιστούν τα προηγούμενα και που δίνουν την θέση τους στα επόμενα. Έτσι η ύπαρξη είναι μια «ροή συνειδητότητας», μια «ροή συνειδησιακών συμβάντων», ένα «γίγνεσθαι». Έτσι όριζε την «σχετική ύπαρξη» ο Βούδας πριν 2500 χρόνια.
Στα βήματα αυτής της αντίληψης ο Γουίλιαμ Τζέιμς, μεγάλος θεόσοφος, φιλόσοφος, και ψυχολόγος, πριν 100 χρόνια, δίδασκε στους μαθητές του στο Πανεπιστήμιο (Χάρβαρντ) ότι η ύπαρξη είναι ένα «ρεύμα συνειδητότητας», δηλαδή μια κίνηση της Αντίληψης κι όχι μία σταθερή οντότητα. Κι αναρωτιόταν αν αυτό το ρεύμα συνειδητότητας υπάρχει ανεξάρτητα από το Ενιαίο Πεδίο.
Αυτό που υπάρχει πραγματικά είναι ένα γίγνεσθαι κι όχι ένα ον, μια ψυχή, ένα πνεύμα, μια ύπαρξη, ή οτιδήποτε άλλο (σαν ένα σταθερό πράγμα).
Αν αυτό συμβαίνει πραγματικά, αν η ατομικότητα είναι απλά μια κίνηση της Αντίληψης, ένα ρεύμα συνειδητότητας, ένα γίγνεσθαι, αυτό σημαίνει ότι «εμφανίζεται» μέσα στο Ενιαίο Πεδίο, ρέει, έχει συνέχεια στους κόσμους (που είναι καταστάσεις, βαθμίδες, Αντίληψης), και τελικά «εξαφανίζεται» μέσα στην Ενοποιημένη Αντίληψη.
Το ρεύμα συνειδητότητας αλλάζει συνεχώς και τροφοδοτεί νέες καταστάσεις ύπαρξης και μολονότι εξαφανίζεται από τον υλικό κόσμο, το νέο γίγνεσθαι που θα εμφανιστεί σε άλλους κόσμους αντίληψης, η ξανά στον υλικό κόσμο είναι «συνέχεια» του προηγούμενου… κι έτσι συνέχεια πορεύεται το γίγνεσθαι μέχρι την τελική εξαφάνιση (πιο σωστά «ανάδυση») στην Διευρυμένη Αντίληψη της Ενότητας του Όντος.
Αυτό σημαίνει ότι η Αντίληψη Είναι Μια και στην Ηρεμία και στην Κίνηση. Η Αντίληψη Στηρίζει κάθε ατομικό γίγνεσθαι και η Αντίληψη Αποκαλύπτεται όταν «υποχωρεί» η ατομική δραστηριότητα. Αυτό σημαίνει ότι Είμαστε Πάντα η Πραγματικότητα, ο Θεός, ότι Είμαστε Πάντα, Εδώ, Τώρα, Ελεύθεροι, ότι η ατομική δραστηριότητα που Εδράζεται στην Μια Αντίληψη δεν είναι κάτι διαφορετικό, είναι μόνο μία κίνηση της Αντίληψης, μέσα στο Ενιαίο Πεδίο.
Σε Κατάσταση Ηρεμίας, σε Κίνηση, Είμαστε Πάντα το Ίδιο. Δεν υπάρχει πραγματική εξέλιξη, «πτώση», «φώτιση», τίποτα… υπάρχει μόνο η κίνηση της Αντίληψης
Στην πραγματικότητα όλη η «δημιουργία είναι μία πνευματική
διαδικασία, μία νοητική κατασκευή. Όλα είναι Αντίληψη (ακόμα κι αν εμφανίζονται
σαν διαδικασία, ενέργεια, και σαν παγωμένη ύλη).
Τελικά λοιπόν τι είναι Φώτιση;
Η Αντίληψη Είναι Μία, Ίδια και στην Ηρεμία και στην Κίνηση (όταν αναδύεται η ατομικότητα). Στην Κίνηση όμως η Αντίληψη (που Υποστηρίζει την ύπαρξη) δεν γίνεται άμεσα Αντιληπτή, Αποτελεί το Βάθος της ύπαρξής μας, το Εσώτερο Είναι μας. Αυτό που «προβάλλεται» και απορροφά την Αντίληψη είναι η ατομική δραστηριότητα. Όταν αυτή η «εξωτερική δραστηριότητα» «καταλαγιάσει» τότε Αποκαλύπτεται η Αληθινή Φύση της Αντίληψης, η Αντίληψη της Ενότητας του Όντος ( κι η ατομική δραστηριότητα αποκαλύπτεται σαν αυτό που είναι πραγματικά, δηλαδή μία κίνηση της Αντίληψης). Μόνο σε Κατάσταση Ηρεμίας Αποκαλύπτεται η Πραγματική Φύση της Αντίληψης, ενώ στην κίνηση κρύβεται πίσω από την ατομική δραστηριότητα.
