Ο Ρόλος της Ρωσίας στα Δυτικά Βαλκάνια στον 21ο Αιώνα (Α' Μέρος)

Μηνάς Στραβοπόδης: Μηνάς Στραβοπόδης απόφοιτος του τμήματος Διεθνών & Ευρωπαϊκών Σπουδών, μέλος της SAFIA και συντάκτης στην Off Line Post

DAVID W CERNY / REUTERS

Εξωτερική Πολιτική της Ρωσίας στα Δυτικά Βαλκάνια

Το διεθνές σύστημα ήδη από το 2001 βρίσκεται σε ένα καθεστώς υπό μετάβαση, καθώς σε αυτό επέρχεται σταδιακά συστημική αλλαγή, διότι από μονοπολικό, γίνεται πολυπολικό. Η ισχύς των ΗΠΑ αμφισβητήθηκε μετά την 11η Σεπτεμβρίου, γεγονός που οδήγησε στο να πληγεί η διεθνής εικόνα που είχε διαμορφώσει. Ταυτοχρόνως, κράτη όπως η Κίνα, η Ρωσία και η Ινδία σημειώνουν πολύ μεγάλους και ραγδαίους ρυθμούς ανάπτυξης, γεγονός που δημιουργεί την άνοδο μικρότερων πόλων ισχύος σε διάφορες περιφέρειες του διεθνούς συστήματος. Το σύστημα σε ένα πρώτο επίπεδο παραμένει μονοπολικό (στρατιωτική ισχύς), ωστόσο σε ένα δεύτερο επίπεδο τείνει να χαρακτηρίζεται πολυπολικό (οικονομική ισχύς).

Βασικά χαρακτηριστικά του διεθνούς συστήματος του 21ου αιώνα είναι η περιπλοκότητα και η πολυμορφία. Το γεγονός αυτό έχει διαφοροποιήσει την σύσταση των διεθνών προκλήσεων που αντιμετωπίζουν τα κράτη και κατ’ επέκταση έχει παρουσιαστεί η ανάγκη αναδιαμόρφωσης της στρατηγικής των κρατών, ούτως ώστε να μπορέσουν: α) να διασφαλίσουν την επιβίωσή τους, β) να εξισορροπήσουν τους άμεσους ανταγωνιστές τους και γ) να καταφέρουν να καταστούν περιφερειακοί ηγεμόνες. Με την σωστή οριοθέτηση-ιεράρχηση των πολιτικών στόχων και σωστή αξιοποίηση των μέσων που διαθέτει το εκάστοτε κράτος, μπορεί να διαμορφωθεί μια υψηλή στρατηγική, η οποία θα έχει υψηλό επίπεδο προσαρμοστικότητας και αποτελεσματικότητάς. Έτσι, λοιπόν, έχει παρουσιαστεί η ανάγκη -στο πλαίσιο αναδιαμόρφωσης των κρατικών στρατηγικών- να γίνεται χρήση ηπιότερων μέσων/εργαλείων, ούτως ώστε να μπορεί το εκάστοτε κράτος να διαθέτει μια επιτυχημένη στρατηγική. Με άλλα λόγια, να γίνεται χρήση μέσων πέρα από τα παραδοσιακά στρατιωτικά μέσα, τα οποία πλέον αποτελούν μέρος μιας ευρύτερης στρατηγικής που διαθέτουν τα κράτη.

Στο πλαίσιο αυτό, η Ρωσία, για να μπορέσει να επιτύχει τους στόχους που έχει θέσει, με βασικότερο όλων την ανάσχεση της επιρροής της Δύσης στα Δυτικά Βαλκάνια και παράλληλα την άσκηση ρωσικής επιρροής στην ίδια περιοχή, έχει αναπτύξει μια πολυδιάστατη στρατηγική, η οποία αξιοποιεί όλο το εύρος των δυνατοτήτων της. Συγκεκριμένα, τα μέσα/εργαλεία που χρησιμοποιεί η Ρωσία στην περιοχή των Δυτικών Βαλκανίων είναι τα εξής: α) Διπλωματία (πολιτική επιρροή), β) Οικονομία και Εμπόριο, γ) Ενέργεια, δ) Ένοπλες Δυνάμεις και ε) Θρησκεία και Πολιτισμός.

Διπλωματική προσέγγιση

Η διπλωματία είναι το βασικότερο εργαλείο που διαθέτουν τα κράτη για να αναπτύξουν σχέσεις με τα υπόλοιπα κράτη με βασικό σκοπό την προώθηση και εκπλήρωση των εθνικών στόχων που έχει θέσει το εκάστοτε κράτος. Η διπλωματία αποτελεί εξαρτημένη μεταβλητή της ισχύος. Πάντα η διπλωματία, για να είναι επιτυχημένη, δηλαδή οι θέσεις του εκάστοτε κράτους να πείσουν την άλλη πλευρά και να γίνουν αποδεκτές, πρέπει το κράτος να διαθέτει ισχύ πολύ περισσότερη από την άλλη πλευρά, ούτως ώστε να καταφέρει να μεταβάλλει την συμπεριφορά της άλλης πλευράς, όπου εντός της νέας αυτής συμπεριφοράς θα κατοπτρίζεται η βούληση και οι θέσεις του πρώτου κράτους.

Η Ρωσία την δεκαετία του 1990, λόγω ελλείματος ισχύος δεν είχε εγείρει καμία αξίωση για την περιοχή. Η μεταβολή της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής στο βαλκανικό υποσύστημα επήλθε κυρίως μετά την Ουκρανική κρίση το 2014. Το λανθάνον ρωσικό ενδιαφέρον για την εκεί περιφέρεια έγινε έντονα ενεργό από παθητικό, ιδίως δε στις χώρες με επίσημη θρησκεία την Ορθοδοξία και έντονο το σλαβικό στοιχείο. Έτσι, λοιπόν, μέσω της διπλωματίας η Ρωσία επιδίωξε τον περιορισμό της Δύσης στην περιοχή.

Πιο συγκεκριμένα, οι ενέργειες που ακολούθησε η Ρωσία ήταν τρεις: α) Προώθηση των Ρωσικών θέσεων για την περιφέρεια των Δυτικών Βαλκανίων μέσα από διάφορους διεθνείς θεσμούς συμπεριλαμβανομένης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ε.Ε.). β) Ανάπτυξη στενών πολιτικών δεσμών στη βάση κοινών ιδεολογιών και πολιτισμικής συγγένειας σε χώρες όπως η Σερβία, η Βόρεια Μακεδονία, το Μαυροβούνιο και η Βοσνία (συγκεκριμένα η Σερβική Δημοκρατία της Βοσνίας – ΣΔΒ). Τέλος, γ) ανάπτυξη των σχέσεων με πολιτικές δυνάμεις και ελίτ των κρατών αυτών, που έχουν έντονα φιλορωσικά αισθήματα. Συγκεκριμένα, οι τελευταίοι -επειδή συνήθως ελέγχουν όλα τα μέσα ενημέρωσης του εκάστοτε κράτους- προωθούν φιλορωσικές θέσεις μέσω του τύπου και της τηλεόρασης, με αποτέλεσμα η προπαγάνδα να έχει πολύ βασικό ρόλο ως μέρος της ανάπτυξης της διπλωματίας από μεριάς Ρωσίας σε αυτά τα κράτη.

