Γαμώ την πίστη μου και το κέρατό μου!!!... 

Από: Μοναχικός Λύκος – Lupoulu Smi mangã

Αν δεν ήμουν αυτός που είμαι και είχα άγνοια, και ήμουν  δηλαδή φτωχός στο πνεύμα μου, το ζώο μέσα μου,  μου  λέει ότι θα ήθελε να σας πιάσει όλους, και τους 300 απ’ το λαιμό και να σας στραγγαλίσει έναν - έναν, εγώ όμως δεν μπορώ να το κάνω, όχι επειδή σας φοβάμαι αλλά διότι γνωρίζω καλά ποιος είμαι και δεν έχω το δικαίωμα να αφαιρέσω ούτε μια τρίχα απ’ το κεφάλι μου πόσο δε μάλλον από ξένο κεφάλι αν και δεν είμαι ούτε παππάς ούτε θέλω να γίνω Άγιος…  

Είμαι όμως ένας αγανακτισμένος πολίτης και θέλω να λέω φωναχτά αυτό που σκέφτομαι και που θα ήθελα να κάνω αλλά που ποτέ δεν πρόκειται να κάνω… Είμαι ένας πολίτης που θα ήθελα να δω να συλλαμβάνονται οι κλέφτες και οι καταχραστές δημόσιου χρήματος και όχι μόνο να πάνε μέσα αλλά  και να δημευτούν οι περιουσίες που απέκτησαν στα χρόνια που είναι πολιτικοί σε όποια ονόματα κι’ αν βρίσκονται και δεν μπορούν να δικαιολογήσουν.

   Αυτό  “κύριοι” σημαίνει ότι δεν εκτιμώ κανέναν σας και σας σιχαίνομαι, αν και δεν είμαι ο μόνος έλληνας που δεν σας εκτιμάει και που θα ήθελε να σας λιντσάρει και αν είχε την δύναμη να κατάσχει ότι έχετε αποκτήσει στα χρόνια που πολιτεύεστε και να σας χώσει μέσα για πάντα!... 

   Μας παρακαλάτε κάθε φορά πριν τις εκλογές να σας ψηφίσουμε και όταν σας ανεβάσαμε στην καρέκλα και σας κάναμε διαχειριστές της Ελληνικής οικονομίας εσείς πατάτε στο σβέρκο μας για να μη μπορούμε να σηκωνόμαστε όρθιοι… Κάποιοι από εσάς μας κατακλέψατε, και για να μη μιλάμε  γίνατε οι τύραννοι μας και πατάτε στο σβέρκο μας…

     Αφήσατε τους πολίτες τις χώρας και τα νέα παιδιά χωρίς δουλειά, χωρίς ασφάλεια, χωρίς προοπτικές χωρίς όνειρα, χωρίς μέλλον και θεωρούν τον γάμο και την οικογένεια αγγαρεία και πολυτέλεια!...

   Κλέψατε τα όνειρα τους… Σκοτώσατε τις ελπίδες, την όρεξη που είχαν να βγούνε εκεί έξω στην εργασία… Τα διώχνετε απ' τον τόπο τους…  Γαμίσ@τ€ τις συνειδήσεις τους και τις συνειδήσεις όλων μας!... 

Κάποιοι “κατά τη γνώμη τους έξυπνοι και καλλιεργημένοι πολίτες” λένε ειρωνικά ότι οι νέοι σήμερα, τα παιδιά μας δηλαδή, στην Ελλάδα, είναι τεμπέληδες και αδιάφοροι σε όλα όσα συμβαίνουν εδώ…

  Δεν είναι αδιαφορία ρε έξυπνοι!...  Ο φόβος είναι που τους καθηλώνει… Ο φόβος για το σήμερα, ο φόβος για το αύριο, ο φόβος  για την ρημαγμένη τους ζωή.  Θα’ θελαν να δράσουν οι νέοι άνθρωποι και το ξέρετε...   Θέλουν να τους πιάσουν αυτούς τους “κυρίους” απ’ το λαιμό και να τους στραγγαλίσουν αλλά με τι κουράγιο να το κάνουν;… με τίνος πλάτες όταν ξέρουν τα παιδιά αυτά ότι πολλοί από εμάς τους ηλικιακά μεγάλους θα τους επιπλήξουμε αν θα συλληφθούν απ τα όργανά τους!…

Με τι θάρρος να φωνάξουν κύριοι, όταν μέχρι τα 25 τους  κι’ άλλοι μέχρι ίσως και παρά πάνω σπουδάζουν, μετά  τα αγόρια πάνε στο στρατό και δεν έχουν προλάβει να εργαστούν ποτέ μέχρι τότε εκτός από σερβιτόροι σε καφετερίες , σε μπαρ, σε πιτσαρίες  και σε παρόμοια, που τώρα ούτε και αυτά υπάρχουν γιατί με τα τρελά μέτρα που πήραν αυτοί που μας κυβερνούν αναγκάστηκαν να τα κλείσουν….