Έτσι η Πραγματοποίηση, η Φώτιση, δεν Αποτελεί κάτι άλλο από Αυτό που Υπάρχει Ήδη. Αποκαλύπτεται Αυτό που Υπάρχει Εξ’ Αρχής. Είναι (ήταν) η ατομική δραστηριότητα που μας εμπόδιζε να δούμε.
Στην πραγματικότητα όλες οι πνευματικές προσπάθειες, όλες οι διαλογιστικές πρακτικές, όλες οι προσευχές, δεν έχουν σκοπό να μας Αποκαλύψουν κάτι, αλλά να διώξουν τα σύννεφα της ατομικής δραστηριότητας για να Φανεί η Πραγματική Φύση της Ανεμπόδιστης Αντίληψης. Όταν Κατανοηθεί η Ενότητα του Όντος, η Ενιαία Πραγματικότητα, και στην Ηρεμία και στην Κίνηση, ο φωτισμένος μπορεί να επιστρέψει στην δραστηριότητα γνωρίζοντας πλέον τι κάνει.
Συμβαίνει συχνά σε αυτούς που «ασχολούνται» με τις διαλογιστικές πρακτικές, οι οποίες θα έπρεπε κανονικά να μειώνουν την ατομική δραστηριότητα και να πραγματώνουν την ησυχία, την ηρεμία, την εξάλειψη του εγώ (του ατομικού πυρήνα)… η ίδια η διαλογιστική προσπάθεια να υποκαθιστά την ατομική δραστηριότητα. Τότε γίνεται φανερό ότι αυτού του είδους ο διαλογισμός δεν είναι Αληθινός Διαλογισμός, είναι το εγώ που διαλογίζεται. Σε αυτή την περίπτωση όταν κάποιος σταματήσει να διαλογίζεται τότε Διαλογίζεται πραγματικά.
Ο Αληθινός Διαλογισμός είναι να Βιώνουμε την Αληθινή Φύση μας, και στην Κατάσταση της Ηρεμίας και στην Κίνηση.
Ο Αληθινός Διαλογισμός δεν είναι προσπάθεια, δεν είναι δραστηριότητα, δεν είναι επίτευξη.
Ο Αληθινός Διαλογισμός είναι ζήτημα Εσωτερικής Κατανόησης, δηλαδή Διεύρυνσης της Αντίληψης, Άμεση Βίωση της Πραγματικότητας όπως είναι (όχι όπως την πλάθει η ατομική δραστηριότητα).
Ο Αληθινός Διαλογισμός είναι φυσικός, ανεμπόδιστος, εύκολος.
Ο Αληθινός Διαλογισμός είναι σαν μια ηλιόλουστη μέρα που διώχνει όλα τα σύννεφα της άγνοιας.
Μέσα στο Φως είτε είσαι Ήρεμος, είτε κινείσαι, είναι το ίδιο.
Η Πραγματικότητα Είναι Εξ’ Αρχής Εδώ, Τώρα. Δεν υπάρχει διαχωρισμός σε Πέραν και εδώ. Δεν υπάρχουν άλλοι κόσμοι, σαν «χώροι», παράδεισος, οτιδήποτε. (Υπάρχουν μόνο βαθμίδες Αντίληψης).
Η Πραγματικότητα είναι θέμα Κατανόησης, κι όχι χώρου, ή χρόνου,
η εξέλιξης.
Η Πραγματικότητα Είναι Εδώ. Το Νιρβάνα και το σαμσάρα δεν έχουν
καμία διαφορά.
Ο Σοφός Άνθρωπος Βρίσκει Μέσα του την Αληθινή Φύση του, είναι Ολοκληρωμένος, ούτε έρχεται, ούτε πηγαίνει, ούτε πραγματοποιεί οτιδήποτε. Σε Ηρεμία ή σε δραστηριότητα είναι πάντα το ίδιο. Κανένα εμπόδιο, δεν υπάρχει.
Όλα είναι Φως, Όλα είναι Μακαριότητα, Όλα είναι Πραγματικότητα, Όλα είναι Θεός.
ΠΗΓΗ: http://www.blackstate.gr/ideologia/375-to-mysthrio-ths-yparjhs.html