Οικονομική-εμπορική προσέγγιση

Ιδίως μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, η οικονομία και το εμπόριο άρχισαν να έχουν πολύ πιο σημαντικό ρόλο στις διακρατικές σχέσεις. Βασική αιτία, ήταν η ραγδαία μετάδοση του φιλελεύθερου οικονομικού συστήματος (ελευθερία της αγοράς) σε ολόκληρο τον πλανήτη -πλέον και στα πρώην κομμουνιστικά κράτη. Γίνεται, λοιπόν, φανερό ότι την δεκαετία του 1990 ο ρόλος της οικονομίας και του εμπορίου αναβαθμίζεται και η σημαντικότητά τους γίνεται ακόμη πιο μεγάλη από ότι ήταν στο παρελθόν.

Οι εμπορικές συναλλαγές μεταξύ των κρατών αυξάνονται δραματικά. Αυτό γίνεται έκδηλο και στην περίπτωση των εμπορικών σχέσεων μεταξύ Ρωσίας και των κρατών των Δυτικών Βαλκανίων, όπου σημειώνεται τεράστια αύξηση των εμπορικών σχέσεων. Παράλληλα, σημειώνεται και μεγάλος αριθμός ρωσικών επενδύσεων στα Βαλκάνια. Το γεγονός αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο καθώς η Ρωσία με σωστή διάγνωση του διεθνούς περιβάλλοντος εντοπίζει μια αναφυόμενη ευκαιρία και την αξιοποιεί για να επιτύχει τους τιθέμενους στόχους της στα Δυτικά Βαλκάνια. Καθώς η Ε.Ε. ταλανίζεται από την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 και οι ΗΠΑ έχουν στραμμένη την προσοχή τους στην Ασία (άνοδος Κίνας), τα Βαλκάνια αποτελούν ένα ανοιχτό πεδίο για επενδύσεις και οικονομική υποστήριξη. Η Ρωσία ως αναδυόμενη δύναμη, διαθέτει, τόσο τους πόρους, όσο και την πολιτική βούληση  να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην περιοχή στον οικονομικό-εμπορικό τομέα.

Αν και η Ρωσία επηρεάστηκε από την παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008, οι επιπτώσεις στην ρωσική οικονομία ήταν πολύ μικρότερες από αυτές που σημειώθηκαν σε κράτη της Δύσης. Η Ρωσία κατάφερε να ξεπεράσει πολύ γρήγορα τις επιπτώσεις της κρίσης. Πολύ σημαντικό ρόλο για την αντιμετώπιση των προβλημάτων αυτών είχε η ενέργεια -πετρέλαιο και φυσικό αέριο.[1]

Πέρα όμως από τις εμπορικές σχέσεις και τις επενδύσεις, η Ρωσία έχει εξασφαλίσει την παρουσία της στα Δυτικά Βαλκάνια και μέσω του χρηματοπιστωτικού τομέα. Η ρωσική κρατική τράπεζα Sberbank[2] διαδραματίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην περιοχή και μάλιστα έχει άμεση πρόσβαση σε: Σερβία, Κροατία, Σλοβενία, Βοσνία. Η ρωσική παρουσία στα Δυτικά Βαλκάνια μέσω του χρηματοπιστωτικού τομέα έχει χαρακτηριστεί ως «η διπλωματία του ρουβλιού», η οποία αποτελεί μέρος της ευρύτερης οικονομικής στρατηγικής της Ρωσίας.

Ο παράγοντας της ενέργειας

Όπως το εμπόριο και η οικονομία έτσι και η ενέργεια με την πάροδο του χρόνου γίνεται όλο και πιο σημαντική στις διακρατικές σχέσεις. Η Ρωσία διαθέτει πολύ μεγάλα αποθέματα κοιτασμάτων σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο. Το γεγονός αυτό την κατατάσσει στα μεγαλύτερα κράτη-παραγωγούς του κόσμου μαζί με τα κράτη της Μέσης Ανατολής.[3] Αυτό έχει ως απόρροια, η ενέργεια και συγκεκριμένα ο έλεγχος μεγάλων ποσοτήτων πετρελαίου και φυσικού αερίου  να αποτελούν πολύ σημαντική μορφή ισχύος για τη Ρωσία στο σύγχρονο διεθνές σύστημα.[4] Μάλιστα, οι ενεργειακοί πόροι της Ρωσίας είναι αυτοί που έχουν διαδραματίσει τον πιο σημαντικό ρόλο για την ανακατανομή ισορροπίας ισχύος του 21ου αιώνα που έχει καταστήσει την Ρωσία -εάν όχι μεγάλη δύναμη- μια εν δυνάμει μεγάλη δύναμη.

Η παρουσία της Ρωσίας, τόσο στα Δυτικά Βαλκάνια, όσο και στο σύνολο των Βαλκανίων γενικότερα, για τις ενεργειακές εξελίξεις είναι πάρα πολύ έντονη. Πιο συγκεκριμένα οι εταιρίες Gazprom και Lukoil ενθαρρύνθηκαν ανοιχτά από το κράτος, για να επενδύσουν στις ενεργειακές βαλκανικές αγορές για την ισχυροποίηση του ρόλου της Μόσχας στην περιοχή.

Ενδεικτικά αναφέρονται κάποια πολύ σημαντικά αποτελέσματα συμφωνιών που προέκυψαν από συμφωνίες της Gazprom με διάφορα κράτη της Ευρώπης: α) επέκταση της πελατειακής βάσης β) δημιουργία νέου δικτύου αγωγών γ) δημιουργία αποθηκευτικών εγκαταστάσεων και δ) άμεση πρόσβαση στην ενεργειακή αγορά της Ευρώπης.

Πιο συγκεκριμένα για την περιοχή των Δυτικών Βαλκανίων, σημειώνεται μια έντονη εξάρτηση των δεύτερων από την Ρωσία, καθώς τα κράτη των Δυτικών Βαλκανίων εισάγουν ενέργεια για την κάλυψη των ενεργειακών τους αναγκών σχεδόν εξ ολοκλήρου από την Ρωσία. Επίσης, οι συμφωνίες με την Ρωσία που θα καταστήσουν ορισμένα από αυτά τα κράτη, transit states, γεγονός που θα διαδραματίσει πολύ σημαντικό ρόλο για την ανάπτυξη της οικονομίας των κρατών αυτών, διότι θα αποτελούν ενδιάμεσα κράτη από τα οποία θα περνάνε αγωγοί που θα διακινούν ρωσικό φυσικό αέριο και οι οποίοι θα αποφέρουν μεγάλο αριθμό εσόδων στα κράτη αυτά.

Κύριοι πυλώνες της στρατηγικής της Gazprom στα Βαλκάνια είναι οι εξής: α) Κατασκευή του αγωγού φυσικού αερίου South Stream, ο οποίος θα διαπερνούσε το σύνολο των Βαλκανίων και θα έφτανε έως την κεντρική Ευρώπη. Ωστόσο, το πλάνο αυτό απέτυχε, αλλά τείνει να αντικατασταθεί εν μέρει με την προέκταση του αγωγού Turkish stream και β) την ιδιοκτησία του Σερβικού ενεργειακού κολοσσού Naftna Industrija Srbije (NIS).

Κλείνοντας την υπό-ενότητα αυτή είναι σημαντικό να αναφερθεί πως η ενεργειακή αυτή στρατηγική της Ρωσίας, η οποία είναι πάρα πολύ αποτελεσματική, καθώς προσδίδει τα μεγαλύτερα έσοδα στην ρωσική οικονομία, έχει προκύψει μετά την ενεργειακή μεταρρύθμιση του 2009 με πρωτοβουλία του προέδρου Putin. Συγκεκριμένα, η «Ενεργειακή Στρατηγική της Ρωσίας» θα ισχύσει έως το 2030 (τιθέμενο όριο). Η στρατηγική αυτή έθεσε συγκεκριμένους στόχους αντικειμενικούς σκοπούς, προτεραιότητες και κατευθυντήριες γραμμές. Κύριο πρωταγωνιστή καθιστούσε την Gazprom, η οποία όπως αναφέρθηκε επικεντρώθηκε στην δυτικό-ευρωπαϊκή αγορά για την εδραίωση της παρουσίας της και εκπλήρωση των ρωσικών στόχων.