Με τι δύναμη ρε σεις , όταν σκέφτονται ότι οι γονείς, τους σπουδάζουν (για όσο ακόμα μπορέσουν), οι γονείς τους ταΐζουν, οι γονείς τους ποτίζουν οι γονείς τους  συντηρούν… Ε, πως στο διάολο να βγούνε αυτά τα παιδιά και να φωνάξουν, να τους δείξουν και να τους τρίξουν τα δόντια τους;… Ο φόβος που αυτοί οι τύραννοι εσκεμμένα έσπειραν για να έχουν ελεύθερο πεδίο δράσης φύτρωσε και μας κυρίεψε όλους για να μη σηκώσουμε το κεφάλι μας.

  Έφεραν τα’ απάνω κάτω και τώρα η Kλεψιά έχει ονομαστεί σε “Φόρος”

Το Xαράτσι ονομάστηκε “Εισφορά Αλληλεγγύης”

Οι Απολύσεις ονομάστηκαν “Εφεδρεία” 

Το Ξεπούλημα της Ελλάδας  ονομάστηκε “Σωτηρία της Ελλάδας”

Η Ανεργία ονομάστηκε “Ελεγχόμενη Τάξη ηρεμία και Ασφάλεια” 

Ο δανεισμός ονομάστηκε “Οικονομική ανάκαμψη” και

η Πείνα…  Ε, λοιπόν η πείνα ονομάστηκε “Άσκηση διαλογισμού για αντοχές”. Δεν είναι γελοίο αυτό; Δηλαδή μας δουλεύουν κι’ από πάνω.

   Μας βάλατε ρε “κύριοι”  παντού φόρους και χαράτσια. Φόρο για το σπιτάκι που κτίσαμε με δικό μας ιδρώτα… Φόρο για τα παιδιά που γεννήσαμε γιατί εσείς μας το ζητήσατε για να μην ερημώσει ή χώρα μας... Φόρο στα παιδιά που «ΘΑ» γεννήσουν τα παιδιά μας…. Φόρο για το χωραφάκι που φυτεύουμε την πατάτα, την τομάτα μας και τα φασολάκια που σπέρνουμε για να μπορούμε να ζήσουμε!...

Οι μισθοί μας κατάντησαν μισοί!..   Οι συντάξεις μας κατάντησαν μισές!...   Μισό κατάντησε και το φαγητό μας διότι έτσι σας είπε η Γερμανίδα μαμά σας...  και ξέρετε γιατί; Επειδή αυτοί εκεί πάνω δεν έχουν δικά τους σπίτια, έχουν σταθερό μεροκάματο και τα τρώνε τα χρήματα δεν σκοτίζονται για το αύριο…

Μας ζηλεύουν διότι ακόμα και οι Έλληνες που εργάζονται στην Γερμανία έχουν και εκεί δικά τους σπίτια και δικά τους μαγαζιά και τα νοικιάζουν στους Γερμανούς. Γι’ αυτό δεν μας χωνεύουν ρε ανεγκέφαλοι!...  Γι’ αυτό και διότι δεν θέλουν να έχουμε ηρεμία και όρθιο το κεφάλι μας μήπως και τους ζητήσουμε κάποτε το κατοχικό δάνειο και τις αποζημιώσεις.  

Και εσείς ρε “κύριοι” εκτελείτε κατά γράμμα, τις εντολές της Γερμανίας. Αλήθεια, εσείς τι κερδίζετε από όλη αυτή την ιστορία;

   Με την ανεργία, την ανασφάλεια και με τα μεροκάματα της ντροπής, μας καταντήσατε να πηγαίνουμε για χέσιμο και να μη  βγάζουμε τίποτα, ούτε πορδές  δεν έχουμε να μαζευτούμε στο σύνταγμα και να σας βρωμίσουμε, και αυτό διότι  αυτά που τρώμε δεν είναι αρκετά και δεν φθάνουν ποτέ στον προορισμό τους... κι’ όλα αυτά διότι κάποιοι από εσάς για πάνω από 60 χρόνια τώρα με άνεση και χωρίς να τους γίνει κανένας έλεγχος άδειασαν τα δημόσια ταμεία και δεν τιμωρήθηκαν ποτέ…  Και βγαίνει ο κ. Πάγκαλος παλιότερα στα κανάλια και μας λέει ότι μαζί τα φάγαμε…

