Πηγή: Δηµητρα Μυριλλα - "
Ημεροδρόμος"
“Ο τίτλος του βιβλίου μού φαίνεται υπερβολικά αισιόδοξος. «Και βέβαια αλλάζει!». Κι όμως, πριν από λίγες μέρες ο Αλέξης Τσίπρας έκανε κάλεσμα στο όνομα του ΕΑΜ, ξεχνώντας πόσο ιδρώσαμε για να αφήσουμε πίσω διχασμούς και αίμα”.
Toαπόσπασμα που μόλις διαβάσατε το αλιεύσαμε από την «Εφημερίδα των Συντακτών» (9/8/2014) και αποτελεί μέρος ερώτησης που απευθύνεται προς τη συγγραφέα Αγγέλα Καστρινάκη από τη συντάκτρια της εφημερίδας Βένα Γεωργακοπούλου.
Η απάντηση στην προκειμένη περίπτωση δεν μας ενδιαφέρει. Το ΕΑΜ που χρησιμοποιείται ως πολιτική αναφορά και πολιτικό πρόταγμα από τον ΣΥΡΙΖΑ ως τους Ανεξάρτητους Ελληνες αποτελεί θέμα μιας άλλης συζήτησης. Αλλά και σε αυτή την περίπτωση, η επίκληση στο ΕΑΜ γίνεται ακριβώς λόγο του ενωτικού και παλλαϊκού του χαρακτήρα.
Αλλά η σύνδεση του ΕΑΜ με «διχασμούς και αίμα» έτσι όπως διατυπώνεται από τη συντάκτρια στην καλή και έγκυρη «Εφημερίδα των Συντακτών», αφορά την ίδια την πραγματική ιστορία αυτού του τόπου και αυτού του λαού.
Δύο πράγματα μπορεί συμβαίνουν λοιπόν:
- Πρώτον, κατά τα λεγόμενα της συντάκτριας, συνώνυμο του διχασμού είναι το ΕΑΜ. Και επειδή δεν έχουμε λόγο να αμφισβητήσουμε ότι αυτή είναι η άποψή της, είμαστε υποχρεωμένοι να θυμίσουμε το εξής: Το ΕΑΜ έδρασε και μεγαλούργησε ως παλλαϊκό, πατριωτικό και μαζικό κίνημα στα χρόνια της κατοχής και όχι κάποτε άλλοτε. Στην κατοχή, λοιπόν, ο αντίπαλος ήταν οι Γερμανοί ναζί, η ελληνική κυβέρνηση που συνεργαζόταν με τους Γερμανούς ναζί, οι Ελληνες γερμανοτσολιάδες, οι χίτες και οι ταγματασφαλίτες. Κι αφού, λοιπόν, το ΕΑΜ προκάλεσε διχασμό, τότε η μόνη επιλογή που είχε ώστε να μην διχάσει ήταν να συνεργαστεί με τους παραπάνω… Άλλη ενότητα δεν μπορούσε να υπάρξει… Αυτήν άραγε εννοεί;
- Δεύτερον, ενδέχεται να υπάρχει σύγχυση μεταξύ του ιστορικού χρόνου στον οποίο συγκροτήθηκε και έδρασε το ΕΑΜ και του ιστορικού χρόνου κατά τον οποίο συνέβη ο Εμφύλιος. Κι επειδή τα πραγματικά γεγονότα είναι κουκιά μετρημένα – οι ερμηνείες των γεγονότων και η θέση που παίρνει κανείς είναι άλλο ζήτημα – αν λοιπόν αναφέρεται στον Εμφύλιο και μιλάει για το ΕΑΜ… θα πρέπει να γνωρίζει ότι από το ’44 και μετά οι αγωνιστές του ΕΑΜ, οι αριστεροί και οι κομμουνιστές κυνηγήθηκαν, εξορίστηκαν, βασανίστηκαν, δολοφονήθηκαν. Αλλά και σ’ αυτή την περίπτωση θα έπρεπε όλοι να ενωθούν για να μπορέσουν οι Αγγλοι, οι Αμερικάνοι και οι αντιδραστικές ελληνικές κυβερνήσεις να δολοφονούν ανενόχλητοι. Αυτήν την ενότητα άραγε εννοεί;
Κι επειδή τέτοιες απόψεις είναι οι πραγματικά συνυφασμένες με το διχασμό, τότε θα πρέπει κανείς να διαλέξει: είτε να διαβάσει την ιστορία και αφού τη διαβάσει να διαλέξει την πλευρά του λαού ή την πλευρά των δημίων του (τότε και τώρα) ή να παραμείνει άσχετος…
Μέχρι τότε, όμως, θα πρέπει να θυμάται ότι τη στιγμή που η ολιγαρχία και η πολιτικοί της εκπρόσωποι συνθηκολογούσαν με τον κατακτητή, το ΕΑΜ συσπείρωνε τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού και σ’ αυτόν τον αγώνα έδωσε εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς. Επομένως, δεν θα έβλαπτε και λίγος σεβασμός στο αίμα αυτών των χιλιάδων.