Στρατιωτική προσέγγιση

Από την διαμόρφωση της στρατηγικής της Ρωσίας για τα Δυτικά Βαλκάνια δεν θα μπορούσε να λείψει ο στρατιωτικός παράγοντας, ο οποίος αποτελεί μέρος της ευρύτερης ρωσικής στρατηγικής στην περιοχή.

Τον Δεκέμβριο του 2014 εγκαινιάστηκε το νέο στρατηγικό δόγμα της Ρωσίας, το οποίο είχε στον πυρήνα του την ιδέα πως η Ρωσία πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ισότιμος συνομιλητής από τις υπόλοιπες μεγάλες δυνάμεις του συστήματος.

Συγκεκριμένα το δόγμα αυτό διαθέτει πέντε βασικούς άξονες εντός των οποίων κινείται η Ρωσία: α) η Δύση είναι ο βασικός εχθρός-ανταγωνιστής της Ρωσίας, β) δεν υπάρχει σαφής διατύπωση των εξοπλιστικών στόχων, γ) υπάρχει για πρώτη φορά και εξωτερική και εσωτερική απειλή πολέμου, δ) δίνεται έμφαση στην ναυτική στρατηγική και στην δημιουργία ναυτικών βάσεων (πρόσβαση σε όσο το δυνατόν περισσότερες θάλασσες) και ε) μεταφορά στρατιωτικών εντάσεων μακριά από τα σύνορά της.

Στο πλαίσιο της ανωτέρω στρατηγικής η Ρωσία ενεπλάκη στον πόλεμο στην Συρία, ούτως ώστε να διατηρήσει την μοναδική ναυτική βάση που διαθέτει στην περιοχή και άρα να διατηρήσει την άμεση πρόσβασή της στην Μεσόγειο (ένας από τους λόγους εμπλοκής της Ρωσίας στην Συρία). Ωστόσο, η Ρωσία θέλοντας να εξασφαλίσει περαιτέρω πρόσβαση σε θάλασσες ενεπλάκη και στα Βαλκάνια. Όμως τα κράτη με τα οποία είχε/έχει καλύτερες σχέσεις (Σερβία, ΣΔΒ, Βόρεια Μακεδονία και Μαυροβούνιο) είναι ως επί το πλείστον κράτη που δεν έχουν πρόσβαση σε θάλασσα (με εξαίρεση το Μαυροβούνιο). Όλα τα παράκτια κράτη (π.χ. Αλβανία, Κροατία, Σλοβενία κτλ.) ελέγχονται από την Δύση (ΝΑΤΟ-Ε.Ε.). Τα μόνα κράτη στα οποία η Ρωσία είχε ανοιχτό πεδίο για δημιουργία ναυτικής βάσης ήταν το Μαυροβούνιο και η Μάλτα. Η Μάλτα απέρριψε κάθε σχέση με την Ρωσία και τον Putin. Όσον αφορά στο Μαυροβούνιο και αυτό απέρριψε πρόταση της Ρωσίας για εγκατάσταση ναυτικής βάσης στην επικράτειά του. Τότε εικάζεται πως έγινε απόπειρα πραξικοπήματος από πλευράς Ρωσίας στο Μαυροβούνιο, μέσω της χρήσης κυβερνό-επιθέσεων και διάφορων υβριδικών-ασύμμετρων απειλών. Ωστόσο, η απόπειρα αυτή απέτυχε και λίγο αργότερα (2016) το Μαυροβούνιο εντάχθηκε στο ΝΑΤΟ, με αποτέλεσμα η στρατηγική της Ρωσίας για εύρεση εδάφους για την δημιουργία ναυτικής βάσης στα Δυτικά Βαλκάνια να αποτύχει πλήρως.

Έτσι, όσον αφορά στον στρατιωτικό τομέα, η Ρωσία επικεντρώθηκε στην ανάσχεση του ΝΑΤΟ στα κράτη του άμεσου ενδιαφέροντος της (Σερβία, ΣΔΒ και Βόρεια Μακεδονία), χωρίς βέβαια να έχει δεσμευμένα ρωσικά στρατεύματα στην περιοχή των Δυτικών Βαλκανίων. Ο στρατιωτικός ρόλος της Ρωσίας στην περιοχή, περιορίζεται μόνο μέσω χρηματοδοτήσεων και εξοπλισμών των κρατών στην περιοχή (όπως θα δούμε στην συνέχεια) και όχι σε άμεση στρατιωτική επέμβαση, διότι κάτι τέτοιο είναι πέρα από τις δυνατότητές της -κίνδυνος στρατηγικής υπερεπέκτασης και στρατηγικής υπερεξάπλωσης.

Ο ρόλος της θρησκείας και του πολιτισμού

Τέλος, μια σημαντική διάσταση στην διαμόρφωση υψηλής στρατηγικής της Ρωσίας στην περιοχή των Δυτικών Βαλκανίων είναι η αξιοποίηση της κοινής θρησκείας και του κοινού πολιτισμού. Τα δύο αυτά στοιχεία αποτελούν μια πολύ καλή αφορμή για την Ρωσία, ούτως ώστε αυτή να δικαιολογεί μια πιο παρεμβατική πολιτική στην περιοχή, για να εκπληρώσει την βαθύτερη αιτία που είναι η προσπάθεια απόκτησης περιφερειακής ηγεμονίας και άσκησης ρόλου μεγάλης δύναμης.

Η Ρωσία διαθέτει εκτεταμένο πρόγραμμα θρησκευτικών και πολιτιστικών εκδηλώσεων στα Βαλκάνια, το οποίο αποτελεί και μέρος της επίσημης ρωσικής διπλωματίας.

Σημαντικό ρόλο διαδραματίζει το ίδρυμα Russkiy Mir, το οποίο ιδρύθηκε το 2007 με προεδρικό διάταγμα με σκοπό να ασκεί τις εξής δραστηριότητές στα κράτη των Βαλκανίων: α) εκμάθηση ρωσικής γλώσσας, β) διενέργεια πολιτιστικών προγραμμάτων, γ) μαθήματα ρωσικής ιστορίας. Το ίδρυμα αυτό έχει παρουσία σε Σερβία (2), Βουλγαρία (3), Ελλάδα, Σλοβενία, Μαυροβούνιο και ΣΔΒ (1).

Πολύ σημαντικό ρόλο διαδραματίζει και η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία (ΡΟΕ), η οποία αποτελεί το κοινό σημείο αναφοράς των δύο περιοχών με αφετηρία την Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Επίσης ως σκοπό έχει: α) την προώθηση των Σλάβων ορθοδόξων σε διεθνές επίπεδο, β) την διαφοροποίηση από την Δύση, δημιουργώντας στην περιοχή τον δεύτερο πόλο, τον ορθόδοξο φιλο-ρωσικό, ο οποίος εναντιώνεται στον μουσουλμανικό φιλο-δυτικό πόλο γ) την αναβάθμιση της Ρωσίας, η οποία θα έχει το ρόλο του «Μεγάλου Αδερφού» στα κράτη των Δυτικών Βαλκανίων, δ) την μη αποδοχή του Οικουμενικού Πατριαρχείου, το οποίο πολλές φορές έχει υποστηριχθεί από τις ΗΠΑ σαν επιμέρους διαμάχη μεταξύ των δύο πλευρών και ε) την ενδυνάμωση της επιρροής στην Σέρβικη και Κυπριακή Ορθόδοξη Εκκλησία.