Ποια φάγαμε μαζί ρε φίλε;…  Δεν ήσουν και εσύ εκεί κ. Πάγκαλε όταν οι μεγάλο-απατεώνες έπαιρναν επιδοτήσεις που δεν δικαιούνταν…  Όταν οι μίζες και οι υπέρ-τιμολογήσεις και όλα αυτά που κατά καιρούς έχουν βγει στον αέρα και στην πένα, έρχονταν βροχή σε κάποιους στην κυβέρνηση που και εσύ ήσουν σε αυτήν…

Που ήσουν εσύ και οι άλλοι της τότε κυβέρνησης,  όταν έγιναν στο εμπόριο οι εξισώσεις της δραχμής με το ευρώ;… Γιατί σαν κυβέρνηση δεν κάνατε ελέγχους τότε κ. Πάγκαλε;   Το 2001 για παράδειγμα ένας αναπτήρας στο Σ/Μ πουλιόταν 100 δρχ. και μόλις μπήκαμε στο ευρώ το εκατοστάρικο στρογγυλοποιήθηκε σε 1 ευρώ. Το ίδιο  έγινε με όλα τα πράγματα τότε… Το ένα έγινε τρία ίσως και παραπάνω…   Που ήσασταν όλοι εσείς τότε “κύριοι” γιατί δεν βάλατε μια τάξη;… Αλλά τι λέω… Εσείς όλοι τότε είχατε άλλες ασχολίες με τα χρηματιστήρια και με τα μεγάλα έργα που είχαν και μεγάλες μίζες.

Καταντήσαμε άλλοι μελαγχολικοί και άλλοι χαζο-ηλίθιοι και άλλοι μαλάκες γιατί μας βομβαρδίζετε καθημερινά με βόμβες φοβίας και ψυχολογικού πολέμου!...

Τα λόγια μας βγαίνουν μισά γιατί μας κλείσατε τα στόματα!... Κοιτάμε πρώτα τριγύρω μήπως μας βλέπουν ή μας ακούνε άνθρωποι της κυβέρνησης και μετά μιλάμε!...

  Όλα αυτά που ζούμε τώρα μου θυμίζουν άλλες εποχές “κύριοι”, εποχές που ο δάσκαλος, ο παππάς και οι χωροφύλακες στο χωριό μας ρωτούσαν εμάς τα παιδιά για να μάθουν τι εφημερίδα διαβάζουν οι γονείς μας κι’ αν δεν τους λέγαμε μας σφαλιάριζαν λέγοντάς μας και τη λέξη «παλιο-κουμμούνια»… ακριβώς έτσι.  «Παλιο-κουμμούνια», γιατί τόσα γράμματα ήξεραν… «Παλιο-κουμμούνι» μου είπε ο Τάσος ο Λύτρας  ένας χωροφύλακας ένα “παλιοτόμαρο” στο χωριού μου το 1956,  όταν πήγαινα στην Τρίτη τάξη δημοτικού και με κόλλησε στο απέναντι τοίχο με μια δυνατή σφαλιάρα, μόνο και μόνο επειδή αγόρασα μια κόκκινη μικρή τσατσάρα απ’ το μαγαζί που μπεκρούλιαζε κάθε μέρα μαζί με τον συνάδελφό του Αλέκο Λαναρά και με κάποιους ακόμα καλοθελητές χωριανούς μου…  Κι’ όταν πήγα ματωμένος στο σπίτι και ρώτησα τον πατέρα μου τι θα πει «παλιοκουμμούνα», με χαστούκισε κι’ αυτός και μού’ πε «Σκάσε!... Μην την ξανά πεις αυτή τη λέξη δυνατά»,

Καλούσαν κάθε λίγο τον πατέρα μου στο Αστυνομικό τμήμα και τον φοβέριζαν αυτά τα τσοχλάνια ό Λύτρας, ο Λαναράς και κάποιοι άλλοι και τον απειλούσαν με φακέλωμα, με ξύλο και εξορία αν δεν υπογράψει ότι δεν είναι κομμουνιστής…. και δεν ήταν κομμουνιστής ο πατέρας μου κύριοι… ήταν πρώην αντάρτης του Ζέρβα στο ΕΔΕΣ χωρίς να πάρει μέρος στον εμφύλιο, ήταν όμως τα αδέλφια της μάνας μου αντάρτες  στο ΕΑΜ…. Ε, και… τι μ’ αυτό;…

Όχι, κύριοι, δεν ήταν χούντα τότε… Με την χούντα ήταν πολύ καλλίτερα … δεν τον ενόχλησε κανένας διότι είχε μάθει να μη μιλάει έστω κι’ αν από μέσα του έβραζε.    