“Ο τίτλος του βιβλίου μού φαίνεται υπερβολικά αισιόδοξος. «Και βέβαια αλλάζει!». Κι όμως, πριν από λίγες μέρες ο Αλέξης Τσίπρας έκανε κάλεσμα στο όνομα του ΕΑΜ, ξεχνώντας πόσο ιδρώσαμε για να αφήσουμε πίσω διχασμούς και αίμα”.
Toαπόσπασμα που μόλις διαβάσατε το αλιεύσαμε από την «Εφημερίδα των Συντακτών» (9/8/2014) και αποτελεί μέρος ερώτησης που απευθύνεται προς τη συγγραφέα Αγγέλα Καστρινάκη από τη συντάκτρια της εφημερίδας Βένα Γεωργακοπούλου.
Η απάντηση στην προκειμένη περίπτωση δεν μας ενδιαφέρει. Το ΕΑΜ που χρησιμοποιείται ως πολιτική αναφορά και πολιτικό πρόταγμα από τον ΣΥΡΙΖΑ ως τους Ανεξάρτητους Ελληνες αποτελεί θέμα μιας άλλης συζήτησης. Αλλά και σε αυτή την περίπτωση, η επίκληση στο ΕΑΜ γίνεται ακριβώς λόγο του ενωτικού και παλλαϊκού του χαρακτήρα.
Αλλά η σύνδεση του ΕΑΜ με «διχασμούς και αίμα» έτσι όπως διατυπώνεται από τη συντάκτρια στην καλή και έγκυρη «Εφημερίδα των Συντακτών», αφορά την ίδια την πραγματική ιστορία αυτού του τόπου και αυτού του λαού.
Δύο πράγματα μπορεί συμβαίνουν λοιπόν:
- Πρώτον, κατά τα λεγόμενα της συντάκτριας, συνώνυμο του διχασμού είναι το ΕΑΜ. Και επειδή δεν έχουμε λόγο να αμφισβητήσουμε ότι αυτή είναι η άποψή της, είμαστε υποχρεωμένοι να θυμίσουμε το εξής: Το ΕΑΜ έδρασε και μεγαλούργησε ως παλλαϊκό, πατριωτικό και μαζικό κίνημα στα χρόνια της κατοχής και όχι κάποτε άλλοτε. Στην κατοχή, λοιπόν, ο αντίπαλος ήταν οι Γερμανοί ναζί, η ελληνική κυβέρνηση που συνεργαζόταν με τους Γερμανούς ναζί, οι Ελληνες γερμανοτσολιάδες, οι χίτες και οι ταγματασφαλίτες. Κι αφού, λοιπόν, το ΕΑΜ προκάλεσε διχασμό, τότε η μόνη επιλογή που είχε ώστε να μην διχάσει ήταν να συνεργαστεί με τους παραπάνω… Άλλη ενότητα δεν μπορούσε να υπάρξει… Αυτήν άραγε εννοεί;
- Δεύτερον, ενδέχεται να υπάρχει σύγχυση μεταξύ του ιστορικού χρόνου στον οποίο συγκροτήθηκε και έδρασε το ΕΑΜ και του ιστορικού χρόνου κατά τον οποίο συνέβη ο Εμφύλιος. Κι επειδή τα πραγματικά γεγονότα είναι κουκιά μετρημένα – οι ερμηνείες των γεγονότων και η θέση που παίρνει κανείς είναι άλλο ζήτημα – αν λοιπόν αναφέρεται στον Εμφύλιο και μιλάει για το ΕΑΜ… θα πρέπει να γνωρίζει ότι από το ’44 και μετά οι αγωνιστές του ΕΑΜ, οι αριστεροί και οι κομμουνιστές κυνηγήθηκαν, εξορίστηκαν, βασανίστηκαν, δολοφονήθηκαν. Αλλά και σ’ αυτή την περίπτωση θα έπρεπε όλοι να ενωθούν για να μπορέσουν οι Αγγλοι, οι Αμερικάνοι και οι αντιδραστικές ελληνικές κυβερνήσεις να δολοφονούν ανενόχλητοι. Αυτήν την ενότητα άραγε εννοεί;
Κι επειδή τέτοιες απόψεις είναι οι πραγματικά συνυφασμένες με το διχασμό, τότε θα πρέπει κανείς να διαλέξει: είτε να διαβάσει την ιστορία και αφού τη διαβάσει να διαλέξει την πλευρά του λαού ή την πλευρά των δημίων του (τότε και τώρα) ή να παραμείνει άσχετος…
Μέχρι τότε, όμως, θα πρέπει να θυμάται ότι τη στιγμή που η ολιγαρχία και η πολιτικοί της εκπρόσωποι συνθηκολογούσαν με τον κατακτητή, το ΕΑΜ συσπείρωνε τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού και σ’ αυτόν τον αγώνα έδωσε εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς. Επομένως, δεν θα έβλαπτε και λίγος σεβασμός στο αίμα αυτών των χιλιάδων.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Κάντε εδώ τα σχόλιά σας