Τέλος, ιδιαίτερη μνεία από πλευράς Ρωσίας δίνεται στην θεωρία του πανσλαβισμού και στην φυλετική και ιστορική σχέση που έχουν αναπτύξει οι δύο πλευρές.

Βιβλιογραφία

[1] Barber, C 2015, ‘Russian Economic Foreign Policy in the Balkans’, Academia, πρόσβαση 21 Μαΐου 2019, < https://www.academia.edu/12126574/Russian_Economic_Foreign_Policy_in_the_Balkans >

[2] Bechev, P 2018, ‘Understanding Russia’s influence in the Western Balkans’, Hybrid CoE, πρόσβαση 9 Μαΐου 2019, < https://www.hybridcoe.fi/wp-content/uploads/2018/10/Strategic-Analysis-2018-9-Beshev-.pdf >

[3] Calvocoressi, P 2010, ‘Η Διεθνής Πολιτική μετά το 1945’, τόμος α’, 9η εκδ, Τουρίκη, Αθήνα

[4] Gilpin, R 2004, ‘Πόλεμος και Αλλαγή στη Διεθνή Πολιτική’, 3η εκδ, Ποιότητα, Αθήνα

[5] Kissinger, H 1994, ‘Διπλωματία’ 1st edn, Εκδοτικός Οίκος Λιβάνη, Αθήνα

[6] Kuczyński, G 2019, ‘Russia’s Hybrid Warfare in the Western Balkans’, Warsaw Institute, πρόσβαση 9 Μαΐου 2019, < https://warsawinstitute.org/russias-hybrid-warfare-western-balkans/ >

[7] Leon, A 2013, ‘The Putin Doctrine’. Foreign Affairs, πρόσβαση 8 Μάϊου 2019, <  http://www.foreignaffairs.com/articles/139049/leon-aron/the-putin-doctrine >

[8] Mearsheimer, J 2007 ‘Η Τραγωδία της Πολιτικής των Μεγάλων Δυνάμεων’, 1η εκδ, Ποιότητα, Αθήνα

[9] O’ Brien, R, Williams, M ‘Παγκόσμια Πολιτική Οικονομία Εξέλιξη και Δυναμικές’, 3η εκδ, Εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα

[10] Stronski, P & Himes, A 2019, ‘Russia’s Game in the Balkans’, πρόσβαση 24 Μαΐου 2019, < https://carnegieendowment.org/2019/02/06/russia-s-game-in-balkans-pub-78235 >

[11] Waltz, K 2011, ‘Θεωρία Διεθνούς Πολιτικής’, 1η εκδ, Ποιότητα, Αθήνα

[12] Watson, A 2010, ‘Η Εξέλιξη της Διεθνούς Κοινωνίας Μια συγκριτική ιστορική ανάλυση’, 4η εκδ, Ποιότητα, Αθήνα

[13] Δημόπουλος, Δ 2018, ‘Η Ρωσική Εξωτερική Πολιτική στα 18 χρόνια παντοδυναμίας Πούτιν’, Huffington Post Greece, πρόσβαση 12 Μαΐου 2019, < https://www.huffingtonpost.gr/entry/e-rosike-exoterike-politike-sta-18-chronia-pantodenamias-poetin_gr_5aad8405e4b0337adf844335?utm_hp_ref=gr-blogs >

[14] Διαλλά, Α 2009, ‘Η Ρωσία απέναντι στα Βαλκάνια Ιδεολογία και πολιτική στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα’ 1η εκδ, Εκδόσεις Αλεξάνδρεια, Αθήνα

[15] Καραγιάννης, Μ 2010, ‘Η Ρωσία σήμερα’, 1η εκδ , Εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα

[16] Λιάκουρας, Π 2007, ‘Το κυπριακο - απο τη ζυριχη στη λουκερνη Σε αναζητηση ομοσπονδιακης επιλυσης’, 1η εκδ, Σιδέρης, Αθήνα

[17] Μπόση, Μ 2014, ‘Η διεθνής ασφάλεια στον μεταψυχροπολεμικό κόσμο, οι αραβικές εξελίξεις και η περίπτωση της Συρίας’, 1η εκδ, Εκδόσεις Ποιότητα, Αθήνα

[18] Μπόση, Μ 2018, ‘Οι όψεις της διεθνούς ασφάλειας’, 1η εκδ, Εκδόσεις Ποιότητα, Αθήνα

[19] Τσιριγώτης, Δ 2008, ‘Νεοτερη και Συγχρονη Ελληνικη Ιστορια Διεθνεις Σχεσεις και Διπλωματια’, 1η εκδ, Ποιότητα, Αθήνα

[1] Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν τα έσοδα που αποκόμισε η Ρωσία την περίοδο 2000-2013 μόνο από το πετρέλαιο. Συγκεκριμένα τα έσοδα για το διάστημα αυτό άγγιξαν τα 3 τρις ευρώ.

[2] Η κρατική τράπεζα Sberbank αποτελεί την 3η μεγαλύτερη τράπεζα στην Ευρώπη.

[3] Η Ρωσία διαθέτει το 5,5% σε απόθεμα πετρελαίου στον κόσμο και το 16,8% απόθεμα φυσικού αερίου.

[4] Οι υδρογονάνθρακες αποτελούν το 70% των εξαγωγών της Ρωσίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι μια άνοδος  της τιμής του πετρελαίου κατά 10% θα προκαλέσει αύξηση της τάξεως του 1,5-2% στο ρωσικό ΑΕΠ.

ΠΗΓΗ: huffingtonpost.gr

Ντόμινο στα Βαλκάνια; Σε αχαρτογράφητα ύδατα μετά το ευρω-μπλόκο σε Β.Μακεδονία - Αλβανία

Το μαύρο σενάριο για ένα νέο πόλεμο στα Βαλκάνια και μία αλλαγή συνόρων προς το άγνωστο, που δεν θέλω να ξαναζήσω.

Αντώνης Φουρλής

ASSOCIATED PRESS

Ο ναός διακρίνεται μέσα από πλέγματα στο απομακρυσμένο μοναστήρι του St Anto, πάνω από τη βοσνιακή πόλη Fojnica, την Πέμπτη 8 Φεβρουαρίου 2007. Ως μοναδική αίρεση που διατηρούσε την παρουσία της στα Βαλκάνια για πάνω από 700 χρόνια, οι Βόσνιοι Φραγκισκάνοι αυτοαποκαλουνται σε αυτή την περιοχή κηδεμόνες της ιστορίας των Βαλκανίων. Το μοναστήρι, που επέζησε της περιφερειακής αναταραχής από την άφιξη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στους Βαλκανικούς πολέμους της δεκαετίας του 1990, κατέχει βιβλία και κειμήλια που εξηγούν την ιστορία της περιοχής

---

Η φράση με την οποία κατέληξε η συζήτηση που είχα με δύο Έλληνες διπλωμάτες πριν από ένα μήνα, για το ενδεχόμενο να ασκήσει βέτο η Γαλλία - και να μπλοκάρει έτσι την έναρξη διαπραγματεύσεων για ένταξη της Βόρειας Μακεδονίας και της Αλβανίας στην ΕΕ, ήταν μία τρομακτική πρόβλεψη: «Ναι. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να είμαστε έτοιμοι για απόπειρες αλλαγής συνόρων στα Βαλκάνια και πιθανόν για νέο πόλεμο!»