    Τότε κυβερνούσε  ο “κατά τα άλλα μεγάλος” Κωνσταντίνος Καραμανλής…  Ήταν το κόμμα που κυβερνάει  και σήμερα αλλά με άλλο όνομα.  Καμαρώνετε ε; Κάποιοι από εσάς καμαρώνετε για τα κατορθώματά σας αλλά τώρα το ξέρετε ότι περνάμε όλοι μας, και εσείς μαζί μας  την ίδια φουρτούνα και πολλοί από εσάς που ανήκατε μέχρι χθες σε αυτά τα κόμματα, τώρα θα εύχεστε σίγουρα να κυβερνούσε η χούντα αντί για αυτό το τωρινό δίδυμο….

   Φυσικά και έγινε και κομμουνιστής ο πατέρας μου αλλά μόνο από πείσμα διότι αυτοί τον αγκάλιαζαν και βαρέθηκε χωρίς λόγο να τον φοβερίζουν αυτά τα τσοχλάνια και να τον καλούν κάθε μέρα στο τμήμα…  Εγώ όμως κρατήθηκα μακριά απ’ τα κόμματα…. Σιχαίνομαι όλους τους επαγγελματίες πολιτικούς, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχω το δικαίωμα να αντιδρώ…  Και μια σταγόνα νερού όταν πέφτει από ψηλά ακούγεται και μπορεί να πέσει και στα μούτρα μας, όπως και μια κουτσουλιά πουλιού, αλλά αυτό δεν σημαίνει  ότι θα συλλάβουμε την σταγόνα ή την κουτσουλιά για να τα δείρουμε...  αυτό το κάνουν μόνο κάποιοι πολιτικοί της δεξιάς και της άκρα- αριστεράς παράταξης. 

Δεν πάει άλλο λοιπόν!... Πρέπει να αρχίσουμε όλοι να μιλάμε… κάτι να πούμε αλλιώς θα τρελαθούμε!...

Καθόμουν μια μέρα  μπροστά στον 10 ετών υπολογιστή μου περιμένοντας να τελειώσει το Norton Utilities τον έλεγχο, επιδιόρθωση και βελτιστοποίηση  του υπολογιστή μου, μέσα στην αγανάκτηση και στην απελπισία μου που δεν μπορώ να τα βγάλω πέρα με την τιποτένια σύνταξη που παίρνω και που κάθε μήνα και λιγοστεύει  με τις μειώσεις που απροειδοποίητα μας κάνουν, με τα χαράτσια και τους πολλούς φόρους που μας βαράνε αλλά και απ’ την ανεξέλεγκτη ακρίβεια στην αγορά,

 

 Σκεπτόμενος και τις κόρες μου που πάνω από 4 χρόνια τώρα είναι χωρίς δουλειά, χωρίς ασφάλεια, χωρίς όνειρα, χωρίς ελπίδα και χωρίς μέλλον, χωρίς ιατρική περίθαλψη, χωρίς τίποτα και όταν συμβαίνει κάπου-κάπου να θέλει κάποιο κατάστημα μια πωλήτρια, να μας ζητάνε πράσινη κάρτα και λαγούς με πετραχήλια για δουλειά σαν να είμαστε αλλοδαποί ή με κάποιο πακέτο από ΟΑΕΔ αλλιώς δεν έχει δουλειά!....

Σκεφτόμουν λοιπόν μήπως τελικά είναι καλύτερα να  δώσω την ψυχή μου στο διάολο και να του ζητήσω ξανά να γίνω νέος, δυνατός, ελεύθερος χωρίς υποχρεώσεις και ένας μικρός θεός;….   Ή μήπως να γίνω ότι λένε και τα λόγια της  Σελήνης … στο  «Akalyptos»;… Δηλαδή να ξυπνήσω μια μέρα , να σκεφτώ να κάνω ότι κάνω κάθε πρωί και μετά να πάρω την μεγάλη απόφαση.  Να πετάξω οτιδήποτε μου θυμίζει τα χρόνια που φεύγουν, να σκεφτώ στα γρήγορα αυτά που πρέπει να κάνω και μέχρι τώρα δεν τα κάνω, αυτά που θα ήθελα να κάνω και δεν θα τα κάνω ποτέ.

