ΑΜΑΝ ΡΕ!... ΔΕΝ ΕΧΩ ΑΛΛΑ ΛΕΦΤΑ ... ΑΦΙΣΤΕ ΜΕ!...

ΣΤΥΨΕ ΜΕ...

Στύψε με σαν το λεμόνι, λιώσε με σαν την ελιά,

φούρνισέ με σαν ατσάλι, πέταξέ με στα βαθιά.

Πάρε μ' όλο το ταμείο, απ’ την τσέπη μ' τα λεφτά,

Άρχοντα και καραγκιόζη κουρελή και κουβαρντά.

Τι είναι αυτό που θα με σώσει απ’ τον φραγκοκράτορα?

Ν’ αγοράσω ένα αστέρι, ή βαθύ υπόγειο?

Να μαλώνω εγώ με εμένα μες στον ξένο αχυρώνα?

Κούρεψέ μου σαν αρνί το μαλλί για τον χειμώνα...

Κλέβω απ’ το υστέρημά μου για να έχω γιατρειά,

και να ζω κάπου στον Κρόνο με φιάλες οξυγόνο?

Ή στου υπόγειου την πλημμύρα και με

βάρδιες να πηγαίνω στην σαλοτραπεζαρία?...

Σκάψε με σαν αμπελώνα, κλάδεψέ με σαν ελιά,

πάτα με σαν το σταφύλι, πάρε μου τη συρμαγιά.

Πάρε το μισθό του μήνα κι’ απ το στόμα μ το φαί

Κόψε και τα απ’ αυτά μου τώρα, χράπ, και πέρα σαν αρνί

Βράσε με σαν την χελώνα, γδάρε με σαν το λαγό,

Βάλε τα υπάρχοντά μου σε κοινό λογαριασμό.

Ξύσε με το ματσακόνι, τίναξέ μου τη σκουριά,

και ξανοίξου απ’ το καρνάγιο, πέταξέ με στα βαθιά.

Παρμένο από: Γιάννης Καλλίας