Ακούγοντας την εκτίμηση από ένα τόσο έμπειρο στέλεχος της ελληνικής διπλωματίας, αισθάνθηκα ότι ο χρόνος ξαναγυρίζει πίσω. Στις νύχτες που είχα περάσει το 1999 στο Grand Hotel Pristina, σε ένα δωμάτιο με δύο μονόκλινα κρεβάτια, όπου πέρασα πολλές νύχτες

κάνοντας «βουτιές» ανάμεσά τους, όταν αισθανόμουν το κτίριο να σείεται από βομβαρδισμούς σε ακτίνα μερικών χιλιομέτρων.

Στην ίδια συζήτηση, μέσα στον Σεπτέμβριο του 2019, ο συνομιλητής μου υπογράμμισε ότι η Γαλλία είναι η χώρα που προβάλει τις ισχυρότερες αντιρρήσεις απέναντι στην προοπτική έναρξης ενταξιακών συνομιλιών ανάμεσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στους δύο βόρειους γείτονές μας. «Τους τελευταίους μήνες οι Γάλλοι έφτασαν στο σημείο να καταγράφουν την διαφωνία τους ακόμα και σε επίσημα έγγραφα της Ενωσης... Μην ακούτε τα σενάρια για έναρξη διαπραγματεύσεων με την Βόρεια Μακεδονία και την Αλβανία», έλεγε. 

Και ως επόμενη εξέλιξη, προέβλεπε την αποσταθεροποίηση, καθώς αυτό είναι ένα πλήγμα που καθιστά εξαιρετικά δύσκολη την επιβίωση των κυβερνήσεων Ζάεφ (στα Σκόπια) και Ράμα (στα Τίρανα).

Εδώ και 48 ώρες το μπαλάκι έχει περάσει στα χέρια των γειτόνων μας και ο Ζάεφ έριξε ήδη το δικό του χαρτί στο τραπέζι, δείχνοντας τον δρόμο προς τις κάλπες ως μοναδική διέξοδο. Είναι όμως;

JEAN-PHILIPPE TOURNUT VIA GETTY IMAGES

Φωτογραφία από τα σημάδια που άφησαν σφαίρες και θραύσματα πάνω σε ένα τοίχο, μετά τον πόλεμο στην Βοσνία. Η φωτογραφία τραβήχτηκε στο Μόσταρ, πνευματικό και οικονομικό κέντρο - πρωτεύουσα της Ερζεγοβίνης. 

---

Το ντόμινο: «Όταν συναντιούνται δύο δράματα»

Ο μεσότιτλος «Όταν συναντιούνται δύο δράματα» είναι δανεισμένος από ένα άρθρο του Opendemocracy.net. Αποδίδω σε ελεύθερη μετάφραση τον επίλογο αυτού του άρθρου, το οποίο θα χαρακτήριζα απλώς «αποκαλυπτικό».

Το υπογράφει ο Τίμοθι Λες, ο οποίος διευθύνει το ερευνητικό κέντρο New Intermarium στο Κέντρο Γεωπολιτικής και Μεγάλης Στρατηγικής στο Πανεπιστήμιο του Cambridge. Στο πρόσφατο παρελθόν, υπηρέτησε ως διπλωμάτης στη Βοσνία - Ερζεγοβίνη και στη Βόρεια Μακεδονία.  

Ο Λες, αυθεντία στην σύγχρονη βαλκανική πραγματικότητα, θεωρεί ότι αυτές τις ώρες συναντιούνται δύο διεθνή δράματα στα Βαλκάνια - ο Νέος Ψυχρός Πόλεμος και το τέλος της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

PICTURE ALLIANCE VIA GETTY IMAGES

Η καγκελάριος Αγκελα Μέρκελ με τους πρωθυπουργούς της Βόρειας Μακεδονίας Ζοραν Ζάεφ και της Αλβανιας Εντι Ράμα, στην σύνοδο κορυφής των Δυτικών Βαλκανίων. Ο στόχος της συνάντησης ήταν να δοθεί βοήθεια στις δύο χώρες με στόχο να δοθεί και ώθηση στην προοπτική ένταξής τους στην ΕΕ. Αλλά...

---

Συμμερίζομαι στο μέγιστο βαθμό τις κεντρικές σκέψεις του για τις χώρες - παίκτες των Δυτικών Βαλκανίων και τις κωδικοποιώ. Αν τις βάλουμε στη σειρά, έχουμε μπροστά μας το επικίνδυνο «ντόμινο»:

- Με ορατή την αποτυχία στο σχέδιο προσχώρησής της στην ΕΕ, η Αλβανία δεν έχει τίποτα να χάσει από την επιδίωξη του εναλλακτικού στόχου της εθνικής ενοποίησης. Δηλαδή...η ”Μεγάλη Αλβανία” επιστρέφει στην ατζέντα πιο ζωντανή από ποτέ, εάν λάβει κανείς υπ′ όψιν και τα δημογραφικά δεδομένα, που δείχνουν ότι οι Αλβανοί είναι οι μόνοι που αυξάνονται πληθυσμιακά - την ώρα που όλοι οι υπόλοιποι (των Ελλήνων συμπεριλαμβανομένων) λιγοστεύουν.

- Ούτε η Σερβία, έχει πολλές εναλλακτικές εάν δει να τοποθετείται στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας το αίτημά της για ένταξη στην ΕΕ. Θα υποχρεωθεί κάποια στιγμή να παίξει και εκείνη το χαρτί του εθνικισμού, που άλλωστε παραμένει διαχρονικά αγαπημένο στις πολιτικές ηγεσίες των Βαλκανίων. Η Σερβία είναι εύκολο να προσαρτήσει τον σερβικό θύλακα στο βόρειο Κοσσυφοπέδιο, ώστε να εμποδίσει την ενσωμάτωσή του σε ένα μελλοντικό αλβανικό εθνικό κράτος.

- Αυτό με τη σειρά του θα δημιουργήσει μια ευκαιρία για τους Σέρβους της Βοσνίας, να προσπαθήσουν να αποσχιστούν, προσφέροντας την επικράτειά τους στη Σερβία ως «αποζημίωση» για την απώλεια του Κοσσυφοπεδίου.

- Μια ενωμένη Αλβανία, όμως, θα δημιουργήσει μια νέα γεωπολιτική ευκαιρία και για τους Αλβανούς της Βόρειας Μακεδονίας, οι οποίοι πιθανότατα θα θελήσουν να προσδέσουν την επικράτειά τους σε αυτό το νέο κράτος.

Η δική μου απορία είναι: Πόσο βίαιη θα είναι αυτή η διαδικασία;

Γιατί η ιστορία (και η πρόσφατα) μας έχει διδάξει, ότι τέτοιες αλλαγές δεν γίνονται ειρηνικά στα Βαλκάνια.

ΠΗΓΗ: huffingtonpost.gr

Αυτοκρατορία υπό προθεσμία; … Ο Δρόμος Για το 2025. Ετοιμαστείτε Για Ένα Πολυκεντρικό Κόσμο

Από τον Mike Krieger,Zero Hedge via Liberty Blitzkrieg blog, 18-4-18 

*Παρουσίαση: Μιχαήλ Στυλιανού. 22 Απρ 2018

[Ο Βραζιλιανής καταγωγής Αμερικανός Mike Krieger , σπούδασε Μηχανικός Λογισμικών Συστημάτων στο Πανεπιστήμιο Στάνφορντ, δημιούργησε  με συμφοιτητή του το Instagram, έγινε πολυεκατομμυριούχος σε πολύ νεαρή ηλικία, ίδρυσε και προικοδότησε φιλανθρωπική οργάνωση που χρηματοδοτεί εγχειρήσεις και υποτροφίες, εγκατέλειψε τις κερδοφόρες επιχειρήσεις  και σε ηλικία 32 ετών μάχεται με την ηλεκτρονική εφημερίδα του Liberty Blitz (Κεραυνός Ελευθερίας), για την διάσωση  πολιτισμικών αξιών που φαλκιδεύονται και συντρίβονται στην χώρα του και σε πολλές άλλες.