Θέλω να είναι μια ημέρα σαν όλες τις άλλες μέρες, θα σηκωθώ βαρύς - βαρύς, να τεντώσω τα χέρια μου, να ισιάσω την πλάτη μου, μετά να κατουρίσω, να πλύνω το πρόσωπό μου, να ξυριστώ, να φορέσω τα γιορτινά μου  ρούχα που δεν έχω, να βάψω το πρόσωπό μου τόσο ώστε να μην με αναγνωρίζω ούτε κι’ εγώ ο ίδιος, να φορέσω ένα καπέλο, να πάρω μια τσάντα στα χέρια μου που να δείχνει την δήθεν καταξίωση ενός ατόμου σε αυτή την κοινωνία, να φαίνομαι “κύριος” … άλλος άνθρωπος.

Να ελέγξω αν όλα είναι σε τάξη, αν τα παράθυρα του σπιτιού, τα φώτα κλειστά και τα τσιγάρα σβηστά, αν όλες οι πόρτες είναι ασφαλισμένες, μετά να ανοίξω την εξώπορτα, να βγω έξω, να κλειδώσω καλά και με προσοχή για να μην χρειαστεί να γυρίσω πάλι πίσω με την ιδέα ότι δεν κλείδωσα, και έτσι ήσυχα-ήσυχα, θα ξεχυθώ στους δρόμους σαν καταξιωμένος άνθρωπος. Σαν “κύριος” άνθρωπος

Μετά  να ανακατευτώ με το πλήθος, θα χαθώ μέσα στην ανωνυμία, να φαντασθώ ότι βγαίνω απ’ τον εαυτό μου και κοιτάζω από μακριά, από ψηλά το άδειο κουφάρι αυτού του κόσμου, να περιπλανηθώ στις νεκρές γαμημένες συνειδήσεις αυτού του κόσμου μας, μετά να σταθώ για μια στιγμή ακίνητος εκεί πάνω και με την σκέψη μου να φαντασθώ ότι είμαι ένας μικρός Θεός και να παγώσω τον χρόνο και μέσα στην έξαψη της στιγμής, εκεί τη στιγμή που ο χρόνος δεν έχει πια καμιά σημασία, εκείνη ακριβώς τη στιγμή, να ρίξω έναν κεραυνό ίσα με 1000 ατομικές βόμβες και βάλω φωτιά στο σάπιο τούτο βρώμικο  κουφάρι του κόσμου… Με το οστικό κύμα  να σκάψω το λάκκο της υποκρισίας αυτού του κόσμου, της ηλιθιότητας και της απραγίας και μετά να ξεπλύνω ότι παλιό έμεινε να μη βρωμάει άλλο…  

Επιτέλους, να  ελευθερωθώ… να  γίνω  άνθρωπος…  ότι  δηλαδή  φοβούνται οι άλλοι να είναι… Άνθρωπος με ανθρώπινη δύναμη… Ελεύθερος άνθρωπος!...

    Κι’ απάνω που πήρα μια βαθειά ανάσα ικανοποίησης διότι κατάφερα αυτό που ήθελα, αυτό που σκεφτόμουν ότι ήθελα, διότι το ευχαριστήθηκα που ένοιωσα  ελεύθερος άνθρωπος, σαν μικρός θεός... άνοιξα τα μάτια μου, κοίταξα γύρω μου, και κατάλαβα ότι απλά κοιμήθηκα μπροστά στον υπολογιστή μου…   Ξύπνησα και πολύ λυπήθηκα που όλα ήταν ένα όνειρο και όχι πραγματικότητα…

   Δεν πειράζει όμως… και τα όνειρα γι’ αυτό υπάρχουν, για να φέρνουν ψυχική ισορροπία όταν  είμαστε απελπισμένοι και έτοιμοι να αυτοκτονήσουμε ή να γίνουμε δολοφόνοι και να φορτωθούμε αυτά τα βρώμικα κουφάρια απάνω μας…

Μακάρι να πέφταμε σε νάρκη για έναν αιώνα για να μην ακούμε τίποτα, να μην αισθανόμαστε τίποτα, να μη χρειαζόμαστε τίποτα, και το κυριότερο, όταν ξυπνήσουμε να μη υπάρχει κανείς από αυτούς  τους τυρρηνικούς βασιλιάδες…

Μοναχικός Λύκος – Lupoulu Smi mangã