Τα άρθρα του απολαμβάνουν διεθνούς ζήτησης και αναδημοσιεύονται ευρύτατα στα ομόδοξα κοινωνικά δίκτυα. Στο παρόν άρθρο προβλέπει την προσεχή κατάρρευση της αμερικανικής αυτοκρατορίας, επειδή έχει πάψει να είναι επωφελής για τον μέσο Αμερικανό, όσο και για τον υπόλοιπο κόσμο].

Aν με πίεζαν να περιγράψω όσο το δυνατό λακωνικότερα πως νομίζω πως θα μοιάζουν τα προσεχή χρόνια, απλά θα ανέφερα την ακόλουθη ρήση, που αποδίδεται λανθασμένα στον Λένιν:

«Είναι δεκαετίες όπου τίποτα δεν συμβαίνει και είναι βδομάδες όπου συμβαίνουν δεκαετίες».

Θα υπάρξουν πολλές τέτοιες εβδομάδες από τώρα ως το 2025, με τελικό αποτέλεσμα την ανάδυση ενός πολυκεντρικού κόσμου που θα ανατρέψει μόνιμα το αποκρουστικό αμερικανικό αυτοκρατορικό πρότυπο.

Από τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο οι ΗΠΑ πέτυχαν να διατηρήσουν μια παγκόσμια κυριαρχία χωρίς προηγούμενο. Σε σχεδόν κάθε γωνιά του πλανήτη είχε εδραιωθεί η αναπόδραστη και καταπιεστική αμερικανική επιρροή, τόσο πολιτιστική όσο και οικονομική. Η  ισχύς αυτής της επιρροής δεν πηγάζει από το ύψος  του Ακαθάριστου Εθνικού Εισοδήματος, αλλά από το Χόλυγουντ, την λαϊκή μουσική  και τα τηλεοπτικά θεάματα. Η επίδραση της αμερικανικής αυτοκρατορίας στον πλανήτη, αυτά τα 70 τελευταία χρόνια υπήρξε εξαιρετική, αλλά όπως όλα και αυτή θα περάσει. Πιστεύω πως αυτό το τέλος θα έρθει γύρω στο 2025.

Όταν λέω κάτι τέτοια μερικοί άνθρωποι νομίζουν πως εύχομαι για το τέλος του κόσμου. Υποθέτω πως κάπως έτσι θα μοιάζει σε πολλούς, επειδή μια τέτοιου μεγέθους αλλαγή προτύπου θα έχει πράγματι μνημειώδεις παγκόσμιες συνέπειες. Ωστόσο ο κόσμος θα συνεχίσει την πορεία του, μόνο πως θα είναι ένας πολύ διαφορετικός τόπος.

Τούτου λεχθέντος, οι Αμερικανοί δεν πρέπει να βλέπουν τα πάρα πάνω σαν αγγελία της Αποκάλυψης. Δεν είναι υγιές και ανθεκτικό στον χρόνο ένα έθνος να κυριαρχεί έτσι στον πλανήτη για τόσον πολύ καιρό. Σε πολλούς από εμάς αρέσει να πιστεύουμε ότι μια καλοπροαίρετη παγκόσμια αυτοκρατορία υπό φιλόσοφους βασιλείς θα ήταν μια χαρά, αλλά το πρόβλημα είναι πως κάτι τέτοιο ανήκει στον χώρο της φαντασίας. Αυτό που συμβαίνει στην γήινη πραγματικότητα είναι -κατά τον Λόρδο Άκτον- ότι «η εξουσία διαφθείρει και η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα». Αυτό ακριβώς συνέβη στις ΗΠΑ.

Η χώρα λεηλατήθηκε και λαφυραγωγήθηκε με αρπαχτική ζέση τις τελευταίες δεκαετίες, ενώ μια ασύδοτη τάξη ανθρώπων, τους οποίους αποκαλώ κορυφαία αρπακτικά, δρουν κατά βούληση με πλήρη δικαστική ασυλία. Ο απλός άνθρωπος ρίχνεται στην φυλακή με το παραμικρό πλημμέλημα, ενώ οι κάτοχοι πολύ μεγάλων κεφαλαίων, που κατέστρεψαν με απάτες την παγκόσμια οικονομία, αποσύρονται άνετα στα ανάκτορά τους. Η αμερικανική αυτοκρατορία δεν εξασφαλίζει πλέον οφέλη στον μέσο Αμερικανό, αντίθετα διοχετεύει συστηματικά όλα τα λάφυρα σε ένα συνεχώς μικρότερο μόριο του πληθυσμού. Ο περισσότερος κόσμος το βλέπει ήδη και ο μέσος Αμερικανός πολίτης αρχίζει επίσης να το βλέπει. Και αυτό δεν είναι καλό για το Κατεστημένο.

Αυτός είναι επίσης ο λόγος γιατί η αμερικανική άρχουσα τάξη συνεχώς ψεύδεται στο κοινό, με το κούφιο αφήγημά της ότι η υπερπόντια αμερικανική στρατιωτική δράση ορμάται από ανθρωπιστικές φροντίδες και από την επιθυμία της να διαδώσει την Δημοκρατία. Τίποτα δεν είναι ανακριβέστερο. Στην πραγματικότητα, κίνητρο για κάθε σημαντική αμερικανική στρατιωτική ενέργεια στο εξωτερικό είναι το χρήμα και η εξουσία. Οι ανθρωπιστικές ανησυχίες παίζουν μηδενικό ρόλο. Όχι περιορισμένο, ή μικρό ρόλο, σκέτα μηδενικό.

H Caitlin Johnstone πρόσφατα συνόψισε τι συμβαίνει στην γεωπολιτική με την ακόλουθη παράγραφο:

Η βιομηχανία αφηγημάτων των ΜΜΕ προσπαθεί να φαίνεται απορροφημένη με τα χημικά όπλα, την παρέμβαση σε εκλογές, την δηλητηρίαση τέως κατασκόπων, τα ανθρωπιστικά προβλήματα, ενώ στην πραγματικότητα το πρόβλημά της ήταν πάντα πως θα αυξήσει την εξουσία και την επιρροή των ολιγαρχών και των συνδεόμενων με αυτούς μυστικών και στρατιωτικών υπηρεσιών που κυβερνούν την Δυτική Αυτοκρατορία. Όλες οι πολεμικές συγκρούσεις που βλέπουμε δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα εξαιρετικό άθροισμα δυνάμεων που κεντρίζουν και πιέζουν απρόθυμες κυβερνήσεις για να τις εξαναγκάσουν σε υποταγή, πριν από την αναδόμηση της διεθνούς εξουσίας σε ένα πολυκεντρικό κόσμο.

Το μεγαλύτερο τώρα πρόβλημα του αμερικανικό κατεστημένου είναι πως ο κόσμος δεν χάφτει πλέον αυτό το αφήγημα. Σίγουρα δεν το πιστεύουν στο εξωτερικό, αλλά ακόμη και εδώ στην Αμερική αρχίζουν να μη το πιστεύουν. Οι Αμερικανοί πολίτες αρχίζουν τελικά να βλέπουν την απάτη σ’ αυτούς τους ανθρωπιστικούς βομβαρδισμούς.

Θα ήταν ίσως διαφορετικά εάν ο μέσος Αμερικανός έβλεπε οφέλη από την αμερικανική αυτοκρατορία, αλλά δε βλέπει. Αυτό που βλέπει είναι πως η λεία πηγαίνει όλη σε μια μικρή δράκα ανθρώπων της τάξης των κορυφαίων αρπακτικών, ενώ η ζωή δεκάδων εκατομμυρίων Αμερικανών συνθλίβεται από καταρρέουσες υποδομές, ένα τελείως αποσαθρωμένο σύστημα υγείας, συνεχή ασύδοτη χρηματοπιστωτική λεηλασία, κατακρεούργηση των πολιτικών ελευθεριών και μια καθολικά επισφαλή επιβίωση στην κόψη του οικονομικού ξυραφιού.

Οι μόνοι που δεν βλέπουν πόσο δυσλειτουργική είναι η αμερικανική αυτοκρατορία είναι αυτοί που την διοικούν. Το αμερικανικό Κατεστημένο, που σύγκειται από ένα ετερόκλητο άθροισμα προυχόντων του κύκλου του χρήματος, των μυστικών υπηρεσιών, των ΜΜΕ, του Κογκρέσου, του Στρατιωτικό-Βιομηχανικού Συμπλέγματος κλπ., διαφωνούν μεταξύ τους για πολλά πράγματα, αλλά επί ενός συμφωνούν απόλυτα: Ότι η αμερικανική αυτοκρατορία πρέπει όχι μόνο να διατηρηθεί αλλά και να επεκταθεί. Το μεγάλο πρόβλημα γι’ αυτούς είναι πως δεν είμαστε πια στο 1995 -αλλά η είδηση δεν τους ήρθε ακόμη.

Το αμερικανικό Κατεστημένο είναι πολύ απασχολημένο, είτε με το να κάνει καραβιές λεφτά, είτε με το να κινεί στο πληκτρολόγιο πολέμους με τις ζωές άλλων λαών, για να αντιληφθεί τι γίνεται τόσο εδώ όσο και στο εξωτερικό. Μια αποσυνδεμένη και ασύδοτη άρχουσα τάξη, γεμάτη υπεροψία και ακόρεστη δίψα εξουσίας, είναι το στοιχείο-πυρήνας κάθε αυτοκρατορικής κατάρρευσης. Και τέτοιοι υπάρχουν κοπάδια στην Αμερική αυτή την στιγμή. Η μέρα των λογαριασμών έρχεται.

Πηγή: triklopodia.gr

Πώς η «Μεγάλη Αλβανία» θα συντρίψει την Ευρώπη

Ενώ οι Ευρωπαίοι επιλέγουν το Κοινοβούλιο τους, προσπαθώντας να χωρίσουν από τη Μεγάλη Βρετανία, συζητώντας για το «Nord Stream» και γενικά κάνουν σχέδια για το μέλλον, τα Βαλκάνια βρίσκονται στη μέση δεκαετιών διένεξης που θα καταπιεί ολόκληρη την Ευρώπη

Οι ήδη εχθρικές σχέσεις μεταξύ της Σερβίας και της αυτοανακηρυχθείσας Δημοκρατίας του Κοσσυφοπεδίου, μιας επαρχίας που το Βελιγράδι θεωρεί δική της, επιδεινώθηκαν δραματικά. Αυτή τη φορά, το σημείο εκκίνησης για το ξέσπασμα της κρίσης ήταν η ανακοίνωση του ηγέτη του Κοσσυφοπεδίου Hashim Thaçi για την πρόθεσή του να δημιουργήσει ένα ενοποιημένο κράτος με την Αλβανία και να εντάξει του δήμους του Νοτίου Σερβικού χώρου, όπου η πλειοψηφία του πληθυσμού είναι Αλβανοί. Αυτή η δήλωση δείχνει σαφώς την πορεία της Πρίστινα και των Τιράνων προς την υλοποίηση της ιδέας της «Μεγάλης Αλβανίας».

Αυτό δεν είναι πλέον αστείο ή φαντασία Αλβανών εθνικιστών. Μετά τη δήλωση του Thaçi σχετικά με την ένταξη με την Αλβανία, οι ειδικές δυνάμεις των Αλβανών του Κοσσυφοπεδίου εισέβαλαν στις κοινότητες του βόρειου Σερβικού πληθυσμού στις 28 Μαΐου, παρά τις υφιστάμενες συμφωνίες και με το υπερβολικό πρόσχημα της «καταπολέμησης της διαφθοράς». Σε απάντηση, το Βελιγράδι τραβά στρατεύματα στα σύνορα με το Κοσσυφοπέδιο. Ο Πρόεδρος της Σερβίας Αλεξάνταρ Βούτσιτς λέει ότι ο στρατός είναι έτοιμος να προστατεύσει τον λαό του.

Το ερώτημα είναι, ποιος πρέπει να διογκώνει τη διαμάχη. Όχι οι Σέρβοι. Έχουν αποτύχει εδώ και πολλά χρόνια, ακόμη και πριν από την αυτοανακήρυξη της ανεξαρτησίας του Κοσσυφοπεδίου το 2008, προσπαθώντας με κάποιο τρόπο, να βρουν μια σεβαστή συνύπαρξη με τους Αλβανούς του Κοσσυφοπεδίου μέσω του δικού τους πόνου για το χαμένο λίκνο του Σερβικού λαού, το Κοσσυφοπέδιο και τα Μετόχια.

Οι Κοσοβάροι επιδεινώνουν σκοπίμως την κατάσταση δημιουργώντας προκείμενα για «ενίσχυση της προστασίας από τον Σέρβο επιτιθέμενο». Με τη συνενοχή των Ηνωμένων Πολιτειών και της ΕΕ, προκαλούν τη Σερβία σε κάποιο είδος στρατιωτικής δράσης, η οποία θα αποτελούσε «προφανή και επομένως νόμιμη» δικαιολογία για να βρει η Πρίστινα προστασία από τη «μεγαλύτερή της αδελφή», την Αλβανία.

Ωστόσο, η δήλωση του Thaçi σχετικά με την πορεία της συγχώνευσης με την Αλβανία, ακούστηκε συγκλονιστική, αλλά δεν ήταν η απόλυτη είδηση στο πλαίσιο προηγούμενων γεγονότων. Ήδη από τον Μάιο του 2018, το Κοινοβούλιο του Κοσσυφοπεδίου κατήργησε τον έλεγχο των πολιτών του στα σύνορα με την Αλβανία. Ένα χρόνο νωρίτερα, ο Θάτσι ζήτησε από τον Πρόεδρο της χώρας να χορηγήσει υπηκοότητα σε όλους τους κατοίκους του Κοσσυφοπεδίου. Επιπλέον, ο Πρωθυπουργός της Αλβανίας Έντι Ράμα είχε δηλώσει προηγουμένως ότι «δεν αποκλείει» τη δυνατότητα ενοποίησης με το Κοσσυφοπέδιο.

Όλοι αυτοί είναι οι δεσμοί μιας αλυσίδας, στο τέλος της-η δημιουργία της «μεγάλης Αλβανίας», στην οποία οι υλοποιούντες αυτής της ιδέας βλέπουν την ίδια την Αλβανία, το Κοσσυφοπέδιο, το Αλβανικό μέρος των εδαφών της Βόρειας Μακεδονίας και τις νότιες περιοχές του Μαυροβουνίου, καθώς επίσης τους νότιους δήμους της Σερβίας, ακόμη και Αλβανικά θυλάκια στη Βόρεια Ελλάδα.

Η ΕΕ δεν μπορεί παρά να αγνοεί την πρόθεση της Αλβανίας και του Κοσσυφοπεδίου να ενωθούν. Αλλά η εντύπωση είναι ότι δεν θέλουν να προσέξουν τα προφανή πράγματα. Σε αυτό το πλαίσιο, είναι πολύ ενδιαφέρον να ακούσουμε τη δήλωση του Ευρωπαίου Επιτρόπου για τη Διεύρυνση Johannes Khan, ο οποίος πρόσφατα δήλωσε ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή συνέστησε στο Συμβούλιο της ΕΕ να ξεκινήσει διαπραγματεύσεις με την Αλβανία και τη Βόρεια Μακεδονία για την προσχώρηση αυτών των δύο κρατών για να γίνουν μέλη στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Μήπως το πρόβλημα της αναγνώρισης του Κοσσυφοπεδίου από τη Σερβία μέσω της ΕΕ λυθεί με τον ακόλουθο τρόπο: να επιτρέψει στο Κοσσυφοπέδιο να ενταχθεί στην Αλβανία, και στη συνέχεια η Αλβανία θα συρθεί στην ΕΕ με νέα σύνορα;

Τι γίνεται με τη Βόρεια Μακεδονία; Παραμένει γεγονός ότι η Αλβανία και το Κοσσυφοπέδιο παρεμβαίνουν κατάφωρα στις πολιτικές διαδικασίες της χώρας αυτής, με στόχο να παράσχουν στην Αλβανική μειονότητα (περίπου το ένα τέταρτο του πληθυσμού) σημαντικά προνόμια που είναι επιζήμια για τα συμφέροντα της Σλαβικής πλειοψηφίας. Μετά τις κοινοβουλευτικές εκλογές στα τέλη του 2016, η υποστηριζόμενη από τη Δύση Σοσιαλδημοκρατική Ένωση Μακεδονίας (UDSM) εξασφάλισε την υποστήριξη του κόμματος της Αλβανικής μειονότητας JUI και ζήτησε την άδεια του τότε προέδρου Gheorghe Ivanov να ιδρύσει κυβέρνηση. Η συμμαχία μεταξύ MSUM και JUI ολοκληρώθηκε υπό τις συνθήκες που ονομάζονται «Αλβανική πλατφόρμα».

Ο κύριος λόγος αυτών των συνθηκών είναι η ομοσπονδιοποίηση της χώρας σύμφωνα με την εθνική αρχή, η διαίρεση της Μακεδονίας σε Σλαβικά και Αλβανικά μέρη. Ο Πρόεδρος Ιβανόφ αντιστάθηκε. Η ΕΕ και οι ΗΠΑ έλαβαν μέρος στην κρίση με την MSUF και τους Αλβανούς. Ο Χασίμ Θάτσι είπε ότι «οι Αλβανοί στη Μακεδονία πρέπει να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους.
Τελικά, σχηματίστηκε η κυβέρνηση του UFDR Zoran Zaev και υποσχέθηκε να δράσει στην «Αλβανική πλατφόρμα». Ο πρόεδρος της χώρας με νέο όνομα – τη Βόρεια Μακεδονία – έχει γίνει ο υποψήφιος της UFDR, ο Stevo Pendarovski, από τις 19 Μαΐου του τρέχοντος έτους.

Σήμερα η κατάσταση είναι πιο βολική για τους Κοσοβάρους και τους Αλβανούς γενικά. Στην πραγματικότητα, εκβιάζουν συλλογικά την Δύση, γνωρίζοντας ότι σε περίπτωση πραγματικής σύγκρουσης με τη Σερβία, θα στέκονται στο πλευρό τους, όπως έκαναν το 2008, όταν αναγνώρισαν την ανεξαρτησία της Πρίστινα από το Βελιγράδι. Μεταφέροντας τη σύγκρουση με τη Σερβία σε επικίνδυνο επίπεδο, οι Αλβανοί μπορούν να δώσουν στην Ευρώπη και τη Δύση ένα τελεσίγραφο: να αναγνωρίσουν τη νομιμότητα της ενοποίησης της Αλβανίας και του Κοσσυφοπεδίου.

Το επόμενο βήμα θα είναι ο διαχωρισμός της Μακεδονίας και του Μαυροβουνίου σε σλαβικά και αλβανικά μέρη και η ένταξη της τελευταίας στην Αλβανία. Η Δύση θα την δεχτεί ξανά. Στη συνέχεια θα υπάρξει ζήτημα να «σώσουν» τους Αλβανούς στη νότια Σερβία, οι οποίοι κινδυνεύουν από μια «ανθρωπιστική καταστροφή» ή κάτι τέτοιο.

Ιγκόρ Σιότμαν, Ιζβέστια

Πρωτότυπο: news-front.info

Πηγή: to koutsavaki

Πούτιν: Αν μας επιτεθούν με πυρηνικά, δε θα προλάβουν ούτε να μετανοήσουν

«Ο εισβολέας πρέπει να γνωρίζει ότι η απάντηση θα είναι αναπόφευκτη και ότι θα καταστραφεί»

Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν, αναφερόμενος στην ρωσική πολιτική για την χρήση πυρηνικών όπλων, είπε ότι δεν προβλέπει ότι η Ρωσία θα ενεργήσει πρώτη για να καταφέρει ένα πυρηνικό πλήγμα, αλλά αν δεχθεί είναι βέβαιο ότι θα δώσει την δική της απάντηση.

«Ο εισβολέας πρέπει να γνωρίζει, ότι η απάντηση θα είναι αναπόφευκτη και ότι θα καταστραφεί. Ενώ εμείς, ως θύματα της επίθεσης, θα πάμε ως μάρτυρες στον παράδεισο, εκείνοι απλώς θα ξεψυχήσουν καθώς δεν θα προφθάσουν ούτε να μετανοήσουν» δήλωσε ο Ρώσος πρόεδρος, περιγράφοντας με τον τρόπο αυτό την ζοφερή εικόνα των συνεπειών μιας πιθανής πυρηνικής σύγκρουσης στον κόσμο, όπως μεταδίδουν το TASS και το Γαλλικό Πρακτορείο και αναμεταδίδει το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων.

«Φυσικά, θα είναι μια παγκόσμια καταστροφή, αλλά επαναλαμβάνω, πως εμείς δεν θα είμαστε εκείνοι που θα προκαλέσουμε την καταστροφή αυτή, επειδή δεν υιοθετούμε τη λογική του προληπτικού πλήγματος» είπε ο Πούτιν.

«Η πολιτική μας για την χρήση πυρηνικών όπλων, δεν περιλαμβάνει το προληπτικό πλήγμα …αλλά την απάντηση σε πλήγμα που θα δεχθούμε και αυτό σημαίνει ότι είμαστε έτοιμοι να χρησιμοποιήσουμε πυρηνικά όπλα, τότε και μόνο τότε, όταν βεβαιωθούμε ότι ο εν δυνάμει εισβολέας θα πλήξει την επικράτεια μας», είπε ο Ρώσος πρόεδρος διευκρινίζοντας ότι μια τέτοια απάντηση μπορεί να δοθεί χάρη στον σύστημα έγκαιρης προειδοποίησης σε περίπτωση πυραυλικής επίθεσης, το οποίο σε διάστημα ελάχιστων δευτερολέπτων, καταγράφει σε παγκόσμιο επίπεδο σε κάθε επικράτεια την εκτόξευση πυραύλων και εντοπίζει την τροχιά της πτήσης και το σημείο πτώσης των κεφαλών των πυρηνικών όπλων.

Πηγή: https://www.newsbeast.gr/